Έχει καιρό, ναι, να γράψω.
Κλείστηκα λίγο στον εαυτό μου.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου.
Ούτε στο Facebook, που είναι το αγαπημένο μου social media γράφω συχνά.
Σκέφτομαι περισσότερο.
Αυτό φαίνεται κακό, αλλά μπορεί να είναι και καλό.
Έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις διάφορες μεταπτώσεις μου, τις
πτώσεις μου με υπομονή και αγάπη. Κάποιος λόγος υπάρχει. Και λόγος με την έννοια της αιτίας, αλλά και του αποτελέσματος.
Σκέφτομαι πράγματα. Διάφορα πράγματα. Για μένα πρώτα. Το παραδέχομαι πως σκέφτομαι πρώτα τον εαυτό μου. Δεν είναι έτσι που κάνουμε όλοι άλλωστε;
Πρώτα με ενδιαφέρει ο εαυτός μου. Πώς είμαι, πώς νιώθω, πού πάω... Γιατί αυτό σε μένα, γιατί το άλλο; Τι μπορώ να κάνω;
Μετά σκέφτομαι τα παιδιά μου.
Ύστερα τους στενούς συγγενείς και τους λιγοστούς φίλους μου.
Μετά τους πελάτες μου και τους συνεργάτες μου.
Και μετά;
Δεν μένει χρόνος μετά να σκεφτώ και να ασχοληθώ με τους άλλους.
Δεν με κόφτει πλέον, δεν με νοιάζει τι λένε, τι κάνουν οι άλλοι και γιατί. Δεν με ενδιαφέρει.
Δεν με αφορά. Ακόμη και εάν μιλάνε για μένα.
Αυτό το τελευταίο ήταν δύσκολο να το επιτύχω. Πολύ δύσκολο. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να έχω καταλήξει σε αυτή την εσωστρέφεια των τελευταίων χρόνων λόγω της υπερβολικής ενασχόλησης άλλων με το άτομο μου και εμένα με το τι έλεγαν αυτοί.
Φυσικά για όλα φταίω εγώ.
Το αναγνωρίζω.
Εάν δεν έκανα την βλακεία να πάω να ασχοληθώ με την πολιτική στις βουλευτικές εκλογές του 2011, δεν θα συνέβαινε τίποτε από όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι πως πριν από το 2011 κάποιες φορές έφτανα στα αυτιά μου κουτσομπολιά και πικρόχολες κουβέντες για το άτομο μου συνήθως από άτομα που δεν γνώριζα καν και που έχουν επαγγελματική σχέση με την Ψυχολογία. "Δεν είναι διαβασμένη, βγάζει δικές της θεωρίες, είναι πολύ απλοϊκή" και τα συναφή. Με ενοχλούσαν ναι, αλλά δεν μου έριχναν την διάθεση, επειδή είναι φυσικό όταν χρησιμοποιείς την τηλεόραση και το ραδιόφωνο ως μέσο προβολής των ιδεών σου, αυτό να συμβαίνει.
Μετά που έκανα την βλακεία να ασχοληθώ με την πολιτική, και με τον αποτυχημένο τρόπο που την έκανα, το θέμα παράγινε. Πήρε μεγάλες διαστάσεις. Δεν ήταν μόνο οι σατιρικές εκπομπές που με παρουσίαζαν ως ανόητη, χαμηλών ηθών καρικατούρα. Δεν ήταν τα διάφορα blogs που με κατηγορούσαν. Ήταν ο επαγγελματικός πόλεμος που άρχισε από τον Μάρτιο του 2012 και ακόμη να τελειώσει. Aυτός ο επαγγελματικός πόλεμος πήρε αφορμή από την αποτυχημένη ενασχόληση μου με την πολιτική για να εκδηλωθεί. Δυστυχώς και άλλοι συνάδελφοι αντιμετωπίζουν επαγγελματικά προβλήματα, τα οποία ξεκινούν από συγκεκριμένη εστία. Στην δική μου περίπτωση όμως παράγινε.
Κι αυτό με στενοχώρησε, με έκλεισε...
Δεν φοβήθηκα.
Όχι, ψέματα. Φοβήθηκα. Ένιωσα τρομερά αδικημένη και ανυπεράσπιστη.
Δεν έγραφα για αυτά, επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω τους ανθρώπους που με διαβάζουν και με αγαπούν.
Επειδή είναι πολλοί εκείνοι που είτε έχουμε γνωριστεί προσωπικά, είτε διαδικτυακά στα πλαίσια της δουλειάς μου ως ψυχολόγου και συγγραφέα, οι οποίοι εκφράζουν την αγάπη και την εκτίμηση τους στο πρόσωπο μου και τους ευχαριστώ. Δεν ήταν και δεν είναι σωστό να τους εμπλέξω έστω και συναισθηματικά σε έναν πόλεμο.
Και ο επαγγελματικός πόλεμος, πάλι πόλεμος είναι.
Ένας πόλεμος που δεν επέλεξα, ποτέ πριν δεν ασχολήθηκα με κανέναν.
Ένας πόλεμος άδικος και σκληρός.
Αυτή την στιγμή οδεύει στο τέλος του και είμαι βέβαιη για την πλήρη δικαίωση μου.
Δεν κατάφεραν να με κάνουν να παρατήσω την δουλειά μου, τις εκπομπές, την μετάδοση των απόψεων μου στον κόσμο.
Κατάφεραν να με φοβίσουν για λίγο και να με κάνουν να κλειστώ στον εαυτό μου.
Τα κατάφεραν.
Κι εγώ τους άφησα.
Σήμερα κλείνω τα 40!
Η πρώτη δεκαετία της ζωής μου ήταν αθώα και παιδική, είχα κάποιες δυσκολίες, αλλά ήμουν χαρούμενη.
Η δεύτερη δεκαετία ήταν γεμάτη όνειρα, δύναμη, ρομαντισμό και αισιοδοξία.
Η τρίτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον ερχομό των παιδιών μου στην ζωή μου, την έναρξη της επαγγελματικής μου δραστηριότητας και δημιουργίας, το επώδυνο διαζύγιο μου, μόλις στην ηλικία των 26.
Η τέταρτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον πόλεμο που προανέφερα και μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία μου γύρω στα 35.
Και τα κατάφερα μέχρι τα 40!
I've made it to 40! I feel forty and fabulous...
Νιώθω 40 και υπέροχη.
Αυτή η φωτογραφία είναι πολύ πρόσφατη. Μόλις 8 μέρες πριν.
Μου έκανε εντύπωση πως όταν την ανέβασα στο προφίλ μου στο Facebook έτυχε της θερμότερης υποδοχής που είχε ποτέ φωτογραφία μου.
Και πιστεύω πως ο λόγος είναι ότι αποφάσισα και αυτό φαίνεται στην εικόνα, να αφήσω τον φόβο και την μιζέρια πίσω μου!
Κανεί πια! Φτάνει!
Αρκετά πόνεσα, φοβήθηκα, έκλαψα.
Το τελευταίο καλό θα ήταν να το έκανα παραπάνω, δεν κλαίω εύκολα και το κλάμα βοηθάει πολύ στην εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων.
Κανεί, ρε κουμπάρε, είμαι 40 και δεν με κόφτει τίποτε!
Φακκάτε
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι πιστή στον εαυτό μου και στις αξίες μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να γίνω κακόβουλη και κακεντρεχής όπως εσάς και έξω βάλλω τον φόβο.
Στα 40 μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι.
Δεν υπάρχει λόγος.
Τι να φοβηθώ; Πώς θα μεγαλώσω; Ήδη μεγάλωσα.
Πώς θα παχύνω; Ήδη πάχυνα.
Πώς θα μείνω μόνη μου; Ήδη είμαι.
Πώς θα μου κάνει κάποιος κακό; Ήδη απεργάστηκαν πολλά μέσα.
Σας φιλώ
Με την αγάπη μου
Θέκλα
Ετών 40
Κλείστηκα λίγο στον εαυτό μου.
Κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου.
Ούτε στο Facebook, που είναι το αγαπημένο μου social media γράφω συχνά.
Σκέφτομαι περισσότερο.
Αυτό φαίνεται κακό, αλλά μπορεί να είναι και καλό.
Έμαθα να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις διάφορες μεταπτώσεις μου, τις
πτώσεις μου με υπομονή και αγάπη. Κάποιος λόγος υπάρχει. Και λόγος με την έννοια της αιτίας, αλλά και του αποτελέσματος.
Σκέφτομαι πράγματα. Διάφορα πράγματα. Για μένα πρώτα. Το παραδέχομαι πως σκέφτομαι πρώτα τον εαυτό μου. Δεν είναι έτσι που κάνουμε όλοι άλλωστε;
Πρώτα με ενδιαφέρει ο εαυτός μου. Πώς είμαι, πώς νιώθω, πού πάω... Γιατί αυτό σε μένα, γιατί το άλλο; Τι μπορώ να κάνω;
Μετά σκέφτομαι τα παιδιά μου.
Ύστερα τους στενούς συγγενείς και τους λιγοστούς φίλους μου.
Μετά τους πελάτες μου και τους συνεργάτες μου.
Και μετά;
Δεν μένει χρόνος μετά να σκεφτώ και να ασχοληθώ με τους άλλους.
Δεν με κόφτει πλέον, δεν με νοιάζει τι λένε, τι κάνουν οι άλλοι και γιατί. Δεν με ενδιαφέρει.
Δεν με αφορά. Ακόμη και εάν μιλάνε για μένα.
Αυτό το τελευταίο ήταν δύσκολο να το επιτύχω. Πολύ δύσκολο. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να έχω καταλήξει σε αυτή την εσωστρέφεια των τελευταίων χρόνων λόγω της υπερβολικής ενασχόλησης άλλων με το άτομο μου και εμένα με το τι έλεγαν αυτοί.
Φυσικά για όλα φταίω εγώ.
Το αναγνωρίζω.
Εάν δεν έκανα την βλακεία να πάω να ασχοληθώ με την πολιτική στις βουλευτικές εκλογές του 2011, δεν θα συνέβαινε τίποτε από όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι πως πριν από το 2011 κάποιες φορές έφτανα στα αυτιά μου κουτσομπολιά και πικρόχολες κουβέντες για το άτομο μου συνήθως από άτομα που δεν γνώριζα καν και που έχουν επαγγελματική σχέση με την Ψυχολογία. "Δεν είναι διαβασμένη, βγάζει δικές της θεωρίες, είναι πολύ απλοϊκή" και τα συναφή. Με ενοχλούσαν ναι, αλλά δεν μου έριχναν την διάθεση, επειδή είναι φυσικό όταν χρησιμοποιείς την τηλεόραση και το ραδιόφωνο ως μέσο προβολής των ιδεών σου, αυτό να συμβαίνει.
Μετά που έκανα την βλακεία να ασχοληθώ με την πολιτική, και με τον αποτυχημένο τρόπο που την έκανα, το θέμα παράγινε. Πήρε μεγάλες διαστάσεις. Δεν ήταν μόνο οι σατιρικές εκπομπές που με παρουσίαζαν ως ανόητη, χαμηλών ηθών καρικατούρα. Δεν ήταν τα διάφορα blogs που με κατηγορούσαν. Ήταν ο επαγγελματικός πόλεμος που άρχισε από τον Μάρτιο του 2012 και ακόμη να τελειώσει. Aυτός ο επαγγελματικός πόλεμος πήρε αφορμή από την αποτυχημένη ενασχόληση μου με την πολιτική για να εκδηλωθεί. Δυστυχώς και άλλοι συνάδελφοι αντιμετωπίζουν επαγγελματικά προβλήματα, τα οποία ξεκινούν από συγκεκριμένη εστία. Στην δική μου περίπτωση όμως παράγινε.
Κι αυτό με στενοχώρησε, με έκλεισε...
Δεν φοβήθηκα.
Όχι, ψέματα. Φοβήθηκα. Ένιωσα τρομερά αδικημένη και ανυπεράσπιστη.
Δεν έγραφα για αυτά, επειδή δεν ήθελα να επιβαρύνω τους ανθρώπους που με διαβάζουν και με αγαπούν.
Επειδή είναι πολλοί εκείνοι που είτε έχουμε γνωριστεί προσωπικά, είτε διαδικτυακά στα πλαίσια της δουλειάς μου ως ψυχολόγου και συγγραφέα, οι οποίοι εκφράζουν την αγάπη και την εκτίμηση τους στο πρόσωπο μου και τους ευχαριστώ. Δεν ήταν και δεν είναι σωστό να τους εμπλέξω έστω και συναισθηματικά σε έναν πόλεμο.
Και ο επαγγελματικός πόλεμος, πάλι πόλεμος είναι.
Ένας πόλεμος που δεν επέλεξα, ποτέ πριν δεν ασχολήθηκα με κανέναν.
Ένας πόλεμος άδικος και σκληρός.
Αυτή την στιγμή οδεύει στο τέλος του και είμαι βέβαιη για την πλήρη δικαίωση μου.
Δεν κατάφεραν να με κάνουν να παρατήσω την δουλειά μου, τις εκπομπές, την μετάδοση των απόψεων μου στον κόσμο.
Κατάφεραν να με φοβίσουν για λίγο και να με κάνουν να κλειστώ στον εαυτό μου.
Τα κατάφεραν.
Κι εγώ τους άφησα.
Σήμερα κλείνω τα 40!
Η πρώτη δεκαετία της ζωής μου ήταν αθώα και παιδική, είχα κάποιες δυσκολίες, αλλά ήμουν χαρούμενη.
Η δεύτερη δεκαετία ήταν γεμάτη όνειρα, δύναμη, ρομαντισμό και αισιοδοξία.
Η τρίτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον ερχομό των παιδιών μου στην ζωή μου, την έναρξη της επαγγελματικής μου δραστηριότητας και δημιουργίας, το επώδυνο διαζύγιο μου, μόλις στην ηλικία των 26.
Η τέταρτη δεκαετία σημαδεύτηκε από τον πόλεμο που προανέφερα και μια δύσκολη περιπέτεια με την υγεία μου γύρω στα 35.
Και τα κατάφερα μέχρι τα 40!
I've made it to 40! I feel forty and fabulous...
Νιώθω 40 και υπέροχη.
Αυτή η φωτογραφία είναι πολύ πρόσφατη. Μόλις 8 μέρες πριν.
Μου έκανε εντύπωση πως όταν την ανέβασα στο προφίλ μου στο Facebook έτυχε της θερμότερης υποδοχής που είχε ποτέ φωτογραφία μου.
Και πιστεύω πως ο λόγος είναι ότι αποφάσισα και αυτό φαίνεται στην εικόνα, να αφήσω τον φόβο και την μιζέρια πίσω μου!
Κανεί πια! Φτάνει!
Αρκετά πόνεσα, φοβήθηκα, έκλαψα.
Το τελευταίο καλό θα ήταν να το έκανα παραπάνω, δεν κλαίω εύκολα και το κλάμα βοηθάει πολύ στην εκτόνωση των αρνητικών συναισθημάτων.
Κανεί, ρε κουμπάρε, είμαι 40 και δεν με κόφτει τίποτε!
Φακκάτε
Εγώ θα συνεχίσω να είμαι πιστή στον εαυτό μου και στις αξίες μου, δεν θα σας κάνω την χάρη να γίνω κακόβουλη και κακεντρεχής όπως εσάς και έξω βάλλω τον φόβο.
Στα 40 μπορώ να σταματήσω να φοβάμαι.
Δεν υπάρχει λόγος.
Τι να φοβηθώ; Πώς θα μεγαλώσω; Ήδη μεγάλωσα.
Πώς θα παχύνω; Ήδη πάχυνα.
Πώς θα μείνω μόνη μου; Ήδη είμαι.
Πώς θα μου κάνει κάποιος κακό; Ήδη απεργάστηκαν πολλά μέσα.
Σας φιλώ
Με την αγάπη μου
Θέκλα
Ετών 40
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου