Μέρα 6η. Αλλαγή στον τρόπο ζωής.

Έκτη μέρα σήμερα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών πέρασε και χθες τα έκανα πάλι....σκ... Παρατήρησα τον εαυτό μου πως κάνω 5 βασικά λάθη:

1. Δεν ακολουθώ τις μέρες τις δίαιτας πιστά 
2. Κάνω αβαρίες στις ποσότητες
3. Μου ξεφεύγει το αλκοόλ
4. Παραλείπω τα ενδιάμεσα
5. Δεν κάθομαι στο τραπέζι να φάω με τη σειρά.

Η διαιτολόγος μου έχει σπουδάσει για να μου φτιάξει αυτή τη διατροφή. Γνωρίζει ποια θρεπιτκά στοιχεία χρειάζεται το σώμα μου και σε ποιό συνδυασμό. Δεν γνωρίζω καλύτερα από εκείνην. Οπόταν με το να εναλλάσσω τα γεύματα από μόνη μου υποθέτω πως καταλήγω να μην παίρνω όλες τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζομαι για μια μέρα. Θα το συζητήσω μαζί της την Πέμπτη το πρωι που έχουμε ραντεβού. Μπορεί να μου προτείνει ένα πιο ευέλικτο πρόγραμμα. Θα δούμε.

Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου έτρωγα πολύ. Το φαγητό μου άρεσε και ήθελα μεγάλες ποσότητες για να ικανοποιηθώ. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πρέπει να ήμουν 10 χρονών, όταν η γιαγιά η Θέκλα είχε έρθει για λίγες μέρες από την Αγία Φύλα να μας επισκεφτεί στο σπίτι μας στην Πάφο. Η γιαγιά η Θέκλα ήταν σπουδαία μαγείρισσα. Επαγγελματίας. Προτού παντρευτεί δούλευε ως μαγείρισσα. Μια μέρα λοιπόν, έφτιαξε κεφτέδες.

