“Στα πλαίσια της συμβουλής της συγγραφέως Iyanla Vanzant, στις ανύπαντρες γυναίκες που νιώθουν μοναξιά, να "παντρεύονται τον εαυτό τους", θα πάρω τον εαυτό μου αυτό το Σαββατοκύριακο για μια εξόρμηση στο βουνό.
Θα πάω μόνη μου και θα καταγράψω την εμπειρία μου.
Η Vanzant ζει στην Αμερική και υποστηρίζει πως είναι εφικτό για μια γυναίκα να βγαίνει έξω μόνη της, να πηγαίνει διακοπές μόνη της και γενικώς να κάνει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες που κάνει ένα ζευγάρι, χωρίς να έχει σύντροφο.
Πόσο εφικτό είναι να το επιτύχει αυτό μια γυναίκα 40 χρονών στην Κύπρο;
Πώς θα την αντιμετωπίσουν οι άλλοι όταν την δουν να κάνει διακοπές μόνη της και το πιο βασικό: πώς θα νιώθει η ίδια;
Ήδη η κυρία που έχει το τουριστικό κατάλυμα που θα μείνω, ξαφνιάστηκε όταν την πήρα πριν λίγο τηλέφωνο, για να της πω πως θα αργήσω να πάω το απόγευμα και πως θα μείνω μόνη μου...
Είμαι περίεργη και λίγο αγχωμένη για το πώς θα περάσω αυτές τις δυο μέρες.
Ελπίζω μέχρι την Κυριακή το απόγευμα που θα επιστρέψω, να μην με χωρίσω!!”
Βάζοντας αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, ξεκίνησα για ένα μοναχικό διήμερο στη Γαλάτα. Η κόρη μου λείπει σε ταξίδι με τον πατέρα μου στην Αθήνα και στα πέριξ, ο γιος μου είναι στο στρατό και είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού που μένω μόνη μου εντελώς στο σπίτι. Φέτος κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν στη θάλασσα. Πεθύμησα το βουνό...
Παρασκευή 8.30μμ
Έφτασα στο χωριό. Είναι πολύ ωραία εδώ. Ήσυχα, ρομαντικά, ειδυλλιακά.
Με περίμενε η κυρία που έχει το αγροτουριστικό κατάλυμα, μέσα στην ευγένεια. Ενώ με βοηθούσε να τακτοποιηθώ δεν μπόρεσε να μη ρωτήσει:
-Δεν θα ήταν καλύτερα αν μπορούσες να έρθεις με παρέα;
-Μπορούσα, της απάντησα, αλλά δεν ήθελα. Θέλω ησυχία.
Δεν της έδωσα την ευκαιρία να ρωτήσει περισσότερα, ανέφερα ότι έχω παιδιά, αλλά ότι λείπουν.
Μετά που το σκέφτηκα καλύτερα, νομίζω πως ανέφερα τα παιδιά λόγω του ότι με την ερώτηση της ένιωσα αμήχανα. Σαν να την εισέπραξα: δεν κατάφερες να βρεις ένα άντρα να σε συνοδέψει; Για να έχει νόημα να κάνεις διακοπές;
Θα πάω μόνη μου και θα καταγράψω την εμπειρία μου.
Η Vanzant ζει στην Αμερική και υποστηρίζει πως είναι εφικτό για μια γυναίκα να βγαίνει έξω μόνη της, να πηγαίνει διακοπές μόνη της και γενικώς να κάνει όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες που κάνει ένα ζευγάρι, χωρίς να έχει σύντροφο.
Πόσο εφικτό είναι να το επιτύχει αυτό μια γυναίκα 40 χρονών στην Κύπρο;
Πώς θα την αντιμετωπίσουν οι άλλοι όταν την δουν να κάνει διακοπές μόνη της και το πιο βασικό: πώς θα νιώθει η ίδια;
Ήδη η κυρία που έχει το τουριστικό κατάλυμα που θα μείνω, ξαφνιάστηκε όταν την πήρα πριν λίγο τηλέφωνο, για να της πω πως θα αργήσω να πάω το απόγευμα και πως θα μείνω μόνη μου...
Είμαι περίεργη και λίγο αγχωμένη για το πώς θα περάσω αυτές τις δυο μέρες.
Ελπίζω μέχρι την Κυριακή το απόγευμα που θα επιστρέψω, να μην με χωρίσω!!”
Βάζοντας αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook, ξεκίνησα για ένα μοναχικό διήμερο στη Γαλάτα. Η κόρη μου λείπει σε ταξίδι με τον πατέρα μου στην Αθήνα και στα πέριξ, ο γιος μου είναι στο στρατό και είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού που μένω μόνη μου εντελώς στο σπίτι. Φέτος κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν στη θάλασσα. Πεθύμησα το βουνό...
Παρασκευή 8.30μμ
Έφτασα στο χωριό. Είναι πολύ ωραία εδώ. Ήσυχα, ρομαντικά, ειδυλλιακά.
Με περίμενε η κυρία που έχει το αγροτουριστικό κατάλυμα, μέσα στην ευγένεια. Ενώ με βοηθούσε να τακτοποιηθώ δεν μπόρεσε να μη ρωτήσει:
-Δεν θα ήταν καλύτερα αν μπορούσες να έρθεις με παρέα;
-Μπορούσα, της απάντησα, αλλά δεν ήθελα. Θέλω ησυχία.
Δεν της έδωσα την ευκαιρία να ρωτήσει περισσότερα, ανέφερα ότι έχω παιδιά, αλλά ότι λείπουν.
Μετά που το σκέφτηκα καλύτερα, νομίζω πως ανέφερα τα παιδιά λόγω του ότι με την ερώτηση της ένιωσα αμήχανα. Σαν να την εισέπραξα: δεν κατάφερες να βρεις ένα άντρα να σε συνοδέψει; Για να έχει νόημα να κάνεις διακοπές;
Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που επιχείρησα να έρθω μόνη μου. Για να δω στην πράξη, εάν μόνο με παρέα είτε σύντροφο μπορώ να περάσω καλά εκτός σπιτιού.
Το πρώτο βράδυ ήταν εύκολο. Ήμουν ήδη κουρασμένη από τον πολύ κόσμο που είχα συναντήσει από το πρωι. Χρειαζόμουν απομόνωση. Κάθε βράδυ όταν σχολνάω εξάλλου, η τάση μου είναι να απομονωθώ για να ηρεμήσω και να ξεκουραστώ ψυχικά από τη δουλειά.
Τακτοποίησα τα πράγματα μου και κατευθύνθηκα στο να βρω κάπου να φάω.
Πήγα με τα πόδια.
Στο πρώτο εστιατόριο που βρήκα μπροστά μου που είχε πολύ κόσμο, μπήκα μέσα.
Η αλήθεια είναι πως όταν είμαι με παρέα συνήθως ψάχνουμε το πού θα πάμε να φάμε.
Ούσα μόνη μου, αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο ήταν να πάω σε ένα μέρος όπου θα περνούσα απαρατήρητη. Και όσο πιο πολύ κόσμο θα είχε, τόσο περισσότερο δεν θα ασχολούνταν κανένας μαζί μου.
Άρα, αυτό που με δυσκόλευε δεν ήταν κάτι που είπαν ή έκαναν οι άλλοι. Ήταν η ιδέα που είχα εγώ για το τι θα σκέφτονταν όσοι θα έβλεπαν μια γυναίκα μόνη της να καθίσει σε ένα εστιατόριο για να φάει. Μόνη της.
Διάλεξα ένα τραπέζι απόμερο που έβλεπε προς την μεριά του ποταμού και κάθισα έτσι ώστε να έχω την πλάτη γυρισμένη στον πολύ κόσμο και μπροστά μου υπήρχε μόνο ένα τραπέζι με δυο κυρίες που είχαν αποφάει και μιλούσαν μεταξύ τους.
Παρήγγειλα το φαγητό και μια παγωμένη μπύρα.
Η μπύρα ήταν όντως "τσακρί" και το φαγητό "τρωγόταν". Αύριο σκέφτηκα θα πάω σε ένα άλλο εστιατόριο που είχα υπόψην μου, που το φαγητό ήταν σίγουρα της αρεσκείας μου και που απόψε σαν να φοβόμουν να πάω, επειδή γνώριζα τον ιδιοκτήτη και δεν ήθελα να απαντώ ερωτήσεις γιατί ήρθες μόνη σου, συμβαίνει κάτι και τα λοιπά.
Το υπόλοιπο της βραδιάς κύλησε ως συνήθως, έφαγα το φαγητό μου, επέστρεψα στο δωμάτιο μου και ασχολήθηκα με αυτά που ασχολούμαι κάθε βράδυ. Να διαβάσω κάτι που με ενδιαφέρει, να παρακολουθησω ένα επεισόδιο από την σειρά που παρακολουθώ στον υπολογιστή, τον οποίο φυσικά πήρα μαζί μου, και αφού χαλαρώσω εντελώς, να κοιμηθώ.
Δεν ένιωσα καθόλου φόβο να κοιμηθώ μόνη μου.
Γενικώς, δεν φοβάμαι καταστάσεις που άλλοι άνθρωποι ίσως να φοβούνται, για την ασφάλεια μου εννοώ. Σε αυτό το θέμα ίσως άλλες γυναίκες να δυσκολεύονταν, μπορεί και όχι.
Την επομένη το πρωι ξύπνησα πολύ ευδιάθετη και για πρώτη φορά μετά από καιρό κάθησα στον υπολογιστή μου με τον πρωινό καφέ και άρχισα να γράφω. Έχει πολύ καιρό που λέω να ξεκινήσω το επόμενο συγγραφικό μου εγχείρημα και όλο το αναβάλλω. Και ο λόγος πιστεύω είναι ότι είμαι κουρασμένη και έχω πολλές έγνοιες στο κεφάλι μου.
Το γεγονός ότι είχα όρεξη να γράψω και να αφοσιωθώ σε αυτό, ήταν μια απόδειξη πως ο σκοπός για τον οποίο πήγα στην εξοχή εξυπηρετήθηκε.
Και κάπως έτσι κύλησε και το υπόλοιπο του διημέρου.
Πήγα σε φαγητό σε δυο άλλα εστιατόρια χωρίς να ντρέπομαι αυτή τη φορά.
Επιχείρησα μια βόλτα με το αυτοκίνητο και με τα πόδια γύρω στη φύση, η οποία με αναζωογόνησε.
Αναγκάστηκα να επιστρέψω νωρις όμως την Κυριακή, γύρω στο μεσημέρι στη Λευκωσία, επειδή το Σάββατο το βράδυ έσπασε η μπαταρία του ηλεκτρονικού τσιγάρου που άρχισα να καπνίζω από την περασμένη Τρίτη.
Εδώ και 13 χρόνια ήμουν μανιώδης καπνίστρια και τον τελευταίο καιρό συνειδητοποίησα, ένιωσα, πως έπρεπε να κάνω μια δραστική αλλαγή για αυτό.
Δεν ανεχόμουν πλέον την μυρωδιά του τσιγάρου, την έβρισκα άσχημη και απωθητική και ούτε την βρωμιά που προκαλούσε το κάπνισμα γύρω μου.
Έτσι, την προηγούμενη Τρίτη, πήγα στο πρώτο κατάστημα ηλεκτρονικού τσιγάρου ή ατμίσματος που βρήκα μπροστά μου και αγόρασα τα απαραίτητα σύνεργα για να ξεκινήσω να δοκιμάσω το άτμισμα.
Ούτε εγώ η ίδια δεν το περίμενα πως δεν θα άναβα ξανά κανονικό τσιγάρο μετά από την Τρίτη.
Έτσι, όταν δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ηλεκτρονικό το Σάββατο το βράδυ, αποφάσισα να αντέξω, να μην ανάψω κανονικό και να αγοράσω την επομένη νέα μπαταρία.
Το ηλεκτρονικό τσιγάρο όπως διάβασα είναι 95% λιγότερο βλαβερό από το κανονικό:
Έτσι επέστρεψα το μεσημέρι της Κυριακής, ξεκούραστη, ανανεωμένη και αποφασισμένη να μην ξαναπάω διήμερο χωρις,,, εφεδρική μπαταρία του ηλεκτρονικού μου τσιγάρου :-)
Εν καταλείδι:
Είναι δύσκολο να πας διακοπές μόνος σου, όχι επειδή οι άλλοι σε κοιτούν περίεργα, αλλά επειδή εσύ ο ίδιος σκέφτεσαι πως μπορεί να σε κοιτούν περίεργα.
Οι μοναχικές διακοπές ίσως ταιριάζουν καλύτερα σε μοναχικά άτομα, όπως είμαι εγώ. Ούτως ή άλλως περνώ τουλάχιστον 4 ώρες τη μέρα όπου είμαι εντελώς μόνη μου και το απολαμβάνω, πέραν του ύπνου φυσικά που πάντα κοιμάμαι μόνη μου.
Ο σκοπός των διακοπών είναι η χαλάρωση και η ξεκούραση. Η αλλαγή περιβάλλοντος και ρουτίνας.
Αυτό επιτεύχθηκε με τις μοναχικές μου διακοπές.
Και κάτι τελευταίο: συνειδητά δεν επιχείρησα να πιάσω κουβέντα και να σχετιστώ με άγνωστα μου πρόσωπα, τα οποία συνάντησα είτε στα εστιατόρια είτε στο αγροτουριστικό κατάλυμα που διέμενα. Και αυτό γιατί η δουλειά μου, ως ψυχολόγος, επιβάλλει να γνωρίζω συνεχώς νέους ανθρώπους και να σχετίζομαι στα πλαίσια του επαγγέλματος μου μαζί τους. Άρα δεν έχω περιέργεια για νέες γνωριμίες. Για άλλους ανθρώπους, που οι δουλειές τους δεν είναι ανθρωποκεντρικές, μπορεί να υπήρχε στις διακοπές η ανάγκη να γνωρίσουν νέα πρόσωπα και να πιάσουν κουβέντες μαζί τους. Το πώς θα εξελισσόταν αυτό, δεν μπορώ να έχω γνώση και γνώμη, επειδή το απέφυγα. Είμαι σίγουρη όμως πως αν κάποιος επιδίωκε να γνωρίσει κόσμο, σε φιλικό επίπεδο, δεν θα ήταν τόσο δύσκολο...
Θα το έκανα ξανά στο μέλλον;
ΝΑΙ σίγουρα. Χρησιμοποιώντας και τις γνώσεις που πήρα από αυτή την απόπειρα.
Τώρα γνωρίζω τι θα μου προσφέρει και όταν έχω ανάγκη να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να αλλάξω παραστάσεις, να σκεφτώ αυτά που με απασχολούν ή να γράψω, θα το κάνω.
Σας φιλώ
Θέκλα.
