Πώς μπορούμε να αντέξουμε τις νέες συνθήκες;
Πως δυστυχώς "Κύριοι επτωχεύσαμεν" και από δω και μπρος θα μείνουμε πολλοί χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς οικονομική ασφάλεια;
'Οταν πεθάνει κάποιος που αγαπάς, και τώρα πέθανε η αίσθηση της ασφάλειας μας, η εμπιστοσύνη στις αποταμιεύσεις μας και η ελευθερία της οικονομικής μας κίνησης, έχεις την ευκαιρία να αντιδράσεις με πένθος. Θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό κι από σένα τον ίδιο, κι από το περιβάλλον σου να κλάψεις, να θρηνήσεις, να πενθήσεις.
Τώρα, που πέθανε η ευμάρεια μας, και η αίσθηση της υλικής μας ασφάλειας, μας επιτρέπεται να πενθήσουμε;
Επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας;
Η πρώτη αντίδραση ήταν η παγωμάρα...
Μείναμε...
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έγινε, έχοντας και τη δυσκολία του να μην θέλουμε στην ουσία να το πιστέψουμε...
Η δεύτερη αντίδραση ήταν να θέλουμε συνεχώς να ακούουμε πληροφορίες: πώς έγινε, γιατί έγινε, τι σημαίνει αυτό που έγινε, πόσα θα μας κουρέψουν, πόσα θα μας κόψουν, πόσα χάσαμε κοκ
Η τρίτη αντίδραση;
Να κλάψουμε...
Να ρίξουμε μαύρο δάκρυ, το οποίο είναι και απελευθερωτικό...
Θα σκέφτεστε ίσως: ήταν που ήταν τρελλή αυτή, απολωλάθηκε τελείως...!
Κι όμως, η αλήθεια είναι πως με το κλάμα ο άνρθωπος αποφορτίζεται και ηρεμεί.
Πρόσφατα οι επιστήμονες απέδειξαν πως μέσα στα δάκρυα μας βρίσκονται συμπυκωμένες ποσότητες νευροδιαβιβαστών που έχουν να κάνουν με τη στενοχώρια και το άγχος.
Με απλά λόγια: όταν κλαίμε, αποβάλλουμε άγχος και στενοχώρια...
Για αυτό και τα μωρά, επειδή κλαίνε εύκολα, ξεπερνούν γρήγορα λυπητερές καταστάσεις...
Δοκιμάστε το, δουλεύει.
Για κάποιους από εμάς το κλάμα είναι εύκολο.
Για άλλους αδύνατο και για κάποιους κοινωνικά απαγορευμένο.
"Οι άντρες δεν κλαίνε", μίσσιημου.
Κλαίνε και παρακλαίνε, άμα είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και έχουν αισθήματα, νιώθουν, καταλαβαίνουν, ζουν.
Αν νιώθουμε άσχημα να κλάψουμε μπροστά σε τρίτους, μπορούμε να κλάψουμε μόνοι μας.
Αν δεν μας έρχεται το κλάμα εύκολα, ας δούμε καμιά κοινωνική ταινία, από αυτές που σε κάνουν να δακρύσεις, θες δεν θες.
Ας πάμε μια βόλτα από το κοιμητήριο να δούμε τους τάφους των αγαπημένων μας. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να κλάψουμε.
Ας συμπαρασταθούμε σε ανθρώπους που έχουν πρόσφατο θάνατο στην οικογένεια. Οι μοιρολογήτρες το έκαναν και για τον εαυτό τους παλιά, όχι μόνο για τα χρήματα.
Ας κλάψουμε να ξαλαφρώσουμε, αγαπημένοι μου,
και έπεται η αντιμετώπιση...
Το κλάμα είναι απαραίτητο στάδιο.....
Αφού κλάψουμε συνεχίζουμε με επόμενες αναρτήσεις...
Τα φιλιά μου,
Θέκλα.
Πως δυστυχώς "Κύριοι επτωχεύσαμεν" και από δω και μπρος θα μείνουμε πολλοί χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς οικονομική ασφάλεια;
'Οταν πεθάνει κάποιος που αγαπάς, και τώρα πέθανε η αίσθηση της ασφάλειας μας, η εμπιστοσύνη στις αποταμιεύσεις μας και η ελευθερία της οικονομικής μας κίνησης, έχεις την ευκαιρία να αντιδράσεις με πένθος. Θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό κι από σένα τον ίδιο, κι από το περιβάλλον σου να κλάψεις, να θρηνήσεις, να πενθήσεις.
Τώρα, που πέθανε η ευμάρεια μας, και η αίσθηση της υλικής μας ασφάλειας, μας επιτρέπεται να πενθήσουμε;
Επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας;
Η πρώτη αντίδραση ήταν η παγωμάρα...
Μείναμε...
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έγινε, έχοντας και τη δυσκολία του να μην θέλουμε στην ουσία να το πιστέψουμε...
Η δεύτερη αντίδραση ήταν να θέλουμε συνεχώς να ακούουμε πληροφορίες: πώς έγινε, γιατί έγινε, τι σημαίνει αυτό που έγινε, πόσα θα μας κουρέψουν, πόσα θα μας κόψουν, πόσα χάσαμε κοκ
Η τρίτη αντίδραση;
Να κλάψουμε...
Να ρίξουμε μαύρο δάκρυ, το οποίο είναι και απελευθερωτικό...
Θα σκέφτεστε ίσως: ήταν που ήταν τρελλή αυτή, απολωλάθηκε τελείως...!
Κι όμως, η αλήθεια είναι πως με το κλάμα ο άνρθωπος αποφορτίζεται και ηρεμεί.
Πρόσφατα οι επιστήμονες απέδειξαν πως μέσα στα δάκρυα μας βρίσκονται συμπυκωμένες ποσότητες νευροδιαβιβαστών που έχουν να κάνουν με τη στενοχώρια και το άγχος.
Με απλά λόγια: όταν κλαίμε, αποβάλλουμε άγχος και στενοχώρια...
Για αυτό και τα μωρά, επειδή κλαίνε εύκολα, ξεπερνούν γρήγορα λυπητερές καταστάσεις...
Δοκιμάστε το, δουλεύει.
Για κάποιους από εμάς το κλάμα είναι εύκολο.
Για άλλους αδύνατο και για κάποιους κοινωνικά απαγορευμένο.
"Οι άντρες δεν κλαίνε", μίσσιημου.
Κλαίνε και παρακλαίνε, άμα είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και έχουν αισθήματα, νιώθουν, καταλαβαίνουν, ζουν.
Αν νιώθουμε άσχημα να κλάψουμε μπροστά σε τρίτους, μπορούμε να κλάψουμε μόνοι μας.
Αν δεν μας έρχεται το κλάμα εύκολα, ας δούμε καμιά κοινωνική ταινία, από αυτές που σε κάνουν να δακρύσεις, θες δεν θες.
Ας πάμε μια βόλτα από το κοιμητήριο να δούμε τους τάφους των αγαπημένων μας. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να κλάψουμε.
Ας συμπαρασταθούμε σε ανθρώπους που έχουν πρόσφατο θάνατο στην οικογένεια. Οι μοιρολογήτρες το έκαναν και για τον εαυτό τους παλιά, όχι μόνο για τα χρήματα.
Ας κλάψουμε να ξαλαφρώσουμε, αγαπημένοι μου,
και έπεται η αντιμετώπιση...
Το κλάμα είναι απαραίτητο στάδιο.....
Αφού κλάψουμε συνεχίζουμε με επόμενες αναρτήσεις...
Τα φιλιά μου,
Θέκλα.