 Οι γονείς μου ήταν στη δουλειά και όταν επέστρεψαν φώναξε απελπισμένα στη μάνα μου: "Κυριακούλα, έχει φάει 18 κεφτέδες!". Ναι, είχα φάει 18 κεφτέδες και ήθελα κι άλλους για μεσημεριανό. Ήθελα να γεμίζει το στομάχι μου για να νιώθω καλά. Και έτρωγα γρήγορα γρήγορα, δεν μασούσα αργά και απολαυστικά. Αυτό το κακό συνήθειο το έχω μέχρι σήμερα. Να τρώω γρήγορα το φαγητό μου, σαν να με τρέχει κάποιος ξοπίσω. Έτσι, συχνά, το στομάχι μου μπορεί να έχει γεμίσει και εγώ να μην το αντιληφθώ ενωρίς για να σταματήσω. Λέγεται πως χρειάζονται περίπου 20 λεπτά για να πάει το μήνυμα από τους μύες του στομαχιού στον εγκέφαλο πως είναι γεμάτο. Και πως η διαδικασία της μάσησης και η αίσθηση της όσφρησης είναι επίσης χρήσιμες για να δημιουργηθεί το αίσθημα του κορεσμού. Άρα όσο πιο αργά μασούμε το φαγητό μας, όσο πιο πολύ το απολαμβάνουμε, το μυρίζουμε το γευόμαστε αργά στη γλώσσα (οι γευστικοί κάλυκες στη γλώσσα επίσης μεταφέρουν το μήνυμα στον εγκέφαλο), τόσο πιο λίγη ποσότητα φαγητού χρειαζόμαστε για να νιώσουμε πλήρεις. Ίσως κι αυτός είναι ένας λόγος που όταν τρώω σαλάτες νιώθω πως χορταίνω μόλις τελειώσω και πως δεν χρειάζομαι κι άλλο φαγητό. 
Παρατήρησα λοιπόν, χθες και σήμερα πως αφέθηκα και έφαγα περισσότερη ποσότητα φαγητού από όση χρειαζόμουνα. Σημείωσα πάνω στο ψυγείο, για να το θυμάμαι, να μαγειρεύω μόνο τόση ποσότητα όση θα χρησιμοποιήσουμε σε κάθε γεύμα. Ο Λάζαρος που είναι 15 χρονών, το καταφέρνει αυτό. Τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες της Αναστασίας. Αυτή φυσικά είναι η πρώτη του φορά που κάνει δίατα για να αδυνατίσει και ελπίζω και η τελευταία...
Το θέμα με το αλκοόλ, όπως έγραψα και προχθές δεν το έλεγξα καλά. Αυτό συνέβηκε και ψες. Αντιλήφθηκα πως για μένα δεν κάνει καλό να πίνω κρασί που είναι το αγαπημένο μου ποτό. Δεν μπορώ να σταματήσω στο ένα ποτήρι. Για όσο καιρό διαρκεί αυτή η προσπάθεια θα βγάλω όσο πιο πολύ μπορώ το κρασί από τη ζωή μου. Η μπύρα είναι καλύτερη επιλογή για μένα, και πιο λίγες θερμίδες έχει και δεν μου αρέσει και τόσο πολύ ώστε μπορώ να σταματήσω στο όριο που μου επιτρέπεται για κάθε μέρα.
Για κάποιους ανθρώπους τα ενδιάμεσα δεν είναι ίσως απαραίτητα. Για μένα είναι. Άμα τρώω το φρούτο ή το ελαφρύ σνακ που έχω για ενδιάμεσο δυο φορές το πρωι και μια το απόγευμα, τότε δεν πεινάω πολύ όταν καθίσω να φάω μεσημεριανό ή βραδινό και μπορώ να συγκρατηθώ καλύτερα με τις ποσότητες.
Το τελευταίο σημείο ίσως είναι το πιο σημαντικό.
Τρώω ενώ το φαγητό μου δεν είναι ακόμη έτοιμο. Για παράδειγμα, σήμερα το μεσημέρι τα ψάρια στη σχάρα ήταν έτοιμα, η σαλάτα του Λάζαρου έτοιμη και τα δικά μου βραστά χόρτα ήθελαν ακόμη 10 λεπτά για να είναι έτοιμα στη συσκευή του ατμού.
Κάθισα στο τραπέζι και άρχισα να τρώω ψάρι. Επειδή το στομάχι μου ήταν άδειο (παρέλειψα το δεκατιανό), πεινούσα πολύ  και καταβρόχθισα όχι μόνο τη δική μου τσιπούρα αλλά και τη μισή που άφησε ο Λάζαρος. Και όταν τα χόρτα ήταν έτοιμα, ήδη είχα γεμίσει. Ενώ, εάν περίμενα να είναι και τα χόρτα έτοιμα και τα έτρωγα μαζί, ή καλύτερα ίσως πρώτα τα χόρτα και μετά το ψάρι, θα έμενα στο ένα ψάρι που ήταν η ποσότητα που υποτίθετο πως θα φάω.
Το να καθίσεις σε ένα στρωμένο τραπέζι, με την ποσότητα που χρειάζεσαι μόνο μπροστά σου και να αρχίσεις να τρως σιγά και απολαυστικά είναι ένας τρόπος και για να απολαμβάνεις το φαγητό περισσότερο, αλλά και να τρως λιγότερο, να μην παίρνεις επιπλέον αχρείαστες θερμίδες, οι οποίες δεν εξυπηρετούν και τόσο ιδιαίτερα τη γεύση, επειδή το ίδιο πράγμα είναι. Να απολαμβάνεις γεύση για 15 λεπτά τρώγοντας αργά και λιγότερη ποσότητα ή τρώγοντας γρήγορα και μεγαλύτερη ποσότητα. Η γεύση παραμένει η ίδια.
Με τούτα και μ΄ εκείνα δεν το έβαλα κάτω.
Όλα αυτά είναι μια πολύ καλή βοήθεια για τη συνέχεια. Η διαδικασία δίαιτας είναι για μένα μια διαδικασία εκπαίδευσης για το υπόλοιπο της ζωής μας. Να μάθουμε να λειτουργούμε και να τρώμε ως άνθρωποι που έχουν το κατάλληλο για τους ίδιους βάρος.
Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται σε σχέση με το σώμα τους και το φαγητό, τα άτομα που δεν είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα, βλέπει κανείς πως τρώνε μόνο όταν πεινούν, όταν χορτάσουν σταματούν, απολαμβάνουν τη γεύση του φαγητού τους τρώγοντας αργά και ηδονιστικά. Δεν νιώθουν ενοχές όταν τρώνε. Απολαμβάνουν το φαγητό τους ανένοχα και δεν νιώθουν στερημένοι.

Κάποιοι από αυτούς κινούνται συνέχεια, είναι αεικίνητοι. Κάποιοι άλλοι είναι νωθροί από τη φύση τους. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι με φυσικό βάρος αθλητές. Η σχέση τους με το φαγητό είναι σχέση φλερταριστική και όχι μιας εξαρτητικής αρρωστημένης σχέσης.
Φλερτάτουν με το φαγητό και τη γεύση, αλλά φροντίζουν να νιώθουν και μετά το φαγητό καλά.
Αλήθεια, πώς νιώθει το στομάχι μας όταν το βαρυφορτώσουμε; Μήπως είναι βαρύ και ασήκωτο;
Μήπως η διάθεση μας πέφτει;
Μήπως νιώθουμε βαριοί και ασήκωτοι;

Θέλω να ελευθερωθώ, να απελευθερωθώ από τα περιττά κιλά, να νιώθω ελαφριά και να απολαμβάνω το φαγητό μου στο φουλ. Να φλερτάρω μαζί του. Να το τρώω, να μη με τρώει....
Φιλιά
Θέκλα

Χαρούμενα Γενέθλια

4 του Μάη σήμερα και γιορτάζω τα γενέθλια μου. Κλείνω τα 37 χρόνια...
Πού καιρούς που έκλεινα τα 17... :-)
Από χθες το βράδυ άρχισαν να έρχονται οι ευχές μέσω διαδικτύου και τηλεφώνου.
Να ζήσεις, να περάσεις υπέροχα, υγεία, χαρά ευτυχία, να είσαι με αυτούς που αγαπάς κτλπ.
Όμορφες ευχές, βγαλμένες από την καρδιά των ανθρώπων, εκείνων που με γνωρίζουν προσωπικά κι εκείνων που  με γνωρίζουν μόνο διαδικτυακά, και παρόλα αυτά βρήκαν το χρόνο να γράψουν μια ευχή.
Συγκινήθηκα. Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που μου θυμίζετε πως δεν είμαι μόνη. Πως σε κάποιες καρδιές των ανθρώπων μιλάω ή μίλησα στο παρελθόν, πως αυτός ο σκληρός και επικριτικός εαυτός μου μπορεί να κάνει και λάθος όταν με ξαποστέλνει στο πυρ το εξώτερον για όσα λάθη και παραλείψεις κάνω και έκανα.
Και θα πραγματοποιήσω την ευχή σας. Θα περάσω όμορφα.
Ήδη η μέρα ξεκίνησε όμορφα από το πρωι. Θύμισα στα παιδιά πως είχα τα γενέθλια μου και δεν μου γκρίνιαζαν μέχρι να τα πάω σχολείο. Τέλεια!
Με φίλησαν ακόμη και στο ασανσέρ. Όχι πως δεν με φιλάνε άλλες φορές, αλλά το φιλί τους σήμερα είχε μια διαφορετική γλυκύτητα.
Μετά που άφησα τον Λάζαρο στο σχολείο περπάτησα στο πάρκο. Είχε αρκετές μέρες να το κάνω και ο ηλιόλουστος καιρός με αποζημίωσε, καθώς και η αναπάντεχη περιπατητική συντροφιά μιας φίλης που σήμερα αποφάσισε να αφιερώσει τη μέρα στον εαυτό της και να πάρει άδεια από τη δουλειά.
Επέστρεψα στο γραφείο και είδα μια αγαπημένη μου πελάτισσα. Δεν το ήξερε πως είναι τα γενέθλια μου και δεν της το είπα. Μου έδωσε δώρο όμως. Ήταν καλύτερα σήμερα. Πιο δυνατή και αγαπητική προς τον εαυτό της.
Μαγείρεψα στη συνέχεια για τα παιδιά. Και ναι, η κόρη μου άρχισε να ζητάει λαχανικά, όχι μόνο κρέατα και άμυλα. Της έκανα και  τα πράσινα κολοκύθια που πεθύμησε  με το δικό μας τρόπο μαγειρέματος.
Κάθισα στο διαδίκτυο. Προσπάθησα να ευχαριστήσω για όλες τις ευχές. Θα μου πάρει δυο τρεις μέρες νομίζω όμως μέχρι να το ολοκληρώσω αυτό.
Και το βράδυ, θα βγάλω τα παιδιά έξω για φαγητό σε ένα εστιατόριο που θέλουν από καιρό να επισκεφτούν.
Έτσι απλά. Φέτος δεν έχει πάρτυ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονταν πολλοί φίλοι στο σπίτι, και περνούσαμε όμορφα. Φέτος όμως, ξεχάστηκα. Δεν είχα χρόνο να το ετοιμάσω. Ή ας είμαι πιο ειλικρινής, δεν είχα διάθεση. Στα περσινά μου γενέθλια πέρασα ελάχιστο χρόνο με τα παιδιά και ειδικά με τον γιο μου, ο οποίος δεν είχε έρθει στο μεγάλο πάρτυ που διοργανώσαμε. Τον είχα δει λίγο μόνο το μεσημέρι.
Οπόταν φέτος όλη η μέρα είναι δική τους.
Και ήταν πολύ γλυκός πριν λίγο. Αντί να μου στείλει μήνυμα στο κινητό όπως κάνει κάθε μέρα : "Μην αργήσεις!", αντ΄ αυτού, μου έγραψε: "Μεν αργήσεις, αγαπούλα, Χρόνια Πολλά!"

Οπτικές και προοπτικές.

Είμαι φέτος 37 χρονών.
36! τσιρίζουν τα παιδιά μου κάθε φορά που το αναφέρω, επειδή ακόμη να τα κλείσω. Ε και τι έγινε; Ένας μήνας και κάτι έμειναν μέχρι τα γενέθλια μου.
Γεννήθηκα στις 4 του Μάη το 1975. Ερχόμουν με τα πόδια σε στάση γιόγκα και μετά από 4 μέρες αγωνίας για τη μάνα μου γεννήθηκα με καισαρική. Εγκάρσια μάλιστα. Η κοιλιά της μάνας μου έχει πάνω ένα σταυρό. Από τη δική μου γέννα και αυτήν του αδελφού μου το 1978.
Οι γέννες όπως τους θανάτους είναι μεγάλη φασαρία. Η μάνα μου αναπολεί πως κόντεψε να πεθάνει μετά από τη γέννηση μου από μια σοβαρή μόλυνση στα νεφρά, κάθισα βλέπετε εκεί περισσότερο από το κανονικό, γεννήθηκα με μακριά μαλλιά και νύχια και γενικώς δεν ήθελα να βγω, επειδή ίσως από τότε υποψιαζόμουν πως δεν είναι και τόσο εύκολο να ζεις σε αυτό τον κόσμο, και δη στην Κύπρο.

Μέχρι φέτος, αναπολούσα την παιδική μου ηλικία με την ανάλογη κριτική και ισοπεδωτική στάση ενός ανελέητου αυτογνώστη τάχα ψυχολόγου. Πως τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, πως με σημάδεψε το γεγονός πως ο πατέρας μου αρνούνταν να φέρει τηλεόραση στο σπίτι μέχρι τα 10 μου, πως το ξύλο που έφαγα δεν μπορώ να το ξεπεράσω και γενικώς πως είχα μια πολύ άσχημη παιδική ηλικία μες την κατάθλιψη. Συνέδεα δε πάντοτε την εξέλιξη μου σε παχύσαρκο άτομο ή καλύτερα σε γιογιο με τάσεις παχυσαρκίας, στην μεταμόρφωση του παπά μου σε παπά της εκκλησίας στα 6 μου χρόνια. Από τον καιρό που πήγα στο δημοτικό άρχισα να τρώω βουλημικά και μέσα σε 4-5 χρόνια κατάφερα να αλλάξω το μεταβολισμό μου. Μπούρδες. Είχα τάση για παχυσαρκία από μικρότερη. Αφού οι αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία πάντοτε είναι συνδεδεμένες με αχνομυριστά φαγητά, την κουζίνα της μακαρίτισσας της γιαγιάς της Θέκλας και τα μαγειρέματα στη δική μας κουζίνα, που ήταν ένα μακρυνάρι στο οποίο περνούσαμε τις περισσότερες ώρες. Ακόμη κι όταν δέησε ο Παπάντρεας να φέρει τηλεόραση στο σπίτι, στην κουζίνα την εγκατέστησε σε ένα άσπρο έπιπλο από συμπιεσμένα ροκανίδια και βαμμένο με πυκνή πλαστική μπογιά, αυτα τα κακόγουστα φτηνιάρικα κατασκευάσματα που ήταν στη μόδα στα τέλη της δεκαετίας του 80.
Στο πατρικό μου φυσικά παρέμενε πάντα η τραπεαζαρία στο σαλόνι από συμπαγές ξύλο και τα πρώτα έπιπλα που απέκτησαν οι γονείς μου κι αυτά παλιομοδίτικα, συμπαγές ξύλο κι αληθινές κατασκευές.
Αλλά η ζωή μας περιοριζόταν κυρίως στην κουζίνα και στη γειτονιά.
Κάθε μεσημέρι μετά το φαγητό αναγκαστικά πηγαίναμε για σιέστα, μεσημεριανό ύπνο. Αυτή την ευλογημένη συνήθεια που μέχρι τώρα μου δίνει τη δυνατότητα να αντέχω τη μέρα και που από ότι ακούω κάνει καλό και στην καρδιά. Εμείς φυσικά στριφογυρίζαμε μέσα στα σεντόνια και πολλές φορές το σκάγαμε από το μπαλκόνι των υπνοδωματίων μας, ο αδελφός μου κι εγώ, και βγαίναμε στη γειτονιά. Στο δρόμο που τότε ήταν ακόμη χωματόδρομος και στις γειτονικές αλάνες.

Πόσα απογεύματα που μύριζαν άνοιξη δεν τα περάσαμε παίζοντας με τα παιδιά της γειτονιάς μας στις αλάνες. Πόσα "κρυφτά", "μιτσοκαμμητά", "συμμορίες" δεν παίζαμε για ώρες. Κι όταν νύχτωνε, όταν έπεφτε ο ήλιος και άναβαν τα φώτα στους στύλους της ηλεκτρικής, έβγαινε η μάνα μου στα κάγκελλα της αυλής και μας φώναζε: Θέκλα, Θεοδόση, ελάτε στο σπίτι!
 Φώναζε φυσικά για κάμποση ώρα με συγχορδίες κι από τις άλλες μανάδες στη γειτονιά. Δεν είχαμε βλέπετε κινητά να κουβαλούμε μαζί μας, όπως τα δικά μας παιδιά τώρα κι ούτε φυσικά ακούγαμε κι εύκολα τόσο μακριά που ακίνδυνα απομακρυνόμασταν από τα σπίτια μας. Λίγα τα αυτοκίνητα, χωματόδρομοι και πολλά άδεια οικόπεδα. Ο παράδεισος μιας αθώας παιδικής ηλικίας.
Τι ήταν όμως εκείνο που με έκανε τόσα χρόνια να πιστεύω πως η παιδική μου ηλικία δεν ήταν καλή; Πως ήταν εξαιρετικά τραυματική; Ήταν όντως έτσι και πλέον το έχω ξεπεράσει με τα τόσα χρόνια σπουδών και εξάσκηση στην ψυχοθεραπεία ή η οπτική μέσα από την οποία την έβλεπα ήταν αλλοιωμένη; Μπορεί να είναι έν από τα πιο πάνω, κανένα ή και τα δύο μαζί.
Αυτό που ξέρω φέτος, που πλέον έπαψα να πιστεύω σε ονειροφαντασίες, μετά το όντως τραυματικό για μένα 2011, όπου ξεπούλησα την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την όποια πνευματικότητα μου για να αναμειχθώ με τη βρωμιά της πολιτικής και να πιστέψω μεγαλομανώς πως θα μπορούσα να φέρω διαφορά σε αυτό τον τόπο, είναι πως έπαψα να είμαι ανήσυχη. Κατέληξα με το δύσκολο τρόπο στο να παίρνω τη ζωή όπως έρχεται και να ζω στο παρόν. Να μην πιστεύω σε κούφιες υποσχέσεις,  να φοβάμαι αυτά που όντως είναι φοβιτσιάρικα και να ελπίζω μόνο σε όσα είναι εφικτά. Το είχα ακούσει και το είχα διαβάσει τόσες φορές σε πατερικά κείμενα και σε εγχειρίδια ψυχοθεραπείας. Να ζεις στο παρόν. Και δεν μπορούσα να το εννοήσω και να το βιώσω πλήρως, μέχρι φέτος.
Και τώρα που ζω στο παρόν, μπορώ και χαίρομαι όλα εκείνα τα μικρά καθημερινά πράγματα που στο παρελθόν τα παρέβλεπα και αλλοίωνα την ευφραντική τους σημασία λόγω της συνεχούς ανησυχίας μου.

Ναι, ήμουν ανήσυχη στην παιδική μου ηλικία. Προσέβλεπα σε μια ευτυχία που θα ερχόταν με τα χρόνια, με την ενηλικίωση, με την ελευθερία από τον οικογενειακό ζυγό, με την ερωτική ολοκλήρωση, την επαγγελματική επιτυχία και όλα αυτά στα οποία προσδοκούν οι προέφηβοι. Στη φωτογραφία αυτή είμαι στο μπαλκόνι ενός δωματίου στο Μοναστήρι της Χρυσορρογιάτισσας στην Πάφο. Ξεκαλοκαιριάζαμε στην Χρυσορρογιάτισσα και στην Κατασκήνωση της Μητρόπολης Πάφου στην Αγία Μονή, όπου ο πατέρας μου ήταν υπεύθυνος. Πόσο υπέροχο ήταν εκείνο το μπαλκόνι. Πόσα πρωινά δεν έβγαινα να χαρώ τη θέα μέχρι κάτω, μέχρι τη θάλασσα... Κι όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω. Δεν μπορούσα να το χαρώ. Επειδή ονειρευόμουν και περίμενα ένα μαγικό αύριο όπου η ευτυχία μου θα ερχόταν επειδή θα γινόμουν μεγάλη, όμορφη, αδύνατη, σπουδαία, ερωτεύσιμη, πετυχημένη. Ω φευ! Τα όνειρα είναι όμορφα κι είναι καλά για τα παιδιά μας. Να βασίζονται όμως στην πραγματικότητα. Να είναι ρεαλιστικά.
Στην πορεία της ζωής μου φέρθηκα αυτοκαταστροφικά από την πρώτη νεότητα μέχρι σήμερα, επειδή ένιωθα πως δεν είχα εκπληρώσει εκείνα τα συγκεκριμένα παιδικά όνειρα. Και δεν μπορούσα να χαρώ το σήμερα, το τώρα, τη ζωή που έχω στα χέρια μου, αυτά που συμβαίνουν καθημερινά. Την όμορφη φύση που είναι παντού, τα παιδιά, τις δουλειές του σπιτιού, το φαγητό,  την ξεκούραση, τον ύπνο, τη μουσική. Πάντα κάτι έλειπε. Κάπου είχα να πάω και τα καθημερινά με καθυστερούσαν. Μου έκοβαν το δρόμο, για αυτό και δεν τα συμπαθούσα τόσο, δε συμφιλιωνόμουν μαζί τους.
Μετά το 2011 και την μεγάλη νίλα που έφαγα, το ρεζιλίκι, τη ντροπή, τον ψυχολογικό πόλεμο, την οικονομική ζημιά, τον ξεφτιλισμό, ο οποίος ακόμη συνεχίζεται από κάποιες κομματικές ομάδες που κακώς με θεωρούν επικίνδυνη, προσγειώθηκα. Αντιλήφθηκα πως δεν έχω να πάω πουθενά. Εδώ θα μείνω. Και καλά κάνω να το απολαμβάνω. Να χαίρομαι όσα έχω. Και είναι πολλά. Η αγάπη της οικογένειας μου, η αγάπη των παιδιών μου, η αγάπη των φίλων μου, η αγάπη των πελατών μου, το αίσθημα ικανοποίησης όταν βοηθάς ένα άνθρωπο ή ένα ζευγάρι να χαμογελούν,  το διάβασμα, το γράψιμο, οι περίπατοι στη φύση, ο ύπνος, το νόστιμο φαγητό και η χαλάρωση μπροστά από την τηλεόραση έστω και για λίγο, επειδή συνήθως προτιμώ το διάβασμα.
Έχει τόσα πολλά βιβλία ακόμη να διαβάσω, τόσους ανθρώπους να αγαπήσω και να βοηθήσω μέσα από τη δουλειά μου, τόσες στιγμές να ζήσω με τα έφηβα παιδιά μου που εξελίχθηκαν σε πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Έχει τόσα όμορφα η ζωή και μπορώ να τα χαρώ επειδή σταμάτησα να είμαι ανήσυχη. Ησύχασα και ζω στο τώρα και χαίρομαι πολύ για αυτό...

Η θέα από το μπαλκόνι μου...

Το 2011 ήταν ένας χρόνος δύσκολος για μένα. Υπέροχος, φανταστικός, δημιουργικός κι επώδυνος. Από εκείνους τους χρόνους που μαθαίνεις πράγματα με το δύσκολο τρόπο και καταλήγεις στο πως οι λύσεις δεν είναι πάντοτε εύκολες, αλλά έρχονται από μόνες τους όταν εσύ πάψεις να τις περιμένεις.
Μια από τις επώδυνες και επίπονες θυσίες που είχα να κάνω τον περασμένο Οκτώβριο ήταν να μετακομίσω σπίτι. Από ένα πολυτελές σπίτι να μετακομίσω σε ένα διαμέρισμα στον ένατο όροφο στο κέντρο της Λευκωσίας. Όλοι χρειαστήκαμε να κάνουμε θυσίες με την οικονομική κρίση, γιατί όχι και αυτοί που πίστεψαν αφελώς ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο; Αφελείς ονειροφαντασίες ενός ποιητή, συγγραφέα ή τρελλού...
Τέσπα, η αμοιβή μου είναι είναι μπαλκόνι με υπέροχη θέα, που μου δίνει την αίσθηση της διαφυγής στον ουρανό, όπως κι αν είναι αυτός κάθε πρωι.
Η οικονομική κρίση μπορεί να μας φέρει πιο κοντά σε απίστευτες ομορφιές.

Και που να έχουν διάφορες μορφές..

Η θέα κάθε πρωι από το μπαλκόνι είναι διαφορετική...

Και το ίδιο πανέμορφη....

Μπορεί μια θέα από ένα ψηλό μπαλκόνι να σε κάνει ευτυχισμένο; Ναι. Μπορεί.
Κι από κει και πέρα έρχονται και άλλα όμορφα πράγματα.
Η ευτυχία ξεκινά από μέσα μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας την δώσει. Μόνο να την μοιραστεί μαζί μας, αν μας αγαπά πραγματικά.
Οι άλλοι μπορούν να στέκονται εμπόδια στην ευτυχία μας. Κυρίως με το να μας δίνουν μια άσχημη εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου.
Η μετακόμιση στο ψηλό μπαλκόνι ήρθε μαζί με μια υπέροχη θέα, μια όμορφη εικόνα της ζωής...