Όταν ο ξένος πόνος είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας...

Έχει λίγες μέρες που με απασχολεί ένα πολύ σοβαρό προσωπικό πρόβλημα. Από αυτά που πονάνει πολύ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι πως ακόμη και άρρωστη, ακόμη και στο κρεββάτι,  δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτό:

Ως ψυχοθεραπεύτρια, πάντα πιστεύω πως ο δικός μας πόνος, αυτό που περνάμε εμείς οι ίδιοι είναι πιο σημαντικό για μας, από τον πόνο των άλλων. Για αυτό και ενοχλούμαι όταν ακούω από τους πελάτες μου πως οι άνθρωποι γύρω τους τους λένε κουβέντες του τύπου : "Σκέψου τι σοβαρά προβλήματα έχει ο τάδε και θα δεις πως τα δικά σου είναι μηδενικά". Επειδή ο καθένας γνωρίζει τον δικό του πόνο...
Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να υπερβώ τον "ξένο" πόνο, αυτόν των οικογενειών των νεκρών και των τραυματιών, στην ουσία όμως, δικό μας πόνο όλων, γιατί είναι η χώρα μας που πλήγηκε βαθειά και πονάει και θα πονάει και στη συνέχεια δυστυχώς...
Γιατί;