Πού καιρούς που έκλεινα τα 17... :-)
Από χθες το βράδυ άρχισαν να έρχονται οι ευχές μέσω διαδικτύου και τηλεφώνου.
Να ζήσεις, να περάσεις υπέροχα, υγεία, χαρά ευτυχία, να είσαι με αυτούς που αγαπάς κτλπ.
Όμορφες ευχές, βγαλμένες από την καρδιά των ανθρώπων, εκείνων που με γνωρίζουν προσωπικά κι εκείνων που με γνωρίζουν μόνο διαδικτυακά, και παρόλα αυτά βρήκαν το χρόνο να γράψουν μια ευχή.
Συγκινήθηκα. Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που μου θυμίζετε πως δεν είμαι μόνη. Πως σε κάποιες καρδιές των ανθρώπων μιλάω ή μίλησα στο παρελθόν, πως αυτός ο σκληρός και επικριτικός εαυτός μου μπορεί να κάνει και λάθος όταν με ξαποστέλνει στο πυρ το εξώτερον για όσα λάθη και παραλείψεις κάνω και έκανα.
Και θα πραγματοποιήσω την ευχή σας. Θα περάσω όμορφα.
Ήδη η μέρα ξεκίνησε όμορφα από το πρωι. Θύμισα στα παιδιά πως είχα τα γενέθλια μου και δεν μου γκρίνιαζαν μέχρι να τα πάω σχολείο. Τέλεια!
Με φίλησαν ακόμη και στο ασανσέρ. Όχι πως δεν με φιλάνε άλλες φορές, αλλά το φιλί τους σήμερα είχε μια διαφορετική γλυκύτητα.
Μετά που άφησα τον Λάζαρο στο σχολείο περπάτησα στο πάρκο. Είχε αρκετές μέρες να το κάνω και ο ηλιόλουστος καιρός με αποζημίωσε, καθώς και η αναπάντεχη περιπατητική συντροφιά μιας φίλης που σήμερα αποφάσισε να αφιερώσει τη μέρα στον εαυτό της και να πάρει άδεια από τη δουλειά.
Επέστρεψα στο γραφείο και είδα μια αγαπημένη μου πελάτισσα. Δεν το ήξερε πως είναι τα γενέθλια μου και δεν της το είπα. Μου έδωσε δώρο όμως. Ήταν καλύτερα σήμερα. Πιο δυνατή και αγαπητική προς τον εαυτό της.
Μαγείρεψα στη συνέχεια για τα παιδιά. Και ναι, η κόρη μου άρχισε να ζητάει λαχανικά, όχι μόνο κρέατα και άμυλα. Της έκανα και τα πράσινα κολοκύθια που πεθύμησε με το δικό μας τρόπο μαγειρέματος.
Κάθισα στο διαδίκτυο. Προσπάθησα να ευχαριστήσω για όλες τις ευχές. Θα μου πάρει δυο τρεις μέρες νομίζω όμως μέχρι να το ολοκληρώσω αυτό.
Και το βράδυ, θα βγάλω τα παιδιά έξω για φαγητό σε ένα εστιατόριο που θέλουν από καιρό να επισκεφτούν.
Έτσι απλά. Φέτος δεν έχει πάρτυ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονταν πολλοί φίλοι στο σπίτι, και περνούσαμε όμορφα. Φέτος όμως, ξεχάστηκα. Δεν είχα χρόνο να το ετοιμάσω. Ή ας είμαι πιο ειλικρινής, δεν είχα διάθεση. Στα περσινά μου γενέθλια πέρασα ελάχιστο χρόνο με τα παιδιά και ειδικά με τον γιο μου, ο οποίος δεν είχε έρθει στο μεγάλο πάρτυ που διοργανώσαμε. Τον είχα δει λίγο μόνο το μεσημέρι.
Οπόταν φέτος όλη η μέρα είναι δική τους.
Και ήταν πολύ γλυκός πριν λίγο. Αντί να μου στείλει μήνυμα στο κινητό όπως κάνει κάθε μέρα : "Μην αργήσεις!", αντ΄ αυτού, μου έγραψε: "Μεν αργήσεις, αγαπούλα, Χρόνια Πολλά!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου