Ανισότητα φύλων και εργασιακός εκφοβισμός

ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ

Δεν μπορώ στην προσωπική μου ζωή να είμαι φίλη με όλους όσοι το θέλουν και το ζητούν. Είναι ανθρωπίνως αδύνατο.
Ναι, καταλαβαίνω πως είμαι φιλική στην τηλεόραση και στα γραπτά μου. Άμεση, οικεία. Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι που παρακολουθούν την δουλειά μου, με νιώθουν σαν φίλη τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος. Μια οικεία φωνή με μια φιλική προσέγγιση να αναλύει θέματα σχέσεων, κοινωνίας και ψυχικής υγείας.
Ξεκίνησα αμέσως μετά το πανεπιστήμιο, από το Φθινόπωρο του  1997, έχει σχεδόν 20 χρόνια τώρα, να κάνω δημόσιες ομιλίες, να συμμετέχω σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, να αρθρογραφώ στα Μέσα και να συγγράφω βιβλία.
Η δημόσια έκφραση είτε προφορική είτε γραπτή υπήρξε από τα παιδικά μου, θα τολμήσω να πω, χρόνια το ταλέντο μου. Είμαι καλή σε αυτό και προσπαθώ αυτό το τάλαντο που μου έδωσε ο Θεός να το καλλιεργώ, να το εξελίσσω και να το χρησιμοποιώ προς όφελος της δικής μου ψυχής και των άλλων.
Στην αρχή είχα την δικαιολογία πως εκφραζόμουν δημοσίως για να γνωστοποιήσω την δουλειά μου. Είχα έρθει νεαρή ψυχολόγος από τις σπουδές μου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ήδη παντρεμένη και με ένα μωρό παιδί και είχα άμεση ανάγκη να δουλέψω.
Η αλήθεια όμως είναι πως πάντα αυτό που με συνέπαιρνε σε σχέση με την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το γράψιμο ήταν το να συνεισφέρω στην καταπολέμηση παθογόνων κοινωνικών πεποιθήσεων και στερεοτύπων και στην ανάπτυξη ανθρωπιστικών, υγειών αντιλήψεων σε σχέση με την υγιή ψυχοσωματική λειτουργία του ανθρώπου και στην προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο γίνεται, όσο μπορώ, από πλευράς μου. Με απλά λόγια, ήρθα πίσω σε μια χώρα που η ψυχολογία και οι ψυχολόγοι ήταν κάτι άγνωστο και φοβιστικό στο ευρύ κοινό και ήθελα να εξηγήσω τι είναι η ψυχολογία, τι δουλειά κάνουμε οι ψυχολόγοι και πως δεν είναι ούτε ντροπή, ούτε ένδειξη αδυναμίας να αναζητήσει κάποιος την βοήθεια ενός ψυχολόγου. Και πέρα από αυτό, με τον δημόσιο λόγο όποτε μου δινόταν και όποτε είχα την ευκαιρία να μιλώ για ψυχική υγεία και διαταραχή, για φυσικά και αφύσικα πράγματα, να βοηθώ όσο μπορώ να δουν οι άνθρωποι που με παρακολουθούν τα πράγματα, τον εαυτό τους και την ζωή τους κι από μια διαφορετική οπτική. Αυτήν που πόρρω απέχει από την ενοχή, την ντροπή και το «τι θα πει ο κόσμος», «τι θα πουν οι γονείς μου» και «τι θα πουν τα παιδιά μου».
Σίγουρα έχω μέσα μου και τον σπόρο της ματαιοδοξίας, που όσο νεότερη ήμουν, τόσο πιο έντονος ήταν, που έπαιξε ρόλο στο να αναζητώ την δημόσια προβολή.
Τώρα είμαι σχεδόν 42 χρονών. Σε 3 μήνες κλείνω τα 42. Νομίζω πως έχω κατανοήσει βαθειά το μάταιο της ματαιοδοξίας. Το έφαγα με το κουτάλι το 2011 όταν έκανα το λάθος να ασχοληθώ με την πολιτική και έφαγα άσχημα τα μούτρα μου σε όλα τα επίπεδα.
Μετά το 2011 η ζωή μου ήταν έτσι:

Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής μου, με θυμόντουσαν μόνο ελάχιστοι άνθρωποι. Οι γονείς μου, τα παιδιά μου, ο αδελφός μου, και στενοί φίλοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οι υπόλοιποι με είχαν ξεχάσει ή ένιωθαν άβολα να με προσεγγίσουν, όπως άβολα νιώθει κάποιος να προσεγγίσει κάποιον που μόλις χώρισε ή μόλις πέθανε ένας οικείος του.
Σε εκείνη την δύσκολη περίοδο στην ζωή μου ήταν με αγάπη μια συνάδελφος, μια πρώτη μου ξαδέλφη που μεγαλώσαμε μαζί, μια φίλη μου από τα 10 μου χρόνια, ένα ζευγάρι φίλοι μου μεγαλύτεροι σε ηλικία από εμένα, και ένας παιδικός μου φίλος που βρεθήκαμε ξανά στην Λευκωσία. Αυτά τα πρόσωπα μου τηλεφωνούσαν να με ρωτήσουν εάν είμαι καλά, με νοιάζονταν και μου έδωσαν πρακτικά την βοήθεια τους τότε που την χρειαζόμουν περισσότερο από ποτέ.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι φίλοι μου. Και επίσης όσοι με στήριξαν και μου πρόσφεραν αγάπη και κατανόηση αφειδώλευτα, δεν υπάρχει περίπτωση να με πάρουν τηλέφωνο και να μην το απαντήσω, ή να πάρω πίσω εάν δουλεύω, δεν υπάρχει περίπτωση να τους ξεχάσω.
Ξεχνάω εύκολα πρόσωπα και ονόματα. Ο λόγος είναι απλός. Στο κινητό μου έχω καταχωρημένες πάνω από 10 χιλιάδες επαφές. Όποιος επικοινωνεί μαζί μου είτε τηλεφωνικώς είτε μέσω διαδικτύου καταχωρώ τα στοιχεία του στο τηλέφωνο μου για να βγάζω άκρη. Άρα εάν έχουμε μιλήσει μια φορά με email, ή τηλεφωνικώς, ή εάν έχει επισκεφτεί κάποιος το γραφείο μου μια φορά ή έστω και δύο, το πιο πιθανόν είναι να μην τον θυμάμαι με το που θα τον δω ή θα μου μιλήσει στο διαδίκτυο.
Δεν ξεχνάω με τίποτα όσους μου έκαναν καλό, επειδή νιώθω ευγνωμοσύνη και θέλω να ανταποδώσω.
Δεν ξεχνάω με τίποτα όσους μου έκαναν κακό, επειδή οφείλω ευθύνη προς τον εαυτό μου να προστατευτώ από τα πρόσωπα αυτά.
Να γίνω φίλη με νέους ανθρώπους δεν είναι εφικτό, δεν υπάρχει χρόνος.
Μου ζητούν συνέχεια «διαδικτυακοί φίλοι» να βρεθούμε για καφέ, για φαγητό, φιλικά.
Δεν είναι δυνατόν. Δεν γίνεται. Δεν είστε φίλοι μου στην πραγματική ζωή. Όταν παρακολουθείτε τις εκπομπές μου εσείς με βλέπετε, εγώ δεν σας βλέπω. Η προσφορά μου προς το κοινό που παρακολουθεί τις εκπομπές είναι οι ίδιες οι εκπομπές. Που τις παρακολουθεί όποιος θέλει δωρεάν, χωρίς καμιά απολύτως χρέωση. Από εκεί και πέρα έχω τον χρόνο που εργάζομαι στο γραφείο μου και τον ελεύθερο μου χρόνο.
Ελεύθερο χρόνο έχω μόνο για τον εαυτό μου, τον σύντροφο μου, τα παιδιά μου, τα παιδιά του συντρόφου μου, τους γονείς μου, τον αδελφό μου και την οικογένεια του, τους γονείς του συντρόφου μου, την αδελφή του και την οικογένεια της και τους στενούς μου φίλους που μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές ή είναι στην ζωή μου επειδή το επέλεξα και επειδή είναι αμοιβαίως ωφέλιμη η σχέση. Ένα τέτοιο φίλο έχουμε και ως ζευγάρι με τον σύντροφο μου, που τον γνώρισα πριν ένα χρόνο, λίγο καιρό πριν γνωρίσω τον Παναγιώτη, και θα μπει και κουμπάρος στον γάμο μας όταν έρθει η ώρα, του γάμου.
Γιατί δεν έχω ώρα να παντρευτώ, εάν αυτό είναι κατανοητό. Με την έννοια ότι βάζοντας ως προτεραιότητες τις ευθύνες μας ως ενήλικες απέναντι στην σχέση μας και ως γονιοί απέναντι στα παιδιά μας, σε καμιά περίπτωση δεν είναι σημαντικό το να κάνουμε έναν γάμο με πολλούς καλεσμένους, πολλή προετοιμασία, και πολλή φασαρία. Επειδή έτσι θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο που μπορούμε να τον χαρίσουμε στην ψυχή μας, την σχέση μας και τα παιδιά μας. Άρα όταν θα είμαστε έτοιμοι για τον γάμο, αυτός θα γίνει με 50 καλεσμένους, τόσοι είναι στην λίστα μας. Οι απολύτως στενοί συγγενείς και πραγματικοί φίλοι.
Τώρα για την δουλειά στο γραφείο.
Φέτος ενώ είμαι πιο γνωστή λόγω της εκπομπής στο Σίγμα με τον Ανδρέα Δημητρόπουλο και της εκπομπής στο ραδιόφωνο του Ρικ με την Βάσω Πελεγκάρη, και ζητά όλο και περισσότερος κόσμος να κλείσει ραντεβού μαζί μου, έχω μειώσει τις ώρες που εργάζομαι αντί να τις αυξήσω. Επειδή η δουλειά μου είναι πολύ ψυχοφθόρα και νιώθω πως δεν αντέχω να δουλεύω πλέον τις ώρες που δούλευα νεότερη.
Την αμοιβή που παίρνω για κάθε ραντεβού δεν την έχω αυξήσει όμως. Χρεώνω τα ίδια που χρέωνα από το 2006 για κάθε session. Ο λόγος που δεν αύξησα την αμοιβή είναι πρώτα από όλα η οικονομική κρίση που περάσαμε ως χώρα και από την οποία τώρα αρχίσαμε να βγαίνουμε και το γεγονός πως δεν θα μου άρεσε να αισχροκερδήσω, να εκμεταλλευτώ την δημοσιότητα που μου δίνει η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο.
Μαθαίνω πως άλλοι συνάδελφοι χρεώνουν μέχρι και 60% περισσότερα από όσο χρεώνω εγώ. Επειδή πραγματικά νιώθω πως χρειάζεται να μειώσω περαιτέρω τις ώρες που εργάζομαι, μια σκέψη είναι να αυξήσω την αμοιβή μου κατά 40%. Και να εργάζομαι μόνο 2 ή 3 μέρες την εβδομάδα. Για να μην τρελαθώ. Όταν σχολνάω από το γραφείο θέλω τουλάχιστον μια ώρα περπάτημα στον πεζόδρομο που είναι κοντά στο σπίτι μου για να συνέλθω. Επειδή κάνω καλά την δουλειά μου. Ασχολούμαι με το τι μου λένε οι πελάτες μου, έχω ενσυναίσθηση.
Θα το σκεφτώ αυτό, κατά πόσον να αυξήσω την αμοιβή μου και να μειώσω περαιτέρω τις ώρες μου και θα ενημερώσω τους πελάτες μου.
Τώρα, για τους υπόλοιπους, πάρτε και χρησιμοποιείστε με όποιο τρόπο σας είναι χρήσιμος τις εκπομπές μου, τα γραπτά μου, τα βιβλία μου. Είναι δικά σας. Σας τα προσφέρω με όλη μου την αγάπη.
Αυτά έχω μόνο να δώσω όμως, και νομίζω πως δεν είναι λίγα. Να απαντάω σε email πλέον δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, και αυτό το έχω ξεκαθαρίσει και στην ιστοσελίδα μου.
Την περίοδο που δεν είχα δουλειά, μετά το 2011 χρησιμοποιούσα τον ελεύθερο μου χρόνο δημιουργικά απαντώντας email σε κόσμο από όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Χωρίς καμιά αμοιβή. Πλέον δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο και εξάλλου είναι καλύτερα κάποιος να επισκεφθεί ένα ψυχολόγο στην περιοχή του από κοντά, παρά να στείλει email σε κάποιον ψυχολόγο που είδε στο διαδίκτυο. Να εκμεταλλευτώ οικονομικά την απάντηση επιστολών, δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση. Κάτι τέτοιο θα ήταν επαγγελματικά ανήθικο εκ μέρους μου.
Όλα αυτά τα γράφω για να ξεκαθαρίσω τα όρια μου στην επικοινωνία μου με το κοινό.
Λυπούμαι που στενοχωρώ κάποιους με αυτή την οριοθέτηση.
Λυπούμαι αλλά δεν θα υποκύψω στο να γίνω «τοις πάσι τα πάντα», επειδή είμαι κι εγώ άνθρωπος και δικαιούμαι προσωπικό χρόνο και προσωπική ζωή.
Θέκλα Πετρίδου

Πως επανενώνεται ο αποξενωμένος γονιό με το παιδί

Τα παιδιά μου στράφηκαν εναντίον μου μετά το διαζύγιο. Πώς το αντιμετωπίζω;

Τα παιδιά μου με απορρίπτουν ως γυναίκα μονογονιό. Πώς το αντιμετωπίζω;

Γιατί τώρα να ντρέπομαι για την μαμά ή τον μπαμπά; Το διαζύγιο με τα παι...

Οι συγγενείς είναι οι φίλοι που δεν διαλέγουμε Πώς διαχειριζόμαστε δύσκ...