Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Aγάπη, μίσος, αδιαφορία και φανατισμός.

Την τελευταία μέρα του 2011, μιας χρονιάς που μας πόνεσε και μας απογοήτευσε βαθειά, δεν θέλω να γράψω τίποτα προσωπικό. Τα έχω πει όλα στη χρονιά που πέρασε. 
Θέλω μονάχα να αποσαφηνίσω κάποιους ορισμούς στάσεων και συναισθημάτων. Στη χρονιά που μας πέρασε βίωσα την αγάπη, το μίσος και το φανατισμό, προσπαθώντας να υπερνικήσω την αδιαφορία που είχα προηγουμένως για τα κοινά. Όλο αυτό ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, στο οποίο υπέπεσα σε πολλά λάθη, αλλά και που με δίδαξε πολλά. Φυσικά έχω πολλά ακόμα να μάθω για να εξελιχθώ πνευματικά ως άνθρωπος. Λυπούμαι για τους ανθρώπους που λύπησα και ζητώ συγγνώμη από αυτούς που με έστω κι άθελα μου, με ένιωσαν εχθρό τους.
Καλή Χρονιά, φίλοι μου!

Φανατισμός.
Ο Φανατισμός που ως όρος προέρχεται εκ της λατινικής λέξης "fanum" (=ιερόν), σημαίνει την μετ' εγωισμού και εμπάθειας προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα της ορθότητας ή όχι αυτών.
Υποκινητής και αυτουργός του φανατισμού είναι η εκάστοτε επ΄ αυτού εκδηλούμενη προπαγάνδα.

Προπαγάνδα:
Προπαγάνδα είναι η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ετυμολογικά, προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης».
Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Η προπαγάνδα διαφοροποιείται από την «κανονική» επικοινωνία, επειδή επιδιώκει να διαμορφώσει απόψεις με έμμεσες και συχνά δόλιες μεθόδους. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα συχνά μεταδίδεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και αυτό το κάνει κυρίως με το να υπονοεί παράλογες (μη ενορατικές) σχέσεις μεταξύ ιδεών.
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να διαδίδεται έμμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται ως εύλογη προκατάληψη εντός μιάς φαινομενικά ισορροπημένης και δίκαιης δημόσιας συζήτησης ή επιχειρηματολογίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη καλύτερα σε συνδυασμό με την μέθοδο μετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας.
Μίσος
Το μίσος είναι η έντονη αντιπάθεια, η απέχθεια για κάποιον και η σφοδρή επιθυμία να του κάνεις κακό.
Είναι πάθος της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο διαρκεί πολύ και δεν ικανοποιείται ποτέ, αντίθετα τρέφει την κακία και την έχθρα για να βλάψει.
Ο άνθρωπος που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, κάνει αδικίες, πράξεις βίαιες, που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο.
Γεννά πολλά κακά, όπως την βία, το έγκλημα, τις αντεκδικήσεις, και οδηγεί σε πράξεις αντικοινωνικές. Είναι πάθος, που γέρνει τη διχόνοια, τη δυστυχία και οδηγεί σε καταστροφή.
Αδιαφορία
Η απουσία κάθε συναισθήματος, αρνητικού ή θετικού για ένα πρόσωπο ή για ένα θέμα.

Αγάπη: 
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης. Στη φιλοσοφία, η αγάπη είναι μια αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, συμπόνια και στοργή. Η αγάπη βρίσκεται στο κέντρο πολλών θρησκειών, (σύμφωνα με τη χριστιανική φράση, «ὁ θεòς ἀγάπη ἐστίν») ή επίσης οι Αγάπες, κοινές εστιάσεις των πρώτων Χριστιανών. Η αγάπη μπορεί επίσης να περιγραφεί ως δράση προς άλλους υποκινούμενες από συμπόνοια. Ή, και ενέργειες προς άλλους βασισμένες στην στοργή.

Το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης!

Η αδιαφορία είναι το αντίθετο της αγάπης.

Η αγάπη είναι έντονη θετική σύνδεση. Το μίσος είναι έντονη αρνητική σύνδεση. Η αδιαφορία είναι έλλειψη οποιασδήποτε σύνδεσης, αποσύνδεση.

Αγαπούμε τους άλλους με μέτρο την αγάπη προς τον εαυτό μας.
Ο Χριστός είχε πει: αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Άρα απαραίτητη προϋπόθεση της αγάπης μας προς τους άλλους, είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας.

Με την αγάπη μου,
για μια καλή χρονιά.
Θέκλα

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Πίσω στην πραγματική ζωή...

Τις τελευταίες μέρες έκανα ένα γενικό καθάρισμα. Και στο σπίτι, και στην ιστοσελίδα μου και γενικώς στα όλα μου.
Δεν μπορείς ποτέ να αξιολογήσεις μια περίοδο της ζωής σου, αν δεν απομακρυνθείς αρκετά από αυτήν. Ξαναδιάβασα προεκλογικά μου κείμενα, είδα συνεντεύξεις μου, χρονογραφήματα μου κατά την περίοδο των βουλευτικών εκλογών και αναπόλησα συζητήσεις με ανθρώπους, συναντήσεις, εκρήξεις, γεγονότα, ενθουσιασμό, θλίψη, χαρά, πόνο.
Καταρχάς, έσβησα όλα τα πολιτικά κείμενα από τους ιστότοπους που διαχειρίζομαι. Δεν θέλω να τα βλέπω πια. Τα έχω στον υπολογιστή και σε πολλές τυπωμένες κόλλες σε κάποιο συρτάρι στο διάδρομο. Δεν τα αποκηρύσσω. Θέλω απλώς να αποστασιοποιηθώ. Δεν κάνω για πολιτικός. Και έπρεπε να το ξέρω προτού ανακατευτώ με την πολιτική. Φυσικά, το "έπρεπε", δεν έχει κανένα νόημα, όπως μου επισήμανε ένας πελάτης μου χθες. Είναι σε παρελθοντικό χρόνο, άρα αχρείαστο.
Έχει δίκιο. Για άλλη μια φορά μαθαίνω από τους πελάτες μου.
Μου αρέσει που επέστρεψα στην ψυχοθεραπεία και στο γράψιμο. Ή μάλλον αντίστροφα, στο γράψιμο πρώτα και στην ψυχοθεραπεία μετά. Μου αρέσει η ησυχία του γραφείου και του μοναχικού υπολογιστή μου. Μου αρέσει ο ήχος του πληκτρολογίου και οι φυσιολογικές φωνές ενός σπιτιού με δύο ζωντανούς εφήβους.
Δεν κάνω, μάνα μου εγώ για καβγάδες, αντιπαραθέσεις και ρίξιμο αυγών σε τοίχους. Δεν μπορώ να νιώθω αναποτελεσματική και ξεστρατισμένη. Να απομακρύνομαι από τις πηγές της ανανέωσης και πνευματικής τροφής μου. Κατά την διάρκεια του πολιτικού μου εγχειρήματος έχασα την ηρεμία μου. Δεν αφιέρωνα ούτε μισή ώρα το πρωι να διαβάσω και να διαλογισθώ. Δεν καθόμουν σε ένα τόπο. Ήταν πολύ έντονα τα πράγματα. Και διαφώνησα με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Και πληγώθηκα από τις επικρίσεις ανθρώπων που δεν γνωρίζω, αλλά εκτιμώ.
Δεν τα παράτησα επειδή δεν εκλέγηκα. Εκ των υστέρων, νιώθω πως μου έγινε πολύ πνευματικό καλό με το να μην εκλεγώ. Ως ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας έχω περισσότερα να προσφέρω στους ανθρώπους γύρω μου, παρά σαν άλλη μια πολιτικός. Η πολιτική είναι "πολιτιτζιή". Αυτό φυσικά δεν είναι καινούριο, αλλά πίστευα αφελώς και με ονειροπώληση και ονειροπόληση πως θα μπορούσα να αλλάξω το σύστημα. Εγώ μόνη μου, με άλλους 700 ανθρώπους. Το ένα χιλιοστό περίπου των πολιτών της χώρας μας.
" Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή"... και δεν είμαι διατεθειμένη να την κάνω. Να την κάνω έτσι. Χρησιμοποιώντας το όχημα της πολιτικής. Δεν είμαι διατεθειμένη και ικανή. Δεν είμαι ικανή σε αυτό. Το παραδέχομαι.
Θυμάμαι, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο πήγα να μάθω την νοηματική γλώσσα στο Κέντρο Φίλων Κωφαλάλων Θεσσαλονίκης. Περνά ο πρώτος χρόνος, δεν καταφέρνω τίποτα. Τίποτα, τζίφος η υπόθεση. Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι αυτό μάλλον είχε να κάνει με την ελλειπή ανάπτυξη της παρεγκεφαλίδας μου, λόγω του ότι ο μπαμπάς μου με "περπάτησε" από 9 μηνών και δεν με άφησε να μπουσουλήσω, αλλά, παρόλα αυτά, ήταν ένα είδους σοκ για μένα να ανακαλύψω πως έχει πράγματα τα οποία δεν τα καταφέρνω. Ως μαθήτρια ήμουν αυτό που θα έλεγαν σήμερα high achiever, παιδί με ιδιαιτερότητες. Περνά η δεύτερη χρονιά, πάλι τίποτα και τότε για πρώτη φορά στη ζωή μου, παράτησα κάτι με το οποίο καταπιάστηκα, χωρίς να το ολοκληρώσω και χωρίς να επιτύχω τον αρχικό στόχο μου...
Τότε, στα 20 μου, έκανα ιδιαίτερη προσπάθεια με τον εαυτό μου, να δεχθώ το γεγονός πως δεν μπορώ να τα καταφέρνω σε όλα τα πεδία και δεν μπορώ να είμαι πρώτη σε όλα. Αυτό με ωφέλεσε πολύ στη συνέχεια, επειδή η πραγματική ζωή, μετά το πανεπιστήμιο, ήρθε να μου δείξει με διάφορους εκπληκτικούς τρόπους πως έχει πολλά πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνω και πολλά να μάθω. Και κυρίως το ότι δεν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος πάνω στη γη και πως φυσικά δεν είμαι αναντικατάστατη. Και επίσης, πως αν παίξεις σωστά το παιγνίδι είναι επίσης πιθανόν να χάσεις. Και η ζωή μπορεί να μην φαίνεται δίκαιη, αλλά για μένα νιώθω πως είναι. Μου δίνει τους κατάλληλους μπάτσους στον κατάλληλο χρόνο. 
"Δεν κάμνεις κόρη μου για πολιτικός. Τι ανακατεύκεσαι με τα πίτουρα και θα σε φαν οι όρνιθες; Ποια νομίζεις ότι είσαι; Γιατί αππώθηκες έτσι;"
Ναι, παραδέχομαι το. Αππώθηκα. Που μόνη μου. Πήρε ο νους μου αέρα. Νόμιζα πως θα έσωζα τη χώρα μας από την διαπλοκή, τα συμφέροντα και την υποκρισία της πολιτικής. Α χα χα χα χα χα. Γελάω τώρα που το σκέφτομαι. Σε πόσο λανθασμένο δρόμο ήμουν.
Διευκρινίζω πως δεν αποποιούμαι τις πολιτικές απόψεις και προτάσεις της Κυπριακής Προοδευτικής Συνεργασίας. Εξακολουθώ να τις θεωρώ ιδανικές. Αποποιούμαι την άποψη που είχα πως θα εκλεγόμουν ως βουλευτής στην κυπριακή βουλή και θα άλλαζα το σύστημα. Α χα χα χα χα χα. Ούτε παραισθησιογόνα να έπαιρνα εκείνη την περίοδο.
Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα στο ειρηνευτικό μου λειτούργημα, αυτό της ψυχοθεραπεύτριας. Μπορώ να αγαπώ και να συνδέομαι με όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κομματικής τους τοποθέτησης. Τι ανακούφιση! Δεν αντέχω την συνεχή αντιπαράθεση και την αδικία του να κατακρίνεις και να καταδικάζεις τον άλλο, επειδή ανήκε σε μια συγκεκριμένη κομματική παράταξη.
Δεν αντέχω τα τεχνητά εμπόδια μπροστά στην ανθρώπινη αγάπη.
Χθες το βράδυ, είχα μια πολύ σημαντική συζήτηση μέσω μηνυμάτων με μια φίλη, που μας συνδέει φιλία 7 χρόνων. Μέσα σε όλο εκείνο το αλαλούμ, δεν αντιλήφθηκα πως σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μου. Της έστειλα ένα μήνυμα: "έχεις κάτι μαζί μου; Θέκλα".
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει : "Θυμήσου τι έλεγες στην τάδε για μένα".
Πραγματικά, η τάδε είχε κατηγορήσει στην προεκλογική περίοδο τη φίλη μου για κάτι συγκεκριμένο, της απάντησα αποστομωτικά, αλλά δεν είχα το χρόνο να ενημερώσω τη φίλη μου πως έγινε αυτό. Και τώρα, ένα χρόνο σχεδόν μετά, η φίλη μου είναι πληγωμένη επειδή πίστεψε την τάδε πως την κατηγόρησα. Η αρχική μου αντίδραση ήταν να θυμώσω. Φυσιολογικό, ανθρώπινο. Να θυμώσω γιατί πίστεψε την τάδε και θεώρησε πως ήταν δυνατόν να την κατηγορήσω για οτιδήποτε. Της απάντησα αποστομωτικά. Αυτό το καταφέρνω καλά. Στη συνέχεια όμως, μου απάντησε: "Κόρη, σύνελθε, στενοχωρέθηκα και θα μου περάσει". Της ξαναέστειλα το αρχικό της μήνυμα. Μετά από δύο λεπτά όμως, συνήλθα. Αντιλήφθηκα πως στην προεκλογική αμέλησα τους φίλους μου, ήμουν φευγάτη. Οπόταν η φυγή μου συνδυαζόταν με την αβάσιμη κατηγορία προς το άτομο μου. Έτσι της απάντησα : "Κόρη πελλή, αγαπώ σε και είμαι πιστή φίλη σου. Πληγώθηκα όμως που πίστεψες πως υπήρχε περίπτωση να σε κατηγορώ. Ηρέμησε και τα λέμε". Έτσι, θέλω αγάπη, θέλω ειρήνη και συμφιλίωση. Η ψυχή μου πνίγεται μέσα στους έντονους ρυθμούς και τις απάνθρωπες συνθήκες της πολιτικής. Δεν θα απέχω από το δικαίωμα του εκλέγειν. Αυτό του εκλέγεσθαι όμως , δεν με βλέπω να το ξαναχρησιμοποιώ. Χαίρομαι πολύ την επιστροφή μου στην φυσιολογική μου ζωή και δεν θέλω με τίποτα να την χάσω, ούτε να την χαλάσω.
Χαλάλι ο χρόνος, η ενέργεια, η ψυχή, τα χρήματα που σπατάλησα για την πολιτική. Χαλάλι γιατί μου έδωσαν μεγάλα πνευματικά μαθήματα. Κι άλλα, εκτός από αυτά που γράφω εδώ. Οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, έστω κι αν μας πονάει είναι ένα χάδι αγάπης από το Θεό ή το σύμπαν, ή τη φύση, όπου πιστεύει ο καθένας.
Απόψε παρουσιάζεται το βιβλίο που έγραψα τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα. Που είμαι ξανά απλώς ψυχολόγος.


Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011


Φίλοι μου!
Σας προσκαλώ στην πρώτη παρουσίαση του καινούριου μου βιβλίου με τίτλο: "Και οι άνδρες έχουν ψυχή, οι δυνάμεις και αδυναμίες του "ισχυρού φύλου!".

Όπως αναγράφεται και στην πρόσκληση που επισυνάπτεται, η παρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου στο Βιβλιοπωλείο Rivergate στα Λατσιά, στη Λευκωσία, η ώρα 7μμ.

Το βιβλίο θα προλογίσει η κοινωνιολόγος κ. Τατιάνα Ζαχαριάδου.


Θα χαρώ πολύ να με τιμήσετε με την παρουσία σας!
Σας περιμένω!

Σας παρακαλώ η παρούσα πρόσκληση να θεωρηθεί και προσωπική.

Ελάτε να ξαναβρεθούμε από κοντά, όσοι γνωριζόμαστε προσωπικά και να γνωριστούμε προσωπικά, όσοι είμαστε διαδικτυακοί φίλοι.

Με αγάπη,
Θέκλα

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ανθρώπινα...

Τις τελευταίες μέρες με διακατέχει μια άνευ προηγουμένου ηρεμία.
Από τη στιγμή που αποφάσισα να αφήσω πίσω μου οριστικά τον τίτλο του πολιτικού, και να τελειώνω με εκείνη την ιστορία, τουλάχιστον στην παρούσα φάση της ζωής μου, έπνασα.
Αντιλήφθηκα, ίσως αργά, ότι είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσει κάποιος-οι που δεν έχουν ανατραφεί σε ένα κομματικό φυτώριο στο χώρο της πολιτικής στην Κύπρο, έστω κι αν έχουν καλές προθέσεις, έστω κι αν προτείνουν ουσιαστικές αλλαγές, έστω κι αν αγωνίζονται αφιλοκερδώς για το κοινό καλό.
Ο παλαιοκομματισμός δεν αφήνει καινούριες φωνές να ακουστούν επαρκώς, προς το παρόν.
Ευελπιστώ πως στο μέλλον, οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας, θα είναι σε θέση να ανατρέψουν αυτό το παλαιοκομματικό κατεστημένο και να ανοίξουν το δρόμο ώστε να έχουν νέοι άνθρωποι πρόσβαση στην εξουσία. Την εκτελεστική και τη νομοθετική.  Νέοι και ικανοί, επιλεγμένοι με αξιοκρατικά κριτήρια. Και λέγοντας αυτό, δεν εννοώ τον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία ποιός θα είναι σε θέσεις κλειδιά. Σημασία έχει να κινείται αξιοκρατικά και προς το συμφέρον της Κύπρου.

Έχοντας απομακρυνθεί λοιπόν, από τις ενασχολήσεις μου του τελευταίου χρόνου και επιστρέφοντας σε μόνιμη βάση στο επάγγελμα μου ως ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και εμπειρογνώμονας στο δικαστήριο, βιώνω μια άνευ προηγουμένου ηρεμία.
Δεν μετανιώνω για τα λάθη που έκανα στις βουλευτικές εκλογές. Τα αναγνωρίζω, τα παραδέχομαι και προσπαθώ να πάρω όσα πιο πολλά μαθήματα για μένα, να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Αλλάζοντας σελίδα λοιπόν, αντιλήφθηκα πως για πολύ καιρό δεν συνειδητοποιούσα ότι εκτός από ένθερμους υποστηρικτές ως άνθρωπος, ψυχολόγος και συγγραφέας απέκτησα και ένθερμους επικριτές.
Προχθές, καθάριζα το κανάλι μου στο youtube από οποιοδήποτε πολιτικό και προεκλογικό περιεχόμενο, και διαπίστωσα πως κάτω από κάποια videos που ανήρτησα μετά το Μαρί, υπήρχαν υβριστικά, απαξιωτικά μηνύματα μίσους. Σοκαρίστηκα. Δεν το περίμενα.
Μια ζωή προσπαθώ να δίνω αγάπη στους γύρω μου, να αγωνίζομαι για το καλό και το δίκαιο (ή τουλάχιστον αυτό που μου φαίνεται καλό και δίκαιο, επειδή είμαι άνθρωπος και κάνω και λάθη, και λανθασμένες εκτιμήσεις), μια ζωή προσπαθώ να αντιμετωπίζω τους συνανθρώπους μου με αγάπη και κατανόηση.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου συνέχισα να διατηρώ στενές φιλίες με εξαιρετικούς ανθρώπους από το χώρο της Αριστεράς και του Ακέλ. Οι φιλίες μου αυτές δεν χάλασαν ούτε μετά τις εκλογές, ούτε μετά το Μαρί.
Η αγάπη και η εκτίμηση μεταξύ των ανθρώπων, για μένα είναι πέρα από πολιτικές και κομματικές απόψεις.
Ακόμα και για τον πρόεδρο της δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, τον οποίο επέκρινα δημοσίως έντονα για διάφορες στάσεις του, νιώθω αγάπη και κατανόηση. Προσπαθώ να καταλάβω τι του συμβαίνει και γιατί αντιδρά όπως αντιδρά τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν τον γνώρισα προσωπικά προηγουμένως, μόνο από την τηλεόραση τον γνωρίζω, αλλά άκουσα και συνεχίζω να ακούω από στενούς μου φίλους που είναι κομματικά στελέχη στο Ακέλ πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που πάντα τον διέκρινε η φιλικότητα και η ενωτική συμπεριφορά μεταξύ των συνανθρώπων του. Σίγουρα, κάτι συμβαίνει και άλλαξε η συμπεριφορά του. Δεν έγινε αυτό τυχαία.
Και παρόλο που είχα την έντονη άποψη πως έπρεπε να παραιτηθεί, παρόλα αυτά, θύμωσα όσες φορές άκουσα υβριστικά σχόλια για τον ίδιο και ευχές θανάτου. Δεν το δέχομαι αυτό για κανέναν άνθρωπο.
Δεν θα επεκταθώ επί της ανάλυσης της προσωπικότητας του προέδρου, ούτε των ένθερμων πολεμίων μου.
Θέλω να πω κάτι απλό.
Είμαι άνθρωπος και στενοχωρήθηκα. Ένιωσα μια αρνητική ενέργεια να με κατακλύζει. Λυπήθηκα.
Δεν είχα ποτέ σκοπό να βλάψω κανέναν και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν πως είμαι άτομο που παραδέχεται πρώτο τα λάθη του και αυτοσαρκάζεται κι όλας, εξαιρετικά καυστικά.
Δεν έχω κακία όμως για κανέναν. Ακόμη κι όταν διαφωνώ με κάποιον πολιτικά, μπορώ πάλι να τον αγαπώ και να τον εκτιμώ.
Τις τελευταίες μέρες ετοίμασα 4 σπιτικά videos που έχουν θέμα την οικονομική κρίση και την ψυχολογική αντιμετώπιση της.
Πήρα πολλά μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, αρκετοί φίλοι μου τηλεφώνησαν και μου ζήτησαν τη γνώμη μου για τα θέματα αυτά.
Κάθισα και έφτιαξα αυτά τα videos με μόνο σκοπό να βοηθηθεί έστω κι ένας άνθρωπος όταν τα ακούσει. Στο κανάλι μου στο youtube, απενεργοποίησα τα αυτόματα σχόλια, επειδή δεν θέλω να δέχομαι αρνητική ενέργεια. Είμαι άνθρωπος και στενοχωριέμαι. 
Και σας, σας συστήνω να ακούτε προσεκτικά την γνώμη και την κριτική ανθρώπων που είστε βέβαιοι πως σας εκτιμούν, σας αγαπούν και έχουν αγαθά κίνητρα. Για τους υπόλοιπους, κλείνετε τα αυτιά σας. Αρκετές δυσκολίες έχει η ζωή όπως είναι. Δεν είναι ανάγκη να λουζόμαστε και την κακία του άλλου. Παραθέτω πιο κάτω τα videos. Σε όποιον φανούν χρήσιμα, θα χαρώ. Όποιος τα θεωρήσει άχρηστα, βλακώδη κτλπ, ας μην τα παρακολουθήσει. 



Με την αγάπη μου προς όλους ανεξαιρέτως,
Θέκλα

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...!

Στη χώρα του προσιτού παραλόγου, τουτέστιν το νησάκι μας, όλα τα περιμένω πλέον.
Ο άλλος διόρισε τον άλλο για να τον αθωώσει, κι όταν τον βρήκε ένοχο, απτόητα κι ανερυθρίαστα τον έκαναν πέρα. Κι άρχισαν οι λιγοστοί, πιστοί όμως, πολύ πιστοί, μου θυμίζουν τις εποχές της θρησκοληψίας μου, να μάχονται να βρουν αντίστοιχα πράματα και θάματα.
Φυσικά, δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Επειδή ζούμε σε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Σίγουρα ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός έπρεπε να κρυφτεί από την πουριτανική συγχυσμένη κοινωνία μας, κι ο κάθε επιφανής νεοφανής αστήρ ξέχασε πως υπάρχει το google search για παραγράφους, για προτάσεις κλπ.
Βρε φίλε! Αυτό το ξέρει ο κάθε φοιτητής την σήμερον ημέραν.
Ένα μήνα που έγραφα την Ανατομία του Άντρα, ούτε περιοδικό δεν άνοιγα, μην τυχόν και επηρεαστώ και γράψω καμιά πρόταση που να μην είναι δική μου.
Τεσπα, ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ.
Δεν ξέρω αν αυτό σας λέει κάτι, αλλά να σας υπενθυμίσω πως δεν πέφτει, δεν πέφτει αυτός ο δρυς. Κλαίουσα ιτέα κατήντησε, οι λαϊκές εκπομπές κλάματος δεν τον χωράνε πια, κάποιος ας του συστήσει να δεικάποιον ειδικό, η μακρόχρονη χρήση κορτιζόνης κάνει ανάποδα θαύματα και είναι και ένα κόμμα 85 χρόνων που διαλύει,  και πάει και πάει και πάει το θέατρο του προσιτού παραλόγου. Προσιτού είπαμε, επειδή ο καθείς μπορεί να λάβει μέρος. Και να πάρει τα 15 λεπτά ή ώρες δημοσιότητας που του αναλογούν.
Αυτό μου θυμίζει λίγο την ιστορία μιας πολύτεκνης κουμπάρας μου, που αφού έφτασαν σε μια εκδρομή, μέτρησαν τα παιδιά και τα βρήκαν 9 αντί 10.
Ναι, ξέχασαν ένα παιδί!
Κι εμείς κάτι ξεχάσαμε νομίζω.
Πως κανείς δεν μας έδειξε και δεν μας ενημέρωσε για την συμφωνία με τη Noble Energy για τα φυσικά αέρια, και ασχολούμαστε με τα ανθρώπινα.
Αυτό ονομάζεται άρτος και θεάματα. Ή μάλλον μόνο θεάματα, γιατί από άρτο δεν μας βλέπω, γιοκ...
Εγώ πάντως, μετά από πολλή ταλαιπωρία κλπ. κλπ. το πήρα απόφαση, πως it's a lot of money, honey! και οι παλαιοκομματικοί πολιτικοί, μια χαρά τα έχουν κάνει πλακάκια μεταξύ τους. Είδατε πως κανείς μα κανείς δεν διαμαρτύρεται που η συμφωνία δεν πέρασε από επίσημη έγκριση από τη βουλή; Το προσέξατε;
Ή μήπως ήμασταν απασχολημένοι με το κρεββάτι του ενός και τις λογοκλοπές του άλλου;
Θα ξυπνήσουμε καθόλου; Εγώ πάντως, αλλάζω την ταμπέλα μου από πάνω.
Το νιώθω ντροπή να γράφω πολιτικός. Μόνο ψυχολόγος. 
Σας φιλώ γλυκά,
Θέκλα.

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Η ανατομία ενός άντρα

Αύριο τα παιδιά φεύγουν και ξεκινούν επιτέλους οι διακοπές μου, οι οποίες θα κρατήσουν μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Με εξαίρεση τη Δευτέρα 22 Αυγούστου, που οφείλω να επισκεφτώ το γραφείο για 3 συσκέψεις που δεν παίρνουν αναβολή, θα είμαι "διακόπτουσα".
Και επειδή από ταξίδια κι εμπειρίες γέμισα αυτό τον χρόνο, δε θα πάω πουθενά. Ούτε καν στην Πάφο. Μόνο για τα απαραίτητα. Για το γενέθλιο της ανιψιάς μου και τον γάμο του γιου της κουμέρας μου. Κι αυτά όμως σκέφτομαι να τα κάνω ή μονοήμερα, όπως έκανα το Δεκαπενταύγουστο ή να πάρω μαζί μου και το laptop.
Επιτέλους, το αποφάσισα. Θα καθίσω να γράψω την "Ανατομία ενός άντρα". Κατόπιν απαίτησης του αναγνωστικού μου κοινού, καθότι έχει 6 χρόνια να βιβλιογραφήσω και επειδή το η "Θέκλα θέλει σε", διακόπηκε στη μέση από τις 11 του Ιούλη από το "Δημήτρη δεν σε θέλουμε, κι εσύ τίποτα", πάλιωσε πλέον αυτό, δεν έχω δύναμη να γράψω για την παλαιοκομματική πολιτική και την τραυματική μου εμπειρία από το κονταροχτύπημα μου με δαύτην, κι επειδή αντιλήφθηκα πως αν γράψω όσα βίωσα προεκλογικώς, εν τότε που εν να με κάτσουν μέσα για τα καλά τζιαι την νύχταν κόφκουν το ρεύμα στις φυλακές τζιαι εν θα μπορώ να βλέπω να γράφω, αποφάσισα να γράψω επιτέλους το αντίστοιχο για την "Ανατομία μιας γυναίκας". Αυτό για την αντρική.
Ο Φαντομάς είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης, αλλά νομίζω πως εν χωρεί μες το βιβλίο γιατί συμπεριλαμβάνει τόσες εξαιρέσεις των κανόνων που θα κάνουν το βιβλίο προσωπογραφία του, θα περιοριστώ στους εκατοντάδες άντρες πελάτες μου και τις ιστορίες τους.
Θα διώξω τη βοηθό από το σπίτι, ήδη έσπασε μετά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο, οπόταν έχω καλή δικαιολογία πέραν της οικονομικής κρίσης, θα συγκατοικήσω με τον Τεκύλα και θα βγαίνω μόνο για τσιγάρα και προμήθειες και τις ανάγκες του συμπαθούς τετράποδου. Αποφάσισα να απολέσω καμιά δεκαριά από τα 95 μου κιλά, οπόταν θα τρώω ρύζι, το οποίο το πετυχαίνω μούρλια, και φυσικά αυγά που είναι η αγαπημένη μου τροφή, και θα πίνω καφέδες.
Οπόταν, δεν είμαι εδώ για κανέναν...
Η αποχή μου από το facebook θα είναι πλασματική. Τηλεόραση βαριέμαι να κοιτάξω εδώ και χρόνια, στα τηλέφωνα βαριέμαι να μιλώ, οπόταν θα αποτελέσει το μοναδικό παράθυρο προς τον έξω κόσμο, κι αυτό για τις ώρες του  διαλείμματος. Το πήρα απόφαση. Θα γράψω και θα τους γράψω όλους στο .... καινούριο μου βιβλίο.
Wish me luck!

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Ο γιος μου κι εγώ.. Who's the boss now?

Όταν ήμουν μικρομάννα, στα 22 μου,  δεν άντεχα ούτε τα κλάματα, ούτε τις γκρίνιες του γιου μου, ούτε τις ιδιοτροπίες του, ούτε την νυχτερινή αυπνία του. Αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο ήταν που δεν μπορούσε να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει τι έχει, τι νιώθει, τι θέλει...Μια ζωή έχω να κάνω με το λόγο. Είμαι κόρη φιλο-λόγου και θεο-λόγου. Είμαι ψυχο-λόγος. Και ίσως, σαν ένα κουσούρι που μου έχει μείνει από την κλασική παιδεία και την παιδική και εφηβική εντρύφηση στα της θρησκείας και των κηρυγμάτων δίνω στο λόγο περισσότερη έμφαση από ότι σε άλλες γλώσσες. Όπως την γλώσσα του σώματος για παράδειγμα, ή στις εκφράσεις του προσώπου, σε όλα αυτά που μας λένε τα μωρά και οι μεγάλοι χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους.
Περίμενα λοιπόν ο γιος μου να ανοίξει το στόμα του και να αρχίσει να μου μιλάει.
Άργησε να το κάνει αυτό. Πρέπει να ήταν 3 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ευφυία του, αν και οι γονείς μου με διαβεβαίωναν πως και ο αδελφός μου, ο οποίος σαφώς έχει ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από εμένα, άργησε να μιλήσει, μετά τα τρία του χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν μίλησε για πρώτη φορά τα είπε όλα, αλλά δεν τα έλεγε στη "δική μου γλώσσα". Είναι αγόρι, έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ανήκει σε άλλη γεννιά.
Μου πήρε χρόνο πολύ να αποδεχθώ και εσωτερικά τη διαφορετικότητα του από εμένα. Και τις όποιες ομοιότητες μαζί μου.
Διάβασα και ξαναδιάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο : Τhe dark side of the light chasers, στο οποίο εξηγείται γιατί μας ενοχλούν πράγματα σε άλλους.
Μας ενοχλούν είτε τα χαρακτηριστικά που έχουν οι άλλοι και έχουμε και εμείς και δεν μας αρέσουν πάνω μας, είτε αυτά που είχαμε και κόψαμε και φοβόμαστε πως μπορεί να ξανακυλίσουμε, είτε αυτά που θέλουμε να έχουμε και δεν μπορούμε, ένα πράγμα.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας τον μικρούλη, έμαθα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι, αγαπώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.
Υπέροχο, καταπληκτικό ταξίδι, αλλά δύσκολο και μοναχικό. Επειδή ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος, ο γονιός δεν μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να συμπεριφέρεται ως παιδί με το παιδί. Αυτό προσπάθησα πολύ να το πετύχω. Κάποιες φορές δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά, αλλά ήταν ο κανόνας με τον οποίο ζούσα και ζω μαζί του. Πως τα παιδιά χρειάζονται τον γονιό να είναι γονιός, να τους βάζει όρια, να τους συμβουλεύει και να τους δίνει έτσι την τόσο απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας για ένα παιδί και έναν έφηβο.
Είχε φορές όμως που ήθελα να κυλιστώ κι εγώ στο πάτωμα και να πάθω το ανάλογο temper tantrum..., το οποίο σε απλά ελληνικά είναι η "νόμιμη" και κατανοητή κρίση θυμού ενός παιδιού
 Ξέρεις, γιε μου, έχει φορές που θυμώνω κι εγώ πολύ, είμαι σίγουρη πως το ξέρεις... Τις περισσότερες φορές προσπαθώ και συγκρατούμαι. Κάποιες δεν τα καταφέρνω και τότε μπαίνουμε σε μάχη... Η οποία πληγώνει και τους δύο. Συγκρουόμαστε τόσο πολύ ίσως επειδή μοιάζουμε, όχι μόνο στην φάτσα και στο κορμί, αλλά και στην προσωπικότητα. Είμαστε κι οι δυο τελειομανείς, εγωιστές, δυναμικοί και με μεγάλη αγάπη στο δίκιο και την δικαιοσύνη.
Εσύ σκέφτεται λίγο περισσότερο το τι θα πει ο κόσμος, από ότι εγώ. Ή κατά την Debbie Ford, κι εγώ ενδόμυχα ίσως το σκέφτομαι και δεν μου αρέσει που το σκέφτεσαι κι εσύ.
Έχεις κάποια κοινωνικά στερεότυπα που δεν μου αρέσουν, με ενοχλούν. Ίσως γιατί τα είχα κι εγώ παλιά και φοβάμαι να μην τα ξαναποκτήσω. Είμαι διαθέσιμη όμως να το παλέψω να σε δέχομαι όπως σκέφτεσαι και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να τα σπάσεις κι εσύ, αν τελικά θελήσεις. Και εύχομαι να θελήσεις, ειλικρινά. Γιατί ως γονιός, κάποιες αρχές θέλω να σου εμφυσήσω κι εγώ. Όπως μου εμφύσησαν οι παππούδες σου. Κάποιες τις κράτησα και κάποιες μεγαλώνοντας τις απέρριψα. Κι εγώ πρέπει να σου δώσω πράγματα, αξίες, σταθερές, πάνω στις οποίες να πατήσεις για να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Πολλές φορές με αμφισβητείς. Κι αυτό δεν περίμενες την εφηβεία για να το κάνεις. Το κάνεις από τότε που γεννήθηκες :-) Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τον γονιό, που προσπαθεί τόσο πολύ. Αλλά αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι πως εσύ δεν διάλεξες να γεννηθείς σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο, εγώ διάλεξα να σε γεννήσω, οπόταν ήμουν και είμαι υποχρεωμένη να αντέχω, να σε αντέχω, να με αντέχω μαζί σου. 

Ξέρω πως αυτή την ανάρτηση δεν θα την διαβάσεις. Δεν με έχεις φίλη στο Fb, στο κινητό σου με έχεις καταχωρημένη ως FBI, δεν θέλεις να κάνω παρέα με τους φίλους σου, ούτε να έρχομαι πια στα γενέθλια σου. Ξέρω όμως πως με αγαπάς. Και πως όταν καθόμαστε να μιλήσουμε ηρεμα, είσαι υπέροχος. Και να σου πω και κάτι;
Είσαι καλύτερος από μένα. Πιο έξυπνος, πιο προσγειωμένος, θα πετύχεις περισσότερο στην ζωή σου. Και στην συναισθηματική. Είσαι ήδη ο μόνος άνδρας εκτός από τον πατέρα μου, που κατάφερε να ζήσει μαζί μου 14 ολόκληρα χρόνια!
Πρέπει όμως να συνεχίσω να είμαι μαμμά... Ως που να γίνεις ενήλικας και να μπορούμε να είμαστε φίλοι και να γεράσω και να γίνεις εσύ το αφεντικό, αν το θελήσεις, αυτός που θα μου φέρνει χυμούς στο γεροκομείο :-)
Όση ώρα γράφω, κάθεται δίπλα μου, στο δικό του λαπτοπ και αυτή τη στιγμή ακούει:
Μου λέει να μην το βάλω, μου αρέσει το ρεφραίν, μου λέει διάβασε τους στίχους πρώτα, τους διαβάζω, ναι όντως έχει dirty language και δεν ταιριάζει στην περίπτωση μας, αλλά εγώ θα το βάλω, επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι όπως εσένα, κι εδώ είναι το δικό μου ιστολόγιο και θα γράφω ότι θέλω. Τα ίδια είπα και στον παππού σου προχθές που έγραφα για την οικογένεια μας πάλι και μου έκανε παρατήρηση. Του είπα : ξέρεις... Είναι και δικοί μου πρόγονοι, όχι μόνο δικοί σου!
Σήμερα έμαθα πως τα δεκατετράχρονα πίνουν κανένα καφέ πότε πότε και πως στα πάρτι τους μπορεί να πιουν και καμιά Σμιρνόφ, εκτός του να σπάσουν το πόδι του αγαπημένου μου καναπέ. Αλλά, who's the boss now?
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη εγώ .... :-)

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Το σπιτούδι μου στην Πάφο

Το Σαββατοκυρίακο πριν την μεγάλη έκρηξη πήγα  στην Πάφο, μετά από πολύ καιρό. Πήγα λίγο με το ζόρι, γιατί ο Λαζ ήταν Ισπανία με την ακαδημία ποδοσφαίρου, η Κακή ήταν στην κατασκήνωση του κατηχητικού της Αγίας Μονής στην Πάφο. Τζι εγώ επαίχτηκα στην Λευκωσία χωρίς τους απαραίτητους γλυκούς μπελάδες μου...
Για να αποφύγω τη μάμμα μου, η οποία πάντα έχει αρνητικά να επισημάνει και το Φαντομά που τότε προσπαθούσε ακόμη να χωνέψει το χωρισμό, εκλείστηκα οικειοθελώς στο σπιτούδι μου.
Το σπιτούδι μου εν ένα μικρό σπιτάκι δίπλα που το πατρικό μου. Χτίστηκε αρχικά για τους παππούδες μου, αλλά αυτοί έχει από καιρό που έφυγαν και το κατέλαβα ως άλλο αυθαίρετο, όταν ήμουν έγκυος την Κυριακή, πριν 12 χρόνια, ππεεεεε, πώς περνά ο καιρός. Έβαψα το που μέσα χρώματα και έκαμα το καταφύγιο. Και εγλίτωσεν και την επική ανακαίνιση του πατρικού μου το 2007. Μόνον πόξω το εβάψαν κι αλλάξαν τα παράθυρα, κι εκόψαν και το κλήμα στην ταράτσα, μέσα ευτυχώς δεν επενέβηκαν, γιατί εμέναν αρέσκουν μου τα παλιά πράματα που αποπνέουν μια συγκεκριμένη ενέργεια. Και δεδομένου του γεγονότος, πως το βιβλίο μου 
αφιέρωσα το της γιαγιάς μου της Σοφίας, το συγκεκριμένο σπιτούδι όπου έζησεν τόσα χρόνια η γιαγιά η Θέκλα μου δίνει κάτι από αυτήν. Την ηρεμία και την απάθεια της. Η γιαγιά μου η Θέκλα ήταν κοντή παχιά και απαθής. Έχω το πρώτο και το δεύτερο. Το τρίτο προσπαθώ να το αποκτήσω.
Και άμα το δεις και αγιοπατερικά, και νηπτικά ακόμη, το να πας από την εμπάθεια στην απάθεια είναι μεγάλη κουβέντα. Φυσικά στην πορεία βοηθάει η εξάσκηση στο empathy, στην ενσυναίσθηση στην ψυχοθεραπεία, αλλά δύσκολο να φτάσεις εκεί.
Έβγαλα λοιπόν διάφορες φωτογραφίες από το καταφύγιο μου με το κινητό και ετοιμαζόμουν να γράψω μια ανάρτηση για το θέμα, και με πρόλαβε η έκρηξη.
Όχι πως την ξέχασα την έκρηξη, όχι πως ακόμη δεν βλέπω εφιάλτες και δεν αγωνιώ για την συνέχεια, αλλά η καθήλωση μου στο σπίτι τις τελευταίες μέρες, μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ τις φωτογραφίες και το καταφύγιο...
Το οποίο, από το 2003 που μετακόμισα στη Λευκωσία αποτελεί συνεχή πόλο έλξης όταν χρειάζομαι να πνάσω, να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να γλύψω τις πληγές μου...
Και πάμε με την πρώτη φωτο... Το κρεββάτι μου, που μου έδωσε η μάνα μου να το στρώσω με τα δευτεριάτικα σεντόνια του ατυχούς γάμου μου και το φοιτητικό μου κουβερλί. Το κοιτούσα κι έμεινα. Πόσες αναμνήσεις μπορεί να αποπνέει ένα κρεββάτι, πόσες ενέργειες. Το κουβερλί θυμάμαι επακριβώς πότε το αγοράσαμε, από πού, την ιστορία του μαγαζιού και τους ατελείωτους ύπνους που έκανα στην Θεσσαλονίκη, μου είχε καθίσει το κλίμα ένα πράγμα και κοιμόμουνα οκτάωρα, εγώ που μόνο 6 ώρες το πολύ αντέχω... Και τα από μέσα σεντόνια. Τα έραψε ο πατέρας μου, από 100% βαμβακερό ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, καθότι ο παππούς ράφτης και όλοι γνωρίζουμε να ράβουμε, και ειδικά τα ασπρόρουχα στο πατρικό μου είναι πάντοτε ραφτά και όχι αγοραστά. Εγώ ήθελα για το νυφικό κρεββάτι άσπρα σατέν σεντόνια, μου τα πήραν, πάντοτε μου έπαιρναν ότι ήθελα και στο τέλος κατάλαβα την σοφία του φυσικού βαμβακιού. Και πως ένα κομάτι ύφασμα δεν φέρνει την ευτυχία, ούτε καν την ευχαρίστηση. Αλλά αυτές είναι παλιές πικραμένες ιστορίες που δεν θέλω να τις αναμασώ, όχι για να τις ξεχάσω, αλλά επειδή η επανάληψη της μνήμης όταν αυτή έχει καθαγιαστεί, δεν έχει καμιά ωφέλιμη ενέργεια πέραν της ενθύμισης του τραύματος. Όταν ήδη έχεις λάβει τα σκληρά μαθήματα, ανέλυσες και τα παθήματα, φτάνει να τα αναβιώνεις. Αφήνεις πίσω το παρελθόν
 Στην κουζίνα ανακατεύοντας τα κασόνια βρήκα κάτι παλιούς πανέμορφους πίνακες, οι οποίοι ξέμειναν εκεί από την επική ανακαίνιση. Ο κάθε ένας φτιαγμένος με αγάπη από ανθρώπους που αγαπούν την οικογένεια μας. Επιχείρησα να τους φορτώσω για Λευκωσία, αλλά είπα, άστους, θα τους κρεμάσω εκεί στο καταφύγιο, όταν θα έχω δύναμη να κρατήσω σφυρί. Αυτή τη στιγμή ούτε σφυρίχτρα δεν μπορώ να σηκώσω, τόσο αποδυναμωμένη νιώθω.  Είναι φοβερό όμως πως ένα αντικείμενο όπως ένας πίνακας, μπορεί να έχει διαφορετική συναισθηματική αξία για το κάθε άτομο που ζει σε ένα σπίτι. Η μάνα μου δεν τους αναζήτησε, ο πατέρας μου τους ξέχασε, εγώ τους βρήκα κι ανατρίχιασα... Το ίδιο συμβαίνει και με αντικείμενα τέχνης ή μη που έχουμε στο σπίτι. Πολλές φορές πάω να πετάξω κάτι για να κάνω χώρο και τα παιδιά με αποτρέπουν : Μη! Δεν θυμάσαι από πού το πήραμε, πόσο καιρό το έχουμε ή ποιός μας το έφερε; Και σταματώ. Γιατί θυμάμαι στα 10 μου όταν η μάνα μου αποφάσισε πως δεν ήμουν πια για κούκλες και τις έδωσε όλες σε φιλανθρωπικό ίδρυμα και μου άφησε μόνο μία. Δεν κατάλαβε πόσο πληγώθηκα τότε από την αυθαίρετη επιλογή για αυτόματο μεγάλωμα, δεν πειράζει όμως, μπορεί κι εγώ να έχω κάνει τα ίδια και να μην το ξέρω. Αν ρωτήσω τα παιδιά θα μου πουν, αλλά το αφήνω για άλλη φορά. Είπαμε, τώρα δεν αντέχω και πολλά πολλά.
 Στα ντουλαπάκια της κουζίνας τα φλιντζάνια μου. Αυτά που χρονολογούνται από την Θεσσαλονίκη, και από τα 7 σπίτια που έχω αλλάξει από τα 20 μου. Κάθε κούπα και μια ιστορία. Με τα σερβίτσια και τα ποτήρια και τις κούπες του καφέ έχω κολλήματα. Και με άλλα πράγματα. Αυτά μπορεί να τα πει λεπτομερώς η Αγνή μου, που περηφανεύεται πως ξέρει όλα μου τα χούγια :-)
 Α, και τα παλιά πιάτα της γιαγιάς. Κάποιες εγγλέζικες πορσελάνες made in Bolton από την εποχή της αγγλοκρατίας. Και αυτές δικές μου, δεν αφήνω να μου τις πάρει κανείς. Όχι πως τις θέλουν κι όλας δηλαδή, αλλά εγώ λατρεύω τα παλιά και πολυχρησιμοποιημένα κομμάτια..Πόσες νοστιμιές δεν σερβιρίστηκαν σε εκείνα τα πιάτα. Α! Όλα κι όλα, η γιαγιά ήταν πρώτη στην κουτάλα και την κατσαρόλα...
 Α και το ποτήρι στο οποίο μου έβαζε παγωμένο νερό η μάννα μου και νερωμένη κόκα κόλα όταν ήμουν στο δημοτικό. Καλά λένε πως τα τάππερ είναι αθάνατα... Μόνο που τότε δεν τα έκαναν για πλυντήριο πιάτων και ιδού τα αποτελέσματα, ή να ναι ο ήλιος, όλο σε κάποιο γείσο παραθύρου θα το ξέχασα και έγινε έτσι. Αλλά το νερό έχει την ίδια γεύση που είχε τότε..
 Συνεχίζοντας να ανακατεύω στα συρτάρια της κουζίνας, βρίσκω παλιές φωτογραφίες διαβατηρίου από τα 12 ως τα 15.. Πόση αθωότητα και όρεξη για ζωή... Η γνώση του μέλλοντος ίσως να απέτρεπε τους περισσότερους ανθρώπους από την όρεξη για ζωή, ή όχι; :-)
 Και ένα γυάλινο βαζάκι της γιαγιάς για ένα μοναδικό λουλούδι. Το αγαπημένο της ήταν οι καμέλιες... Άσπρες καμέλιες... τις οποίες έκοβε με το κοτσάνι πολύ κοντό και έβαζε να επιπλέουν στο νερό...Κι αυτό αρωμάτιζε όλη την κουζίνα....
 Τι λουλούδι άραγε έχουν τα πλακάκια στο μπάνιο; Είναι το ίδιο σχέδιο που είχε το μπάνιο στο πατρικό μου πριν την ανακαίνιση, την οποία μισώ, όπως φαίνεται. Θα ρωτήσω τον πατέρα μου. Μπορεί να τους ξέμειναν και 10 χρόνια μετά που έκτισαν το σπιτούδι της γιαγιάς να έβαλαν τα ίδια. Ή τα είχε ακόμη η αγορά, στο ίδιο σχέδιο. Πάντως δεν τα αλλάζω με τίποτα.
Κι αυτό που με ξεκουράζει και με καθαίρει περισσότερο από όλα είναι ένα χλιαρό ντουζ με το φως από το κερί μου, το οποίο όλως παραδόξως μυρίζει ακόμη βανίλια από τον Μάρτη του 2004 όταν το πρωτοάναψα...
Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, άλλες από αυτές της Α.Η.Κ.
Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να έχει την φωλιά του, όχι μόνο οι άντρες, κύριε John Gray.
Και τέτοιες ώρες, τέτοιο μαύρο καλοκαίρι που περνούμε όλο και θέλω περισσότερο να πάω να χωθώ στην φωλιά μου. Στο κρεββάτι μου με το φοιτητικό μου κουβερλί και τα βαμβακερά σεντόνια που μου έραψε ο πατέρας μου.
Α! Και στην Πάφο κοιμάμαι πολύ όταν πάω.
Πολλές ώρες, σε σημείο που ανησυχούν οι δίπλα κι έρχονται και μου κτυπούν τα παράθυρα αν είμαι ζωντανή.
Στο καταφύγιο σου είναι ωσάν να επιστρέφεις στην μήτρα.
Κι ησυχάζεις...
Α! Και χθες με πήραν σηκωτή για το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα και δεν γέμισα εξανθήματα.
Γέμισα απόψε, αλλά ας είναι καλά τα αντισταμινικά... :-)

Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Όταν ο ξένος πόνος είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας...

Έχει λίγες μέρες που με απασχολεί ένα πολύ σοβαρό προσωπικό πρόβλημα. Από αυτά που πονάνει πολύ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι πως ακόμη και άρρωστη, ακόμη και στο κρεββάτι,  δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτό:
Ως ψυχοθεραπεύτρια, πάντα πιστεύω πως ο δικός μας πόνος, αυτό που περνάμε εμείς οι ίδιοι είναι πιο σημαντικό για μας, από τον πόνο των άλλων. Για αυτό και ενοχλούμαι όταν ακούω από τους πελάτες μου πως οι άνθρωποι γύρω τους τους λένε κουβέντες του τύπου : "Σκέψου τι σοβαρά προβλήματα έχει ο τάδε και θα δεις πως τα δικά σου είναι μηδενικά". Επειδή ο καθένας γνωρίζει τον δικό του πόνο...
Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να υπερβώ τον "ξένο" πόνο, αυτόν των οικογενειών των νεκρών και των τραυματιών, στην ουσία όμως, δικό μας πόνο όλων, γιατί είναι η χώρα μας που πλήγηκε βαθειά και πονάει και θα πονάει και στη συνέχεια δυστυχώς...
Γιατί;

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Οι ψυχολογικές επιπτώσεις μιας έκρηξης...

Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν να αποποιηθώ την πολιτική μου ιδιότητα, αλλά αυτήν του ψυχολόγου δεν μπορώ να την αποποιηθώ ποτέ. Άπαξ και αρχίσεις να λειτουργείς ψυχολογικά και ψυχοθεραπευτικά, τελείωσε. Το μυαλό σου αρχίζει και κάνει διερευνητικούς συνειρμούς για αίτια, ατιατά, ψυχολογικά συμπτώματα, ψυχολογικές διαταραχές, και θεραπεία. Χρησιμοποιώ την λέξη θεραπεία και όχι ψυχοθεραπεία επειδή θέλω να την συνδέσω με την δικανική έννοια του όρου. Όντας ειδικός εμπειρογνώμονας στο ποινικό δικαστήριο αντιλαμβάνομαι την έννοια της θεραπείας πλήρως συναρτημένη με την έννοια της απόδοσης δικαιοσύνης.

Η φονική έκρηξη στο Μαρί την Δευτέρα 11 Ιουλίου μας άφησε όλους:
  • άναυδους (η πρώτη φυσιολογική αντίδραση με την αδρεναλίνη στα ύψη)
  • φοβισμένους
  • ανήσυχους
  • θυμωμένους, αγανακτισμένους
  • απογοητευμένους
  • θλιμμένους, στενοχωρημένους
  • ανασφαλείς
Δεν μπορώ αυτή την στιγμή να πω με επιστημονική βεβαιότητα, αν αυτή είναι η κατάταξη των ψυχολογικών αντιδράσεων του κυπριακού πληθυσμού με την σειρά, ως ψυχολόγος όμως, παρατήρησα όλα τα παραπάνω συμπτώματα και γύρω μου και στον εαυτό μου.
Ο φόβος είναι απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα, το οποίο έχει να κάνει με την άμεση αντίδραση του εγκεφάλου, ο οποίος εκκρίνει αυτόκλητα τους αντίστοιχους νευρομεταβιβαστές.
Το ίδιο και ο θυμός και η αγανάκτηση.
Η ανησυχία και το άγχος είναι επίσης φυσιολογικές συναισθηματικές αντιδράσεις μετά από ένα τέτοιο τραυματικό συμβάν, το οποίο επηρέασε καθολικά τον κυπριακό λαό.
Ο θυμός συντηρείται και επαυξάνεται με τους επακόλουθους κακούς πολιτικούς χειρισμούς της κυβέρνησης μετά την Δευτέρα και από την καθημερινή ταλαιπωρία των συνεχών διακοπών ρεύματος.
Η ανασφάλεια όμως, ένα καθολικότερο συναίσθημα το οποίο αγγίζει νευροψυχολογικά και τις μεταβλητές συνιστώσες του άγχους και της κατάθλιψης, φαίνεται πως έχει αρχίσει να επικρατεί.
Μετά την πτώση του Ήλιος, πριν 6 χρόνια, παρατήρησα στο γραφείο μου ως ψυχολόγου και ψυχοθεραπεύτριας μια άνοδο των περιστατικών φοβιών σε σχέση με τις αεροπορικές πτήσεις.
Γνωρίζετε πως εκατοντάδες ίσως και μερικές χιλιάδες συμπατριωτών μας δεν έχουν ανέβει σε αεροπλάνο μετά την πτώση της Ήλιος;
Διερωτούμαι ποιές θα είναι οι μακρόχρονες ψυχολογικές επιπτώσεις στο σύνολο του κυπριακού πληθυσμού από την έκρηξη στο Μαρί.
Μετά από εκείνη την Δευτέρα τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Μπορεί να ακούγεται πολύ δραματικό και υπερβολικό, αλλά τουλάχιστον οι οικονομικές επιπτώσεις και η ενεργειακή κρίση είναι πολύ μεγαλύτερης έκτασης από ότι έχουμε συνειδητοποιήσει. Ελπίζω όχι και οι πολιτικές, όσον αφορά στο εθνικό μας θέμα, αυτό του κυπριακού
Οι προκλητικότατες δηλώσεις του κ. Ερντογάν πέρασαν περίπου στο ντούκου και έπεται συνέχεια.
Οι ψυχολογικές επιπτώσεις στις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν ή τραυματίστηκαν στο Μαρί σίγουρα θα είναι πολύ σοβαρές.
Οι επιπτώσεις στο σύνολο του κυπριακού λαού όμως με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα. Γιατί;
Επειδή κανένας δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει εις βάθος και να προσφέρει θεραπεία για τις τεράστιες ψυχολογικές επιπτώσεις από την τουρκική εισβολή. Κανείς δεν μπήκε στην διαδικασία να διερευνήσει εις βάθος και να προσφέρει και ψυχολογική θεραπεία στους συγγενείς των αγνοουμένων, οι οποίοι κατά την γνώμη μου, χρησιμοποιήθηκαν ως ένα ηλίθιο διαπραγματευτικό όπλο στα διεθνή φόρα για το κυπριακό. Έχω δουλέψει με αρκετούς συγγενείς αγνοουμένων, κυρίως παιδιά αγνοουμένων και εγγόνια και μπορώ να διαβεβαιώσω πως χιλιάδες ψυχές έχουν μαρκαριστεί ανεξίτηλα από αυτή την κατάσταση. Και χαίρομαι ιδιαίτερα για τις ταυτοποιήσεις και την απαρχή της θεραπείας αυτού του δράματος.
Στην Κύπρο, είμαστε αρκετά πίσω όσον αφορά στην κοινωνική, πολιτική και πνευματική παιδεία. Ως σύνολο του κυπριακού λαού. Κι αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές. Δεν θέλω να φταίξω τον λαό για αυτό. Η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία δεν μας άφησε να ησυχάσουμε, να ηρεμήσουμε και να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε κοινωνικά και πολιτικά. Πολιτικά με την πνευματική και όχι κομματική έννοια του όρου.
Είχα μια ερώτηση τηλεφωνικά από ένα φίλο δημοσιογράφο προχθές για την ψυχολογική εξήγηση του φαινομένου των αγανακτισμένων έξω από το προεδρικό. Επειδή είναι πρωτοφανές φαινόμενο για την νεαρή κυπριακή δημοκρατία που μετρά μόλις 50 ανήσυχα χρόνια.
Η εξήγηση που του έδωσα στα γρήγορα είναι η εξής:
Ο άνθρωπος μπροστά στον πόνο και τον φόβο του θανάτου, αναπτύσσσει μηχανισμούς άμυνας για να μπορέσει να το αντέξει.
Ο πρώτος μηχανισμός άμυνας είναι αυτός της άρνησης.
Ο δεύτερος αυτός της εκλογίκευσης. Δηλαδή : Να μπορέσει να χειριστεί με την λογική το τι συνέβηκε και να ανακτήσει την αίσθηση του χαμένου ελέγχου βρίσκοντας τις αιτίες του γεγονότος που αποτελεί την πηγή του πόνου και του φόβου του και της ανασφάλειας του και να μπορέσει έστω και εκ των υστέρων να τις χειριστεί. Δηλαδή, βρίσκοντας τις αιτίες για το τραυματικό γεγονός της έκρηξης στο Μαρί, βρίσκοντας τους ενόχους και τιμωρώντας τους, έστω και εκ των υστέρων ο άνθρωπος αποκτά μια αίσθηση ανάκτησης του ελέγχου η οποία τον βοηθάει να διαχειριστεί τον φόβο και τον πόνο του, την ανασφάλεια του.
Αυτό παρατηρείται και σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, όπου στην ουσία δεν υπάρχει ανθρώπινη υπεθυνότητα. Μια ανθρωπολογική εξήγηση και της εφεύρεσης διαφόρων θεοτήτων στους πρωτόγονους πολιτισμούς. Π.χ. γίνεται ένα τσουνάμι, φταίει που στενοχωρήσαμε την θαλάσσια θεότητα τάδε και αν την ικανοποιήσουμε με λατρευτικές θυσίες και προσευχές, εκ των υστέρων θα ανακτήσουμε μια ψευδαίσθηση του ελέγχου.
Μόνο που στην δική μας περίπτωση δεν πρόκειται για φυσική καταστροφή. Πρόκειται για μια καταστροφική έκρηξη, η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί εάν γίνονταν οι κατάλληληλοι χειρισμοί από όλους τους άμεσα τεχνοκρατικά και πολιτικά υπεύθυνους.

Θέκλα Πετρίδου
με την ιδιότητητα της
ψυχολόγου, ψυχοθεραπεύτριας και ειδικής εμπειρογνώμονα στο ποινικό δικαστήριο.

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Απόψε θέλω να πιω...

Επιστρέψαμε πριν καμιά ώρα με την Κυριακή από τη συναυλία της Χαρούλας στο Κούριο. Λατρεμένη η Χαρούλα, αγαπημένη... Η φωνή της και τα τραγούδια της συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις της ζωής μου.
Θυμάμαι τον Αύγουστο του 1997 όπου ετοιμόγεννη τον Λαζ, με το έτσι θέλω πήγα στο στάδιο στη Θεσσαλονίκη να την ακούσω. Και το καλοκαίρι του 2004 που επί σκοπού πήγα στη Ρόδο για μια συναυλία της.
Η Χαρούλα όμως απόψε ήταν διαφορετική. Κουρασμένη, σφιγμένη, περνούσε δύσκολα. Ελπίζω να είναι απλώς η κούραση από τις συνεχείς περιοδείες.
Δεν μπόρεσα να την απολαύσω όπως παλιά. ΄Ηταν αλλιώτικη. Τυλιγμένη συνεχώς με μια εσάρπα-ασπίδα και ένα βλέμμα που δεν συναντούσε το κοινό.
Φταίω που είμαι ψυχολόγος και τα παρακολουθάω όλα; Η Χαρούλα μας δεν ήταν η ίδια. Ρώτησα γύρω μου, τι συμβαίνει, έχει κάτι η Χαρούλα; Δεν έχω χρόνο να είμαι κουτσομπόλα και δεν ήξερα...
Άκουσα πως πρόσφατα, πριν δυο χρόνια,  είχε μια περιπέτεια με την υγεία της.
 Επέστρεψα σπίτι και την σκέφτομαι.  Και την ίδια ως πρόσωπο και ως μια γυναίκα που είναι αναγκασμένη να εκτίθεται σε κοινό όταν δεν νιώθει καλά.
Έψαξα και βρήκα ένα παλιό μου βίντεο, σε δύο μέρη,  από τον καιρό που ήμουν κι εγώ άρρωστη, το ήξερα, ο κόσμος που παρακολουθούσε την έκθεση μου δεν το ήξερε, και το κοίταξα προσεκτικά.
 Στη συνέχεια, μπήκα να διαβάσω τι έχει πει η Χαρούλα για αυτά που της συνέβηκαν και πώς την επηρέασαν. . .
Και βρήκα μια θαυμάσια συνέντευξη της... Απολαύστε την!
Και καταθέτει η Χαρούλα :
"Μου λείπει όμως πια κάποιος να με πάρει απ' το χέρι και να με οδηγήσει κάπου ή απλώς να μου κάνει παρέα, χωρίς αυτό να πρέπει να γίνει ένα συναισθηματικό έπος". 
Και συνεχίζει: 
"Οταν, λοιπόν, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, βλέπεις ότι είσαι κι εσύ μια καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα. Αν, όμως, έχεις τον τίτλο του δυνατού... Σκεφτείτε πως όταν χειρουργήθηκα στο μαστό, καταδέχτηκα μόνο να αναβάλω την πρεμιέρα μου για μία βδομάδα. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να με πάρουν αγκαλιά και να πενθήσω. Αλλά είπα "όχι! Δεν θα το αφήσω αυτό να με νικήσει, θα του δείξω εγώ!" Πόσους τέτοιους βιασμούς δεν έχουμε κάνει στον εαυτό μας... Τότε λοιπόν ένιωσα και την ανάγκη να μπω σε μια ομάδα. Και με βοήθησε πολύ. Είναι εξαιρετικά λυτρωτική η στιγμή που ζητάς βοήθεια. Τότε αρχίζεις να μαλακώνεις, όταν λες "φτάνει πια το smile, φτάνει το πάμε παρακάτω". Ε, δεν πάμε παρακάτω αν δεν πενθήσουμε πρώτα για ό,τι έχουμε χάσει. Ευτυχώς, δεν είχα σοβαρές συνέπειες, όπως άλλοι. Κι έτσι μου έμεινε το δώρο της αυτογνωσίας". 


Είναι εξαιρετικά λυτρωτική η στιγμή που ζητάς βοήθεια.
Αύριο θα κλείσω ραντεβού με τον δικό μου ψυχολόγο. Φτάνει πια το παίζω δυνατή και αντέχω μόνη μου όλα όσα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. 
Και θα βάλω επιτέλους μπροστά την ομάδα ψυχοθεραπείας που έχει τόσους μήνες που αναβάλλω. 


Σε αυτόν τον άφιλο κόσμο που ζούμε, δυστυχώς, όταν ζητήσουμε βοήθεια, πολλοί από εμάς, δεν έχουμε άλλη επιλογή από την επαγγελματική βοήθεια. Η ατομική ψυχοθεραπεία όντως βοηθάει πολύ και πολλές φορές είναι και λυτρωτική.
Η ομάδική όμως, έχει άλλη δυναμική. Πολύ πιο ισχυρή από την ένα προς ένα  σχέση με τον ψυχοθεραπευτή. Εκεί εκτίθεσαι σε τουλάχιστον άλλα 9 άτομα. Και επίσης μπορείς να πάρεις ανατροφοδότηση και συμπόνοια από τόσα άτομα μαζί.
Και για τον ψυχοθεραπευτή είναι πολύ πιο δύσκολο να διευθύνει ομάδα ψυχοθεραπείας, από του να κάνει ατομικές συνεδρίες. Εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί τόσο εύκολα. Και πρέπει να μιλήσει, για να είναι αυθεντική η ψυχοθεραπευτική σχέση και λυτρωτική ταυτόχρονα.
Το περιγράφει τόσο όμορφα και γλαφυρά ο θείος Γιάλομ....

Να σαι καλά, Χαρούλα, που με αφύπνισες απόψε. Τα λες, τόσο γλυκά. 
Αυτό σου το τραγούδι, γραμμένο για την κόρη του Τάσου Ισαάκ. Τόσο γλυκό, ανθρώπινο κι αγαπητικό. Με αυτό τελείωσες απόψε. Κι άρχισες με την κουβέντα πως βρισκόμενη εδώ στην Κύπρο μετά από περιοδεία στην Ευρώπη, νιώθεις ανακούφιση που βρίσκεσαι σε τόπο ελληνικό και μιλάς ελληνικά κι εκφράζεσαι ελεύθερα.
Και η Χαρούλα είναι αριστερή.
Αλλά, είπαμε, σε άλλες χώρες υπάρχει το φαινόμενο του αριστερού πατριώτη. Μόνο στην μπανανία μας το αριστερός ταυτίζεται με το με τον διεθνισμό.
Τα φιλιά μου...

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Εθέλαμεν κοπελλούθκια! Η χαρά της γονεϊκότητας...


Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω μάννα.
Απεγνωσμένα. Φυσικά, δεν είναι καθόλου παράξενο επειδή από την μια είμαι κορίτσι, κι από την άλλη, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η επιθυμία για τρίτο παιδί ήταν διακαής. Οι γονείς μου προσπάθησαν να μεγαλώσουν την οικογένεια μας, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Ήμασταν μόνο ο αδελφός μου κι εγώ και διάφορα άλλα μικρά της γειτονιάς, τα οποία ευχαρίστως τα ντάντευα, τα έλουζα, τα άλλαζα, τα πρόσεχα, πρόθυμη δωρεάν babysitter.
Όλα αυτά φυσικά εκ του ασφαλούς. Γιατί για λίγες μόνο ώρες κρατούσα τα μικρά, τα οποία επέστρεφαν μετά στις ταλαιπωρημένες μαμάδες τους. Και είχα τότε την απορία: Γιατί εμπιστεύονταν τα παιδιά τους σε μια 10χρονη; Γιατί μου έδειχναν τόση εμπιστοσύνη;
Όλες μου οι απορίες λύθηκαν ευθύς όταν απέκτησα κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Με τον δύσκολο τρόπο. Η εισαγωγή μου στη μητρότητα έγινε απότομα. Η γέννα του Λαζ φυσικά δεν ήταν απότομη, χρειάστηκαν 15 ώρες για να γεννηθεί και δυο άτομα να γονατίσουν πάνω στην τεράστια κοιλιά μου, ο αναισθησιολόγος κι  η μαμμή, κι ο γιατρός τραγουδούσε "στο ημεροβίγλι"
Ήθελα να του σπάσω τα μούτρα, αλλά δεν ήταν εύκολο, ήμουν ακινητοποιημένη, με επισκληρίδιο αναισθησία και όλα αυτά βρίσκονται και σε ένα home video, το οποίο δεν θέλω να το ξαναδώ, κι ο Λαζ το ίδιο, οπόταν το κλείσαμε το θέμα στο ντουλάπι μαζί με άλλα πάλαι ποτέ ευτυχισμένα παλιά videos.


Και από τις πρώτες μέρες κατάλαβα γιατί με εμπιστεύονταν οι γειτόνισσες να τους προσέχω τα μωρά, όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Επειδή ήταν σκασμένες! Σκασμένες οι γυναίκες και αποζητούσαν 1 ώρα ηρεμίας ή μια ώρα παρέας με ενήλικες, όπως μου είπε χθες στο τηλέφωνο η μάνα ενός συμμαθητή της κόρης μου. "Αναζητώ απεγνωσμένα την παρέα ενηλίκων. Πέρασα τρεις μέρες συνέχεια με τον γιο μου και τους φίλους του. Δεν αντέχω άλλο!"
Το πρωτότοκο καμάρι μου λοιπόν, έκαμε 2 χρόνια να κοιμηθεί μια νύχτα συνεχόμενη. Και τις πρώτες μέρες ήταν απίστευτος. Όλη νύχτα στο πόδι. Κλάμα ατελείωτο και όλη μέρα κοιμόταν. Μόλις πήγαινα κατά την διάρκεια της μέρας να κοιμηθώ κι εγώ λίγο, ξυπνούσε κι άρχιζε. Ήταν το κάτι άλλο. Φυσικά, έπαιξε ρόλο κι η επώδυνη γέννα και το γεγονός πως δεν μου τον έδωσαν αμέσως να τον έχω μαζί μου, όπως επέμενα. ¨Ημουν φοιτήτρια τότε, κι ο μαιευτήρας, καθηγητής στην Ιατρική στη Θεσσαλονίκη, καλός γιατρός, αλλά παλιό μυαλό και δεν δεχόταν αυτά που του έλεγα για το ότι το νεογέννητο καταλαβαίνει όταν το απομακρύνεις από την μητέρα και του δημιουργείται τραύμα. Τον άκουγα όλη νύχτα που έκλαιγε στο δωμάτιο των νεογνών και δεν με άφηναν να πάω να τον πιάσω. Και όταν μου τον έφεραν την επομένη με κοιτούσε με ένα θανατηφόρο βλέμμα.
"Πού με άφησες μωρή, μόνο μου με τόσους άλλους άγνωστους μικρούς άνθρωπους;"
Και είχε δίκιο. 
Και όσο δίκιο και να είχε, πάλι εγώ τράβηξα όλη την ταλαιπωρία. Με το κλάμα το ατελείωτο. Και να μην μπορείς να συνεννοηθείς. Να σου πει τι θέλει κι εσύ είτε να το κάνεις, είτε να το αποστομώσεις τίποτα.
Η μικρή, που την γέννησα κατά πως ήθελα, χωρίς επισκληρίδιες αναισθησίες, ανώδυνος τοκετός, συνέχεια μαζί μου από την πρώτη ώρα της γέννας κτλπ, δεν αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα. Μια χαρά κοιμόταν όλο το βράδυ, μια χαρά ήρεμο παιδί, μέχρι που μεγάλωσε λίγο και την εκπαίδευσε ο άλλος. Πόσο να κακοποιείς το μικρό, θα γίνει κι αυτό νευρικό, θα κλαίει γκρινιάρικα, θα ανταποδίδει...
Έχει 11 χρόνια η κουβέντα, κι ακόμη θα μονιάσουνε.
Φυσιολογικότατα πράγματα οι καβγάδες ανάμεσα στα αδέλφια, σίγουρα. Και έχει και ώρες που δείχνουν αξιοθαύμαστη αδελφική αλληλεγγύη. Γιατί κατά βάθος αγαπιούνται σίγουρα, και μεγαλώνοντας θα κατασιγάσει αυτός ο αδελφικός ανταγωνισμός και θα μείνει η αγνή αγάπη.

Γιατί με τα αδέλφια μας έχουμε περισσότερα κοινά γονίδια παρά με τους γονείς μας. Κατά τη γνώμη μου, είμαστε πιο συγγενείς μαζί τους. Και γι'αυτό πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω στο γραφείο περιπτώσεις με αδέλφια που δεν μιλιούνται για χρόνια, που τα κληρονομικά και οι περιουσίες τους χωρίζουν. Ή που οι γονείς τους δεν κατάφεραν να διαχειριστούν την παιδική ζήλια, την εμπέδωναν κι όλας και έχουν φτάσει στο σημείο ως ενήλικες να μισούν το ίδιο τους το αίμα.
Και το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης.

Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία.
Όταν μισούμε κάποιον σημαίνει πως έχουμε ένα έντονο δέσιμο μαζί του, έστω και αρνητικό. Δεν είμαστε ξένοι, αντιθέτως συνδεδεμένοι έντονα.

Επιστρέφοντας πίσω στο θέμα της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν εγένει. . .
Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά! Εξαιρετικά δύσκολο.
Γι' αυτό και η φύση έχει εμφυτεύσει στον άνθρωπο το ένστικτο της αναπαραγωγής. Την γενετήσια ορμή και την ανάγκη για να κάνει παιδιά. Και το "βιολογικό ρολόι" δεν χτυπάει μόνο στις γυναίκες, ναι, χτυπάει και στους άντρες.
Και είναι αδυσώπητο. Δεν σε αφήνει να πνάσεις. Σε ενοχλεί συνεχώς, σε κινητοποιεί ώστε να καταλήξεις με την κοιλιά φουσκωμένη ή με την γυναίκα ή φιλενάδα σου γκαστρωμένη για να ησυχάσεις. Να ησυχάσεις από το βιολογικό ρολόι, γιατί μετά ξεκινούν άλλα πολλαπλά βάσανα.

Πώς το λένε οι κινέζοι;  Όποιος έχει παιδιά να τα χαίρεται. Κι όποιος δεν έχει να χαίρεται.
Ή το άλλο : Όποιος δεν έχει παιδιά έχει ένα πρόβλημα, όποιος έχει έχει πολλά. 

Στο γραφείο συναντώ συνέχεια ταλαιπωρημένους, εξουθενωμένους γονείς. Κυρίως μητέρες. Οι οποίες νιώθουν και τύψεις από πάνω για το ότι δεν αντέχουν τα παιδιά τους.
Νιώθουν κακές μητέρες επειδή κουράζονται. Κακές μητέρες επειδή έχει ώρες που θέλουν να μπουν μέσα στο αυτοκίνητο και να εξαφανιστούν. Κακές μητέρες επειδή θα προτιμούσαν να είναι μόνες τους παρά με τα παιδιά τους τις περισσότερες ώρες. 
Όχι, αγάπες μου, δεν είστε κακές μητέρες. Φυσιολογικότατες είσαστε. 
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι γονιός. Εξαιρετικά δύσκολο.
Αλλά αξίζει τον κόπο...
Κι ας ξεκινά από ένα πρωτόγονο ένστικτο αυτό το δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι του να μεγαλώνεις μικρά ανθρωπάκια και να τα βοηθάς να γίνουν ενήλικες.
Και στην πορεία τους αγαπάς, τους ερωτεύεσαι... 
Ο πιο βαθύς έρωτας κι η πιο βαθειά αγάπη έρχεται με την τριβή. Και πόση περισσότερη τριβή μπορείς να έχεις παρά με τα παιδιά σου;
Πόση;
Τον άντρα σου ή την γυναίκα σου μπορείς να τους χωρίσεις. Τα παιδιά σου όχι.
Την δουλειά σου μπορείς να την αλλάξεις, τα παιδιά σου όχι.

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε σκασμένες μαμάδες!
Είμαστε πολλές στην ίδια ομάδα!
Καλό κουράγιο. Τα πρώτα 20 χρόνια είναι τα δύσκολα :-)

Αιρετικό υστερόγραφο: Υπάρχουν περιπτώσεις που ακούς πως οι μαμάδες είναι τρισευτυχισμένες με τα παιδάκια τους, και δεν κουράζονται καθόλου, και δεν σπάζουν τα νεύρα τους και γενικώς είναι σούπερ ντούπερ μαμάδες. Κάτι βρώμικο παίζει εδώ, κατά τη γνώμη μου. Ή έχουν στρατιά από γιαγιάδες και νταντάδες στη διάθεση τους, ή έχουν συναισθηματική αιμομιξία με τα παιδιά τους. Χρησιμοποιούν δηλαδή τα παιδιά τους για να νιώσουν καλύτερα οι ίδιες. Προβάλλουν τα απωθημένα τους πάνω στα παιδιά τους, δεν έχουν ζωή οι ίδιες, αλλά ζουν μέσα από την ζωή των παιδιών τους. Και αυτό φυσικά είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, τι  βλαπτικές συνέπειες έχει στα παιδιά πρώτα απ' όλα και φυσικά και στις ίδιες, στις σχέσεις τους με τους άλλους ενήλικες κτλπ. Μεγάλο κεφάλαιο....

