θυμήθηκα σήμερα μια τρομερή ατάκα του αδελφού μου όταν ήταν μικρός.
Στο τραπέζι :
-πεινώ!
-φάε
-Εν θέλω φαΐ!
-Αφού πεινάς;
-Εγώ πεινώ παγωτό!
Έτσι παθαίνουμε όταν περνούμε περιόδους πένθους για το θάνατο μιας σχέσης και παλεύουμε τα συμπτώματα του στερητικού συνδρόμου. Πεινούμε παγωτό. Κι ο,τι και να φάμε δεν μας κάμνει.
Τον κόσμο όλο να φάμε με την μουρμούρα μας και την γκρίνια μας, τα ρούχα μας να φάμε, δεν θα χορτάσουμε,
Επειδή ...πεινούμε παγωτό :-)
Εν δύσκολη περίοδος. Που τις πιο δύσκολες φάσεις...
Επειδή χάνουμε το ναρκωτικό μας, τη φαντασίωση μας. Κι ακόμα κι αν η φαντασίωση μας θέλει να την φάμε, δεν είναι προς βρώσιν πλέον, όταν βρισκόμαστε στην διαδικασία αποσύνθεσης της μετά την ηρωική απόφαση για έξοδο από μια αρρωστημένη σχέση.
Ήταν καλή η φαντασίωση μας πριν την έξοδο, αλλά τωρά εν τρώεται, εν μασκιέται, που θα λάλεν τζι η μακαρίτισσα η γιαγιά μου η Σοφία : τούτον το ρόστον εν σαν την ίσσκα, εν μασκιέται ελάλεν της μάνας μου, τζι έκαμνεν το σούπαν με πατάτες τζιαι ρύζι.
Η γιαγιά διέπρεπε στα επαναμαγειρέματα ήδη μαγειρεμένων τροφών για δύο λόγους:
1. Για να μην δώσει στη μάνα μου την ευχαρίστηση ότι έτρωεν που το φαϊν της και
2. Για να νιώθει χρήσιμη στα γεράματα.
Εκατάφαεν τζιαι ούλλα τα δεντρά της αυλής της μάννας μου, τζιαι μετά θάνατον εκατάφαν τα η ανακαίνιση του πατρικού μου, τζι ακόμα λείπουν μου....
Αλλά εν μπορούμεν ούλλοι να τρώμεν επαναμαγειρεμένο φαγητό.
Το γυαλί άμα ραγίσει τζιαι μετά κολλήσεις το με την τέλλαν εν εν το ίδιον.
Η τέλλα εν ναν πάντα τζιαμαί να σου θυμίζει την ρωγμή. Άσε που θα μπαίνουν τζιαι σκόνες τζι αζαγιές ανάμεσα που την τέλλα τζιαι το επανακολλημένον γυαλί. Τζιαι εν εν καθόλου ανθεκτικό στη σύγκρουση. Αν άντεξε την πρώτην στράταν, την δεύτερην εν να λουβήσει μες τα μούτρα σου, μες την γροθιά σου και σίγουρα θα σε ματώσει.
Θα ματώσει η ιδέα που είχες για το γυαλί. Θα αμαυρωθεί. θα κλαις γιατί έχασες την ιδέα και όχι τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο τον έχασες, ή μάλλον δεν τον είχες ποτέ. Εν την ψευδαίσθηση που είχες. Γιατί οι ρεαλιστικές σχέσεις δεν είναι εθιστικές. Δεν χρειάζονται δράμα για να συντηρηθούν. Δεν λειτουργούν εξαρτητικά.
Αφιερωμένο σε δυο ψυχούλες, ξέρουν ποιες είναι, που το παλεύουν. Κι είναι δύσκολο...
Αντέχεται όμως, ειδικά άμα δεν κάνεις κοιλιά, άμα δεν πας πίσω, στους τρεις μήνες το πολύ, θα φύγει το στερητικό σύνδρομο. Κι η επανασκόπηση θα σε κάνει να χαμογελάς ευχάριστα. Και θα πεινάς πολλά πράγματα. Κι ειδικά αυθεντική χαρά!
