Το προφίλ μου στο Linkedin, έβγαλε ότι αυτό τον μήνα έχω επέτειο 17 χρόνων που εργάζομαι ως ψυχολόγος.
Και άρχισε ο κόσμος από κάτω τα συχαρίκια.
Υποθέτω πως είναι συνήθης πρακτική στον ιστότοπο αυτό. Δεν το κατέχω και πολύ το άθλημα, περισσότερο εξοικειωμένη είμαι με το Facebook, το οποίο χρησιμοποιώ για πάνω από έξι συναπτά έτη.
Τεσπα, προβληματίστηκα, κουρδίστηκα κι αποφάσισα επιτέλους να κάτσω να γράψω. Έχει μέρες που όλο ξεκινώ να γράψω μια ανάρτηση κι όλο την σβήνω.
Τι με έπιασε απορώ.
Μάλλον είναι που ίσως έχω ανάγκη να κάτσω να γράψω άλλο βιβλίο και για αυτό δεν βρίσκεται η ίσια μου.
Ή έπιασε με κατάθλιψη, ή κρίση μέσης ηλικίας κι αποφάσισα να γίνω κηπουρός.
Στο μπαλκόνι, στον ένατο όροφο τωρά.
Η κόρη μου επιμένει πως θα τα ξεράνω τζιαι τούτα τα φυτά, που το πολύ πότισμα όπως έκαμνα πάντα, αλλά εγώ απτόητη απαντώ πως θα φυτέψω άλλα ώσπου να μάθω.
Ναι, θέλω να μάθω να περιποιούμαι τα φυτά και να τα μεγαλώνω χωρίς να τα πνίγω από το πολύ πότισμα.
Όπως προσπαθώ να μάθω εδώ και πολλά χρόνια να μην πνίγω τους ανθρώπους γύρω μου από το πολύ ενδιαφέρον και την πολλή αγάπη και γενικά τα πολλά έντονα συναισθήματα. Τα κάνω όλα με πάθος, ή όλα ή τίποτα.
Αλλάζει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας.
Ευτυχώς αλλάζει.
Δεν μένει ο ίδιος.
Θα το έβρισκα πολύ βαρετό να ζούσα 40 χρόνια σχεδόν με το ίδιο και απαράλλακτο άτομο.
Γιατί με τον εαυτό μας πρώτα από όλα είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε κι έπειτα με τους άλλους.
Τους άλλους μπορείς να τους αποφύγεις και λίγο. Τον εαυτό σου όμως;
Πόσα ποτά, ουσίες, χάπια πρέπει να κατεβάζεις για να ξεφεύγεις λίγο από τον εαυτό σου; Και πάλι όμως επιστρέφεις.
Ναι, θεωρώ, πως πέραν της κληρονομικής τάσης προς τις εξαρτήσεις, οι άνθρωποι καταφεύγουμε σε αυτές, σε μια προσπάθεια "μουδιάσματος", αποφυγής της επώδυνης συνύπαρξης με τον εαυτό μας.
Προχθές έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε ένα από τα δύο παιδιά μου: Ναι, μπορεί εγώ να μην τα καταφέρνω με τις ερωτικές μου σχέσεις, δεν σημαίνει όμως αυτό πως θα συμβεί και σε σένα το ίδιο.
Ναι, είπα το.
Στα 39 μου, επαραδέχτηκα το.
Δεν τα καταφέρνω, ρε παιδί μου.
Δεν μου περνά, δεν το κουτσιώ το άθλημα.
Ίσως επειδή το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου έχει να κάνει με την συμβουλευτική και θεραπεία σχέσεων και γάμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα;
Ίσως επειδή είμαι πολλά δυναμική κι ανεξάρτητη και δεν μπορώ να αντέξω στο καλούπωμα;
Ίσως επειδή είμαι τελειομανής;
Ή είναι επειδή ζω σε αυτή την χώρα, όπου δεν είμαι συνηθισμένη γυναίκα, ενώ σε μια πιο εξελιγμένη κοινωνία, δεν θα συνέβαινε αυτό;
Δεν ξέρω, δεν τα καταφέρνω και για πρώτη φορά δεν με απασχολεί.