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Πεινώ.... παγωτό!



Μιαν κι έχει που προχθές που με έπιασαν τα μελοδραματικά μου και οι δακρύβρεχτες αναφορές στο παιδικό μου παρελθόν,
θυμήθηκα σήμερα μια τρομερή ατάκα του αδελφού μου όταν ήταν μικρός.
Στο τραπέζι : 
-πεινώ!
-φάε
-Εν θέλω φαΐ!
-Αφού πεινάς;
-Εγώ πεινώ παγωτό!

Έτσι παθαίνουμε όταν περνούμε περιόδους πένθους για το θάνατο μιας σχέσης και παλεύουμε τα συμπτώματα του στερητικού συνδρόμου. Πεινούμε παγωτό. Κι ο,τι και να φάμε δεν μας κάμνει.

Τον κόσμο όλο να φάμε με την μουρμούρα μας και την γκρίνια μας, τα ρούχα μας να φάμε, δεν θα χορτάσουμε,

Επειδή ...πεινούμε παγωτό :-)

Εν δύσκολη περίοδος. Που τις πιο δύσκολες φάσεις...

Επειδή χάνουμε το ναρκωτικό μας, τη φαντασίωση μας. Κι ακόμα κι αν η φαντασίωση μας θέλει να την φάμε, δεν είναι προς βρώσιν πλέον, όταν βρισκόμαστε στην διαδικασία αποσύνθεσης της μετά την ηρωική απόφαση για έξοδο από μια αρρωστημένη σχέση.

Ήταν καλή η φαντασίωση μας πριν την έξοδο, αλλά τωρά  εν τρώεται, εν μασκιέται, που θα λάλεν τζι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου η Σοφία : τούτον το ρόστον εν σαν την ίσσκα, εν μασκιέται ελάλεν της μάνας μου, τζι έκαμνεν το σούπαν με πατάτες τζιαι ρύζι.

Η γιαγιά διέπρεπε στα επαναμαγειρέματα ήδη μαγειρεμένων τροφών για δύο λόγους:

1. Για να μην δώσει στη μάνα μου την ευχαρίστηση ότι έτρωεν που το φαϊν της και
2. Για να νιώθει χρήσιμη στα γεράματα.

Εκατάφαεν τζιαι ούλλα τα δεντρά της αυλής της μάννας μου, τζιαι μετά θάνατον εκατάφαν τα η ανακαίνιση του πατρικού μου, τζι ακόμα λείπουν μου....


Αλλά εν μπορούμεν ούλλοι να τρώμεν επαναμαγειρεμένο φαγητό.

Το γυαλί άμα ραγίσει τζιαι μετά κολλήσεις το με την τέλλαν εν εν το ίδιον.
Η τέλλα εν ναν πάντα τζιαμαί να σου θυμίζει την ρωγμή. Άσε που θα μπαίνουν τζιαι σκόνες τζι αζαγιές ανάμεσα που την τέλλα τζιαι το επανακολλημένον γυαλί. Τζιαι εν εν καθόλου ανθεκτικό στη σύγκρουση. Αν άντεξε την πρώτην στράταν, την δεύτερην εν να λουβήσει μες τα μούτρα σου, μες την γροθιά σου και σίγουρα θα σε ματώσει.
Θα ματώσει η ιδέα που είχες για το γυαλί. Θα αμαυρωθεί. θα κλαις γιατί έχασες την ιδέα και όχι τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο τον έχασες, ή μάλλον δεν τον είχες ποτέ. Εν την ψευδαίσθηση που είχες. Γιατί οι ρεαλιστικές σχέσεις δεν είναι εθιστικές. Δεν χρειάζονται δράμα για να συντηρηθούν. Δεν λειτουργούν εξαρτητικά.

Αφιερωμένο σε δυο ψυχούλες, ξέρουν ποιες είναι, που το παλεύουν. Κι είναι δύσκολο...
Αντέχεται όμως, ειδικά άμα δεν κάνεις κοιλιά, άμα δεν πας πίσω, στους τρεις μήνες το πολύ, θα φύγει το στερητικό σύνδρομο. Κι η επανασκόπηση θα σε κάνει να χαμογελάς ευχάριστα. Και θα πεινάς πολλά πράγματα. Κι ειδικά αυθεντική χαρά!

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Υπάρχουν άντρες στην Κύπρο σήμερα;

Κάθομαι και σκέφτομαι… Μια πολύ συχνή ερώτηση, αν και θα έλεγα απόλυτη, ρατσιστική σχεδόν δήλωση, που ακούω πολύ συχνά στο γραφείο από τις πελάτισσες μου, στην βεράντα μου από τις φίλες μου, και κάποιους «ενδιαφερόμενους» φίλους μου  και που  πρόσφατα έντρομη άκουσα από την δεκάχρονη κόρη μου! «Δεν υπάρχουν άντρες σήμερα!»
Μα πού πήγαν;  Τους πάτησε το τρένο όπως θα έλεγε και το λαϊκό άσμα. Ποιο τρένο όμως; Γιατί όλο και περισσότεροι σύγχρονοι κύπριοι άντρες δυσκολεύονται να παίξουν το ρόλο του αρσενικού για τον οποίο υποτίθεται πως έχουν εκπαιδευτεί;
Και ποιος είναι αυτός ο ρόλος του αρσενικού;  Το κοινωνικό στερεότυπο για το αντριλίκι δεν άλλαξε ή δεν θα έπρεπε να αλλάξει με την χιονοστιβάδα των κοινωνικών αλλαγών των τελευταίων δύο δεκαετιών; Γιατί τα θέλουμε όλα δικά μας λοιπόν; Και μια μεταπατριαρχική κοινωνία και μετροσέξουαλ άντρες και άντρες με κότσια. Θα παίξω τον δικηγόρο του διαβόλου για άλλη μια φορά. Εσυγχύσαμεν τα πλάσματα του Θεού!
Ενώ όταν ήμουν μικρή ποθούσα απεγνωσμένα να βγάλω πουλί, να γίνω δηλαδή αγόρι για να έχω περισσότερα κοινωνικά προνόμια, σήμερα νιώθω τυχερή που στην κυπριακή κοινωνία του 2010 είμαι γυναίκα. Τουλάχιστον, έχω κάποιες κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις για τις οποίες να περηφανεύομαι και να μου ευκολύνουν την ζωή, μπορώ να ζήσω και χωρίς σύντροφο, ( και να αρρωστώ ψυχολογικά για αυτόJ, αλλά μπορώ), και οπωσδήποτε είμαι κυρία χωρίς να είμαι παντρεμένη. Δυναμική με αντρικά κότσια που απωθώ τους καημένους τους τρομοκρατημένους εκπρόσωπους του αρσενικού ετεροφυλόφιλου κομματιού της πίττας ή καταλαβαίνω από χίλια μίλια μακριά τους γυναικάδες δανδήδες, τους οποίους αποκρούω ως άλλος δεινός παίκτης του baseball.
Είναι δύσκολο στη σημερινή κυπριακή κοινωνία να είσαι άντρας.
Γιατί;
Επειδή πρέπει να πετύχεις όλα τα παραδοσιακά στάδια αντρικής κοινωνικής εξέλιξης όπως σχολείο, στρατός ( μεγάλο παλούκι), πανεπιστήμιο, εξεύρεση εργασίας ( άλλο μεγαλύτερο παλούκι κι αυτό) , να αποκτήσεις χρήματα και περιουσία ( που αν δεν έχουν οι γονείς σου, την έβαψες κανονικά, πέρασαν οι εποχές που μπορούσες εύκολα να αυτοδημιουργηθείς), να αποκτήσεις ένα καθωσπρέπει αυτοκίνητο, να είσαι ανδροπρεπής , ντούρος και ανθεκτικός στο σεξ.
Και όταν και αν  τα πετύχεις αυτά, θα πρέπει να τα συνδυάσεις με ένα μοντέρνο ντύσιμο, κούρεμα και αποτρίχωση ( οι περισσότερες γυναίκες σήμερα, κάτω των 40 δεν ανέχονται τις τρίχες, όσο κι αν αυτές είναι δείγμα ψηλής συγκέντρωσης τεστοστερόνης στο αίμα, άρα και ανδρισμού). Θα πρέπει να είσαι fit και γυμνασμένος.  Θα πρέπει να μάθεις να αυτοσυντηρείσαι, να μαγειρεύεις, να πλένεις, να σιδερώνεις και να είσαι διαθέσιμος να αλλάζεις πάνες και να λούζεις μωρά. Θα πρέπει να μάθεις να μιλάς, να εξωτερικεύεις τα αισθήματα σου, να κάνεις συναισθηματική κουβέντα με το ταίρι σου και κοινωνική κουβέντα με τις φίλες της. Να δείχνεις κατανόηση στα γυναικεία ξεσπάσματα. Κι εσύ δεν δικαιούσαι να θυμώνεις, να φωνάζεις, να υβρίζεις, δεν είναι ευγενικό. Να μην ασχολείσαι πολύ με την μάππα, δεν την αντέχουν οι κορούδες. Να ακούς ρομαντική μουσική, να ξέρεις όλα τα κουτσομπολιά της showbiz και να μιλάς πολλή ώρα στο τηλέφωνο και να απαντάς μηνύματα άμα τη παραλαβή τους. Να είσαι τολμηρό αρσενικό που να φλερτάρει, να δέχεσαι τις χυλόπιτες από τις σνομπ κορούδες, (χωρίς να παραπονιέσαι και να πέφτει το ηθικό σου),οι οποίες θέλουν να δείξουν κουλ μπροστά στις φίλες τους, έστω κι αν λυσσιούν να σε γνωρίσουν. Να είσαι όμως παράλληλα και σοφτ, να μην σηκώνεις κκελλέν μέσα στην σχέση, να κάμνεις και να συμφωνείς με ότι λαλεί η κοπελλούα σου ή η γυναίκα σου. Ειδικά, αν είναι και «καλή κοπέλα», από σπίτι και κάνει για γάμο.

Και να έχεις και την μάμα σου να σε καλοκρατεί, να σε υπερπροστατεύει, να σε δυσκολεύει από του να ανεξαρτητοποιηθείς και να σε εξωθεί από την μια στο να είσαι σεξουαλικά ενεργός και μάγκας και γυναικάς και από την άλλη να προσέχεις να μεν σε τυλίξει καμιά. Σαν να τζι ετζιείνη εν ετύλιξεν τον παπά σου για να σε κάμει. Και ταυτόχρονα να δίνει εντολές στην αδελφή σου, αν έχεις, να προσέχει να μην την περιπαίξει κανένας.

Να ζεις σε μια κοινωνία που μηδενίζει τον γάμο, την οικογένεια και την αξία της μονογαμικότητας. Που περιπαίζει όποιον τολμήσει να παντρευτεί και που ταυτόχρονα σε ρωτούν ούλλοι, γνωστοί, συγγενείς και φίλοι και άγνωστοι ακόμα, γιατί δεν παντρεύτηκες; Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα;

Ρε παιθκιά, αν ήμουν άντρας ήταν να συγχυστώ. Ήταν να αφεθώ να με πατήσει το τρένο. Ήταν να κωλώνω να ζητήσω μιας κυπραίας το τηλέφωνο της. Ήταν να φοβούμαι και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια όταν ένιωθα τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα με μια νέα γνωριμία. Γιατί μπορεί να με τυλίξει όπως μου είπεν η μάμα μου. Γιατί μπορεί να μην καταφέρω να ανταποκριθώ σε όλα αυτά τα αντικρουόμενα που περιμένει από μένα μια γυναίκα και μια κοινωνία.
Κι αν γνώριζα και καμιά γυναίκα ολοκληρωμένη που να με καλύψει συναισθηματικά και ερωτικά, και που για να το καταφέρει αυτό το πιο πιθανόν να έχει περάσει από γάμο, να έκαμεν κοπελλούθκια και να χώρισεν, τότε ήταν να τρέμω ακόμα παραπάνω. Γιατί θα είχα σίγουρον τον οικογενειακό και οικονομικό αποκλεισμό. Ε!  Ήταν να κάτσω στ’ αυκά μου τζιαι να παίζω playstation τζιαι futsall και να μου φύει κάθε όρεξη και για το σεξ ακόμα. Γιατί, το να είσαι άντρας στην Κύπρο σήμερα εν πολλά δύσκολο πράμα!  Έλεος!

Σοβαρά τώρα,
Χιουμοριστικά γραμμένο το κείμενο, αναφέρεται όμως σε μια ψυχοκοινωνιολογική πραγματικότητα. Ο ρόλος του άντρα στη σημερινή κυπριακή κοινωνία χρειάζεται αναθεώρηση. Ο ρόλος της γυναίκας έχει αλλάξει και δεν μπορούμε να περιμένουμε πως ο αντίστοιχος αντρικός θα παραμείνει ο ίδιος και να εξακολουθήσουμε να ταιριάζουμε. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο από την πατριαρχία στην ισότητα ή ακόμα και την μερική επαναφορά της μητριαρχίας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε να είμαστε ανοικτοί και δημιουργικοί και ως άτομα και ως κοινωνία για να βρούμε τρόπους να αναθεωρήσουμε επιτυχώς τα πρότυπα μας και να μπορέσουμε να συμβιώσουμε αρμονικά. Κάτι, που με ευχαρίστηση, διαπιστώνω στους σημερινούς εφήβους. Όσο κι αν τους έχουμε φυτέψει κάποια από τα δικά μας στερεότυπα στο μυαλουδάκι τους, καταφέρνουν κι εφευρίσκουν νέους τρόπους συνδυασμού και συνύπαρξης των δύο φύλων! Μπράβο τους!


Θέκλα Πετρίδου
Ψυχολόγος, συγγραφέας και ψυχοθεραπεύτρια

Άρθρο μου που δημοσιεύτηκε σε τοπική Λευκωσιάτικη Εφημερίδα.

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Είμαι ευτυχισμένος; (ένα παλιό μου κείμενο πρωτοδημοσιευμένο στην Εφημεριδα Αγλαντζιά το 2005)

Η ευτυχία πλασάρεται ως το υπέρτατο αγαθό της σύγχρονης κοινωνίας, το οποίο αγοράζεται ως ένα άλλο καταναλωτικό προϊόν μέσα από συγκεκριμένες, για να μην πω επιβεβλημένες οδούς και εμπορικές συναλλαγές.
Με απλούστερα λόγια, επιβάλλεται να είμαστε ευτυχισμένοι και για να το πετύχουμε αυτό έχουμε ένα σωρό πράγματα να αγοράσουμε κι ένα σωρό στόχους να πετύχουμε. Ζώντας ως νέος, ακόμα, άνθρωπος στη σημερινή εποχή πολλές φορές νιώθω μια πίεση για να είμαι ευτυχισμένη. Πως το χρωστάω βρε παιδί μου στον κόσμο, στους γύρω μου, στους γονείς μου, ακόμα και στα παιδιά μου. Είναι υποχρεωτικό σήμερα να είσαι ευτυχισμένος. Να βάζεις φαρδύ πλατύ το χαμόγελό σου κάθε πρωί και να σουτάρεις μακριά, όσο γίνεται, τους όποιους προβληματισμούς σου, τις όποιες έγνοιες σου, το άγχος και τις στενοχώριες.
Ε.... όχι!! Εγώ επαναστατώ. Δε γουστάρω βρε παιδί μου να είμαι ευτυχισμένη συνέχεια. Δε γίνεται!!
Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό; Πως δεν είναι δυνατόν ο άνθρωπος να νιώθει καθημερινά και συνέχεια μες την τρελή χαρά; Πως δεν δουλεύει έτσι ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Γίνεται συνέχεια να νιώθουμε χαρούμενοι; Η σεροτονίνη μας (ουσία του εγκεφάλου που συνδέεται με την χαρούμενη διάθεση) είναι μετρημένη και μόνο αν πλακωνόμαστε σε συγκεκριμένα αντικαταθλιπτικά χάπια μπορούμε να την κρατούμε μονίμως σε υψηλά επίπεδα.
Γιατί όμως οι γύρω μας και ιδιαίτερα αυτοί που συνδέονται μαζί μας συναισθηματικά περιμένουν από μας να είμαστε happy; Μήπως έτσι γλιτώνουν από τις δικές τους ενοχές για τις τυχόν παραλείψεις και λάθη απέναντί μας; Μήπως έτσι τους επιβάλλει η κοινωνία να νιώθουν; Για παράδειγμα, γεννάς και μεγαλώνεις παιδιά, γίνεσαι γονιός, είσαι υπεύθυνος να τα κάνεις ευτυχισμένα... Ή δημιουργείς ένα ερωτικό δεσμό με έναν άνθρωπο, η ευτυχία του γίνεται για σένα σκοπός ζωής...
Εμένα μου φαίνεται πως είναι ακόμα μια αφύσικη επιταγή του σύγχρονου τρόπου ζωής. Όπου διαβάζουμε πολλή ψυχολογία, ασχολούμαστε συστηματικά με τη φιλοσοφία και περιμένουμε θαύματα στη ζωή μας, γιατί τα πράγματα ήδη τα αγοράσαμε, ήδη τα αποκτήσαμε και συναισθηματικό αποτέλεσμα δεν είδαμε...
Η ευτυχία βρίσκεται σε μικρά καθημερινά πράγματα, και δεν θυμάμαι ποιος το πρωτοείπε αυτό, θυμάμαι όμως πως ο Freud σημείωσε πως η ευτυχία συνίσταται στην εκπλήρωση των αθώων παιδικών επιθυμιών και συνέχισε πως καμιά παιδική επιθυμία δεν έχει να κάνει με το χρήμα. Ο τύπος φαίνεται πως ζούσε σε μια παλαιότερη εποχή, επειδή αν μεγάλωνε τουλάχιστον τα δικά μου παιδιά θα γνώριζε από πρώτο χέρι πως δυστυχώς σήμερα και τα μικρά μας επιθυμούν το χρήμα και τον πλούτο από τις πιο τρυφερές τους ηλικίες...
«Δεν έχει λάθος» όμως η παρατήρησή του. Όντως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Τα μικρά καθημερινά είναι που την αποτελούν.
«Πολλοί το χρήμα εμίσησαν την δόξαν ουδείς» ίσως μου πείτε, για να αντιπαραβάλετε την αρχαία σοφία στη σύγχρονη. Ισχύει όμως άραγε αυτό; Αλήθεια, πολλοί άνθρωποι σήμερα επιδιώκουν τη φήμη και την προβολή με κάθε μέσον. Τους δίνει όμως έστω και η δόξα την ευτυχία; Ούσα στον χώρο της τηλεόρασης, του ραδιοφώνου και των εντύπων τα τελευταία χρόνια, είχα την ευκαιρία ( και δεν γράφω ευτυχία, φειδωλά χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) να έρθω σε επαφή με τη δόξα και τους ανθρώπους, τους οποίους περιβάλλει. Και δεν είδα, πιστέψτε με, περισσότερη ευτυχία εκεί από ότι στο καφενείο του χωριού και στο σπίτι του τελευταίου εργάτη. Όχι πως είναι απαραίτητα δυστυχισμένοι οι άνθρωποι αυτοί, δεν μ’ αρέσει να γίνομαι γραφική, δεν είναι όμως απαραίτητα κι ευτυχισμένοι, επειδή είναι αναγνωρίσιμοι, γνωστοί στον κόσμο και αγαπητοί από μακριά.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ γουστάρω να είμαι αγαπητή από κοντά. Δεν με νοιάζει αν δεν με αναγνωρίζει κανένας στο σουπερμάρκετ, ή αν δεν λαμβάνω μηνύματα θαυμασμού για την δουλειά και την παρουσία μου, δεν με ενδιαφέρει. Να είμαι ευχαριστημένη με τη ζωή μου όμως και να έχω αγάπη κι ενδιαφέρον από κοντά, αυτό με γεμίζει. Κι αυτό δεν το γράφει κάποιος έξω από τα συγκεκριμένα πράγματα. Κι ίσως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα..

Άρα χρήμα και δόξα δεν φέρνουν την ευτυχία...
Τι την φέρνει άραγε;
Ο ΄Αη Βασίλης ίσως; Για να είμαστε και μέσα στο κλίμα των ημερών; Ή τα βέλη του έρωτα;
Αλήθεια, δεν μιλήσαμε για αυτήν την πολυπόθητη ερωτική ευτυχία. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε τυπωμένο βαθιά στο μυαλό μας και στην απογοητευμένη ψυχή μας πως ο έρωτας, θεός παρηγορητής και θεραπευτής, θα έρθει και θα μας σηκώσει στα φτερά του ψηλά. Θα μας «ανεβάσει», θα μας δώσει την ευτυχία.
Περιττό να σας πω πως καθημερινά συναντώ ανθρώπους που ζητούν την βοήθεια μου για να ξεπεράσουν τη δυστυχία (επιτρέψτε μου να ονοματίσω έτσι ποιητική αδεία την κατάθλιψη) που τους προκαλούν οι αταίριαστες και δυσλειτουργικές ερωτικές τους σχέσεις... ΄Η ακόμα ότι βρήκα το υλικό για να γράψω ολόκληρο βιβλίο για αυτό το θέμα...
Ο έρωτας μας δίνει την ευτυχία;
Μόνο όταν είμαστε ήδη ευτυχισμένοι..
«Φύρτου!!» Ανάποδα πράγματα. Και γιατί τότε να αναζητούμε μανιωδώς τον έρωτα και να απογοητευόμαστε τόσο όταν δεν τον βρίσκουμε; Επειδή μας φύτεψαν στο μυαλό μας πως ο έρωτας θα μας δώσει αυτό το πολυπόθητο αγαθό...
Δεν εννοώ με αυτά που γράφω, πως ο έρωτας μας κάνει δυστυχισμένους. Ούτε είμαι εναντίον της επιδίωξης της ερωτικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου. Κάθε άλλο. Η ψευδαίσθηση την οποία προσπαθώ να στηλιτεύσω είναι άλλη. Αυτή που έχουμε πολλοί από εμάς πως μόνο ο έρωτας θα μας δώσει την ευτυχία...
Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο αυτό, φτάνοντας μέχρι εδώ και θέλοντας να δώσω τον επίλογο, δυσκολεύομαι να ορίσω την ευτυχία με οικουμενικούς όρους. Ίσως γιατί η ευτυχία είναι κάτι ξεχωριστό για τον καθένα. Οι στιγμές της διαφέρουν στον κάθε άνθρωπο. Για μένα, για παράδειγμα, ευτυχία είναι να πίνω τον πρωινό μου καφέ, βρέξει χιονίσει, στην μπροστινή βεράντα με ένα καλό βιβλίο, σε στιγμές που ο χρόνος δεν μετρά κι ακόμα δεν έχω αρχίσει το καθημερινό πρόγραμμα.. ΄Η να απολαμβάνω ένα ζεστό μπάνιο στο φως των κεριών ανάκατα αφημένων στο πάτωμα και από μέσα να ακούγεται μακρινή η φωνή της Πρωτοψάλτη στο cd. Και ειδικά στο τραγούδι «η σωτηρία της ψυχής»... ΄Η να κοιτάω τα κατά τα άλλα ζωηρά και αεικίνητα παιδιά μου να κοιμούνται αφημένα στους ησυχαστικούς ρυθμούς της αναπνοής τους. Ακόμα να έχω μια ειλικρινή βαθιά συζήτηση με ένα φίλο, άνοιγμα ψυχής και μετάγγιση εμπειρίας και συναισθημάτων. ΄Η να περπατώ γοργά στο πάρκο της γειτονιάς μου, ξεχασμένο πνεύμονα πρασίνου στην άφιλη πόλη. Αυτά κι άλλα πολλά μικρά συνιστούν την ευτυχία για μένα προσωπικά. Για σας είμαι σίγουρη πως είναι άλλα, εξίσου στιγμιαία κι ανεπανάληπτα.
Και στο αρχικό ερώτημα αν είμαι υποχρεωμένη να είμαι ή καλύτερα να δείχνω ευτυχισμένη συνέχεια, η απάντηση πάλι με ταλαιπωρεί. Σίγουρα όταν η ψυχική κατάσταση της ευφορίας η οποία δηλώνει τον ευτυχισμένο άνθρωπο καταντήσει καταναγκαστική, καταπιεστική εμμονή, τότε σίγουρα κάτι δεν είναι φυσικό. Και τα αυθεντικά συναισθήματα είναι πάντα φυσικά. Μοιάζουν με τη φύση, με τα αγριολούλουδα που φυτρώνουν αβίαστα εκεί που κανείς δεν τα περιμένει και δύσκολα θα βρεθούν χέρια να τα ξεριζώσουν...
Σέβομαι όμως την επιθυμία των γύρω μου να με βλέπουν χαρούμενη, την ανάγκη των ανθρώπων για αντικαθρέφτισμα σε μια ζωηρή, χαρωπή όψη του διπλανού τους. Δεν μπορώ όμως να προσποιηθώ. Αυτό που επιλέγω σίγουρα να κάνω, είναι να πολεμώ τη μιζέρια μου και να αναλαμβάνω επιτέλους την ευθύνη του εαυτού μου. Η οποία δεν είναι για μένα τίποτα άλλο από την προσωπική δέσμευση σε μένα και σ’ εκείνους που αγαπώ να επιδιώκω και να παραμένω περισσότερο στις στιγμές ευτυχίας. Να κτίζω τη μέρα μου γύρω από οάσεις χαράς ψυχαγωγίας. Στο κάτω κάτω της γραφής, πρώτα από όλους εγώ θα επωφεληθώ!!