Η μάνα μου νευριάζει με...!

"Σαν την μάναν εν έσιει..."

Ευτυχώς....!

Με έπιασε το μητροκτονικό μου παραλήρημα σήμερα. Από χθες δηλαδή, που πήγα στην Πάφο για το Σαββατοκύριακο και η μάνα μου δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, επινόησε μάλιστα και προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν για να βγάλει ίσως τα νεύρα της πάνω μου...

Τη μάνα μου αγαπώ την. Τζιαι τζιείνη αγαπά με. Αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν την φέρω στη σκέψη μου....

Λοιπόν, επειδή έγραψα ένα δυο θυμωμένες ενημερώσεις καταστάσεις στην ιστοσελίδα μου στο Facebook, και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλοι αναστατώθηκαν κάπως, γράφω εδώ εκτενώς για να εξηγήσω τη δική μου οπτική του θέματος.

Κατ'αρχάς, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, γνωρίζω πως την ενοχλεί αφάνταστα να μιλώ για αυτήν δημοσίως, οπόταν ο αρχικός μου στόχος ίσως είναι η εκδίκηση, σωστά; 

Εκφράζομαι δημοσίως για να εκτονώνομαι, για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου γράφοντας και επειδή ίσως κάποιοι αναγνώστες βρουν κάποιες εξηγήσεις σε δικές τους απορίες μέσα από τα γραφόμενα μου. Και επίσης επειδή ίσως έτσι βοηθήσω λιγάκι στο να σπάσει αυτό το κοινωνικό ταμπού στην Κύπρο πως δεν λέμε τα προβλήματά μας, δεν αφήνουμε τους άλλους να καταλάβουν πως κάποια θέματα και άνθρωποι μας ταλαιπωρούν... Όλοι έχουμε προβλήματα, όλοι έχουμε δύσκολες μέρες, όλοι έχει στιγμές που νομίζουμε πως θα τρελαθούμε...

Λοιπόν,

για μένα, η αγάπη της μάνας είναι αδιαμφισβήτητη ακριβώς επειδή πρόκειται περί κτηνώδους ενστίκτου. 

Δεν μπορείς να επαινέσεις κάποιον επειδή έπραξε όπως προγραμματίστηκε από τη φύση, ούτε να τον κατηγορήσεις βέβαια.

Τι είδους αγάπη όμως είναι η  ενστικτώδης μητρική;

Αγάπη που έχει να κάνει με το να επιδιώξεις την εγκυμοσύνη, να την κρατήσεις, να προσέχεις το μωρό όταν είναι βρέφος και νήπιο, να το ταΐζεις, να το καθαρίζεις, να το ντύνεις, να το κοιμίζεις και γενικώς να το βοηθήσεις να επιβιώσει μέχρι να αρχίσει να αυτοεξυπηρετείται...

Ως εκεί.

Θυμάμαι όταν ήταν τα παιδιά μου πιο μικρά μου έλεγαν πως με αγαπούν πολύ.(Τις φορές που δεν μου έλεγαν πως με μισούν...:-). Τους ρωτούσα γιατί;

Και μου απαντούσαν:

-Επειδή μας προσέχεις

-μας μαγειρεύεις

-μας παίρνεις σχολείο

-μας αγοράζεις ρούχα

-μας προσέχεις όταν κοιμόμαστε το βράδυ

-οδηγείς ασφαλώς όταν είμαστε στο αυτοκίνητο κτλ....

Κι εγώ τους έλεγα πως αυτά ήμουν υποχρεωμένη να τα κάνω, επειδή εμένα μου κάπνισε να τους γεννήσω. Και πως δεν χρωστούν καμιά υποχρέωση σε εμένα για αυτό. Και πως προτιμώ να με συμπαθούν/αγαπούν, όταν και αν  θα καταφέρω να τους αγαπώ, εκτιμώ, σέβομαι και τους αφήνω ελεύθερους μέσα στα πλαίσια της ηλικίας τους....

Διάφορες μορφές της μητρικής αγάπης, που υπερβαίνουν την ενστικτώδη της μορφή:

ΘΕΤΙΚΕΣ

• Σεβασμός στην ελευθερία και την προσωπικότητα του παιδιού μας
• Σεβασμός στις επιλογές του
• Συνειδητή προσπάθεια ώστε τα παιδιά μας να αποκτήσουν υπευθυνότητα και συναισθηματική ωριμότητα ανάλογη της ηλικίας τους.
• Προσπάθεια να κατανοήσουμε τα κίνητρα τους όταν φέρονται με τρόπους που δεν καταλαβαίνουμε
• Προσπάθεια να καταλάβουμε τα δικά μας κίνητρα όταν έχουμε αρνητικά συναισθήματα απέναντι τους. Γιατί ναι, συμβαίνει και αυτό: η μάνα να έχει αρνητικά συναισθήματα για το παιδί της, είναι ανθρώπινο....
• Έγνοια να μεγαλώσουμε παιδιά με ρίζες και φτερά. Να νιώθουν αγάπη, αποδοχή, εγγύτητα από τη μάνα τους και ταυτόχρονα ανένοχα να ανοίγουν τα φτερά τους για να γνωρίσουν τον κόσμο και να διαμορφώσουν τη ζωή τους ελεύθερα και υπεύθυνα
• Συνειδητή θυσία χρόνου, ενέργειας, σημασίας προς τα παιδιά μας. Πρώτα από όλα έχουν ανάγκη τη σημασία από τη μάνα τους..... (Και όταν δεν την παίρνουν από την αρχή, τότε αναπτύσσουν συμπεριφορές που επιζητούν σημασία και μετά λέμε πως φταίνε αυτά....)

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ

• Υπερπροστασία
•  Χειραγώγηση με μέσο τα χρήματα
• Προβολή κι επιβολή απωθημένων στα παιδιά μας
• Σύγκριση των παιδιών μας με άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας
• Ζήλια προς τα παιδιά μας
• Αντιπάθεια για όσα κάνουν τα παιδιά μας και φοβόμαστε πως μπορεί να τα κάνουμε κι εμείς, ή κάναμε στο παρελθόν και φοβόμαστε πως θα ξανακάνουμε ή θέλουμε να κάνουμε και δεν το αποτολμούμε...

Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, έτυχε να αναφέρω το θέμα της ζήλιας της μάνας προς την κόρη. Και η τηλεθεάτρια απόρησε έντονα...

Μετά το τέλος της εκπομπής με ρώτησε ακόμη πιο απορημένα: Μα υπάρχουν μητέρες που ζηλεύουν τα παιδιά τους; Αλήθεια; Εμένα η μάνα μου όλη την ώρα μου λέει πόσο όμορφη είμαι, και πόσο με καμαρώνει και με λούζει με θετική ενέργεια...

-Ήμουν σίγουρη..., της απάντησα. Έτσι εξηγείται και η αυτοπεποίθηση και η επιτυχία σου....:-)

Η δική μου η  μάνα δεν με επαινεί ποτέ και ο,τι κάνω για αυτήν είναι λάθος. 

Need say no more....

Φιλιά,

Θέκλα