Απασχολούν με οι γλάστρες μου, οι σειρές μου που βλέπω που το διαδίκτυο, τα παιδιά μου, οι δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα, το σιδέρωμα, το καθάρισμα, τούτα και να χαλαρώνω όποτε βρω χρόνο. Αυτά με απασχολούν.
Τον καιρό που με απασχολούσαν άλλα, επιδίωκα τα, ρε κουμπάρε.
Ο κάθε καιρός με τα δικά του.
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για το διαζύγιο.
Πώς το αντιμετωπίζεις άμα είσαι γυναίκα, άντρας, παιδί, πεθερός, πεθερά, θεία, θείος, γείτονας.
Έχουμε τόσα πολλά διαζύγια πλέον, αλλά δεν είμαστε ακόμη ώριμοι κοινωνικά να τα αντιμετωπίσουμε. Είναι μια πραγματικότητα στην κοινωνία μας.
Οι άνθρωποι χωρίζουν, πιάνουν διαζύγια. Υπάρχουν παιδιά που συχνά γίνονται μπαλάκια, υπάρχουν ζωές που μένουν αγκιστρωμένες σε ένα κακό διαζύγιο που ακολουθεί έναν κακό γάμο, υπάρχουν άνθρωποι που αδικούνται από ένα διαζύγιο, όπως και από ένα γάμο φυσικά.
Θέλω να γράψω για το διαζύγιο, επειδή τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω στο γραφείο πολλά συναφή περιστατικά και με απασχολεί πολύ το θέμα, παρόλον που δεν με αγγίζει πλέον προσωπικά.
Ελπίζω να τα καταφέρω.
Υπολογίζω πως όλη αυτή η εσωστρέφεια που με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό είναι επειδή το μυαλό μου προετοιμάζεται να βγάλει βιβλίο. Μακάρι, θα δείξει.
Όταν ήμουν μικρότερη, μου έλεγε η μάνα μου να κάνω υπομονή, και πως ο χρόνος είναι γιατρός.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω τότε και φυσικά να εφαρμόσω τα περί υπομονής.
Σήμερα μπορώ. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Κι αυτό είναι καλό.
Έχω την υπομονή να σιωπήσω όταν δεν έχει νόημα να μιλήσω, να περιμένω να δω τι θα γίνει, το οποίο μπορεί να είναι καλύτερο κι από αυτό που περιμέναμε.
Για παράδειγμα, δεν περίμενα έτσι το Φθινόπωρου μου φέτος.
Να μην συνεχιστεί η περσινή εκπομπή . Είπαν μου θα συνεχίσει τον Σεπτέμβρη και έτσι περίμενα.
Δεν συνέβηκε όμως.
Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Μπήκα σε μια σχέση το καλοκαίρι. Περίμενα πως θα συνεχιζόταν, πως δεν θα τέλειωνε στους τρεις μήνες. Τέλειωσε όμως. Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Κατ' ακρίβεια, για την σχέση που τέλειωσε νιώθω πως είναι καλύτερα, επειδή στο τέλος δεν περνούσα καλά, για την εκπομπή όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο, επειδή περνούσα καλά, μου άρεσε, άρεσε και στον κόσμο και την ήθελα να συνεχίσει.
Τι να κάνω; Να κλαίω; Να χτυπιέμαι; Εν μου πάει το μίζερο στυλ! Χα χα.
Κάποιος βαθύτερος πνευματικός λόγος θα υπάρχει για να συμβούν αυτά.
Και άρχισε ο κόσμος από κάτω τα συχαρίκια.
Υποθέτω πως είναι συνήθης πρακτική στον ιστότοπο αυτό. Δεν το κατέχω και πολύ το άθλημα, περισσότερο εξοικειωμένη είμαι με το Facebook, το οποίο χρησιμοποιώ για πάνω από έξι συναπτά έτη.
