Επεμβατικοί γονείς και πεθερικά, μέρος 2ο

Επεμβατικοί γονείς και πεθερικά και πώς τους χειριζόμαστε και εν όψει τω...

Μπορώ να εξασφαλίσω να με αγαπά ο/η σύντροφος μου;

H ανταποδοτική μορφή των σχέσεων Αγαπούμε γιατί μας συμφέρει;

Οι χωρισμένοι είναι αποτυχημένοι; Άμα χωρίσει κάποιος χάνει από την αξία...

Ο/η σύντροφος μου μου κάνει bullying... Εκφοβισμός και στις ερωτικές σχέ...

Φίλοι με προνόμια;

Όντως, οι άνδρες ψάχνουν μόνο σεξ;

Το παιδί μου είναι στην εφηβεία και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω

Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης και του διαδικτύου

http://youtu.be/Zv6yCToidfA

Απιστία

'Ολα για τον γάμο

Εγκλήματα ερωτικού πάθους Τι μπορεί να οπλίζει το χέρι του δολοφόνου;

Υπογονιμότητα και ψυχολογία

Γιατί τα ζευγάρια χωρίζουν, ραγδαία αύξηση των διαζυγίων στην Κύπρο

Προεμμηνορυσιακό σύνδρομο. Εκείνες οι μέρες του μήνα..

Το ταξίδι του Οδυσσέα

Οι κοινωνίες, αιώνες τώρα, φτιάχνουν ρόλους  για τον καθένααπό μας. Κάποιες μικρές κοινωνίες, ίσως περισσότερο από άλλες. Ο άντρας, ο πατέρας, ο οικογενειάρχης. Φτιάχνουν και το έργο που θα παιχτούν αυτοί οι ρόλοι· ο γάμος, ο θεσμός της  οικογένειας. Κι είμαστε  όλοι σίγουροι πως κάποια στιγμή της ζωής μας θα παίξουμε το ρόλο μας με επιτυχία. 

Μες τη βιασύνη και χωρίς να το καλοσκεφτούν, κάποιοι από μας παίρνουν αυτούς τους ρόλους χωρίς να είναι  σε θέση να τους ενσαρκώσουν· ούτε καν να τους υποδυθούν. Οι άλλοι γύρω δεν τους αποθαρρύνουν." Δεν πειράζει , καλά είναι… Αφού βρέθηκε η ευκαιρία, να κάνει και οικογένεια. Μόνος του θα έμενε; Ποιος θα τον φροντίζει μετά ;" Κι αργότερα, "δεν πειράζει κόρη μου, έτσι εν’οι αδρώποι!..."

Και έτσι σ’ ένα άγνωστο γι αυτούς έργο, μένουν με το με το προσωπείο στο χέρι και κρύβουν πίσω απ’ αυτό όλες τους τις ανεπάρκειες και ψυχολογικές διαταραχές. Απ’ τους πολλούςμόνο τις κρύβουν. Γιατί αυτοί που ζουν μαζί τους, ξέρουν. Στην αρχή νομίζουν πως μπόρα είναι θα περάσει. Ελπίζουν πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα κι έτσι δε φεύγουν. Μετά πείθονται πως αυτοί φταίνε, και πάλι δε φεύγουν. Με τον καιρό συνηθίζουν και δε φεύγουν ποτέ. Γιατί η βία, που υπάρχει συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις, δεν προκαλεί μόνο σωματικά τραύματα.  Έχει και παράπλευρες απώλειες στις ψυχές των ανθρώπων. Τις τραυματίζει ανεπανόρθωτα, τις αφήνει  ανάπηρες. Και ψυχές με δεκανίκια, δεν μπορούν πια να τρέξουν να φύγουν.

 

Κάπως έτσι τελειώνει και το ταξίδι του Οδυσσέα, ένα μεσημέρι του Οκτώβρη, στην αυλή του σπιτιού του σ’ ένα χωριό της Λεμεσού. Είναι δεκαεννιά χρόνων, εθνοφρουρός. Τον κάλεσε η πατρίδα κι αυτός πρόθυμα πήγε. Δεν επικαλέστηκε αιτίες κι αφορμές για να μην πάει. Δεν είναι πια παιδί, μεγαλώνει και το ξέρει. Θέλει να επιστρέψει με το αυτοκίνητο στη μονάδα του. 

