Πώς μπορώ να επιτύχω τους στόχους μου;

Κρίσεις πανικού.

1ο επεισόδιο LIkeΘέκλα 1 Δεκεμβρίου 2014

Teaser νέας εκπομπής

http://youtu.be/8I2jOnd_Q8Y

Νέα εκπομπή, διαδικτυακή ...

Ανάρτησα χθες στις σελίδες μου στο Facebook την ακόλουθη ανακοίνωση:

Έρχεται!
Νέα διαδικτυακή εκπομπή με θέματα Ψυχολογίας 

Σκηνοθέτη-παραγωγό; Έχουμε

Συμπαρουσιαστή; Ναι
Επιστημονική ομάδα: Ναι
Concept: καινούριο!
Τέλος Νοεμβρίου ο πιλότος και με τον νέο χρόνο ξεκινούμε!
Εισηγήσεις/απόψεις ευπρόσδεκτες...

Η ανακοίνωση αυτή δεν έτυχε της συνήθους ανταπόκρισης από τους διαδικτυακούς μου φίλους.
Δεν πήρε τόσα likes και σχόλια όσα παίρνουν συνήθως οι όποιες αναρτήσεις μου.
Νομίζω πως γνωρίζω γιατί :-)
Λόγω του ότι έχει από τον περασμένο Μάιο που σταμάτησε η εκπομπή Πέστα Θέκλα στο Capital που με ρωτούσαν, οι φίλοι, πότε θα επανέλθει και εγώ απαντούσα αυτά που ήξερα:
Τον Σεπτέμβριο, μετά τον Σεπτέμβριο: σύντομα, μετά τον Σεπτέμβριο σε λίγες εβδομάδες και στο τέλος ΤΙΠΟΤΑ.
Το κανάλι, με το οποίο είχα πολύ καλή συνεργασία και το ευχαριστώ για αυτό, στο φετινό του πρόγραμμα δεν συμπεριέλαβε κάποιες δικές του παραγωγές, μαζί και την εκπομπή μας και έτσι δεν θα βγούμε στον αέρα μέσω του Capital φέτος.
Δεν θα γίνει η εκπομπή Πέστα Θέκλα στο Capital φέτος.
Και το έμαθα όταν το μάθατε κι εσείς.
Μετά τον Σεπτέμβριο που περιμέναμε να ξαναβγεί η εκπομπή.
Δεν ήξερα τίποτε προηγουμένως. Κι εγώ περίμενα όπως και το κοινό της εκπομπής πότε θα επιστρέψει ξανά στον αέρα.
Δεν με πειράζει. Δεν με πείραξε που περίμενα εγώ και απογοητεύτηκα.
Με στενοχώρησε όμως που ίσως φάνηκε πως κατά κάποιον τρόπο δεν έλεγα την αλήθεια στον κόσμο.
Έλεγα αυτά που ήξερα κι εγώ...
Συγγνώμη...
Λοιπόν, μετά που σιγουρεύτηκα πως η εκπομπή σταμάτησε (μέσα Οκτωβρίου), άρχισα να σκέφτομαι και να ενεργώ.
Ήταν αργά πλέον για να αποταθώ σε άλλο κυπριακό τηλεοπτικό κανάλι,Οκτώβριο που έμαθα πως δεν θα έβγαινε τελικά η περσινή εκπομπή στον αέρα, όλα τα κανάλια είχαν κλείσει το πρόγραμμά τους, και για να πω την αλήθεια, μέχρι τώρα δεν έτυχε να ζητήσω ποτέ εκπομπή ή συμμετοχή σε εκπομπές, πάντα μου τις εισηγούντο τα κανάλια και οι εκπομπές.

Άρχισα να σκέφτομαι και να ενεργώ λοιπόν:

Ο κόσμος που παρακολουθεί τις εκπομπές και τις αναρτήσεις μου δεν είναι μόνο από την Κύπρο είναι και από την Ελλάδα και τους Έλληνες του εξωτερικού.
Τα ερωτήματα, οι απορίες, οι αγωνίες του κοινού της εκπομπής επεκτείνονται πέρα από μια στατική ώρα τηλεοπτικής μετάδοσης, για αυτό και οι επισκέψεις στα videos που ανέβαζα στο κανάλι μου στο Youtube.
Πέρσι, όταν είχαμε την εκπομπή Πέστα Θέκλα, ο καλός φίλος Παναγιώτης Χριστοφόρου από την Panimation Imagery, έφτιαξε για μας το opening της εκπομπής και έκανε εξαιρετική δουλειά.Ο Παναγιώτης δεν είναι καινούριος στον χώρο της κυπριακής τηλεόρασης και της παραγωγής.
Σκέφτηκα λοιπόν, να συνεργαστούμε με τον Παναγιώτη, ως σκηνοθέτη και παραγωγό, για να δημιουργήσουμε μια καινούρια διαδικτυακή εκπομπή, η οποία να έχει υψηλή ποιότητα στην εικόνα και στον ήχο. Το αποτέλεσμα θέλω να μπορεί να το παρακολουθήσει άνετα ο κόσμος. Το να ετοίμαζα πρόχειρα home made videos δεν θα με ικανοποιούσε και πιστεύω πως ούτε κι εσάς.
Το concept της νέας εκπομπής έχει ως εξής:
25λεπτα επεισόδια που θα βγαίνουν στο διαδίκτυο σε καινούριο κανάλι στο Youtube μια φορά την εβδομάδα.
Κάθε επεισόδιο θα έχει ένα θέμα σχετικό με την ψυχολογία και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το πρώτο επεισόδιο, ο πιλότος, που θα κυκλοφορήσει τέλος Νοεμβρίου 2014 θα έχει θέμα τις κρίσεις πανικού.
Οποιεσδήποτε ερωτήσεις, απορίες σχετικά με το θέμα των κρίσεων πανικού, μπορείτε να μου στέλνετε ως συνήθως στο email μου theklapetridou@yahoo.gr
Όπως γνωρίζετε, συνεχίζω να απαντώ όλα τα email που εξακολουθείτε να μου στέλνετε.
Συμπαρουσιαστής στην εκπομπή, θα είναι ο νεαρός δημοσιογράφος και παρουσιαστής Λουκάς Χριστοδουλίδης.
Όπως πάντα, επιστημονική συνεργάτης θα είναι η φίλη ψυχολόγος, συμβουλευτική ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και εικαστική θεραπεύτρια, Αριστονίκη Θεοδοσίου καθώς και ο αγαπημένος μου ψυχίατρος και συνεργάτης Δρ Γρηγόρης Γρηγορίου.
Αυτά προς το παρόν :-)
Δουλεύουμε πυρετωδώς στην προετοιμασία της νέας εκπομπής. Όλη η ομάδα.
Μόλις κυκλοφορήσει ο πιλότος θα τον ανεβάσω κι εδώ για να τον δείτε και να μου πείτε τα σχόλια σας.

Είμαι πολύ χαρούμενη για το νέο μας ξεκίνημα!
Σας ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σας και την στήριξη σας.

Με ενδιαφέρουν αυτά που σας ενδιαφέρουν κι εσάς και ανυπομονώ για την νέα μας αρχή.

Τα φιλιά μου,
Θέκλα.

Αγγελία

Ζητείται άντρας συμπαρουσιαστής για

διαδικτυακή εκπομπή με θεματολογία ψυχολογίας.

Ηλικίας 25-35 χρονών.

Δημοσιογράφος ή φοιτητής Δημοσιογραφίας ή Ψυχολογίας.

Για πληροφορίες και βιογραφικά στο theklapetridou@yahoo.gr

Περισσότερες πληροφορίες στις προσωπικές συνεντεύξεις.

Θέκλα Πετρίδου

Ή κρύο ή ζέστη

Το προφίλ μου στο  Linkedin, έβγαλε ότι αυτό τον μήνα έχω επέτειο 17 χρόνων που εργάζομαι ως ψυχολόγος.
Και άρχισε ο κόσμος από κάτω τα συχαρίκια.
Υποθέτω πως είναι συνήθης πρακτική στον ιστότοπο αυτό. Δεν το κατέχω και πολύ το άθλημα, περισσότερο εξοικειωμένη είμαι με το Facebook, το οποίο χρησιμοποιώ για πάνω από έξι συναπτά έτη.
Τεσπα, προβληματίστηκα, κουρδίστηκα κι αποφάσισα επιτέλους να κάτσω να γράψω. Έχει μέρες που όλο ξεκινώ να γράψω μια ανάρτηση κι όλο την σβήνω.
Τι με έπιασε απορώ.
Μάλλον είναι που ίσως έχω ανάγκη να κάτσω να γράψω άλλο βιβλίο και για αυτό δεν βρίσκεται η ίσια μου.
Ή έπιασε με κατάθλιψη, ή κρίση μέσης ηλικίας κι αποφάσισα να γίνω κηπουρός.

Στο μπαλκόνι, στον ένατο όροφο τωρά.
Η κόρη μου επιμένει πως θα τα ξεράνω τζιαι τούτα τα φυτά, που το πολύ πότισμα όπως έκαμνα πάντα, αλλά εγώ απτόητη απαντώ πως θα φυτέψω άλλα ώσπου να μάθω.
Ναι, θέλω να μάθω να περιποιούμαι τα φυτά και να τα μεγαλώνω χωρίς να τα πνίγω από το πολύ πότισμα.
Όπως προσπαθώ να μάθω εδώ και πολλά χρόνια να μην πνίγω τους ανθρώπους γύρω μου από το πολύ ενδιαφέρον και την πολλή αγάπη και γενικά τα πολλά έντονα συναισθήματα. Τα κάνω όλα με πάθος, ή όλα ή τίποτα. 
Αλλάζει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας.
Ευτυχώς αλλάζει.
Δεν μένει ο ίδιος.
Θα το έβρισκα πολύ βαρετό να ζούσα 40 χρόνια σχεδόν με το ίδιο και απαράλλακτο άτομο.
Γιατί με τον εαυτό μας πρώτα από όλα είμαστε αναγκασμένοι  να ζήσουμε κι έπειτα με τους άλλους.
Τους άλλους μπορείς να τους αποφύγεις και λίγο. Τον εαυτό σου όμως;
Πόσα ποτά, ουσίες, χάπια πρέπει να κατεβάζεις για να ξεφεύγεις λίγο από τον εαυτό σου; Και πάλι όμως επιστρέφεις.
Ναι, θεωρώ, πως πέραν της κληρονομικής τάσης προς τις εξαρτήσεις, οι άνθρωποι καταφεύγουμε σε αυτές, σε μια προσπάθεια "μουδιάσματος", αποφυγής της επώδυνης συνύπαρξης με τον εαυτό μας.
Προχθές έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε ένα από τα δύο παιδιά μου: Ναι, μπορεί εγώ να μην τα καταφέρνω με τις ερωτικές μου σχέσεις, δεν σημαίνει όμως αυτό πως θα συμβεί και σε σένα το ίδιο.
Ναι, είπα το.
Στα 39 μου, επαραδέχτηκα το.
Δεν τα καταφέρνω, ρε παιδί μου.
Δεν μου περνά, δεν το κουτσιώ το άθλημα.
Ίσως επειδή το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου έχει να κάνει με την συμβουλευτική και θεραπεία σχέσεων και γάμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα;
Ίσως επειδή είμαι πολλά δυναμική κι ανεξάρτητη και δεν μπορώ να αντέξω στο καλούπωμα;
Ίσως επειδή είμαι τελειομανής;
Ή είναι επειδή ζω σε αυτή την χώρα, όπου δεν είμαι συνηθισμένη γυναίκα, ενώ σε μια πιο εξελιγμένη κοινωνία, δεν θα συνέβαινε αυτό;
Δεν ξέρω, δεν τα καταφέρνω και για πρώτη φορά δεν με απασχολεί.
Απασχολούν με οι γλάστρες μου, οι σειρές μου που βλέπω που το διαδίκτυο, τα παιδιά μου, οι δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα, το σιδέρωμα, το καθάρισμα, τούτα και να χαλαρώνω όποτε βρω χρόνο. Αυτά με απασχολούν.
Τον καιρό που με απασχολούσαν άλλα, επιδίωκα τα, ρε κουμπάρε.
Ο κάθε καιρός με τα δικά του.
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για το διαζύγιο.
Πώς το αντιμετωπίζεις άμα είσαι γυναίκα, άντρας, παιδί, πεθερός, πεθερά, θεία, θείος, γείτονας.
Έχουμε τόσα πολλά διαζύγια πλέον, αλλά δεν είμαστε ακόμη ώριμοι κοινωνικά να τα αντιμετωπίσουμε. Είναι μια πραγματικότητα στην κοινωνία μας.
Οι άνθρωποι χωρίζουν, πιάνουν διαζύγια. Υπάρχουν παιδιά που συχνά γίνονται μπαλάκια, υπάρχουν ζωές που μένουν αγκιστρωμένες σε ένα κακό διαζύγιο που ακολουθεί έναν κακό γάμο, υπάρχουν άνθρωποι που αδικούνται από ένα διαζύγιο, όπως και από ένα γάμο φυσικά.
Θέλω να γράψω για το διαζύγιο, επειδή τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω στο γραφείο πολλά συναφή περιστατικά και με απασχολεί πολύ το θέμα, παρόλον που δεν με αγγίζει πλέον προσωπικά.
Ελπίζω να τα καταφέρω.
Υπολογίζω πως όλη αυτή η εσωστρέφεια που με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό είναι επειδή το μυαλό μου προετοιμάζεται να βγάλει βιβλίο. Μακάρι, θα δείξει.
Όταν ήμουν μικρότερη, μου έλεγε η μάνα μου να κάνω υπομονή, και πως ο χρόνος είναι γιατρός.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω τότε και φυσικά να εφαρμόσω τα περί υπομονής.
Σήμερα μπορώ. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Κι αυτό είναι καλό.
Έχω την υπομονή να σιωπήσω όταν δεν έχει νόημα να μιλήσω, να περιμένω να δω τι θα γίνει, το οποίο μπορεί να είναι καλύτερο κι από αυτό που περιμέναμε.
Για παράδειγμα, δεν περίμενα έτσι το Φθινόπωρου μου φέτος.
Να μην συνεχιστεί η περσινή εκπομπή . Είπαν μου θα συνεχίσει τον Σεπτέμβρη και έτσι περίμενα.
Δεν συνέβηκε όμως.
Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Μπήκα σε μια σχέση το καλοκαίρι. Περίμενα πως θα συνεχιζόταν, πως δεν θα τέλειωνε στους τρεις μήνες. Τέλειωσε όμως. Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Κατ' ακρίβεια, για την σχέση που τέλειωσε νιώθω πως είναι καλύτερα, επειδή στο τέλος δεν περνούσα καλά, για την εκπομπή όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο, επειδή περνούσα καλά, μου άρεσε, άρεσε και στον κόσμο και την ήθελα να συνεχίσει.
Τι να κάνω; Να κλαίω; Να χτυπιέμαι; Εν μου πάει το μίζερο στυλ! Χα χα.
Κάποιος βαθύτερος πνευματικός λόγος θα υπάρχει για να συμβούν αυτά.

Αυτές και άλλες σκέψεις με απασχολούν αυτές τις μέρες του Φθινοπώρου.

Άρχισε να κρυαδίζει και είναι εντάξει, φτάνει να το αποφασίσει επιτέλους ο καιρός. Να μην πισωγυρίζει.

Είπαμε είμαι των άκρων. Ή κρύο ή ζέστη. Απεχθάνομαι τα μεσοβέζικα πράματα.

Αλλάζει ο άνθρωπος, αλλά τα βασικά του χαρακτηριστικά μένουν...

Τα φιλιά μου

Θέκλα

Στην Απογευματινή Έκδοση, 4.7.14., Βία στις ερωτικές σχέσεις και την οικ...

Ναι, είμαι μίζερη. Το παραδέχομαι.... :-)

Σήμερα, πρώτη μέρα του Μαγιού, αργία για την οποία ξεχάσαμε τον λόγο και την αιτία, με κάλεσε να περάσω τη μέρα στο σπίτι της μια νέα φίλη.

Με καταγωγή από την Λευκωσία, που σύμπτωση για χρόνια κατοικούσε στην γειτονιά με τις πολυκατοικίες στο κέντρο που μένω εγώ τώρα, και μόλις πριν 5-6 χρόνια κατάφεραν να κτίσουν εκτός.

Δεν ήθελα να φύγω το απόγευμα... Δεν είναι μόνο η παρέα, που σαφώς ήταν καλή, ενδιαφέρουσα και ταιριαστή.

Ήταν η φύση. Τα σπίτια αραιά κτισμένα, οι αυλές πράσινες, ησυχία, ηρεμία, έβλεπες μόνο φυτά κι ουρανό.

Τελευταίως το νιώθω έντονα πως έχω μιζεριάσει στο διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης.

Μου αρέσει, το έχω διακοσμήσει ανάλογα με το γούστο μου.

Μόνο πολυκατοικίες και τσιμεντόκουτα βλέπω όμως όταν βγαίνω στο μπαλκόνι.

Η αλλεργία μου στην γύρη που απαγορεύει τα ανθισμένα λουλούδια, κι η αλήθεια τεμπέλιασα να βάλω στις γλάστρες πράσινα φυτά χωρίς άνθη.

Τελευταίως έχω αφήσει πολύ τον εαυτό μου και την προσωπική μου ζωή. Ειδικά μετά την μεγάλη βλακεία που έκανα να ασχοληθώ με την πολιτική το 2011. Έχω αφεθεί στο να δουλεύω μόνο και να ζω όπως ένας έφηβος, εκτός από τις πολλές εξόδους, επειδή σπάνια βγαίνω από το σπίτι.

Η τακτική μου έξοδος είναι την Κυριακή που οδηγώ να πάω στην εκπομπή στην Λεμεσό  και μια φορά το μήνα που πάω σε μια συνάντηση που έχει ένας όμιλος διαλέξεων που είμαι μέλος.

Τα Σαββατοκύριακα δεν είναι εύκολο να πηγαίνω στην Πάφο συχνά, επειδή τα παιδιά έχουν πλέον την δική τους κοινωνική ζωή και την δικαιούνται.

Θυμόμουνα σήμερα πως όταν ήταν μικρότεροι, πλήρωνα αρκετά χρήματα για babysitting για να μπορώ να βγαίνω έξω και τώρα που δεν χρειάζεται το babysitting, κάθομαι σπίτι και περιμένω πότε θα μου πουν να πάω να τους φέρω από την έξοδο. Αν και πολλές φορές ούτε αυτό είναι απαραίτητο να το κάνω. Συνεργαζόμαστε με άλλους γονείς.

Γιατί τα γράφω αυτά σήμερα;

Γιατί στην επιστροφή από το σπίτι της φίλης, τα μάτια μου προσπαθούσαν να χορτάσουν πράσινο και χρώμα, σαν να ήθελα να συλλάβουν την ομορφιά της φύσης και να την κλείσουν στην καρδιά μου. Σκέφτηκα τότε να πάμε με την μικρή μια βόλτα στο αγαπημένο μας πάρκο, αλλά όταν στα φανάρια δεν είδα την πεζή που διασταύρωνε με κόκκινο, αλλά εννοείται πως όφειλα να την δω, ευτυχώς πρόλαβε η γυναίκα, ήρθα σπίτι και ξάπλωσα να κοιμηθώ.

Έναν άνθρωπο που τον βλέπετε χαμογελαστό και θετικό και αισιόδοξο, δεν σημαίνει πως η ζωή του είναι τέλεια, πως όλα του πάνε πρίμα, πως δεν στερείται την φύση, τον έρωτα, την συντροφικότητα…

Αν μια γυναίκα τα πάει καλά στον επαγγελματικό της χώρο, δεν σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και στην προσωπική της ζωή.

Διερωτώμαι από την ώρα που ξύπνησα από τον απογευματινό ύπνο, τι να κάνω για να αλλάξω την ζωή μου προς το καλύτερο. Ναι, γίνομαι 39 την ερχόμενη Κυριακή, σε τρεις μέρες δηλαδή, αλλά νιώθω πως είμαι ακόμη νέα και δεν θέλω να είμαι μίζερη....

Και είπα πως θα πάρω πράσινα φυλλώδη φυτά για να φυτέψω στις γλάστρες του μπαλκονιού και θα αρχίσω να περπατώ κάθε βράδυ στον πεζόδρομο κοντά στην γειτονιά μου.

Έχει και κάποια άλλα πράγματα που ήδη έκανα, που δεν σας είπα μέχρι σήμερα, τα οποία σαφώς έπαιξαν ρόλο στο να αρχίσω να συνειδητοποιώ πόσο έχω αφήσει την προσωπική μου ζωή να μιζεριάσει.

 Έκοψα το να πίνω τακτικά και μπήκα σε πρόγραμμα υγιεινής διατροφής με τα ανάλογα αποτελέσματα. Δεν είπα τίποτα, παρόλο που την προηγούμενη φορά που αδυνάτιζα το μοιράστηκα μαζί σας, επειδή δεν ήθελα να σας απογοητεύσω εάν τα παρατήσω πάλι. Η αλήθεια είναι όμως πως όσο φεύγει το λίπος και η θολούρα, τόσο ανακαλύπτουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Και ακόμη κι αν είναι φοβητσιάρικο  αυτό που συνειδητοποιούμε, πάλι μπορούμε να φέρουμε την άνοιξη μέσα μας.

Καλό μήνα!

Χρωματιστό, χαρούμενο και γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάτε και στιγμές ανεμελιές, όσο περισσότερες γίνεται.

Τα φιλιά μου

Θέκλα

ΚΑΝΕΙ! @@@

Έχει καιρό να γράψω προσωπική ανάρτηση.

Από τον Δεκέμβρη που ξεκίνησε η καινούρια εκπομπή στο Capital , τρέχω συνεχώς. Δεν προλαβαίνω να απαντάω email τηλεθεατών/ τηλεθεατριών.

Δυο είναι τα βασικά θέματα στα οποία συνήθως αναφέρονται τα email.

Το ένα είναι οι ψυχολογικές διαταραχές με πρώτη και καλύτερη αυτήν των κρίσεων πανικού, θέμα για το οποίο κάναμε εκπομπή την προηγούμενη Κυριακή

Το δεύτερο είναι τα θέματα που αφορούν στις ερωτικές σχέσεις στην Κύπρο του σήμερα.

Βαρέθηκα να διαβάζω για τα ακόλουθα:

1. Αξιόλογες  γυναίκες που αναζητούν σοβαρή σχέση και παρόλα αυτά είναι μόνες τους.

2. Διαζευγμένες γυναίκες να αντιμετωπίζονται από τους κύπριους άντρες ως αντικείμενα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

3. Παντρεμένους να ποζάρουν ελεύθεροι.

4. Γκέι να ποζάρουν στρέιτ και ελεύθεροι.

5. Ελεύθεροι που έχουν σχέση με παντρεμένες να ποζάρουν ως ελεύθεροι.

Χρησιμοποιώ την λέξη "ποζάρουν" επειδή συνήθως το φλερτ γίνεται διαδικτυακά.

Πόσες φορές να διαβάσω για περιπτώσεις όπου μια ελεύθερη κοπέλα αρχίζει να βγαίνει με κάποιον και το πράγμα δεν προχωρά, επειδή αυτός ο κάποιος κωλύεται και της το αποκρύβει.

Τα βασικότερα κωλύματα που συναντώ είναι τα εξής;

1. Τα έχουν ήδη με παντρεμένη και βγαίνουν με την ελεύθερη για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του άντρα της παντρεμένης, που συνήθως είναι και φίλος τους.

2. Είναι γκέι και βγαίνουν ραντεβού ή φλερτάρουν μια στρέιτ κοπέλα για να κρύψουν την ομοφυλοφιλία τους. Σε κάποιες περιπτώσεις τις παντρεύονται κι όλας.

3. Έχουν σεξουαλικές δυσλειτουργίες, τις οποίες δεν παραδέχονται στον εαυτό τους και αντ' αυτού, τα ρίχνουν στην κοπέλα. "Δεν μου κάνεις, δεν είσαι ο τύπος μου, είσαι πολύ αδύνατη, πολύ παχουλή, πολύ έξυπνη, δεν με ελκύεις" και διάφορα άλλα φαιδρά.

4. Δεν έχουν μία, κοινώς είναι απένταροι και ντρέπονται να το μιλήσουν ανοικτά και αντ' αυτού, στήνουν μια κοπέλα για την οποία ίσως κι αυτοί πρώτοι έδειξαν ενδιαφέρον με αλλοπρόσαλλες δικαιολογίες.

Ξέρω ότι και οι άντρες έχουν τα δίκια τους. Έγραψα και ολόκληρο βιβλίο για το θέμα.

Αλλά, μωρά μου, αγάπες μου, κανεί!

Βρίσκω σας τα δίκαια σας, διαπιστώνω τις δυσκολίες του να εκπληρώνεις τον ανδρικό ρόλο στην Κύπρο σήμερα, αλλά λίγη ανθρωπιά και εντιμότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Οι γυναίκες του κόσμου, η κάθε γυναίκα που συναντάται online ή σε μια δουλειά, ή σε μια έξοδο δεν είναι αντικείμενα. Είναι άνθρωποι όπως κι εσάς. Έχουν συναισθήματα, ελπίδες, όνειρα και τις πληγώνετε όταν τις κοροϊδεύετε. Και μην ακούσω το κλασικό "Κι οι γυναίκες έτσι κάνουν", γιατί θα σας την πω κανονικότατα.

Ποιες γυναίκες σας κοροϊδεύουν και σας χρησιμοποιούν, αγόρια μου; Ποιες;;;

Αυτές ίσως που εσείς έχετε ανεβάσει σε ψηλό θρόνο επειδή ταιριάζουν σε κάποιο συγκεκριμένο σωματότυπο, χρώμα μαλιών, ματιών και υποτιθέμενης σεξουαλικότητας; Εκείνες οι γυναίκες που αν τις κυκλοφορήσετε θα σας "σέβονται" οι φίλοι σας και θα σας πουν: "Μπράβο ρε! Είσαι πολλά πετυχημένος για να την ρίξεις τζιείνην."

Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με τις ψηλές αδύνατες όμορφες κοπέλες. Κατ' ακρίβεια γέννησα και μια και θέλω τα καλύτερα για εκείνην.

Όμως, όταν η έμφαση δίνεται στην εξωτερική εικόνα μόνο, την κοινωνικά συμβατή πάντα, γιατί μπορεί να σας αρέσουν κατά βάθος αυτές που είναι λίγο πιο γεματούλες, ή που ντύνονται πιο ανέμελα, που δεν φορούν μακιγιάζ, που σας "ανάβει" το μυαλό τους, αλλά φοβάστε να το παραδεχθείτε στον εαυτό σας καν.

Γιατί φοβάστε βρε τις έξυπνες γυναίκες; Φοβάστε πως θα σας ευνουχίσουν;

Από εκεί που δεν το φοβάστε το παθαίνετε. Επειδή άμα θεοποιήσετε το κάθε "βλήτο", με νοημοσύνη Barbie, ώστε να μην την φοβάστε, αυτή θα σας την φέρει από εκεί που δεν το περιμένετε.

Θα σκέφτεστε τώρα, τι έπαθε αυτή και τα πήρε.

Τι έπαθα; Διαβάζω, διαβάζω συνέχεια. Σας βάζω εδώ ανωνύμως ένα απόσπασμα από ένα email:

=================================================

 Φαντάζομαι πως είσαι πολλά busy, αλλά θα σου θέσω το παράπονο μου και μια σου απάντηση είναι αρκετή.

Είμαι 25 χρονών, είμαι ελεύθερη, βγαίνω  καμιά φορά να δούμε κανέναν άνθρωπο, ή έστω άμα είμαι σπίτι μπαίνω στο γνωστό “badoo”  που είναι για γνωριμίες.

Η απορία μου είναι: άμα γνωρίσω κάποιον άντρα, που είναι μέσα στα πλαίσια αυτού που ψάχνω, έχει χαρακτήρα και κάποιο επίπεδο, αυτό που συμβαίνει πάντα είναι ότι μετά το πρώτο ραντεβού εν τραβά. 

Γενικά είμαι πολλά προσγειωμένο άτομο, αλλά έχω και την τρέλα μου. Έχω και μια Α εμφάνιση. Δεν μπορώ να καταλάβω τι λάθος κάμνω και γιατί δεν γίνεται κάτι. Γενικά είμαι ενθουσιώδες άτομο με ενδιαφέροντα. Ελπίζω να κατάλαβες την κατάσταση. Πες μου την γνώμη σου. Φταίω εγώ σε κάτι;"

=================================================

Τι να απαντήσω της κοπελούδας; Που μου έστειλε και μια φωτογραφία της και εμφανισιακά είναι ωραία ακόμη και με τα κοινωνικά συμβατά πλαίσια;

Τι να της πω;

Πως ζει σε λάθος χώρα;

Μα μπορούμε όλες να μεταναστεύσουμε; 

Εν τυχαίο που "εισάγουμε" τόσους συζύγους;

Εν τυχαίο που την έπαθαν τόσες Κύπριες με τους ξένους από τριτοκοσμικές χώρες, που τους πούλησαν αγάπες κι έρωτες για μια βίζα και ένα διαβατήριο;

Να μεν σας πω πως αν λυθεί το κυπριακό, θα παρατηρηθούν μαζικοί γάμοι γυναικών με τουρκοκύπριους και έποικους. Γιατί τζιείνοι εν εν νερόβραστοι, φοβικοί, συγχυσμένοι και άλλαν τ' άλλων όπως τους παραπάνω κυπραίους. 

Έχω ζήσει στην Ελλάδα, στην Αγγλία, επισκέφτηκα την μισή Ευρώπη και την μισή Μέση Ανατολή τζιαι σαν τους κυπραίους εν έχει, ειλικρινά.

Περπατάς σε μια ξένη πρωτεύουσα ρε παιδί μου, και μπορεί να είσαι και κοντόχοντρη και πάνω των 30 και σε φλερτάρει ο μισός αντρικός πληθυσμός. Πας να πιεις ποτό σε ένα μπαρ και έρχεται ο Ιταλός και μιλά σου. Το ίδιο και ο Ελλαδίτης, και ο Γερμανός και ο Δανός και ο Ισραηλίτης. Και σου μιλούν κανονικά: "Γεια σου, πώς σε λένε; Είσαι μόνη;  Μου αρέσεις, θα ήθελες να γνωριστούμε;"

Όταν πήγα Ιταλία πχ, έπαθα την πλάκα μου από το πόσοι άντρες με φλέρταραν. Ένιωσα γυναίκα.

Και μεν μου πείτε πως επειδή ήμουν τουρίστρια. Ιταλικά μου μιλούσαν όλοι, επειδή οι μεσογειακοί λαοί μοιάζουμε.

Δεν αντέχω αυτή την κατάσταση. Και έχει πολλές άλλες κυπραίες που δεν την αντέχουν.

Για μένα δεν με κόφτει, τα κοπελλούθκια μου έκαμα τα, επήρα το τζιαι απόφαση πως ζω σε λάθος χώρα εν γνώσει μου, και τέλειωσε. Κάμνω καμιά εκπομπή, γράφω κανένα ποστ, απαντώ καμιά εικοσαριά email την ημέρα, βλέπω τις σειρές μου στο ίντερνετ και τέλειωσε. Εν τζιαι εν να σπάσει το πλάσμα.

Τόσες κοπέλες όμως; Γιατί να ταλαιπωρούνται;

Ξέρετε, δεν μπορούμε να "γυρίσουμε το φύλλο", γεννιέσαι με τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό. Δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε με τις φίλες μας, επειδή δεν υπάρχουν αρσενικοί διαθέσιμοι.

Ξέρετε τι χάνετε με τον φόβο που έχετε να δημιουργήσετε μια ερωτική σχέση με μια κυπραία;

Δεν θέλουν όλες να σας παντρευτούν και να σας τυλίξουν, έλεος!

Ξέρετε τι χάνετε όταν μένετε μόνοι και συναισθηματικά ανικανοποίητοι κι εσείς και οι γυναίκες;

Καταντήσαμε μια χώρα της απέραντης μοναξιάς και έλλειψης συναισθηματικής και ερωτικής ολοκλήρωσης.

Και δεν έχω την απαίτηση όλοι οι άντρες να είναι διαθέσιμοι για σχέση. Άμα δεν είσαι, ρε φίλε, κάτσε την μάππα χαμαί. Μεν παίζεις με τον πόνο της άλλης.

Να μην ξανακούσω, να μην ξανακούσω, α!

Guts χρειάζεστε. Guts.

Τα θυμωμένα μου φιλιά

Θέκλα

Αντιμετωπίζοντας τους εφήβους μας στην κοινωνία της κρίσης

Στις 19 Φεβρουαρίου 2014 έδωσα την ακόλουθη διάλεξη σε εκδήλωση της Ομοσπονδίας Γονέων Μέσης και Τεχνικής εκπαίδευσης Πάφου στην Αίθουσα Τελετών του Α' Λυκείου Πάφου. Αναδημοσιεύω εδώ το κείμενο, για όσους φανεί χρήσιμο.

Αγαπητοί συμπολίτες, φίλοι, γονιοί των παιδιών Μέσης και Τεχνικής εκπαίδευσης Πάφου,

Καλησπέρα σας.

Είμαι η Θέκλα Πετρίδου και νιώθω συγκίνηση που 21 χρόνια μετά μιλώ ξανά από αυτό το ίδιο μικρόφωνο όπου εκφώνησα την ομιλία στην αποφοίτηση μου το 1993.

Νιώθω άγχος και συγκίνηση και για αυτό, ενώ δεν το συνηθίζω πλέον, έκατσα και έγραψα αυτή την εισήγηση για να είμαι σίγουρη πως θα την βγάλω J

Αρχίζουμε λοιπόν.

Η κοινωνία μας σήμερα περνά κρίση σε όλα τα επίπεδα.

Δεν θα μπω στην διαδικασία να περιγράψω την κρίση, θα μπω κατευθείαν στο θέμα.

Εφηβεία

Εκείνη η άτσαλη φάση στην ζωή του ανθρώπου όπου το σώμα του και η ανάπτυξη του εγκεφάλου του του λένε πως είναι ενήλικας, ενώ η κοινωνία γύρω του του επιβάλλει να περάσει τουλάχιστον 10 χρόνια προσαρμογής για να μπορεί να έχει όλες τις ελευθερίες ενός ενήλικα.

Στην σημερινή εποχή, φαίνεται πως η ηλικία της εφηβείας έχει επεκταθεί, ξεκινώντας από πιο νωρίς και τελειώνοντας πιο αργά.

Κάποιοι συνάδελφοι οροθετούν το τέλος της εφηβικής ηλικίας για τις σύγχρονες γυναίκες γύρω στα 26 και για τους άντρες στα 28. Πολύ ενδιαφέρον επειδή θυμάμαι στην πρώτη γυμνασίου στο βιβλίο της Ιστορίας είχαμε μια φωτογραφία με το κρανίο μιας «γριάς 26 χρονών» στο κεφάλαιο για την προϊστορική περίοδο.

Οι λόγοι που έχει προεκταθεί η ηλικία της εφηβείας έχουν να κάνουν πρώτο με την εξέλιξη της κουλτούρας, του πολιτισμού, της επιστήμης και της τεχνογνωσίας. Οι νέοι άνθρωποι σήμερα, παρόλο που γεννιούνται με πρωτόγονο σώμα, καλούνται να ζήσουν σε μια πολύπλοκη σύγχρονη κοινωνία, άρα χρειάζονται μεγαλύτερο διάστημα προσαρμογής και εκπαίδευσης.

Και δεύτερον με την ανάγκη των γονιών να κρατιούνται ψυχολογικά από τα παιδιά τους. Το φαινόμενο της συναισθηματικής αιμομιξίας, τόσο συνηθισμένο στην κυπριακή κοινωνία.

Συναισθηματική αιμομιξία: το να έχουν οι γονείς συναισθηματικές σχέσεις με τα παιδιά τους, πέραν της περιγραφής της σχέσης γονιού-παιδιού. Με άλλα λόγια να καλύπτουν τα συναισθηματικά τους κενά και τα κενά της συζυγικής τους σχέσης, εάν υπάρχει, μέσω της προσκόλλησης στα παιδιά τους. Πράγμα το οποίο έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται ενοχικές σχέσεις παιδιών-γονιών και να παρεμποδίζεται η φυσιολογική ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού και η ψυχοσυναισθηματική ολοκλήρωση του γονιού.

Ανατροφή παιδιών – γονεϊκότητα

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είμαστε κατάλληλα εξοπλισμένοι σωματικά για να γεννήσουμε παιδιά. Ιδιαίτερη  προσπάθεια απαιτείται για να τα αναθρέψουμε. Το πιο εύκολο να πετύχουμε είναι να καλύψουμε τις υλικές τους ανάγκες. Τις βασικές ανθρώπινες υλικές ανάγκες: τροφή, στέγη, ένδυση, υπόδηση, ιατρική περίθαλψη. Αν και σε κάποιες οικογένειες στην Κύπρο αυτή την περίοδο ακόμη και αυτές οι βασικές ανάγκες είναι δύσκολο να πληρωθούν.

Θεωρώ πως  απαραίτητη προϋπόθεση για να μεγαλώσουμε, δεν μου αρέσει η λέξη σωστά, θα την χρησιμοποιήσω ποιητική αδεία όμως, τα παιδιά μας, είναι να φροντίσουμε πρώτα να μεγαλώσουμε εμείς οι ίδιοι. Να καλλιεργηθούμε δηλαδή προσωπικά-πνευματικά, κοινωνικά, συναισθηματικά, και ανθρωπιστικά. Οι περισσότεροι από εμάς, και λόγω της ιστορίας του νησιού μας και των ιδιαιτεροτήτων της κοινωνίας μας, δεν έχουμε μεγαλώσει ολοκληρωμένα. Η ανατροφή μας κάπου έχει ξεμείνει στις εξωτερικές/υποκριτικές αξίες μια κοινωνίας προσαρμοσμένης σε διαφορετικές συνθήκες ζωής και είμαστε μπερδεμένοι, συγχυσμένοι και αμφίβολοι με το ένα πόδι στον παραδοσιακό συντηρητικό κυπριακό τρόπο σκέψης και με τον άλλο στον «μοντέρνο» ελευθεριάζον τρόπο ζωής.

Κατά την γνώμη μου, η κυπριακή κοινωνία βρίσκεται τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω από τις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες, όσον αφορά στην κοινωνική εξέλιξη. Τον καιρό που οι Γάλλοι ήταν ήδη προετοιμασμένοι φιλοσοφικά και ιδεολογικά για τον Μάη του 68, εμείς είχαμε τις διακοινοτικές ταραχές και μια νεόδμητη κουτσουρεμένη ανεξαρτησία. Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 74, 40 χρόνια πριν, σημάδεψαν ανεξίτηλα τον λαό μας και μας έχουν αφήσει με στροφή στον υλισμό και την καλοπέραση, μηδενισμό των ανθρωπιστικών αξιών, πνευματικό αποπροσανατολισμό. Η κυπριακή κοινωνία, λόγω της ιστορίας της, αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο: έχουμε από τα πιο υψηλά ποσοστά πτυχιούχων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ανάλογα με τον πληθυσμό μας και από τις πιο «καθυστερημένες», αργοπορημένες κοινωνίες όσον αφορά στην ουσιαστική κοινωνική πρόοδο.

Μια απλή παρατήρηση σε σχέση με αυτό. Ενώ σε εξελιγμένες δυτικές κοινωνίες, οι οποίες επηρεάζονται πολύ και από τις εξελίξεις των ανθρωπιστικών επιστημών μέσα από τα πανεπιστημιακά τους ιδρύματα, βρίσκονται σε ένα στάδιο θεώρησης ενός μετα-μοντέρνου τρόπου ζωής, στην Κύπρο πιθηκίζουμε εξωτερικά ένα «μοντέρνο» lifestyle, κουβαλώντας παράλληλα μέσα μας κοινωνικούς φόβους, στερεότυπα, σεξισμό, ρατσισμό, ξενοφοβία και αδυναμία προσαρμογής σε ουσιαστικές συνθήκες και πραγματικότητας. Ένα παράδειγμα: έχουμε από τα ψηλότερα ποσοστά διαζυγίων στην Ευρώπη και όμως από τα χαμηλότερα ποσοστά «αναδημιουργημένων» οικογενειών, remarriages.

Με όλα αυτά που περιγράφω δεν επιχειρώ σε καμία περίπτωση να μηδενίσω τις αξίες της κυπριακής κοινωνίας ούτε την ικανότητα της να εξελιχθεί. Εντοπίζω απλώς κάποια από τα βασικά μας διλήμματα/εσωτερικές συγκρούσεις, τα οποία βρίσκουμε μπροστά μας προσπαθώντας να γίνουμε γονείς που ανατρέφουν παιδιά.

Από την άλλη δεν μπορώ παρά να αναφέρω και κάποια από τα θετικά μας χαρακτηριστικά: οι περισσότεροι γονείς ανησυχούμε για τα παιδιά μας και είμαστε υποστηρικτικοί όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας, παίρνουμε τα παιδιά μας σε γιατρούς, ψυχολόγους, ειδικούς, επιθυμούμε να δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία για ανώτερες και ανώτατες σπουδές, θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν μια καλύτερη ζωή από την δική μας και γενικώς είμαστε δεκτικοί στο να μαθαίνουμε περισσότερα και να γινόμαστε καλύτεροι γονείς, κι αυτό το αποδεικνύει και η παρουσία τόσων πολλών από εσάς εδώ απόψε.

Επί του θέματος:

Η ανατροφή των παιδιών ξεκινά πολύ πριν από την εφηβεία. Όσοι δούλεψαν σκληρά με το να αφιερώνουν ποιοτικό χρόνο, με το παράδειγμα τους, τις μορφωτικές και διαφωτιστικές εμπειρίες και συζητήσεις με τα παιδιά τους, με σεβασμό στην ξεχωριστή προσωπικότητα και την ελευθερία του ανήλικου ατόμου, θα συναντήσουν λίγα αν όχι καθόλου προβλήματα όταν τα παιδιά τους φτάσουν στην εφηβεία. Και αυτό το εννοώ και το πιστεύω.

Είναι όμως εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ανεφάρμοστο να τα έχουμε κάνει όλα αυτά ως προεργασία, πριν την ηλικία των 12 όπου τα παιδιά έχουν πλήρως αναπτυγμένο εγκέφαλο με δυνατότητα δικής τους θεωρητικής, φιλοσοφικής και αφηρημένης σκέψης. Η δυσκολία προκύπτει τόσο από την έλλειψη χρόνου στο σύγχρονο τρόπο ζωής, όσο και από την έλλειψη κατάλληλης προετοιμασίας και εκπαίδευσης των γονιών προτού κάνουν παιδιά. Θυμάμαι πριν 17 χρόνια, ως τελειόφοιτη φοιτήτρια Ψυχολογίας όταν εισηγήθηκα να θεσπιστεί ο θεσμός της εκπαίδευσης των ζευγαριών για τον γάμο και την γονεϊκότητα από την εκκλησία, αναφερόμενη φυσικά στον αρμόδιο εκπρόσωπο της εκκλησίας τότε στην πόλη μας. Το αποτέλεσμα ήταν να θεσπιστεί μια επιτροπή από άτομα που αφυπηρέτησαν από την εκπαίδευση και άλλες δημόσιες υπηρεσίες για αυτό τον σκοπό. Από ότι φαντάζομαι αυτό δεν λειτούργησε προς όφελος των νέων ζευγαριών J

Όπως και να χει όμως το πράγμα, οι περισσότεροι από εμάς, βρισκόμαστε σήμερα στην θέση να αντιμετωπίσουμε τα θέματα που προκύπτουν στα έφηβα παιδιά μας στην παρούσα κοινωνικοοικονομική κατάσταση, αυτήν της κρίσης, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι ηθική, κοινωνική, πολιτική, πνευματική, και ενδεχομένως εθνική.

Επέλεξα να θίξω επιλεκτικά κάποια θέματα και στην συνέχεια, κατά την συζήτηση, νιώστε ελεύθερα να προσθέσετε και άλλα.

Θα σας διαβάσω ένα γράμμα που δέχθηκα για την εκπομπή, από μια μαθήτρια λυκείου, το οποίο βρίσκω πως περιλαμβάνει συμπυκνωμένα τα σημεία που θέλω να θίξω.

Ευγνωμονώ την νεαρή για το γράμμα που μου έστειλε. Είναι ένα από τα πολλά που λαμβάνω καθημερινά μέσω της ιστοσελίδας μου, theklapetridou.com, και ο μόνος κόπος στον οποίο υποβλήθηκα ήταν να ξαναγράψω το γράμμα στα ελληνικά, εφόσον ήταν γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες, greeklish, πράγμα που θεωρώ το τελευταίο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η κοπέλα.

Το γράμμα:

Κυρία Θέκλα μου,

Είμαι μια μαθήτρια τελειόφοιτη, με σχετικά δύσκολα μαθήματα (Φυσική, Μαθηματικά, Βιολογία), έκανα λάθος επιλογή μαθημάτων, επειδή δεν είμαι και πολύ καλή μαθήτρια.

Επέλεξα αυτά τα μαθήματα, γιατί ήθελα να μπω στο μάτι των γονιών μου ότι και εγώ μπορώ να πετύχω όπως η αδελφή μου, που ήταν άριστη και τους έκανε περήφανους.

Όμως ειδικά πέρσι και φέτος, νιώθω πολλή πίεση και άγχος και βλέπω ότι δεν τα πάω καλά στα μαθήματα. Τα περισσότερα μου διαγωνίσματα είναι κοντά στη βάση και μερικά και κάτω από τη βάση, στενοχωριέμαι γιατί οι γονείς μου πληρώνουν σχεδόν 500 ευρώ τον μήνα στα ιδιαίτερα και ξέρω ότι στερούμαστε πολλά πράγματα για να δώσουν αυτά τα λεφτά.

Για να μπω πιο πολύ στο θέμα, υπάρχει φορές που νιώθω ότι πνίγομαι και στις πιο χειρότερες στιγμές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν με κάποιο τρόπο έφευγα από την ζωή, θα τέλειωναν τα βάσανά μου. Σκέφτομαι να τα παραιτήσω όλα, αλλά όπως λέει και η παροιμία, όποιος μπαίνει στο χορό, χορεύει.

Έτσι είμαι σε ένα χάσμα, δεν ξέρω τι να κάνω, η ψυχολογία μου είναι χάλια, υπάρχουν μέρες που δεν θέλω να μιλάω σε κανένα και οι γονείς μου δεν ξέρουν τον λόγο που είμαι συνεχώς νευριασμένη ή τσιτωμένη μαζί τους.

Πέστε μου σας παρακαλώ την άποψη σας για όλα αυτά.

Ευχαριστώ πολύ J

Πόσα θέματα θίγονται σε ένα μόνο γράμμα…

Και το ειρωνικό/ελπιδοφόρο (;) είναι ότι τελειώνει με ένα χαμόγελο. Ένα εικονίδιο χαμόγελου, από αυτό που χρησιμοποιούν τα παιδιά μας κι εμείς στα γραπτά μας μηνύματα.

Το μεγάλο ερώτημα για μένα είναι; Βλέπουμε τα παιδιά μας; Τα ακούμε; Τα αφουγκραζόμαστε; Είμαστε κοντά τους; Το αντιλαμβανόμαστε όταν δεν είναι καλά;

Μέσα στην κρίση οι γονείς αυτής της κοπέλας ξοδεύουν 500 ευρώ τον μήνα για ιδιαίτερα μαθήματα. Προσφέρουν πολλά, πάρα πολλά. Υλικά.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ υποθέτω ότι της το υπενθυμίζουν τακτικά κι όλας. Και μην μου πείτε πως όλοι δεν το κάνουμε αυτό.

Η κοπέλα δεν είναι καλά. Γράφει πως οι γονείς της δεν ξέρουν, για εκείνη, δεν καταλαβαίνουν, τον λόγο που είναι συνεχώς νευριασμένη ή τσιτωμένη μαζί τους. Θα υποθέτουν φαντάζομαι πως είναι λόγω της εφηβείας.

Σαν πως και η εφηβεία να είναι ένα μυθολογικό τέρας, το οποίο ευθύνεται για τα συναισθήματα και την συμπεριφορά των παιδιών μας. Η εφηβεία δεν είναι ασθένεια, δεν είναι ψυχολογική διαταραχή, δεν είναι διάγνωση. Η εφηβεία είναι ηλικιακή φάση. Δεν μπορεί να φταίει για την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή η κοπέλα.

Αυτή η κοπέλα παρουσιάζει συμπτώματα άγχους, κατάθλιψης και αυτοκτονικό ιδεασμό. Μετά την ηλικία των 15 χρονών περίπου, όπου πέφτουν αισθητά τα επίπεδα της αυξητικής ορμόνης στο αίμα, η οποία έχει και δράση ελιξιρίου, οι έφηβοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται και να βιώνουν το άγχος, την στενοχώρια και τα διάφορα αρνητικά συναισθήματα όπως ακριβώς κι εμείς οι ενήλικες.

Δεν γνωρίζουν συνήθως να βάλουν τα συναισθήματά τους σε λέξεις. Αυτή η κοπέλα όμως γράφει πολύ παραστατικά και μέσα σε λίγες γραμμές μας δίνει μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα της ψυχικής της κατάστασης.

Μας δίνει ακόμη και μια εικόνα για τα πιθανά αίτια αυτής της κατάστασης.

Είναι πιθανόν οι γονείς της να την σύγκριναν με την αδελφή της, η οποία προφανώς πήρε μαθήματα ιατρικής κατεύθυνσης, ίσως επειδή εκεί είχε κλίση και επιδόσεις.

Η κοπέλα αυτή είναι ολοφάνερο πως  δέχθηκε ανεπαρκή ή καθόλου επαγγελματικό προσανατολισμό.

Δεν σημαίνει πως όταν ένα παιδί δεν είναι καλό σε μαθήματα που παραδοσιακά θεωρούνται σπουδαία και δύσκολα, πως δεν έχει τομείς στους οποίους μπορεί να τα καταφέρει. Για παράδειγμα εγώ τελείωσα το κλασικό τμήμα αυτού του σχολείου, δεν είχα καθόλου κλίση στα μαθήματα που πήρε αυτή η κοπέλα, και για αυτό τον λόγο δεν πήγα στο πρακτικό, και στην συνέχεια των σπουδών και της καριέρας μου δεν συνάντησα καμιά δυσκολία που να έχει σχέση με το ότι «δεν παίρνω» από Φυσική και  Μαθηματικά.

Ούτε σημαίνει πως όλα τα παιδιά είναι απαραίτητο να σπουδάσουν σε πανεπιστήμιο. Οι σπουδές, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά δεν φέρνουν την ευτυχία σε όλους ανέκαθεν, και στις μέρες μας ούτε καν την πολυπόθητη εύρεση εργασίας!

Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να έχουμε αυτή την «μετα- κατοχική», όπως θα έλεγαν στην Ελλάδα, νοοτροπία πως επειδή δεν σπουδάσαμε εμείς, πρέπει οπωσδήποτε να σπουδάσουν τα παιδιά μας ή επειδή σπουδάσαμε εμείς είναι αυτονόητο κι απόλυτο να σπουδάσουν και τα παιδιά μας;  

Είναι ανάγκη όλοι να σπουδάζουν;

Και εάν μου απαντάτε ναι σε αυτό, θα ρωτήσω παρακάτω: είναι ανάγκη όλοι να είναι ευτυχισμένοι;

Η σημερινή κατάσταση της κρίσης, παρόλα τα κακά που επιφέρει, πιστεύω ότι φέρνει και καλά. Και το σημαντικότερο από αυτά: μας προσγειώνει. Μας φέρνει πίσω στην πραγματικότητα. Πως είμαστε Κυπραίοι, πως η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών ή των παππούδων μας ήταν  μεροκαματιάρηδες, απλοί αγρότες ή εργάτες, και πως δεν καταγόμαστε από «μεγάλα τζάκια». Όλο αυτό το «άππωμα» που λέμε στα κυπριακά, η ενασχόληση με την ύλη και την εξωτερική εικόνα, να φορέσουμε μάρκες, να οδηγήσουμε μάρκες, να ζήσουμε σε παλάτια, να έχουμε οικιακές βοηθούς, να απομακρυνόμαστε συναισθηματικά από τον εαυτό μας, τον σύντροφο και τα παιδιά μας, να κοιτάζουμε συνεχώς να φαινόμαστε σπουδαίοι και όχι να γινόμαστε καλύτεροι, πιστεύω πως δεν έκανε καλό στην ψυχή μας. Η γνώμη μου.

Πριν λίγες μέρες περίμενα την σειρά μου στο κομμωτήριο και άθελά μου άκουγα τον μονόλογο της προηγούμενης πελάτισσας στην κομμώτρια.

Περιέγραφε γλαφυρά και με αχρείαστες λεπτομέρειες το ταξίδι που έκανε πρόσφατα με την οικογένειά της στο Λονδίνο, από πού ψώνισε, τι ψώνισε, πόσα χρήματα στοίχισε το κάθε αχρείαστο κατά την δική μου πάντα γνώμη αντικείμενο, σε πόση έκπτωση ήταν, ποια ήταν η τιμή σε στερλίνες, ποια σε ευρώ, σε ποιο ξενοδοχείο έμεναν, κοντά σε ποια καταστήματα ήταν, ακόμα και πως κατουρήθηκε πάνω του ο γιος της στο αεροπλάνο και ευτυχώς που είχε ένα σορτσάκι στην τσάντα της και του το έβαλε κι αναγκάστηκε να τον κατεβάσει από το αεροπλάνο τυλιγμένο στην κουβέρτα των κυπριακών αερογραμμών. Έλεος! Έβγαζαν τα αυτιά μου σπίθες.

Όχι γιατί δεν έτυχε κι εγώ στο παρελθόν, όπως και πολλοί από τους παρευρισκόμενους σίγουρα, να έχουμε την οικονομική ευχέρεια να πάμε για διακοπές και ψώνια στο εξωτερικό, όχι πως δεν έχω κάνει αχρείαστα έξοδα στο παρελθόν, αλλά σήμερα; Σήμερα που έχει οικογένειες που τους κόβουν το ρεύμα, που είναι και οι δυο γονείς άνεργοι, που στηρίζονται στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα συσσίτια για να επιβιώσουν, σήμερα κοκορευόμαστε για τον υλισμό μας;

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την κοπέλα. Μάλιστα την λυπήθηκα που στην ουσία «δεν έχει ζωή», μόλις που συγκρατήθηκα να μην της πως αγγλιστί «get a life», αλλά προβληματίστηκα βαθιά και για τον εαυτό μου και για την κοινωνία μας.

Πόσα χρήματα πετάξαμε και κάποιοι πετούμε ακόμα στην εξωτερική εικόνα;

Πόση ενέργεια ξοδεύουμε στο έξω μας και όχι στο μέσα μας; Και κατ’ επέκταση, πόση λίγη ενέργεια δίνουμε στα παιδιά μας;

Μπορούμε(;), επιλέγουμε (;),  να τα κοιτάξουμε στα μάτια, να τους ρωτήσουμε ευθέως και χωρίς περιστροφές :

Είσαι καλά; Είσαι ευτυχισμένος/η; Σου αρέσει η ζωή σου; Θέλεις να μου πεις τι σε απασχολεί; Θέλεις να με ρωτήσεις πράγματα για μένα, για τον άλλο σου γονιό, για τα αδέλφια σου;

Έχει πράγματα που θέλεις να αλλάξουν στην ζωή σου; Πώς μπορείς να γίνεις πιο ευτυχισμένος/η;

Περνάς καλά στο σχολείο; Είσαι δημοφιλής; Θέλεις να είσαι δημοφιλής; Τι σημαίνει αυτό για σένα; Έχεις φίλους/φίλες; Είσαι ερωτευμένος/η;  Είσαι ερωτευμένος/η με ανταπόκριση; Θέλεις να μιλήσουμε για το σεξ και τις σχέσεις; Σου αρέσει το σώμα σου; Το πρόσωπό σου; Έχεις απορίες για την ζωή και τον θάνατο; Θέλεις να μιλήσουμε για τον θάνατο;

Θέλεις να έρθουμε κοντά; Θέλεις να γίνουμε φίλοι από απόσταση;

Θέλεις να μου λες αυτά που νιώθεις και εγώ να σε ακούω χωρίς να σε κρίνω, χωρίς να σε τιμωρώ, να έχω το θάρρος να σου απαντώ με ειλικρίνεια και αυτοεπίγνωση, να παραδέχομαι τα λάθη μου, να ζητάω συγγνώμη, να σου δείχνω πρώτος το παράδειγμα της αυτογνωσίας και της διάθεσης για πρόοδο, να είμαι ζωντανός/ή; Να ζω την ζωή μου με ειλικρίνεια και εντιμότητα; Να σε ενθαρρύνω να κάνεις το ίδιο;

Να συνεχίζω όμως να είμαι γονιός, να σου βάζω όρια για να σε προστατεύω, να μην επηρεάζομαι από τις τυχόν ενοχές που προσπαθείς να μου φορτώσεις όταν θέλεις κάπου να ξεσπάσεις. Να το δέχομαι πως θα ξεσπάσεις σε μένα, τον γονιό σου που νιώθεις το πιο κοντινό σου πρόσωπο, να μην το παίρνω προσωπικά, αλλά να μην σου δίνω και την ευκαιρία να με τσαλαπατάς χωρίς συνέπειες;

Θα τελειώσω αυτή την εισήγηση με ένα προσωπικό παράδειγμα:

Το 2011 πήρα μια λανθασμένη απόφαση για μένα, να ασχοληθώ με την πολιτική. Αυτή η απόφαση είχε ως αποτέλεσμα εκτός από εμένα, να ταλαιπωρηθούν και τα παιδιά μου και οι γονείς μου, και η ζωή μας να αλλάξει ριζικά μετά από την παταγώδη αποτυχία του εγχειρήματός μου, και λόγω του ότι έχασα πολλά χρήματα και η δημόσια εικόνα μου και η δουλειά μου δέχθηκαν μεγάλο πλήγμα.

Ο γιος μου τότε ήταν μόλις 14 χρονών.

Τις πρώτες μέρες της «καταστροφής» ήταν λυπημένος, όπως κι εγώ άλλωστε, και στην συνέχεια όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να θυμώνει, όπως κι εγώ ήμουν θυμωμένη με τον εαυτό μου για την λανθασμένη μου επιλογή.

Μια μέρα, όταν τον πήρα από το σχολείο, ήταν στην τρίτη γυμνασίου τότε, μετά από μια δύσκολη μέρα που είχε στο σχολείο, δεν θυμάμαι αν ήταν θέμα αποτυχίας σε κάποιο μάθημα ή σχέσεων με συμμαθητές του, ξέσπασε πάνω μου. Τσακώθηκε μαζί μου από μηδενική αφορμή, επειδή ήθελε κάπου να βγάλει τα νεύρα του και όσο προχωρούσε η συζήτηση άρχισε να με κτυπά με ένα πολύ δυνατό όπλο:

Ποια είσαι εσύ να με συμβουλεύσεις; Ποια είσαι εσύ να κάνεις την μάνα μου; Εσύ που έκανες αυτή την χαζή κίνηση; Και έχασες τα χρήματά μας και έγινες ρεζίλι και μας έκανες κι εμάς ρεζίλι…… και συνέχισε υπενθυμίζοντας μου τις ηλίθιες ψευδαισθήσεις που είχα κατά την προεκλογική περίοδο για το ότι θα εκλεγόμουν και για όλα όσα τους υποσχέθηκα πως θα έπαιρναν για ανταμοιβή για τις θυσίες που έκαναν και οι ίδιοι, που με στερήθηκαν,  για να μπορέσω εγώ να ασχοληθώ με την πολιτική.

Τον άκουσα υπομονετικά και του απάντησα:

Έχεις δίκιο. Τα έκανα χάλια. Απέτυχα παταγωδώς σε αυτή την προσπάθεια και απογοήτευσα κι εσένα και την αδελφή σου και όλη την οικογένεια. Έκανα λάθος. Το αναγνωρίζω. Ότι και να πω, ότι και να κάνω τώρα, δεν μπορώ να αλλάξω το παρελθόν. Προσπαθώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου για την καταστροφική βλακεία που έκανα και όταν είσαι έτοιμος ίσως με συγχωρήσεις κι εσύ. Έχεις δίκιο, πήραν τα μυαλά μου αέρα, νόμιζα πως κάποια ήμουν και άφησα τους επαγγελματίες του μάρκετινγκ να μου πουλήσουν παραμύθια και εγώ να τα αγοράσω ακριβά.

Όλα αυτά όμως έχουν να κάνουν με την δική μου ζωή. Με τις συνέπειες των δικών μου πράξεων, τις οποίες πίστεψέ με τις πληρώνω ακριβά και δεν έχω παράπονο για αυτό.

Εσύ, όντως ταλαιπωρήθηκες από αυτή μου την απόφαση, αλλά δεν έμεινες ούτε χωρίς φαγητό, ούτε χωρίς ρούχα, ούτε χωρίς ευκαιρίες μόρφωσης και κοινωνικοποίησης. Στερήθηκες την μάνα σου για έξι μήνες. Θα μπορούσε να πάθαινα μια αρρώστια και να μην ήμουν πλήρως παρούσα για έξι μήνες. Θα μπορούσε να συνέβαινε οτιδήποτε. Αυτό θα σου έδινε το δικαίωμα να καταστρέφεις εσύ τον εαυτό σου, επειδή η μάνα σου έλειψε ή απέτυχε;

Εσύ αποφασίζεις για σένα.

Τις ενοχές που προσπαθείς να μου επιβάλεις, δεν τις δέχομαι. Μου αρκούν αυτές που έχω από μόνη μου. Και κατ’ ακρίβεια κι αυτές τις καταπολεμώ, επειδή η ενοχή είναι πολύ κακός σύμβουλος.

Δουλεύω εντατικά να ξανακτίσω αυτά που έχασα και κυρίως με εσάς. Λυπούμαι που ταλαιπωρείσαι, αλλά δεν είσαι και στην χειρότερη θέση του κόσμου και αν δεν αναλάβεις τις δικές σου ευθύνες για τις δικές σου πράξεις, τις δικές σου αποφάσεις, τις δικές σου σχέσεις, φοβάμαι πως θα καταλήξεις ένα μίζερο ον, που θα λέει συνεχώς ότι έχει δίκιο και είναι αδικημένο, κατά βάθος όμως θα το νιώθει πως είναι τεμπέλικο.

Κάπως έτσι του μίλησα. Κι εκείνη την φορά και την επόμενη που ανέσυρε το όπλο της ενοχοποίησης της μάνας του για οποιαδήποτε δικά του θέματα. Μέχρι που σταμάτησε να το χρησιμοποιεί ως όπλο εναντίον μου και άρχισε να ασχολείται συνειδητά με τον εαυτό του.

Είμαι πολύ περήφανη για τον γιο μου. Στα 16 του γράφει πράγματα στο status του στο Facebook που τα διαβάζω και συγκινούμαι. Τον καταβάλλει ακόμα ο θυμός εννοείται, είναι έφηβος, μπορεί να τσακωθεί και μαζί μου χωρίς σημαντικό λόγο για να ξεσπάσει.

Δεν του επιτρέπω όμως να με σπάσει, επειδή ο ίδιος θα νιώσει ανασφαλής και απροφύλακτος με μια μητέρα έρμαιο των ενοχών και των τύψεων της.

Με αυτό δεν θέλω να παρουσιάσω τον εαυτό μου ως τον ιδανικό γονιό, εξάλλου έχω κάνει κι άλλα λάθη πολλά, πλέον της πολιτικής μου ιδεοληψίας το 2011.

Επιχειρώ όμως να είμαι γονιός και να με ενδιαφέρει η ουσία της εφηβείας. Μια πολύ όμορφη ηλικία, στην οποία τα παιδιά μας έχουν παρόμοιες σωματικές και εγκεφαλικές δυνατότητες με εμάς, και που μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους λεκτικά και συναισθηματικά.

Και για να το επιχειρήσουμε αυτό, προαπαιτούμενο είναι να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας. Και να ζούμε την δική μας ζωή.

Let’s get a life, λοιπόν!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Θέκλα Πετρίδου

Ψυχολόγος

Πάφος 19 Φεβρουαρίου 2014