Τεσπα, προβληματίστηκα, κουρδίστηκα κι αποφάσισα επιτέλους να κάτσω να γράψω. Έχει μέρες που όλο ξεκινώ να γράψω μια ανάρτηση κι όλο την σβήνω.
Τι με έπιασε απορώ.
Μάλλον είναι που ίσως έχω ανάγκη να κάτσω να γράψω άλλο βιβλίο και για αυτό δεν βρίσκεται η ίσια μου.
Ή έπιασε με κατάθλιψη, ή κρίση μέσης ηλικίας κι αποφάσισα να γίνω κηπουρός.
Στο μπαλκόνι, στον ένατο όροφο τωρά.
Η κόρη μου επιμένει πως θα τα ξεράνω τζιαι τούτα τα φυτά, που το πολύ πότισμα όπως έκαμνα πάντα, αλλά εγώ απτόητη απαντώ πως θα φυτέψω άλλα ώσπου να μάθω.
Ναι, θέλω να μάθω να περιποιούμαι τα φυτά και να τα μεγαλώνω χωρίς να τα πνίγω από το πολύ πότισμα.
Όπως προσπαθώ να μάθω εδώ και πολλά χρόνια να μην πνίγω τους ανθρώπους γύρω μου από το πολύ ενδιαφέρον και την πολλή αγάπη και γενικά τα πολλά έντονα συναισθήματα. Τα κάνω όλα με πάθος, ή όλα ή τίποτα.
Αλλάζει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας.
Ευτυχώς αλλάζει.
Δεν μένει ο ίδιος.
Θα το έβρισκα πολύ βαρετό να ζούσα 40 χρόνια σχεδόν με το ίδιο και απαράλλακτο άτομο.
Γιατί με τον εαυτό μας πρώτα από όλα είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε κι έπειτα με τους άλλους.
Τους άλλους μπορείς να τους αποφύγεις και λίγο. Τον εαυτό σου όμως;
Πόσα ποτά, ουσίες, χάπια πρέπει να κατεβάζεις για να ξεφεύγεις λίγο από τον εαυτό σου; Και πάλι όμως επιστρέφεις.
Ναι, θεωρώ, πως πέραν της κληρονομικής τάσης προς τις εξαρτήσεις, οι άνθρωποι καταφεύγουμε σε αυτές, σε μια προσπάθεια "μουδιάσματος", αποφυγής της επώδυνης συνύπαρξης με τον εαυτό μας.
Προχθές έπιασα τον εαυτό μου να λέει σε ένα από τα δύο παιδιά μου: Ναι, μπορεί εγώ να μην τα καταφέρνω με τις ερωτικές μου σχέσεις, δεν σημαίνει όμως αυτό πως θα συμβεί και σε σένα το ίδιο.
Ναι, είπα το.
Στα 39 μου, επαραδέχτηκα το.
Δεν τα καταφέρνω, ρε παιδί μου.
Δεν μου περνά, δεν το κουτσιώ το άθλημα.
Ίσως επειδή το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου έχει να κάνει με την συμβουλευτική και θεραπεία σχέσεων και γάμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα;
Ίσως επειδή είμαι πολλά δυναμική κι ανεξάρτητη και δεν μπορώ να αντέξω στο καλούπωμα;
Ίσως επειδή είμαι τελειομανής;
Ή είναι επειδή ζω σε αυτή την χώρα, όπου δεν είμαι συνηθισμένη γυναίκα, ενώ σε μια πιο εξελιγμένη κοινωνία, δεν θα συνέβαινε αυτό;
Δεν ξέρω, δεν τα καταφέρνω και για πρώτη φορά δεν με απασχολεί.
Απασχολούν με οι γλάστρες μου, οι σειρές μου που βλέπω που το διαδίκτυο, τα παιδιά μου, οι δουλειές του σπιτιού, το μαγείρεμα, το σιδέρωμα, το καθάρισμα, τούτα και να χαλαρώνω όποτε βρω χρόνο. Αυτά με απασχολούν.
Τον καιρό που με απασχολούσαν άλλα, επιδίωκα τα, ρε κουμπάρε.
Ο κάθε καιρός με τα δικά του.
Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για το διαζύγιο.
Πώς το αντιμετωπίζεις άμα είσαι γυναίκα, άντρας, παιδί, πεθερός, πεθερά, θεία, θείος, γείτονας.
Έχουμε τόσα πολλά διαζύγια πλέον, αλλά δεν είμαστε ακόμη ώριμοι κοινωνικά να τα αντιμετωπίσουμε. Είναι μια πραγματικότητα στην κοινωνία μας.
Οι άνθρωποι χωρίζουν, πιάνουν διαζύγια. Υπάρχουν παιδιά που συχνά γίνονται μπαλάκια, υπάρχουν ζωές που μένουν αγκιστρωμένες σε ένα κακό διαζύγιο που ακολουθεί έναν κακό γάμο, υπάρχουν άνθρωποι που αδικούνται από ένα διαζύγιο, όπως και από ένα γάμο φυσικά.
Θέλω να γράψω για το διαζύγιο, επειδή τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζω στο γραφείο πολλά συναφή περιστατικά και με απασχολεί πολύ το θέμα, παρόλον που δεν με αγγίζει πλέον προσωπικά.
Ελπίζω να τα καταφέρω.
Υπολογίζω πως όλη αυτή η εσωστρέφεια που με έχει πιάσει τον τελευταίο καιρό είναι επειδή το μυαλό μου προετοιμάζεται να βγάλει βιβλίο. Μακάρι, θα δείξει.
Όταν ήμουν μικρότερη, μου έλεγε η μάνα μου να κάνω υπομονή, και πως ο χρόνος είναι γιατρός.
Δεν μπορούσα να το καταλάβω τότε και φυσικά να εφαρμόσω τα περί υπομονής.
Σήμερα μπορώ. Αλλάζουν οι άνθρωποι. Κι αυτό είναι καλό.
Έχω την υπομονή να σιωπήσω όταν δεν έχει νόημα να μιλήσω, να περιμένω να δω τι θα γίνει, το οποίο μπορεί να είναι καλύτερο κι από αυτό που περιμέναμε.
Για παράδειγμα, δεν περίμενα έτσι το Φθινόπωρου μου φέτος.
Να μην συνεχιστεί η περσινή εκπομπή . Είπαν μου θα συνεχίσει τον Σεπτέμβρη και έτσι περίμενα.
Δεν συνέβηκε όμως.
Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Μπήκα σε μια σχέση το καλοκαίρι. Περίμενα πως θα συνεχιζόταν, πως δεν θα τέλειωνε στους τρεις μήνες. Τέλειωσε όμως. Δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Κατ' ακρίβεια, για την σχέση που τέλειωσε νιώθω πως είναι καλύτερα, επειδή στο τέλος δεν περνούσα καλά, για την εκπομπή όμως δεν μπορώ να πω το ίδιο, επειδή περνούσα καλά, μου άρεσε, άρεσε και στον κόσμο και την ήθελα να συνεχίσει.
Τι να κάνω; Να κλαίω; Να χτυπιέμαι; Εν μου πάει το μίζερο στυλ! Χα χα.
Κάποιος βαθύτερος πνευματικός λόγος θα υπάρχει για να συμβούν αυτά.
Αυτές και άλλες σκέψεις με απασχολούν αυτές τις μέρες του Φθινοπώρου.
Άρχισε να κρυαδίζει και είναι εντάξει, φτάνει να το αποφασίσει επιτέλους ο καιρός. Να μην πισωγυρίζει.
Είπαμε είμαι των άκρων. Ή κρύο ή ζέστη. Απεχθάνομαι τα μεσοβέζικα πράματα.
Αλλάζει ο άνθρωπος, αλλά τα βασικά του χαρακτηριστικά μένουν...
Τα φιλιά μου
Θέκλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου