Η ανατομία ενός άντρα

Αύριο τα παιδιά φεύγουν και ξεκινούν επιτέλους οι διακοπές μου, οι οποίες θα κρατήσουν μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Με εξαίρεση τη Δευτέρα 22 Αυγούστου, που οφείλω να επισκεφτώ το γραφείο για 3 συσκέψεις που δεν παίρνουν αναβολή, θα είμαι "διακόπτουσα".
Και επειδή από ταξίδια κι εμπειρίες γέμισα αυτό τον χρόνο, δε θα πάω πουθενά. Ούτε καν στην Πάφο. Μόνο για τα απαραίτητα. Για το γενέθλιο της ανιψιάς μου και τον γάμο του γιου της κουμέρας μου. Κι αυτά όμως σκέφτομαι να τα κάνω ή μονοήμερα, όπως έκανα το Δεκαπενταύγουστο ή να πάρω μαζί μου και το laptop.
Επιτέλους, το αποφάσισα. Θα καθίσω να γράψω την "Ανατομία ενός άντρα". Κατόπιν απαίτησης του αναγνωστικού μου κοινού, καθότι έχει 6 χρόνια να βιβλιογραφήσω και επειδή το η "Θέκλα θέλει σε", διακόπηκε στη μέση από τις 11 του Ιούλη από το "Δημήτρη δεν σε θέλουμε, κι εσύ τίποτα", πάλιωσε πλέον αυτό, δεν έχω δύναμη να γράψω για την παλαιοκομματική πολιτική και την τραυματική μου εμπειρία από το κονταροχτύπημα μου με δαύτην, κι επειδή αντιλήφθηκα πως αν γράψω όσα βίωσα προεκλογικώς, εν τότε που εν να με κάτσουν μέσα για τα καλά τζιαι την νύχταν κόφκουν το ρεύμα στις φυλακές τζιαι εν θα μπορώ να βλέπω να γράφω, αποφάσισα να γράψω επιτέλους το αντίστοιχο για την "Ανατομία μιας γυναίκας". Αυτό για την αντρική.
Ο Φαντομάς είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης, αλλά νομίζω πως εν χωρεί μες το βιβλίο γιατί συμπεριλαμβάνει τόσες εξαιρέσεις των κανόνων που θα κάνουν το βιβλίο προσωπογραφία του, θα περιοριστώ στους εκατοντάδες άντρες πελάτες μου και τις ιστορίες τους.
Θα διώξω τη βοηθό από το σπίτι, ήδη έσπασε μετά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο, οπόταν έχω καλή δικαιολογία πέραν της οικονομικής κρίσης, θα συγκατοικήσω με τον Τεκύλα και θα βγαίνω μόνο για τσιγάρα και προμήθειες και τις ανάγκες του συμπαθούς τετράποδου. Αποφάσισα να απολέσω καμιά δεκαριά από τα 95 μου κιλά, οπόταν θα τρώω ρύζι, το οποίο το πετυχαίνω μούρλια, και φυσικά αυγά που είναι η αγαπημένη μου τροφή, και θα πίνω καφέδες.

Οπόταν, δεν είμαι εδώ για κανέναν...
Η αποχή μου από το facebook θα είναι πλασματική. Τηλεόραση βαριέμαι να κοιτάξω εδώ και χρόνια, στα τηλέφωνα βαριέμαι να μιλώ, οπόταν θα αποτελέσει το μοναδικό παράθυρο προς τον έξω κόσμο, κι αυτό για τις ώρες του  διαλείμματος. Το πήρα απόφαση. Θα γράψω και θα τους γράψω όλους στο .... καινούριο μου βιβλίο.
Wish me luck!

Ο γιος μου κι εγώ.. Who's the boss now?

