Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω μάννα.
Απεγνωσμένα. Φυσικά, δεν είναι καθόλου παράξενο επειδή από την μια είμαι κορίτσι, κι από την άλλη, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου η επιθυμία για τρίτο παιδί ήταν διακαής. Οι γονείς μου προσπάθησαν να μεγαλώσουν την οικογένεια μας, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Ήμασταν μόνο ο αδελφός μου κι εγώ και διάφορα άλλα μικρά της γειτονιάς, τα οποία ευχαρίστως τα ντάντευα, τα έλουζα, τα άλλαζα, τα πρόσεχα, πρόθυμη δωρεάν babysitter.
Όλα αυτά φυσικά εκ του ασφαλούς. Γιατί για λίγες μόνο ώρες κρατούσα τα μικρά, τα οποία επέστρεφαν μετά στις ταλαιπωρημένες μαμάδες τους. Και είχα τότε την απορία: Γιατί εμπιστεύονταν τα παιδιά τους σε μια 10χρονη; Γιατί μου έδειχναν τόση εμπιστοσύνη;
Όλες μου οι απορίες λύθηκαν ευθύς όταν απέκτησα κι εγώ τα δικά μου παιδιά. Με τον δύσκολο τρόπο. Η εισαγωγή μου στη μητρότητα έγινε απότομα. Η γέννα του Λαζ φυσικά δεν ήταν απότομη, χρειάστηκαν 15 ώρες για να γεννηθεί και δυο άτομα να γονατίσουν πάνω στην τεράστια κοιλιά μου, ο αναισθησιολόγος κι η μαμμή, κι ο γιατρός τραγουδούσε "στο ημεροβίγλι"
Ήθελα να του σπάσω τα μούτρα, αλλά δεν ήταν εύκολο, ήμουν ακινητοποιημένη, με επισκληρίδιο αναισθησία και όλα αυτά βρίσκονται και σε ένα home video, το οποίο δεν θέλω να το ξαναδώ, κι ο Λαζ το ίδιο, οπόταν το κλείσαμε το θέμα στο ντουλάπι μαζί με άλλα πάλαι ποτέ ευτυχισμένα παλιά videos.
Και από τις πρώτες μέρες κατάλαβα γιατί με εμπιστεύονταν οι γειτόνισσες να τους προσέχω τα μωρά, όταν ήμουν ακόμη στο δημοτικό. Επειδή ήταν σκασμένες! Σκασμένες οι γυναίκες και αποζητούσαν 1 ώρα ηρεμίας ή μια ώρα παρέας με ενήλικες, όπως μου είπε χθες στο τηλέφωνο η μάνα ενός συμμαθητή της κόρης μου. "Αναζητώ απεγνωσμένα την παρέα ενηλίκων. Πέρασα τρεις μέρες συνέχεια με τον γιο μου και τους φίλους του. Δεν αντέχω άλλο!"
Το πρωτότοκο καμάρι μου λοιπόν, έκαμε 2 χρόνια να κοιμηθεί μια νύχτα συνεχόμενη. Και τις πρώτες μέρες ήταν απίστευτος. Όλη νύχτα στο πόδι. Κλάμα ατελείωτο και όλη μέρα κοιμόταν. Μόλις πήγαινα κατά την διάρκεια της μέρας να κοιμηθώ κι εγώ λίγο, ξυπνούσε κι άρχιζε. Ήταν το κάτι άλλο. Φυσικά, έπαιξε ρόλο κι η επώδυνη γέννα και το γεγονός πως δεν μου τον έδωσαν αμέσως να τον έχω μαζί μου, όπως επέμενα. ¨Ημουν φοιτήτρια τότε, κι ο μαιευτήρας, καθηγητής στην Ιατρική στη Θεσσαλονίκη, καλός γιατρός, αλλά παλιό μυαλό και δεν δεχόταν αυτά που του έλεγα για το ότι το νεογέννητο καταλαβαίνει όταν το απομακρύνεις από την μητέρα και του δημιουργείται τραύμα. Τον άκουγα όλη νύχτα που έκλαιγε στο δωμάτιο των νεογνών και δεν με άφηναν να πάω να τον πιάσω. Και όταν μου τον έφεραν την επομένη με κοιτούσε με ένα θανατηφόρο βλέμμα.
"Πού με άφησες μωρή, μόνο μου με τόσους άλλους άγνωστους μικρούς άνθρωπους;"
Και είχε δίκιο.
Και όσο δίκιο και να είχε, πάλι εγώ τράβηξα όλη την ταλαιπωρία. Με το κλάμα το ατελείωτο. Και να μην μπορείς να συνεννοηθείς. Να σου πει τι θέλει κι εσύ είτε να το κάνεις, είτε να το αποστομώσεις τίποτα.
Η μικρή, που την γέννησα κατά πως ήθελα, χωρίς επισκληρίδιες αναισθησίες, ανώδυνος τοκετός, συνέχεια μαζί μου από την πρώτη ώρα της γέννας κτλπ, δεν αντιμετώπιζε τα ίδια προβλήματα. Μια χαρά κοιμόταν όλο το βράδυ, μια χαρά ήρεμο παιδί, μέχρι που μεγάλωσε λίγο και την εκπαίδευσε ο άλλος. Πόσο να κακοποιείς το μικρό, θα γίνει κι αυτό νευρικό, θα κλαίει γκρινιάρικα, θα ανταποδίδει...
Έχει 11 χρόνια η κουβέντα, κι ακόμη θα μονιάσουνε.
