Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Ναι, είμαι μίζερη. Το παραδέχομαι.... :-)

Σήμερα, πρώτη μέρα του Μαγιού, αργία για την οποία ξεχάσαμε τον λόγο και την αιτία, με κάλεσε να περάσω τη μέρα στο σπίτι της μια νέα φίλη.
Με καταγωγή από την Λευκωσία, που σύμπτωση για χρόνια κατοικούσε στην γειτονιά με τις πολυκατοικίες στο κέντρο που μένω εγώ τώρα, και μόλις πριν 5-6 χρόνια κατάφεραν να κτίσουν εκτός.

Δεν ήθελα να φύγω το απόγευμα... Δεν είναι μόνο η παρέα, που σαφώς ήταν καλή, ενδιαφέρουσα και ταιριαστή.
Ήταν η φύση. Τα σπίτια αραιά κτισμένα, οι αυλές πράσινες, ησυχία, ηρεμία, έβλεπες μόνο φυτά κι ουρανό.
Τελευταίως το νιώθω έντονα πως έχω μιζεριάσει στο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.
Μου αρέσει, το έχω διακοσμήσει ανάλογα με το γούστο μου.
Μόνο πολυκατοικίες και τσιμεντόκουτα βλέπω όμως όταν βγαίνω στο μπαλκόνι.
Η αλλεργία μου στην γύρη που απαγορεύει τα ανθισμένα λουλούδια, κι η αλήθεια τεμπέλιασα να βάλω στις γλάστρες πράσινα φυτά χωρίς άνθη.
Τελευταίως έχω αφήσει πολύ τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωή. Ειδικά μετά την μεγάλη βλακεία που έκανα να ασχοληθώ με την πολιτική το 2011. Έχω αφεθεί στο να δουλεύω μόνο και να ζω όπως ένας έφηβος, εκτός από τις πολλές εξόδους, επειδή σπάνια βγαίνω από το σπίτι.
Η τακτική μου έξοδος είναι την Κυριακή που οδηγώ να πάω στην εκπομπή στην Λεμεσό  και μια φορά το μήνα που πάω σε μια συνάντηση που έχει ένας όμιλος διαλέξεων που είμαι μέλος.
Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι εύκολο να πηγαίνω στην Πάφο συχνά, επειδή τα παιδιά έχουν πλέον την δική τους κοινωνική ζωή και την δικαιούνται.
Θυμόμουνα σήμερα πως όταν ήταν μικρότεροι, πλήρωνα αρκετά χρήματα για babysitting για να μπορώ να βγαίνω έξω και τώρα που δεν χρειάζεται το babysitting, κάθομαι σπίτι και περιμένω πότε θα μου πουν να πάω να τους φέρω από την έξοδο. Αν και πολλές φορές ούτε αυτό είναι απαραίτητο να το κάνω. Συνεργαζόμαστε με άλλους γονείς.
Γιατί τα γράφω αυτά σήμερα;
Γιατί στην επιστροφή από το σπίτι της φίλης, τα μάτια μου προσπαθούσαν να χορτάσουν πράσινο και χρώμα, σαν να ήθελα να συλλάβουν την ομορφιά της φύσης και να την κλείσουν στην καρδιά μου. Σκέφτηκα τότε να πάμε με την μικρή μια βόλτα στο αγαπημένο μας πάρκο, αλλά όταν στα φανάρια δεν είδα την πεζή που διασταύρωνε με κόκκινο, αλλά εννοείται πως όφειλα να την δω, ευτυχώς πρόλαβε η γυναίκα, ήρθα σπίτι και ξάπλωσα να κοιμηθώ.

Έναν άνθρωπο που τον βλέπετε χαμογελαστό και θετικό και αισιόδοξο, δεν σημαίνει πως η ζωή του είναι τέλεια, πως όλα του πάνε πρίμα, πως δεν στερείται την φύση, τον έρωτα, την συντροφικότητα…
Αν μια γυναίκα τα πάει καλά στον επαγγελματικό της χώρο, δεν σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική της ζωή.
Διερωτώμαι από την ώρα που ξύπνησα από τον απογευματινό ύπνο, τι να κάνω για να αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο. Ναι, γίνομαι 39 την ερχόμενη Κυριακή, σε τρεις μέρες δηλαδή, αλλά νιώθω πως είμαι ακόμη νέα και δεν θέλω να είμαι μίζερη....
Και είπα πως θα πάρω πράσινα φυλλώδη φυτά για να φυτέψω στις γλάστρες του μπαλκονιού και θα αρχίσω να περπατώ κάθε βράδυ στον πεζόδρομο κοντά στην γειτονιά μου.
Έχει και κάποια άλλα πράγματα που ήδη έκανα, που δεν σας είπα μέχρι σήμερα, τα οποία σαφώς έπαιξαν ρόλο στο να αρχίσω να συνειδητοποιώ πόσο έχω αφήσει την προσωπική μου ζωή να μιζεριάσει.
 Έκοψα το να πίνω τακτικά και μπήκα σε πρόγραμμα υγιεινής διατροφής με τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν είπα τίποτα, παρόλο που την προηγούμενη φορά που αδυνάτιζα το μοιράστηκα μαζί σας, επειδή δεν ήθελα να σας απογοητεύσω εάν τα παρατήσω πάλι. Η αλήθεια είναι όμως πως όσο φεύγει το λίπος και η θολούρα, τόσο ανακαλύπτουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Και ακόμη κι αν είναι φοβητσιάρικο  αυτό που συνειδητοποιούμε, πάλι μπορούμε να φέρουμε την άνοιξη μέσα μας.
Καλό μήνα!
Χρωματιστό, χαρούμενο και γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάτε και στιγμές ανεμελιές, όσο περισσότερες γίνεται.
Τα φιλιά μου

Θέκλα