Απόψε θέλω να πιω...

Επιστρέψαμε πριν καμιά ώρα με την Κυριακή από τη συναυλία της Χαρούλας στο Κούριο. Λατρεμένη η Χαρούλα, αγαπημένη... Η φωνή της και τα τραγούδια της συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις της ζωής μου.
Θυμάμαι τον Αύγουστο του 1997 όπου ετοιμόγεννη τον Λαζ, με το έτσι θέλω πήγα στο στάδιο στη Θεσσαλονίκη να την ακούσω. Και το καλοκαίρι του 2004 που επί σκοπού πήγα στη Ρόδο για μια συναυλία της.
Η Χαρούλα όμως απόψε ήταν διαφορετική. Κουρασμένη, σφιγμένη, περνούσε δύσκολα. Ελπίζω να είναι απλώς η κούραση από τις συνεχείς περιοδείες.
Δεν μπόρεσα να την απολαύσω όπως παλιά. ΄Ηταν αλλιώτικη. Τυλιγμένη συνεχώς με μια εσάρπα-ασπίδα και ένα βλέμμα που δεν συναντούσε το κοινό.
Φταίω που είμαι ψυχολόγος και τα παρακολουθάω όλα; Η Χαρούλα μας δεν ήταν η ίδια. Ρώτησα γύρω μου, τι συμβαίνει, έχει κάτι η Χαρούλα; Δεν έχω χρόνο να είμαι κουτσομπόλα και δεν ήξερα...
Άκουσα πως πρόσφατα, πριν δυο χρόνια,  είχε μια περιπέτεια με την υγεία της.
 Επέστρεψα σπίτι και την σκέφτομαι.  Και την ίδια ως πρόσωπο και ως μια γυναίκα που είναι αναγκασμένη να εκτίθεται σε κοινό όταν δεν νιώθει καλά.
Έψαξα και βρήκα ένα παλιό μου βίντεο, σε δύο μέρη,  από τον καιρό που ήμουν κι εγώ άρρωστη, το ήξερα, ο κόσμος που παρακολουθούσε την έκθεση μου δεν το ήξερε, και το κοίταξα προσεκτικά.
 Στη συνέχεια, μπήκα να διαβάσω τι έχει πει η Χαρούλα για αυτά που της συνέβηκαν και πώς την επηρέασαν. . .
Και βρήκα μια θαυμάσια συνέντευξη της... Απολαύστε την!
Και καταθέτει η Χαρούλα :
"Μου λείπει όμως πια κάποιος να με πάρει απ' το χέρι και να με οδηγήσει κάπου ή απλώς να μου κάνει παρέα, χωρίς αυτό να πρέπει να γίνει ένα συναισθηματικό έπος". 

Και συνεχίζει: 
"Οταν, λοιπόν, χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, βλέπεις ότι είσαι κι εσύ μια καρδούλα που έχει ανάγκη από φροντίδα. Αν, όμως, έχεις τον τίτλο του δυνατού... Σκεφτείτε πως όταν χειρουργήθηκα στο μαστό, καταδέχτηκα μόνο να αναβάλω την πρεμιέρα μου για μία βδομάδα. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να με πάρουν αγκαλιά και να πενθήσω. Αλλά είπα "όχι! Δεν θα το αφήσω αυτό να με νικήσει, θα του δείξω εγώ!" Πόσους τέτοιους βιασμούς δεν έχουμε κάνει στον εαυτό μας... Τότε λοιπόν ένιωσα και την ανάγκη να μπω σε μια ομάδα. Και με βοήθησε πολύ. Είναι εξαιρετικά λυτρωτική η στιγμή που ζητάς βοήθεια. Τότε αρχίζεις να μαλακώνεις, όταν λες "φτάνει πια το smile, φτάνει το πάμε παρακάτω". Ε, δεν πάμε παρακάτω αν δεν πενθήσουμε πρώτα για ό,τι έχουμε χάσει. Ευτυχώς, δεν είχα σοβαρές συνέπειες, όπως άλλοι. Κι έτσι μου έμεινε το δώρο της αυτογνωσίας". 


Είναι εξαιρετικά λυτρωτική η στιγμή που ζητάς βοήθεια.
Αύριο θα κλείσω ραντεβού με τον δικό μου ψυχολόγο. Φτάνει πια το παίζω δυνατή και αντέχω μόνη μου όλα όσα μου συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. 
Και θα βάλω επιτέλους μπροστά την ομάδα ψυχοθεραπείας που έχει τόσους μήνες που αναβάλλω. 


Σε αυτόν τον άφιλο κόσμο που ζούμε, δυστυχώς, όταν ζητήσουμε βοήθεια, πολλοί από εμάς, δεν έχουμε άλλη επιλογή από την επαγγελματική βοήθεια. Η ατομική ψυχοθεραπεία όντως βοηθάει πολύ και πολλές φορές είναι και λυτρωτική.
Η ομάδική όμως, έχει άλλη δυναμική. Πολύ πιο ισχυρή από την ένα προς ένα  σχέση με τον ψυχοθεραπευτή. Εκεί εκτίθεσαι σε τουλάχιστον άλλα 9 άτομα. Και επίσης μπορείς να πάρεις ανατροφοδότηση και συμπόνοια από τόσα άτομα μαζί.
Και για τον ψυχοθεραπευτή είναι πολύ πιο δύσκολο να διευθύνει ομάδα ψυχοθεραπείας, από του να κάνει ατομικές συνεδρίες. Εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί τόσο εύκολα. Και πρέπει να μιλήσει, για να είναι αυθεντική η ψυχοθεραπευτική σχέση και λυτρωτική ταυτόχρονα.
Το περιγράφει τόσο όμορφα και γλαφυρά ο θείος Γιάλομ....

Να σαι καλά, Χαρούλα, που με αφύπνισες απόψε. Τα λες, τόσο γλυκά. 

Αυτό σου το τραγούδι, γραμμένο για την κόρη του Τάσου Ισαάκ. Τόσο γλυκό, ανθρώπινο κι αγαπητικό. Με αυτό τελείωσες απόψε. Κι άρχισες με την κουβέντα πως βρισκόμενη εδώ στην Κύπρο μετά από περιοδεία στην Ευρώπη, νιώθεις ανακούφιση που βρίσκεσαι σε τόπο ελληνικό και μιλάς ελληνικά κι εκφράζεσαι ελεύθερα.

Και η Χαρούλα είναι αριστερή.

Αλλά, είπαμε, σε άλλες χώρες υπάρχει το φαινόμενο του αριστερού πατριώτη. Μόνο στην μπανανία μας το αριστερός ταυτίζεται με το με τον διεθνισμό.

Τα φιλιά μου...