Ο πατέρας- παιδί δε δέχεται να του παίρνουν τα πράγματα του. Αρνήθηκε. Βυθισμένος στο άρρωστο εγώ του, δεν πρόσεξε πως το παιδί μεγάλωσε. Αυτός δε μεγάλωσε ποτέ αλλά μάλλον δεν το ξέρει. Όσο ήταν μικρά τα παιδιά ήταν πιο εύκολο να γίνεται πάντα το δικό του, αφού είναι ο πατέρας.

Η μητέρα κατάγεται από τη Ρουμανία, λέει η είδηση. Έφυγε πριν χρόνια από την άλλη βία κι ήρθε εδώ. Δε θέλει να φεύγει πάλι. Στέκει μπροστά και κρύβει με επιμέλεια την αλήθεια. Τις φωνές, τα ξεσπάσματα, τα πείσματα, τους καβγάδες. Κι αυτός νομίζει πως είναι η εξουσία του που κρατά την οικογένεια, αφού είναι ο άντρας.

Η καταιγίδα έρχεται αλλά το τοπίο είναι θολό και δε φαίνεται, παρά  μόνο όταν είναι πολύ αργά. Οι κοντινοί θεατές κάτι βλέπουν και ακούν κάθε μέρα, αλλά δεν ανακατεύονται στα οικογενειακά των άλλων.

Η μητέρα λείπει κι η γιαγιά κοιμάται. Ποιός θα μεσολαβήσει τώρα για να γίνει το δικό του; Είναι  άντρας και πατέρας, έχει την εξουσία. Η ιδέα του κυνηγετικού έρχεται στο ταραγμένο του μυαλό. Είναι και γεμάτο. Δυο πυροβολισμοί ακούγονται κι ο Οδυσσέας πέφτει. Ο μεγάλος αδελφός δεν προλαβαίνει το κακό.  

 

Για κάθε έγκλημα υπάρχει τιμωρία. Όμως ο δράστης εδώ, δεν είναι σε θέση να τιμωρηθεί ούτε από το νόμο ούτε από τις τύψεις του. Ακόμα κι αυτή τη φορά δεν κατάλαβε τίποτα. Ακόμα κι αυτή  τη φορά άλλοι τιμωρήθηκαν. Ο Οδυσσέας που  έφυγε. Ο Αλέξανδρος που έμεινε. Μόνος και με την εικόνα του φονικού να τον ακολουθεί . Η μητέρα που νόμιζε πως δεν έχει τίποτε να χάσει μένοντας εκεί κι έχασε το παιδί της.

Κι οι θεατές; Τρέχουν τώρα αλαφιασμένοι να δηλώσουν στα κανάλια τί έπρεπε να είχε γίνει.

 

Το κείμενο αυτό, δεν το έχω γράψει εγώ, αλλά μια φίλη εκπαιδευτικός που επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμη.

Δεν μπορούσα να μην το μοραστώ μαζί σας...

Θέκλα Πετρίδου

 

 

 

 

Τα παιδιά τα θύματα των διαζυγίων Ανοικτή Γραμμή, Σίγμα 21 10 2015

Τι έκανα όταν έμεινα χωρίς δουλειά και χρήματα.

Διήμερο μονάχους μονάχους

“Στα πλαίσια της συμβουλής της συγγραφέως  Iyanla Vanzant,  στις ανύπαντρες γυναίκες που νιώθουν μοναξιά, να "παντρεύονται τον εαυτό τους", θα πάρω τον εαυτό μου αυτό το Σαββατοκύριακο για μια εξόρμηση στο βουνό.
Θα πάω μόνη μου και θα καταγράψω την εμπειρία μου.
Η Vanzant ζει στην Αμερική και υποστηρίζει πως είναι εφικτό για μια γυναίκα να βγαίνει έξω μόνη της, να πηγαίνει διακοπές μόνη της και γενικώς να κάνει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες που κάνει ένα ζευγάρι, χωρίς να έχει σύντροφο.
Πόσο εφικτό είναι να το επιτύχει αυτό μια γυναίκα 40 χρονών στην Κύπρο;
Πώς θα την αντιμετωπίσουν οι άλλοι όταν την δουν να κάνει διακοπές μόνη της και το πιο βασικό: πώς θα νιώθει η ίδια;
Ήδη η κυρία που έχει το τουριστικό κατάλυμα που θα μείνω, ξαφνιάστηκε όταν την πήρα πριν λίγο τηλέφωνο, για να της πω πως θα αργήσω να πάω το απόγευμα και πως θα μείνω μόνη μου...
Είμαι περίεργη και λίγο αγχωμένη για το πώς θα περάσω αυτές τις δυο μέρες.
Ελπίζω μέχρι την Κυριακή το απόγευμα που θα επιστρέψω, να μην με χωρίσω!!”

Βάζοντας αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, ξεκίνησα για ένα μοναχικό διήμερο στη Γαλάτα. Η κόρη μου λείπει σε ταξίδι με τον πατέρα μου στην Αθήνα και στα πέριξ, ο γιος μου είναι στο στρατό και είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού που μένω μόνη μου εντελώς στο σπίτι. Φέτος κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν στη θάλασσα. Πεθύμησα το βουνό...

Παρασκευή 8.30μμ
Έφτασα στο χωριό. Είναι πολύ ωραία εδώ. Ήσυχα, ρομαντικά, ειδυλλιακά.

Με περίμενε η κυρία που έχει το αγροτουριστικό κατάλυμα, μέσα στην ευγένεια. Ενώ με βοηθούσε να τακτοποιηθώ δεν μπόρεσε να μη ρωτήσει:
-Δεν θα ήταν καλύτερα αν μπορούσες να έρθεις με παρέα;
-Μπορούσα, της απάντησα, αλλά δεν ήθελα. Θέλω ησυχία.
Δεν της έδωσα την ευκαιρία να ρωτήσει περισσότερα, ανέφερα ότι έχω παιδιά, αλλά ότι λείπουν.
Μετά που το σκέφτηκα καλύτερα, νομίζω πως ανέφερα τα παιδιά λόγω του ότι με την ερώτηση της ένιωσα αμήχανα. Σαν να την εισέπραξα: δεν κατάφερες να βρεις ένα άντρα να σε συνοδέψει; Για να έχει νόημα να κάνεις διακοπές;

Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που επιχείρησα να έρθω μόνη μου. Για να δω στην πράξη, εάν μόνο με παρέα είτε σύντροφο μπορώ να περάσω καλά εκτός σπιτιού. 

Το πρώτο βράδυ ήταν εύκολο. Ήμουν ήδη κουρασμένη από τον πολύ κόσμο που είχα συναντήσει από το πρωι. Χρειαζόμουν απομόνωση. Κάθε βράδυ όταν σχολνάω εξάλλου, η τάση μου είναι να απομονωθώ για να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ ψυχικά από τη δουλειά.

Τακτοποίησα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα στο να βρω κάπου να φάω.

Πήγα με τα πόδια.

Στο πρώτο εστιατόριο που βρήκα μπροστά μου που είχε πολύ κόσμο, μπήκα μέσα. 

Η αλήθεια είναι πως όταν είμαι με παρέα συνήθως ψάχνουμε το πού θα πάμε να φάμε.

Ούσα μόνη μου, αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν να πάω σε ένα μέρος όπου θα περνούσα απαρατήρητη. Και όσο πιο πολύ κόσμο θα είχε, τόσο περισσότερο δεν θα ασχολούνταν κανένας μαζί μου.

Άρα, αυτό που με δυσκόλευε δεν ήταν κάτι που είπαν ή έκαναν οι άλλοι. Ήταν η ιδέα που είχα εγώ για το τι θα σκέφτονταν όσοι θα έβλεπαν μια γυναίκα μόνη της να καθίσει σε ένα εστιατόριο για να φάει. Μόνη της.

Διάλεξα ένα τραπέζι απόμερο που έβλεπε προς την μεριά του ποταμού και κάθισα έτσι ώστε να έχω την πλάτη γυρισμένη στον πολύ κόσμο και μπροστά μου υπήρχε μόνο ένα τραπέζι με δυο κυρίες που είχαν αποφάει και μιλούσαν μεταξύ τους.

Παρήγγειλα το φαγητό και μια παγωμένη μπύρα.

Η μπύρα ήταν όντως "τσακρί" και το φαγητό "τρωγόταν". Αύριο σκέφτηκα θα πάω σε ένα άλλο εστιατόριο που είχα υπόψην μου, που το φαγητό ήταν σίγουρα της αρεσκείας μου και που απόψε σαν να φοβόμουν να πάω, επειδή γνώριζα τον ιδιοκτήτη και δεν ήθελα να απαντώ ερωτήσεις γιατί ήρθες μόνη σου, συμβαίνει κάτι και τα λοιπά.

Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε ως συνήθως, έφαγα το φαγητό μου, επέστρεψα στο δωμάτιο μου και ασχολήθηκα με αυτά που ασχολούμαι κάθε βράδυ. Να διαβάσω κάτι που με ενδιαφέρει, να παρακολουθησω ένα επεισόδιο από την σειρά που παρακολουθώ στον υπολογιστή, τον οποίο φυσικά πήρα μαζί μου, και αφού χαλαρώσω εντελώς, να κοιμηθώ.

Δεν ένιωσα καθόλου φόβο να κοιμηθώ μόνη μου. 

Γενικώς, δεν φοβάμαι καταστάσεις που άλλοι άνθρωποι ίσως να φοβούνται, για την ασφάλεια μου εννοώ. Σε αυτό το θέμα ίσως άλλες γυναίκες να δυσκολεύονταν, μπορεί και όχι.

Την επομένη το πρωι ξύπνησα πολύ ευδιάθετη και για πρώτη φορά μετά από καιρό κάθησα στον υπολογιστή μου με τον πρωινό καφέ και άρχισα να γράφω. Έχει πολύ καιρό που λέω να ξεκινήσω το επόμενο συγγραφικό μου εγχείρημα και όλο το αναβάλλω. Και ο λόγος πιστεύω είναι ότι είμαι κουρασμένη και έχω πολλές έγνοιες στο κεφάλι μου. 

Το γεγονός ότι είχα όρεξη να γράψω και να αφοσιωθώ σε αυτό, ήταν μια απόδειξη πως ο σκοπός για τον οποίο πήγα στην εξοχή εξυπηρετήθηκε.

Και κάπως έτσι κύλησε και το υπόλοιπο του διημέρου.

Πήγα σε φαγητό σε δυο άλλα εστιατόρια χωρίς να ντρέπομαι αυτή τη φορά.

Επιχείρησα μια βόλτα με το αυτοκίνητο και με τα πόδια γύρω στη φύση, η οποία με αναζωογόνησε.

Αναγκάστηκα να επιστρέψω νωρις όμως την Κυριακή, γύρω στο μεσημέρι στη Λευκωσία, επειδή το Σάββατο το βράδυ έσπασε η μπαταρία του ηλεκτρονικού τσιγάρου που άρχισα να καπνίζω από την περασμένη Τρίτη.

Εδώ και 13 χρόνια ήμουν μανιώδης καπνίστρια και τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα, ένιωσα, πως έπρεπε να κάνω μια δραστική αλλαγή για αυτό.

Δεν ανεχόμουν πλέον την μυρωδιά του τσιγάρου, την έβρισκα άσχημη και απωθητική και ούτε την βρωμιά που προκαλούσε το κάπνισμα γύρω μου.

Έτσι, την προηγούμενη Τρίτη, πήγα στο πρώτο κατάστημα ηλεκτρονικού τσιγάρου ή ατμίσματος που βρήκα μπροστά μου και αγόρασα τα απαραίτητα σύνεργα για να ξεκινήσω να δοκιμάσω το άτμισμα.

Ούτε εγώ η ίδια δεν το περίμενα πως δεν θα άναβα ξανά κανονικό τσιγάρο μετά από την Τρίτη.

Έτσι, όταν δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ηλεκτρονικό το Σάββατο το βράδυ, αποφάσισα να αντέξω, να μην ανάψω κανονικό και να αγοράσω την επομένη νέα μπαταρία.

Το ηλεκτρονικό τσιγάρο όπως διάβασα είναι 95% λιγότερο βλαβερό από το κανονικό:

http://www.bbc.com/news/health-33978603

Έτσι επέστρεψα το μεσημέρι της Κυριακής, ξεκούραστη, ανανεωμένη και αποφασισμένη να μην ξαναπάω διήμερο χωρις,,, εφεδρική μπαταρία του ηλεκτρονικού μου τσιγάρου :-)

Εν καταλείδι:

Είναι δύσκολο να πας διακοπές μόνος σου, όχι επειδή οι άλλοι σε κοιτούν περίεργα, αλλά επειδή εσύ ο ίδιος σκέφτεσαι πως μπορεί να σε κοιτούν περίεργα.

Οι μοναχικές διακοπές ίσως ταιριάζουν καλύτερα σε μοναχικά άτομα, όπως είμαι εγώ. Ούτως ή άλλως περνώ τουλάχιστον 4 ώρες τη μέρα όπου είμαι εντελώς μόνη μου και το απολαμβάνω, πέραν του ύπνου φυσικά που πάντα κοιμάμαι μόνη μου.

Ο σκοπός των διακοπών είναι η χαλάρωση και η ξεκούραση. Η αλλαγή περιβάλλοντος και ρουτίνας.

Αυτό επιτεύχθηκε με τις μοναχικές μου διακοπές.

Και κάτι τελευταίο: συνειδητά δεν επιχείρησα να πιάσω κουβέντα και να σχετιστώ με άγνωστα μου πρόσωπα, τα οποία συνάντησα είτε στα εστιατόρια είτε στο αγροτουριστικό κατάλυμα που διέμενα. Και αυτό γιατί η δουλειά μου, ως ψυχολόγος, επιβάλλει να γνωρίζω συνεχώς νέους ανθρώπους και να σχετίζομαι στα πλαίσια του επαγγέλματος μου μαζί τους. Άρα δεν έχω περιέργεια για  νέες γνωριμίες. Για άλλους ανθρώπους, που οι δουλειές τους δεν είναι ανθρωποκεντρικές, μπορεί να υπήρχε στις διακοπές η ανάγκη να γνωρίσουν νέα πρόσωπα και να πιάσουν κουβέντες μαζί τους. Το πώς θα εξελισσόταν αυτό, δεν μπορώ να έχω γνώση και γνώμη, επειδή το απέφυγα. Είμαι σίγουρη όμως πως αν κάποιος επιδίωκε να γνωρίσει κόσμο, σε φιλικό επίπεδο, δεν θα ήταν τόσο δύσκολο...

Θα το έκανα ξανά στο μέλλον;

ΝΑΙ σίγουρα. Χρησιμοποιώντας και τις γνώσεις που πήρα από αυτή την απόπειρα.

Τώρα γνωρίζω τι θα μου προσφέρει και όταν έχω ανάγκη να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να αλλάξω παραστάσεις, να σκεφτώ αυτά που με απασχολούν ή να γράψω, θα το κάνω.

Σας φιλώ

Θέκλα.

Περί Θηβαίου ο λόγος

 Χθες το βράδυ αργά, κάθησα από περιέργεια να ακούσω το απόσπασμα της συνέντευξης του Θηβαίου σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, για την οποία έγινε τόσος ντόρος.

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου. 

Πρώτα από όλα, εύγε στην ραδιοφωνική παραγωγό Δέσποινα Αυγερίδου για την ψυχραιμία, ευγένεια, θάρρος και το ήθος της. 

Δεύτερο: δεν σημαίνει ότι όποιος έχει οποιασδήποτε μορφής δημοσιότητα και αναγνωρισιμότητα ότι είναι αξιόλογος άνθρωπος.

Οι ουσιαστικά και αυθεντικά πνευματικοί άνθρωποι, συνήθως αποφεύγουν την δημοσιότητα.

Όποιος "πετύχει" δεν σημαίνει πως το έκανε με την αξία του ή μέσω αδιάφθορης οδού. 

Ένα από τα βασικά θέματα που αντιμετωπίζει η ελλαδική και κυπριακή κοινωνία είναι αυτό της "κλικοποίησης" και του μέσου. Μια "ελίτ" που βρίσκεται παντού και πάντοτε. Αενάως προβαλλόμενη και αυτοδιαφημιζόμενη. "Να σε λέω κυρ Γιάννη, να με λες κυρ Κώστα ένα πράμα". Κι εμείς να θαυμάζουμε τόσα χρόνια σαν χάνοι τους "μεγάλους" και να νιώθουμε μειονεκτικά για τον εαυτό μας συγκρίνοντας τον μαζί τους.

Τι είναι πνευματικότητα;

Να αναγνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις τα πάντα. Να μην εκφράζεις άποψη για αυτά που δεν κατέχεις. Να πιστώνεις με καλές προθέσεις τους συνανθρώπους σου. Να μην υποτιμάς τον πόνο και κόπο του άλλου.

Όταν θα μιλάς δημοσίως, αλλά και ιδιωτικώς, να σκέφτεσαι πως αυτοί που κρίνεις έχουν συναισθήματα και λόγους για αυτά που κάνουν, που μπορεί να μην τους γνωρίζεις.

Γιατί να κρίνεις τους άλλους που δεν τους γνωρίζεις; Κρίνε τον εαυτό σου, αφού τον μάθεις πρώτα.

Και κάτι τελευταίο: η χρήση ουσιών όπως το αλκοόλ, κατά την γνώμη μου, "λύνει την γλώσσα" για να πει κάποιος άφιλτρα αυτά που έχει ήδη στο μυαλό του. 

Χορτάσαμε με τις αρλούμπες και τις αερολογίες του οποιουδήποτε, δεν μιλάω μόνο για την παρούσα περίσταση. Ας μην εκφέρουμε κι εμείς απόψεις  που δεν έχουμε μελετήσει. Ας μην αναπαράγουμε τα κοινωνικά στερεότυπα του περίγυρου μας, της κομματικής ιδεολογίας μας, του καφενείου στο οποίο συχνάζουμε άσκεφτα κι ανεύθυνα. Ο λόγος έχει δύναμη...

http://www.protothema.gr/life-style/Gossip/article/494950/i-lektiki-epithesi-tou-hristou-thivaiou-on-air-se-radiofoniki-paragogo-/#.Va_p9CZ9beg.facebook

Εγωισμός Ψυχολογικό ή ήθικό θέμα;

Εγωισμός Ψυχολογικό ή ήθικό θέμα;

Εγωισμός Ψυχολογικό ή ήθικό θέμα;

Εγωισμός Ψυχολογικό ή ήθικό θέμα;

Να επιστρέψω στην Κύπρο μετά τις σπουδές μου;

Τι είναι η Ψυχολογία;

Μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, υποφέρω από flashbacks όταν οδηγώ ...

Υπάρχει αμφιφυλοφιλία;

Είναι δύσκολο για έναν άνδρα, χωρισμένο με παιδί, να βρει κατάλληλη σύντ...

Ετών:40.

Έχει καιρό, ναι, να γράψω.
Κλείστηκα λίγο στον εαυτό μου.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου.
Ούτε στο Facebook, που είναι το αγαπημένο μου social media  γράφω συχνά.
Σκέφτομαι περισσότερο.
Αυτό φαίνεται κακό, αλλά μπορεί να είναι και καλό.
Έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις διάφορες μεταπτώσεις μου, τις
 πτώσεις μου με υπομονή και αγάπη. Κάποιος λόγος υπάρχει. Και λόγος με την έννοια της αιτίας, αλλά και του αποτελέσματος.
Σκέφτομαι πράγματα. Διάφορα πράγματα. Για μένα πρώτα. Το παραδέχομαι πως σκέφτομαι πρώτα τον εαυτό μου. Δεν είναι έτσι που κάνουμε όλοι άλλωστε;
Πρώτα με ενδιαφέρει ο εαυτός μου. Πώς είμαι, πώς νιώθω, πού πάω... Γιατί αυτό σε μένα, γιατί το άλλο; Τι μπορώ να κάνω;
Μετά σκέφτομαι τα παιδιά μου.
Ύστερα τους στενούς συγγενείς και τους λιγοστούς φίλους μου.
Μετά τους πελάτες μου και τους συνεργάτες μου.
Και μετά;
Δεν μένει χρόνος μετά να σκεφτώ και να ασχοληθώ με τους άλλους.
Δεν με κόφτει πλέον, δεν με νοιάζει τι λένε, τι κάνουν οι άλλοι και γιατί. Δεν με ενδιαφέρει.
Δεν με αφορά. Ακόμη και εάν μιλάνε για μένα.
Αυτό το τελευταίο ήταν δύσκολο να το επιτύχω. Πολύ δύσκολο. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να έχω καταλήξει σε αυτή την εσωστρέφεια των τελευταίων χρόνων λόγω της υπερβολικής ενασχόλησης άλλων με το άτομο μου και εμένα με το τι έλεγαν αυτοί.
Φυσικά για όλα φταίω εγώ.
Το αναγνωρίζω.
Εάν δεν έκανα την βλακεία να πάω να ασχοληθώ με την πολιτική στις βουλευτικές εκλογές του 2011, δεν θα συνέβαινε τίποτε από όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι πως πριν από το 2011 κάποιες φορές έφτανα στα αυτιά μου κουτσομπολιά και πικρόχολες κουβέντες για το άτομο μου συνήθως από άτομα που δεν γνώριζα καν και που έχουν επαγγελματική σχέση με την Ψυχολογία. "Δεν είναι διαβασμένη, βγάζει δικές της θεωρίες, είναι πολύ απλοϊκή" και τα συναφή. Με ενοχλούσαν ναι, αλλά δεν μου έριχναν την διάθεση, επειδή είναι φυσικό όταν χρησιμοποιείς την τηλεόραση και το ραδιόφωνο ως μέσο προβολής των ιδεών σου, αυτό να συμβαίνει.
Μετά που έκανα την βλακεία να ασχοληθώ με την πολιτική, και με τον αποτυχημένο τρόπο που την έκανα, το θέμα παράγινε. Πήρε μεγάλες διαστάσεις. Δεν ήταν μόνο οι σατιρικές εκπομπές που με παρουσίαζαν ως ανόητη, χαμηλών ηθών καρικατούρα. Δεν ήταν τα διάφορα blogs που με κατηγορούσαν. Ήταν ο επαγγελματικός πόλεμος που άρχισε από τον Μάρτιο του 2012 και ακόμη να τελειώσει. Aυτός ο επαγγελματικός πόλεμος πήρε αφορμή από την αποτυχημένη ενασχόληση μου με την πολιτική για να εκδηλωθεί. Δυστυχώς και άλλοι συνάδελφοι αντιμετωπίζουν επαγγελματικά προβλήματα, τα οποία ξεκινούν από συγκεκριμένη εστία. Στην δική μου περίπτωση όμως παράγινε.
Κι αυτό με στενοχώρησε, με έκλεισε...
Δεν φοβήθηκα.
Όχι, ψέματα. Φοβήθηκα.  Ένιωσα τρομερά αδικημένη και ανυπεράσπιστη.
Δεν έγραφα για αυτά, επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω τους ανθρώπους που με διαβάζουν και με αγαπούν. 
Επειδή είναι πολλοί εκείνοι που είτε έχουμε γνωριστεί προσωπικά, είτε διαδικτυακά στα πλαίσια της δουλειάς μου ως ψυχολόγου και συγγραφέα, οι οποίοι εκφράζουν την αγάπη και την εκτίμηση τους στο πρόσωπο μου και τους ευχαριστώ. Δεν ήταν και δεν είναι σωστό να τους εμπλέξω έστω και συναισθηματικά σε έναν πόλεμο.
Και ο επαγγελματικός πόλεμος, πάλι πόλεμος είναι.
Ένας πόλεμος που δεν επέλεξα, ποτέ πριν δεν ασχολήθηκα με κανέναν.
Ένας πόλεμος άδικος και σκληρός.
Αυτή την στιγμή οδεύει στο τέλος του και είμαι βέβαιη για την πλήρη δικαίωση μου.
Δεν κατάφεραν να με κάνουν να παρατήσω την δουλειά μου, τις εκπομπές, την μετάδοση των απόψεων μου στον κόσμο.
Κατάφεραν να με φοβίσουν για λίγο και να με κάνουν να κλειστώ στον εαυτό μου.
Τα κατάφεραν.
Κι εγώ τους άφησα.

Σήμερα κλείνω τα 40!
Η πρώτη δεκαετία της ζωής μου ήταν αθώα και παιδική, είχα κάποιες δυσκολίες, αλλά ήμουν χαρούμενη.
Η δεύτερη δεκαετία ήταν γεμάτη όνειρα, δύναμη, ρομαντισμό και αισιοδοξία.
Η τρίτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον ερχομό των παιδιών μου στην ζωή μου, την έναρξη της επαγγελματικής μου δραστηριότητας και δημιουργίας, το επώδυνο διαζύγιο μου, μόλις στην ηλικία των 26.
Η τέταρτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον πόλεμο που προανέφερα και μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία μου γύρω στα 35.
Και τα κατάφερα μέχρι τα 40!
I've made it to 40! I feel forty and fabulous...
Νιώθω 40 και υπέροχη.

Αυτή η φωτογραφία είναι πολύ πρόσφατη. Μόλις 8 μέρες πριν.
Μου έκανε εντύπωση πως όταν την ανέβασα στο προφίλ μου στο Facebook έτυχε της θερμότερης υποδοχής που είχε ποτέ φωτογραφία μου.
Και πιστεύω πως ο λόγος είναι ότι αποφάσισα και αυτό φαίνεται στην εικόνα, να αφήσω τον φόβο και την μιζέρια πίσω μου!
Κανεί πια! Φτάνει!
Αρκετά πόνεσα, φοβήθηκα, έκλαψα.
Το τελευταίο καλό θα ήταν να το έκανα παραπάνω, δεν κλαίω εύκολα και το κλάμα βοηθάει πολύ στην εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων.
Κανεί, ρε κουμπάρε, είμαι 40 και δεν με κόφτει τίποτε!
Φακκάτε
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι πιστή στον εαυτό μου και στις αξίες μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να γίνω κακόβουλη και κακεντρεχής όπως εσάς και έξω βάλλω τον φόβο.
Στα 40 μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι.
Δεν υπάρχει λόγος.
Τι να φοβηθώ; Πώς θα μεγαλώσω; Ήδη μεγάλωσα.
Πώς θα παχύνω; Ήδη πάχυνα.
Πώς θα μείνω μόνη μου; Ήδη είμαι.
Πώς θα μου κάνει κάποιος κακό; Ήδη απεργάστηκαν πολλά μέσα.

Σας φιλώ
Με την αγάπη μου
Θέκλα
Ετών 40

Δεν μπορώ να ξεπεράσω τα βάσανα που πέρασα στο παρελθόν.

Δεν αντέχω τους γονείς μου! Νευριάζουν με....!

Γιατί να τσακώνονται τα ζευγάρια και οι οικογένειες στις γιορτές και δια...

Μήπως έχω κατάθλιψη;

Κάθε φορά που κάνω δίαιτα καταλήγω σε κρίσεις υπερφαγίας...

Επιλογή επαγγέλματος, με την καρδιά ή το μυαλό;

Πώς μπορώ να αποκτήσω αυτοπεποίθηση;

Φλερτ και χρήματα

'Αντρες! Φλερτάρετε...! :-)

Πώς μπορώ να τιθασεύσω τον θυμό μου; Anger management

Του "Αγίου Βαλεντίνου" πάλι; Τα νεύρα μου!!!

Διαζύγιο και παιδιά

Videos that I participate in

Gaming

http://youtu.be/XS1HLP3dNss

Ένα εξαιρετικό ντοκυμαντέρ για την εξάρτηση/εμμονή σε σχέση με τα διαδικτυακά παιγνίδια (games) στην Κύπρο. Δημιουργός ο νεαρός φοιτητής Kyriakos Ioannou​​.

Με μεγάλη χαρά συμμετείχα στο project και τα θερμά μου συγχαρητήρια στον δημιουργό και τους συνεργάτες του!

An exceptional documentary about addiction/obsession to gaming. Created by a young photography student. In english language. Glad and proud to have participated! Bravo!

Ερωτευμένος χωρίς ανταπόκριση!

Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, 6ο επεισόδιο LIkeΘέκλα