Όταν ήμουν μικρομάννα, στα 22 μου, δεν άντεχα ούτε τα κλάματα, ούτε τις γκρίνιες του γιου μου, ούτε τις ιδιοτροπίες του, ούτε την νυχτερινή αυπνία του. Αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο ήταν που δεν μπορούσε να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει τι έχει, τι νιώθει, τι θέλει...Μια ζωή έχω να κάνω με το λόγο. Είμαι κόρη φιλο-λόγου και θεο-λόγου. Είμαι ψυχο-λόγος. Και ίσως, σαν ένα κουσούρι που μου έχει μείνει από την κλασική παιδεία και την παιδική και εφηβική εντρύφηση στα της θρησκείας και των κηρυγμάτων δίνω στο λόγο περισσότερη έμφαση από ότι σε άλλες γλώσσες. Όπως την γλώσσα του σώματος για παράδειγμα, ή στις εκφράσεις του προσώπου, σε όλα αυτά που μας λένε τα μωρά και οι μεγάλοι χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους.
Περίμενα λοιπόν ο γιος μου να ανοίξει το στόμα του και να αρχίσει να μου μιλάει.
Άργησε να το κάνει αυτό. Πρέπει να ήταν 3 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ευφυία του, αν και οι γονείς μου με διαβεβαίωναν πως και ο αδελφός μου, ο οποίος σαφώς έχει ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από εμένα, άργησε να μιλήσει, μετά τα τρία του χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν μίλησε για πρώτη φορά τα είπε όλα, αλλά δεν τα έλεγε στη "δική μου γλώσσα". Είναι αγόρι, έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ανήκει σε άλλη γεννιά.
Μου πήρε χρόνο πολύ να αποδεχθώ και εσωτερικά τη διαφορετικότητα του από εμένα. Και τις όποιες ομοιότητες μαζί μου.
Διάβασα και ξαναδιάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο : Τhe dark side of the light chasers, στο οποίο εξηγείται γιατί μας ενοχλούν πράγματα σε άλλους.
Μας ενοχλούν είτε τα χαρακτηριστικά που έχουν οι άλλοι και έχουμε και εμείς και δεν μας αρέσουν πάνω μας, είτε αυτά που είχαμε και κόψαμε και φοβόμαστε πως μπορεί να ξανακυλίσουμε, είτε αυτά που θέλουμε να έχουμε και δεν μπορούμε, ένα πράγμα.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας τον μικρούλη, έμαθα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι, αγαπώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.
Υπέροχο, καταπληκτικό ταξίδι, αλλά δύσκολο και μοναχικό. Επειδή ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος, ο γονιός δεν μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να συμπεριφέρεται ως παιδί με το παιδί. Αυτό προσπάθησα πολύ να το πετύχω. Κάποιες φορές δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά, αλλά ήταν ο κανόνας με τον οποίο ζούσα και ζω μαζί του. Πως τα παιδιά χρειάζονται τον γονιό να είναι γονιός, να τους βάζει όρια, να τους συμβουλεύει και να τους δίνει έτσι την τόσο απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας για ένα παιδί και έναν έφηβο.
Είχε φορές όμως που ήθελα να κυλιστώ κι εγώ στο πάτωμα και να πάθω το ανάλογο temper tantrum..., το οποίο σε απλά ελληνικά είναι η "νόμιμη" και κατανοητή κρίση θυμού ενός παιδιού
Ξέρεις, γιε μου, έχει φορές που θυμώνω κι εγώ πολύ, είμαι σίγουρη πως το ξέρεις... Τις περισσότερες φορές προσπαθώ και συγκρατούμαι. Κάποιες δεν τα καταφέρνω και τότε μπαίνουμε σε μάχη... Η οποία πληγώνει και τους δύο. Συγκρουόμαστε τόσο πολύ ίσως επειδή μοιάζουμε, όχι μόνο στην φάτσα και στο κορμί, αλλά και στην προσωπικότητα. Είμαστε κι οι δυο τελειομανείς, εγωιστές, δυναμικοί και με μεγάλη αγάπη στο δίκιο και την δικαιοσύνη.
Εσύ σκέφτεται λίγο περισσότερο το τι θα πει ο κόσμος, από ότι εγώ. Ή κατά την Debbie Ford, κι εγώ ενδόμυχα ίσως το σκέφτομαι και δεν μου αρέσει που το σκέφτεσαι κι εσύ.
Έχεις κάποια κοινωνικά στερεότυπα που δεν μου αρέσουν, με ενοχλούν. Ίσως γιατί τα είχα κι εγώ παλιά και φοβάμαι να μην τα ξαναποκτήσω. Είμαι διαθέσιμη όμως να το παλέψω να σε δέχομαι όπως σκέφτεσαι και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να τα σπάσεις κι εσύ, αν τελικά θελήσεις. Και εύχομαι να θελήσεις, ειλικρινά. Γιατί ως γονιός, κάποιες αρχές θέλω να σου εμφυσήσω κι εγώ. Όπως μου εμφύσησαν οι παππούδες σου. Κάποιες τις κράτησα και κάποιες μεγαλώνοντας τις απέρριψα. Κι εγώ πρέπει να σου δώσω πράγματα, αξίες, σταθερές, πάνω στις οποίες να πατήσεις για να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Πολλές φορές με αμφισβητείς. Κι αυτό δεν περίμενες την εφηβεία για να το κάνεις. Το κάνεις από τότε που γεννήθηκες :-) Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τον γονιό, που προσπαθεί τόσο πολύ. Αλλά αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι πως εσύ δεν διάλεξες να γεννηθείς σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο, εγώ διάλεξα να σε γεννήσω, οπόταν ήμουν και είμαι υποχρεωμένη να αντέχω, να σε αντέχω, να με αντέχω μαζί σου.
Ξέρω πως αυτή την ανάρτηση δεν θα την διαβάσεις. Δεν με έχεις φίλη στο Fb, στο κινητό σου με έχεις καταχωρημένη ως FBI, δεν θέλεις να κάνω παρέα με τους φίλους σου, ούτε να έρχομαι πια στα γενέθλια σου. Ξέρω όμως πως με αγαπάς. Και πως όταν καθόμαστε να μιλήσουμε ηρεμα, είσαι υπέροχος. Και να σου πω και κάτι;
Είσαι καλύτερος από μένα. Πιο έξυπνος, πιο προσγειωμένος, θα πετύχεις περισσότερο στην ζωή σου. Και στην συναισθηματική. Είσαι ήδη ο μόνος άνδρας εκτός από τον πατέρα μου, που κατάφερε να ζήσει μαζί μου 14 ολόκληρα χρόνια!
Πρέπει όμως να συνεχίσω να είμαι μαμμά... Ως που να γίνεις ενήλικας και να μπορούμε να είμαστε φίλοι και να γεράσω και να γίνεις εσύ το αφεντικό, αν το θελήσεις, αυτός που θα μου φέρνει χυμούς στο γεροκομείο :-)
Όση ώρα γράφω, κάθεται δίπλα μου, στο δικό του λαπτοπ και αυτή τη στιγμή ακούει:
Μου λέει να μην το βάλω, μου αρέσει το ρεφραίν, μου λέει διάβασε τους στίχους πρώτα, τους διαβάζω, ναι όντως έχει dirty language και δεν ταιριάζει στην περίπτωση μας, αλλά εγώ θα το βάλω, επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι όπως εσένα, κι εδώ είναι το δικό μου ιστολόγιο και θα γράφω ότι θέλω. Τα ίδια είπα και στον παππού σου προχθές που έγραφα για την οικογένεια μας πάλι και μου έκανε παρατήρηση. Του είπα : ξέρεις... Είναι και δικοί μου πρόγονοι, όχι μόνο δικοί σου!
Σήμερα έμαθα πως τα δεκατετράχρονα πίνουν κανένα καφέ πότε πότε και πως στα πάρτι τους μπορεί να πιουν και καμιά Σμιρνόφ, εκτός του να σπάσουν το πόδι του αγαπημένου μου καναπέ. Αλλά, who's the boss now?
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη εγώ .... :-)
Περίμενα λοιπόν ο γιος μου να ανοίξει το στόμα του και να αρχίσει να μου μιλάει.
Άργησε να το κάνει αυτό. Πρέπει να ήταν 3 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ευφυία του, αν και οι γονείς μου με διαβεβαίωναν πως και ο αδελφός μου, ο οποίος σαφώς έχει ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από εμένα, άργησε να μιλήσει, μετά τα τρία του χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν μίλησε για πρώτη φορά τα είπε όλα, αλλά δεν τα έλεγε στη "δική μου γλώσσα". Είναι αγόρι, έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ανήκει σε άλλη γεννιά.
Μου πήρε χρόνο πολύ να αποδεχθώ και εσωτερικά τη διαφορετικότητα του από εμένα. Και τις όποιες ομοιότητες μαζί μου.
Διάβασα και ξαναδιάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο : Τhe dark side of the light chasers, στο οποίο εξηγείται γιατί μας ενοχλούν πράγματα σε άλλους.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας τον μικρούλη, έμαθα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι, αγαπώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.
Υπέροχο, καταπληκτικό ταξίδι, αλλά δύσκολο και μοναχικό. Επειδή ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος, ο γονιός δεν μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να συμπεριφέρεται ως παιδί με το παιδί. Αυτό προσπάθησα πολύ να το πετύχω. Κάποιες φορές δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά, αλλά ήταν ο κανόνας με τον οποίο ζούσα και ζω μαζί του. Πως τα παιδιά χρειάζονται τον γονιό να είναι γονιός, να τους βάζει όρια, να τους συμβουλεύει και να τους δίνει έτσι την τόσο απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας για ένα παιδί και έναν έφηβο.
Είχε φορές όμως που ήθελα να κυλιστώ κι εγώ στο πάτωμα και να πάθω το ανάλογο temper tantrum..., το οποίο σε απλά ελληνικά είναι η "νόμιμη" και κατανοητή κρίση θυμού ενός παιδιού
Εσύ σκέφτεται λίγο περισσότερο το τι θα πει ο κόσμος, από ότι εγώ. Ή κατά την Debbie Ford, κι εγώ ενδόμυχα ίσως το σκέφτομαι και δεν μου αρέσει που το σκέφτεσαι κι εσύ.
Έχεις κάποια κοινωνικά στερεότυπα που δεν μου αρέσουν, με ενοχλούν. Ίσως γιατί τα είχα κι εγώ παλιά και φοβάμαι να μην τα ξαναποκτήσω. Είμαι διαθέσιμη όμως να το παλέψω να σε δέχομαι όπως σκέφτεσαι και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να τα σπάσεις κι εσύ, αν τελικά θελήσεις. Και εύχομαι να θελήσεις, ειλικρινά. Γιατί ως γονιός, κάποιες αρχές θέλω να σου εμφυσήσω κι εγώ. Όπως μου εμφύσησαν οι παππούδες σου. Κάποιες τις κράτησα και κάποιες μεγαλώνοντας τις απέρριψα. Κι εγώ πρέπει να σου δώσω πράγματα, αξίες, σταθερές, πάνω στις οποίες να πατήσεις για να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Πολλές φορές με αμφισβητείς. Κι αυτό δεν περίμενες την εφηβεία για να το κάνεις. Το κάνεις από τότε που γεννήθηκες :-) Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τον γονιό, που προσπαθεί τόσο πολύ. Αλλά αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι πως εσύ δεν διάλεξες να γεννηθείς σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο, εγώ διάλεξα να σε γεννήσω, οπόταν ήμουν και είμαι υποχρεωμένη να αντέχω, να σε αντέχω, να με αντέχω μαζί σου.
Ξέρω πως αυτή την ανάρτηση δεν θα την διαβάσεις. Δεν με έχεις φίλη στο Fb, στο κινητό σου με έχεις καταχωρημένη ως FBI, δεν θέλεις να κάνω παρέα με τους φίλους σου, ούτε να έρχομαι πια στα γενέθλια σου. Ξέρω όμως πως με αγαπάς. Και πως όταν καθόμαστε να μιλήσουμε ηρεμα, είσαι υπέροχος. Και να σου πω και κάτι;
Είσαι καλύτερος από μένα. Πιο έξυπνος, πιο προσγειωμένος, θα πετύχεις περισσότερο στην ζωή σου. Και στην συναισθηματική. Είσαι ήδη ο μόνος άνδρας εκτός από τον πατέρα μου, που κατάφερε να ζήσει μαζί μου 14 ολόκληρα χρόνια!
Πρέπει όμως να συνεχίσω να είμαι μαμμά... Ως που να γίνεις ενήλικας και να μπορούμε να είμαστε φίλοι και να γεράσω και να γίνεις εσύ το αφεντικό, αν το θελήσεις, αυτός που θα μου φέρνει χυμούς στο γεροκομείο :-)
Όση ώρα γράφω, κάθεται δίπλα μου, στο δικό του λαπτοπ και αυτή τη στιγμή ακούει:
Μου λέει να μην το βάλω, μου αρέσει το ρεφραίν, μου λέει διάβασε τους στίχους πρώτα, τους διαβάζω, ναι όντως έχει dirty language και δεν ταιριάζει στην περίπτωση μας, αλλά εγώ θα το βάλω, επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι όπως εσένα, κι εδώ είναι το δικό μου ιστολόγιο και θα γράφω ότι θέλω. Τα ίδια είπα και στον παππού σου προχθές που έγραφα για την οικογένεια μας πάλι και μου έκανε παρατήρηση. Του είπα : ξέρεις... Είναι και δικοί μου πρόγονοι, όχι μόνο δικοί σου!
Σήμερα έμαθα πως τα δεκατετράχρονα πίνουν κανένα καφέ πότε πότε και πως στα πάρτι τους μπορεί να πιουν και καμιά Σμιρνόφ, εκτός του να σπάσουν το πόδι του αγαπημένου μου καναπέ. Αλλά, who's the boss now?
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη εγώ .... :-)