Όταν ήμουν μικρομάννα, στα 22 μου,  δεν άντεχα ούτε τα κλάματα, ούτε τις γκρίνιες του γιου μου, ούτε τις ιδιοτροπίες του, ούτε την νυχτερινή αυπνία του. Αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο ήταν που δεν μπορούσε να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει τι έχει, τι νιώθει, τι θέλει...Μια ζωή έχω να κάνω με το λόγο. Είμαι κόρη φιλο-λόγου και θεο-λόγου. Είμαι ψυχο-λόγος. Και ίσως, σαν ένα κουσούρι που μου έχει μείνει από την κλασική παιδεία και την παιδική και εφηβική εντρύφηση στα της θρησκείας και των κηρυγμάτων δίνω στο λόγο περισσότερη έμφαση από ότι σε άλλες γλώσσες. Όπως την γλώσσα του σώματος για παράδειγμα, ή στις εκφράσεις του προσώπου, σε όλα αυτά που μας λένε τα μωρά και οι μεγάλοι χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους.
Περίμενα λοιπόν ο γιος μου να ανοίξει το στόμα του και να αρχίσει να μου μιλάει.
Άργησε να το κάνει αυτό. Πρέπει να ήταν 3 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ευφυία του, αν και οι γονείς μου με διαβεβαίωναν πως και ο αδελφός μου, ο οποίος σαφώς έχει ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από εμένα, άργησε να μιλήσει, μετά τα τρία του χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν μίλησε για πρώτη φορά τα είπε όλα, αλλά δεν τα έλεγε στη "δική μου γλώσσα". Είναι αγόρι, έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ανήκει σε άλλη γεννιά.
Μου πήρε χρόνο πολύ να αποδεχθώ και εσωτερικά τη διαφορετικότητα του από εμένα. Και τις όποιες ομοιότητες μαζί μου.
Διάβασα και ξαναδιάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο : Τhe dark side of the light chasers, στο οποίο εξηγείται γιατί μας ενοχλούν πράγματα σε άλλους.

Μας ενοχλούν είτε τα χαρακτηριστικά που έχουν οι άλλοι και έχουμε και εμείς και δεν μας αρέσουν πάνω μας, είτε αυτά που είχαμε και κόψαμε και φοβόμαστε πως μπορεί να ξανακυλίσουμε, είτε αυτά που θέλουμε να έχουμε και δεν μπορούμε, ένα πράγμα.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας τον μικρούλη, έμαθα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι, αγαπώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.
Υπέροχο, καταπληκτικό ταξίδι, αλλά δύσκολο και μοναχικό. Επειδή ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος, ο γονιός δεν μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να συμπεριφέρεται ως παιδί με το παιδί. Αυτό προσπάθησα πολύ να το πετύχω. Κάποιες φορές δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά, αλλά ήταν ο κανόνας με τον οποίο ζούσα και ζω μαζί του. Πως τα παιδιά χρειάζονται τον γονιό να είναι γονιός, να τους βάζει όρια, να τους συμβουλεύει και να τους δίνει έτσι την τόσο απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας για ένα παιδί και έναν έφηβο.
Είχε φορές όμως που ήθελα να κυλιστώ κι εγώ στο πάτωμα και να πάθω το ανάλογο temper tantrum..., το οποίο σε απλά ελληνικά είναι η "νόμιμη" και κατανοητή κρίση θυμού ενός παιδιού

 Ξέρεις, γιε μου, έχει φορές που θυμώνω κι εγώ πολύ, είμαι σίγουρη πως το ξέρεις... Τις περισσότερες φορές προσπαθώ και συγκρατούμαι. Κάποιες δεν τα καταφέρνω και τότε μπαίνουμε σε μάχη... Η οποία πληγώνει και τους δύο. Συγκρουόμαστε τόσο πολύ ίσως επειδή μοιάζουμε, όχι μόνο στην φάτσα και στο κορμί, αλλά και στην προσωπικότητα. Είμαστε κι οι δυο τελειομανείς, εγωιστές, δυναμικοί και με μεγάλη αγάπη στο δίκιο και την δικαιοσύνη.
Εσύ σκέφτεται λίγο περισσότερο το τι θα πει ο κόσμος, από ότι εγώ. Ή κατά την Debbie Ford, κι εγώ ενδόμυχα ίσως το σκέφτομαι και δεν μου αρέσει που το σκέφτεσαι κι εσύ.
Έχεις κάποια κοινωνικά στερεότυπα που δεν μου αρέσουν, με ενοχλούν. Ίσως γιατί τα είχα κι εγώ παλιά και φοβάμαι να μην τα ξαναποκτήσω. Είμαι διαθέσιμη όμως να το παλέψω να σε δέχομαι όπως σκέφτεσαι και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να τα σπάσεις κι εσύ, αν τελικά θελήσεις. Και εύχομαι να θελήσεις, ειλικρινά. Γιατί ως γονιός, κάποιες αρχές θέλω να σου εμφυσήσω κι εγώ. Όπως μου εμφύσησαν οι παππούδες σου. Κάποιες τις κράτησα και κάποιες μεγαλώνοντας τις απέρριψα. Κι εγώ πρέπει να σου δώσω πράγματα, αξίες, σταθερές, πάνω στις οποίες να πατήσεις για να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Πολλές φορές με αμφισβητείς. Κι αυτό δεν περίμενες την εφηβεία για να το κάνεις. Το κάνεις από τότε που γεννήθηκες :-) Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τον γονιό, που προσπαθεί τόσο πολύ. Αλλά αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι πως εσύ δεν διάλεξες να γεννηθείς σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο, εγώ διάλεξα να σε γεννήσω, οπόταν ήμουν και είμαι υποχρεωμένη να αντέχω, να σε αντέχω, να με αντέχω μαζί σου. 

Ξέρω πως αυτή την ανάρτηση δεν θα την διαβάσεις. Δεν με έχεις φίλη στο Fb, στο κινητό σου με έχεις καταχωρημένη ως FBI, δεν θέλεις να κάνω παρέα με τους φίλους σου, ούτε να έρχομαι πια στα γενέθλια σου. Ξέρω όμως πως με αγαπάς. Και πως όταν καθόμαστε να μιλήσουμε ηρεμα, είσαι υπέροχος. Και να σου πω και κάτι;
Είσαι καλύτερος από μένα. Πιο έξυπνος, πιο προσγειωμένος, θα πετύχεις περισσότερο στην ζωή σου. Και στην συναισθηματική. Είσαι ήδη ο μόνος άνδρας εκτός από τον πατέρα μου, που κατάφερε να ζήσει μαζί μου 14 ολόκληρα χρόνια!
Πρέπει όμως να συνεχίσω να είμαι μαμμά... Ως που να γίνεις ενήλικας και να μπορούμε να είμαστε φίλοι και να γεράσω και να γίνεις εσύ το αφεντικό, αν το θελήσεις, αυτός που θα μου φέρνει χυμούς στο γεροκομείο :-)
Όση ώρα γράφω, κάθεται δίπλα μου, στο δικό του λαπτοπ και αυτή τη στιγμή ακούει:

Μου λέει να μην το βάλω, μου αρέσει το ρεφραίν, μου λέει διάβασε τους στίχους πρώτα, τους διαβάζω, ναι όντως έχει dirty language και δεν ταιριάζει στην περίπτωση μας, αλλά εγώ θα το βάλω, επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι όπως εσένα, κι εδώ είναι το δικό μου ιστολόγιο και θα γράφω ότι θέλω. Τα ίδια είπα και στον παππού σου προχθές που έγραφα για την οικογένεια μας πάλι και μου έκανε παρατήρηση. Του είπα : ξέρεις... Είναι και δικοί μου πρόγονοι, όχι μόνο δικοί σου!
Σήμερα έμαθα πως τα δεκατετράχρονα πίνουν κανένα καφέ πότε πότε και πως στα πάρτι τους μπορεί να πιουν και καμιά Σμιρνόφ, εκτός του να σπάσουν το πόδι του αγαπημένου μου καναπέ. Αλλά, who's the boss now?
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη εγώ .... :-)

Το σπιτούδι μου στην Πάφο

Το Σαββατοκυρίακο πριν την μεγάλη έκρηξη πήγα  στην Πάφο, μετά από πολύ καιρό. Πήγα λίγο με το ζόρι, γιατί ο Λαζ ήταν Ισπανία με την ακαδημία ποδοσφαίρου, η Κακή ήταν στην κατασκήνωση του κατηχητικού της Αγίας Μονής στην Πάφο. Τζι εγώ επαίχτηκα στην Λευκωσία χωρίς τους απαραίτητους γλυκούς μπελάδες μου...
Για να αποφύγω τη μάμμα μου, η οποία πάντα έχει αρνητικά να επισημάνει και το Φαντομά που τότε προσπαθούσε ακόμη να χωνέψει το χωρισμό, εκλείστηκα οικειοθελώς στο σπιτούδι μου.
Το σπιτούδι μου εν ένα μικρό σπιτάκι δίπλα που το πατρικό μου. Χτίστηκε αρχικά για τους παππούδες μου, αλλά αυτοί έχει από καιρό που έφυγαν και το κατέλαβα ως άλλο αυθαίρετο, όταν ήμουν έγκυος την Κυριακή, πριν 12 χρόνια, ππεεεεε, πώς περνά ο καιρός. Έβαψα το που μέσα χρώματα και έκαμα το καταφύγιο. Και εγλίτωσεν και την επική ανακαίνιση του πατρικού μου το 2007. Μόνον πόξω το εβάψαν κι αλλάξαν τα παράθυρα, κι εκόψαν και το κλήμα στην ταράτσα, μέσα ευτυχώς δεν επενέβηκαν, γιατί εμέναν αρέσκουν μου τα παλιά πράματα που αποπνέουν μια συγκεκριμένη ενέργεια. Και δεδομένου του γεγονότος, πως το βιβλίο μου 

αφιέρωσα το της γιαγιάς μου της Σοφίας, το συγκεκριμένο σπιτούδι όπου έζησεν τόσα χρόνια η γιαγιά η Θέκλα μου δίνει κάτι από αυτήν. Την ηρεμία και την απάθεια της. Η γιαγιά μου η Θέκλα ήταν κοντή παχιά και απαθής. Έχω το πρώτο και το δεύτερο. Το τρίτο προσπαθώ να το αποκτήσω.
Και άμα το δεις και αγιοπατερικά, και νηπτικά ακόμη, το να πας από την εμπάθεια στην απάθεια είναι μεγάλη κουβέντα. Φυσικά στην πορεία βοηθάει η εξάσκηση στο empathy, στην ενσυναίσθηση στην ψυχοθεραπεία, αλλά δύσκολο να φτάσεις εκεί.
Έβγαλα λοιπόν διάφορες φωτογραφίες από το καταφύγιο μου με το κινητό και ετοιμαζόμουν να γράψω μια ανάρτηση για το θέμα, και με πρόλαβε η έκρηξη.
Όχι πως την ξέχασα την έκρηξη, όχι πως ακόμη δεν βλέπω εφιάλτες και δεν αγωνιώ για την συνέχεια, αλλά η καθήλωση μου στο σπίτι τις τελευταίες μέρες, μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ τις φωτογραφίες και το καταφύγιο...
Το οποίο, από το 2003 που μετακόμισα στη Λευκωσία αποτελεί συνεχή πόλο έλξης όταν χρειάζομαι να πνάσω, να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να γλύψω τις πληγές μου...
Και πάμε με την πρώτη φωτο... Το κρεββάτι μου, που μου έδωσε η μάνα μου να το στρώσω με τα δευτεριάτικα σεντόνια του ατυχούς γάμου μου και το φοιτητικό μου κουβερλί. Το κοιτούσα κι έμεινα. Πόσες αναμνήσεις μπορεί να αποπνέει ένα κρεββάτι, πόσες ενέργειες. Το κουβερλί θυμάμαι επακριβώς πότε το αγοράσαμε, από πού, την ιστορία του μαγαζιού και τους ατελείωτους ύπνους που έκανα στην Θεσσαλονίκη, μου είχε καθίσει το κλίμα ένα πράγμα και κοιμόμουνα οκτάωρα, εγώ που μόνο 6 ώρες το πολύ αντέχω... Και τα από μέσα σεντόνια. Τα έραψε ο πατέρας μου, από 100% βαμβακερό ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, καθότι ο παππούς ράφτης και όλοι γνωρίζουμε να ράβουμε, και ειδικά τα ασπρόρουχα στο πατρικό μου είναι πάντοτε ραφτά και όχι αγοραστά. Εγώ ήθελα για το νυφικό κρεββάτι άσπρα σατέν σεντόνια, μου τα πήραν, πάντοτε μου έπαιρναν ότι ήθελα και στο τέλος κατάλαβα την σοφία του φυσικού βαμβακιού. Και πως ένα κομάτι ύφασμα δεν φέρνει την ευτυχία, ούτε καν την ευχαρίστηση. Αλλά αυτές είναι παλιές πικραμένες ιστορίες που δεν θέλω να τις αναμασώ, όχι για να τις ξεχάσω, αλλά επειδή η επανάληψη της μνήμης όταν αυτή έχει καθαγιαστεί, δεν έχει καμιά ωφέλιμη ενέργεια πέραν της ενθύμισης του τραύματος. Όταν ήδη έχεις λάβει τα σκληρά μαθήματα, ανέλυσες και τα παθήματα, φτάνει να τα αναβιώνεις. Αφήνεις πίσω το παρελθόν

 Στην κουζίνα ανακατεύοντας τα κασόνια βρήκα κάτι παλιούς πανέμορφους πίνακες, οι οποίοι ξέμειναν εκεί από την επική ανακαίνιση. Ο κάθε ένας φτιαγμένος με αγάπη από ανθρώπους που αγαπούν την οικογένεια μας. Επιχείρησα να τους φορτώσω για Λευκωσία, αλλά είπα, άστους, θα τους κρεμάσω εκεί στο καταφύγιο, όταν θα έχω δύναμη να κρατήσω σφυρί. Αυτή τη στιγμή ούτε σφυρίχτρα δεν μπορώ να σηκώσω, τόσο αποδυναμωμένη νιώθω.  Είναι φοβερό όμως πως ένα αντικείμενο όπως ένας πίνακας, μπορεί να έχει διαφορετική συναισθηματική αξία για το κάθε άτομο που ζει σε ένα σπίτι. Η μάνα μου δεν τους αναζήτησε, ο πατέρας μου τους ξέχασε, εγώ τους βρήκα κι ανατρίχιασα... Το ίδιο συμβαίνει και με αντικείμενα τέχνης ή μη που έχουμε στο σπίτι. Πολλές φορές πάω να πετάξω κάτι για να κάνω χώρο και τα παιδιά με αποτρέπουν : Μη! Δεν θυμάσαι από πού το πήραμε, πόσο καιρό το έχουμε ή ποιός μας το έφερε; Και σταματώ. Γιατί θυμάμαι στα 10 μου όταν η μάνα μου αποφάσισε πως δεν ήμουν πια για κούκλες και τις έδωσε όλες σε φιλανθρωπικό ίδρυμα και μου άφησε μόνο μία. Δεν κατάλαβε πόσο πληγώθηκα τότε από την αυθαίρετη επιλογή για αυτόματο μεγάλωμα, δεν πειράζει όμως, μπορεί κι εγώ να έχω κάνει τα ίδια και να μην το ξέρω. Αν ρωτήσω τα παιδιά θα μου πουν, αλλά το αφήνω για άλλη φορά. Είπαμε, τώρα δεν αντέχω και πολλά πολλά.

 Στα ντουλαπάκια της κουζίνας τα φλιντζάνια μου. Αυτά που χρονολογούνται από την Θεσσαλονίκη, και από τα 7 σπίτια που έχω αλλάξει από τα 20 μου. Κάθε κούπα και μια ιστορία. Με τα σερβίτσια και τα ποτήρια και τις κούπες του καφέ έχω κολλήματα. Και με άλλα πράγματα. Αυτά μπορεί να τα πει λεπτομερώς η Αγνή μου, που περηφανεύεται πως ξέρει όλα μου τα χούγια :-)

 Α, και τα παλιά πιάτα της γιαγιάς. Κάποιες εγγλέζικες πορσελάνες made in Bolton από την εποχή της αγγλοκρατίας. Και αυτές δικές μου, δεν αφήνω να μου τις πάρει κανείς. Όχι πως τις θέλουν κι όλας δηλαδή, αλλά εγώ λατρεύω τα παλιά και πολυχρησιμοποιημένα κομμάτια..Πόσες νοστιμιές δεν σερβιρίστηκαν σε εκείνα τα πιάτα. Α! Όλα κι όλα, η γιαγιά ήταν πρώτη στην κουτάλα και την κατσαρόλα...

 Α και το ποτήρι στο οποίο μου έβαζε παγωμένο νερό η μάννα μου και νερωμένη κόκα κόλα όταν ήμουν στο δημοτικό. Καλά λένε πως τα τάππερ είναι αθάνατα... Μόνο που τότε δεν τα έκαναν για πλυντήριο πιάτων και ιδού τα αποτελέσματα, ή να ναι ο ήλιος, όλο σε κάποιο γείσο παραθύρου θα το ξέχασα και έγινε έτσι. Αλλά το νερό έχει την ίδια γεύση που είχε τότε..

 Συνεχίζοντας να ανακατεύω στα συρτάρια της κουζίνας, βρίσκω παλιές φωτογραφίες διαβατηρίου από τα 12 ως τα 15.. Πόση αθωότητα και όρεξη για ζωή... Η γνώση του μέλλοντος ίσως να απέτρεπε τους περισσότερους ανθρώπους από την όρεξη για ζωή, ή όχι; :-)

 Και ένα γυάλινο βαζάκι της γιαγιάς για ένα μοναδικό λουλούδι. Το αγαπημένο της ήταν οι καμέλιες... Άσπρες καμέλιες... τις οποίες έκοβε με το κοτσάνι πολύ κοντό και έβαζε να επιπλέουν στο νερό...Κι αυτό αρωμάτιζε όλη την κουζίνα....

 Τι λουλούδι άραγε έχουν τα πλακάκια στο μπάνιο; Είναι το ίδιο σχέδιο που είχε το μπάνιο στο πατρικό μου πριν την ανακαίνιση, την οποία μισώ, όπως φαίνεται. Θα ρωτήσω τον πατέρα μου. Μπορεί να τους ξέμειναν και 10 χρόνια μετά που έκτισαν το σπιτούδι της γιαγιάς να έβαλαν τα ίδια. Ή τα είχε ακόμη η αγορά, στο ίδιο σχέδιο. Πάντως δεν τα αλλάζω με τίποτα.

Κι αυτό που με ξεκουράζει και με καθαίρει περισσότερο από όλα είναι ένα χλιαρό ντουζ με το φως από το κερί μου, το οποίο όλως παραδόξως μυρίζει ακόμη βανίλια από τον Μάρτη του 2004 όταν το πρωτοάναψα...
Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, άλλες από αυτές της Α.Η.Κ.
Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να έχει την φωλιά του, όχι μόνο οι άντρες, κύριε John Gray.
Και τέτοιες ώρες, τέτοιο μαύρο καλοκαίρι που περνούμε όλο και θέλω περισσότερο να πάω να χωθώ στην φωλιά μου. Στο κρεββάτι μου με το φοιτητικό μου κουβερλί και τα βαμβακερά σεντόνια που μου έραψε ο πατέρας μου.
Α! Και στην Πάφο κοιμάμαι πολύ όταν πάω.
Πολλές ώρες, σε σημείο που ανησυχούν οι δίπλα κι έρχονται και μου κτυπούν τα παράθυρα αν είμαι ζωντανή.
Στο καταφύγιο σου είναι ωσάν να επιστρέφεις στην μήτρα.
Κι ησυχάζεις...
Α! Και χθες με πήραν σηκωτή για το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα και δεν γέμισα εξανθήματα.
Γέμισα απόψε, αλλά ας είναι καλά τα αντισταμινικά... :-)

Όταν ο ξένος πόνος είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας...

Έχει λίγες μέρες που με απασχολεί ένα πολύ σοβαρό προσωπικό πρόβλημα. Από αυτά που πονάνει πολύ.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι πως ακόμη και άρρωστη, ακόμη και στο κρεββάτι,  δεν μπορούσα να ξεχάσω αυτό:

Ως ψυχοθεραπεύτρια, πάντα πιστεύω πως ο δικός μας πόνος, αυτό που περνάμε εμείς οι ίδιοι είναι πιο σημαντικό για μας, από τον πόνο των άλλων. Για αυτό και ενοχλούμαι όταν ακούω από τους πελάτες μου πως οι άνθρωποι γύρω τους τους λένε κουβέντες του τύπου : "Σκέψου τι σοβαρά προβλήματα έχει ο τάδε και θα δεις πως τα δικά σου είναι μηδενικά". Επειδή ο καθένας γνωρίζει τον δικό του πόνο...
Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που κι εγώ η ίδια δεν μπορώ να υπερβώ τον "ξένο" πόνο, αυτόν των οικογενειών των νεκρών και των τραυματιών, στην ουσία όμως, δικό μας πόνο όλων, γιατί είναι η χώρα μας που πλήγηκε βαθειά και πονάει και θα πονάει και στη συνέχεια δυστυχώς...
Γιατί;