Φυσιολογικότατα πράγματα οι καβγάδες ανάμεσα στα αδέλφια, σίγουρα. Και έχει και ώρες που δείχνουν αξιοθαύμαστη αδελφική αλληλεγγύη. Γιατί κατά βάθος αγαπιούνται σίγουρα, και μεγαλώνοντας θα κατασιγάσει αυτός ο αδελφικός ανταγωνισμός και θα μείνει η αγνή αγάπη.
Γιατί με τα αδέλφια μας έχουμε περισσότερα κοινά γονίδια παρά με τους γονείς μας. Κατά τη γνώμη μου, είμαστε πιο συγγενείς μαζί τους. Και γι'αυτό πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω στο γραφείο περιπτώσεις με αδέλφια που δεν μιλιούνται για χρόνια, που τα κληρονομικά και οι περιουσίες τους χωρίζουν. Ή που οι γονείς τους δεν κατάφεραν να διαχειριστούν την παιδική ζήλια, την εμπέδωναν κι όλας και έχουν φτάσει στο σημείο ως ενήλικες να μισούν το ίδιο τους το αίμα.
Και το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης.
Το αντίθετο της αγάπης είναι η αδιαφορία.
Όταν μισούμε κάποιον σημαίνει πως έχουμε ένα έντονο δέσιμο μαζί του, έστω και αρνητικό. Δεν είμαστε ξένοι, αντιθέτως συνδεδεμένοι έντονα.
Επιστρέφοντας πίσω στο θέμα της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν εγένει. . .
Είναι πολύ δύσκολο πράγμα να μεγαλώνεις παιδιά! Εξαιρετικά δύσκολο.
Γι' αυτό και η φύση έχει εμφυτεύσει στον άνθρωπο το ένστικτο της αναπαραγωγής. Την γενετήσια ορμή και την ανάγκη για να κάνει παιδιά. Και το "βιολογικό ρολόι" δεν χτυπάει μόνο στις γυναίκες, ναι, χτυπάει και στους άντρες.
Και είναι αδυσώπητο. Δεν σε αφήνει να πνάσεις. Σε ενοχλεί συνεχώς, σε κινητοποιεί ώστε να καταλήξεις με την κοιλιά φουσκωμένη ή με την γυναίκα ή φιλενάδα σου γκαστρωμένη για να ησυχάσεις. Να ησυχάσεις από το βιολογικό ρολόι, γιατί μετά ξεκινούν άλλα πολλαπλά βάσανα.
Πώς το λένε οι κινέζοι; Όποιος έχει παιδιά να τα χαίρεται. Κι όποιος δεν έχει να χαίρεται.
Ή το άλλο : Όποιος δεν έχει παιδιά έχει ένα πρόβλημα, όποιος έχει έχει πολλά.
Στο γραφείο συναντώ συνέχεια ταλαιπωρημένους, εξουθενωμένους γονείς. Κυρίως μητέρες. Οι οποίες νιώθουν και τύψεις από πάνω για το ότι δεν αντέχουν τα παιδιά τους.
Νιώθουν κακές μητέρες επειδή κουράζονται. Κακές μητέρες επειδή έχει ώρες που θέλουν να μπουν μέσα στο αυτοκίνητο και να εξαφανιστούν. Κακές μητέρες επειδή θα προτιμούσαν να είναι μόνες τους παρά με τα παιδιά τους τις περισσότερες ώρες.
Όχι, αγάπες μου, δεν είστε κακές μητέρες. Φυσιολογικότατες είσαστε.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να είσαι γονιός. Εξαιρετικά δύσκολο.
Αλλά αξίζει τον κόπο...
Κι ας ξεκινά από ένα πρωτόγονο ένστικτο αυτό το δύσκολο αλλά υπέροχο ταξίδι του να μεγαλώνεις μικρά ανθρωπάκια και να τα βοηθάς να γίνουν ενήλικες.
Και στην πορεία τους αγαπάς, τους ερωτεύεσαι...
Ο πιο βαθύς έρωτας κι η πιο βαθειά αγάπη έρχεται με την τριβή. Και πόση περισσότερη τριβή μπορείς να έχεις παρά με τα παιδιά σου;
Πόση;
Τον άντρα σου ή την γυναίκα σου μπορείς να τους χωρίσεις. Τα παιδιά σου όχι.
Την δουλειά σου μπορείς να την αλλάξεις, τα παιδιά σου όχι.
Εξαιρετικά αφιερωμένο σε σκασμένες μαμάδες!
Είμαστε πολλές στην ίδια ομάδα!
Καλό κουράγιο. Τα πρώτα 20 χρόνια είναι τα δύσκολα :-)
Αιρετικό υστερόγραφο: Υπάρχουν περιπτώσεις που ακούς πως οι μαμάδες είναι τρισευτυχισμένες με τα παιδάκια τους, και δεν κουράζονται καθόλου, και δεν σπάζουν τα νεύρα τους και γενικώς είναι σούπερ ντούπερ μαμάδες. Κάτι βρώμικο παίζει εδώ, κατά τη γνώμη μου. Ή έχουν στρατιά από γιαγιάδες και νταντάδες στη διάθεση τους, ή έχουν συναισθηματική αιμομιξία με τα παιδιά τους. Χρησιμοποιούν δηλαδή τα παιδιά τους για να νιώσουν καλύτερα οι ίδιες. Προβάλλουν τα απωθημένα τους πάνω στα παιδιά τους, δεν έχουν ζωή οι ίδιες, αλλά ζουν μέσα από την ζωή των παιδιών τους. Και αυτό φυσικά είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς, τι βλαπτικές συνέπειες έχει στα παιδιά πρώτα απ' όλα και φυσικά και στις ίδιες, στις σχέσεις τους με τους άλλους ενήλικες κτλπ. Μεγάλο κεφάλαιο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου