Κι ειν΄ωραία;
Κάθομαι μόνη στη βεράντα και σκέφτομαι.
Έχει τόσα πολλά να σκεφτώ αυτές τις μέρες. Πάντα ο Ιούλης στην Κύπρο είναι επίπονος, όπως ήταν το φως της σελήνης εψές... Παρόλο που δεν ήταν πανσέληνος, το σχεδόν ολόγιωμο φεγγάρι "έκαιγε"...
Έχω εξομολογητική διάθεση απόψε.
Να ανοίξω την καρδιά μου
Να γράψω χωρίς φόβο και με πάθος.
Δεν μπορώ να αφήσω το πάθος, ούτε την δύναμη μου. Αυτή είμαι εγώ.
Η δύναμη μου ξεκίνησε ως ασπίδα σε μια παιδική ηλικία παράταιρη.
Κουβαλούσα μαζί μου βιώματα παράξενα για τα άλλα παιδιά στο σχολείο, στη γειτονιά μου...
Σκεφτόμουν παράξενα, διαφορετικά, έμαθα να συλλαβίζω με τον Παπαδιαμάντη και τις Γραφές. Αυτά υπήρχαν στις βιβλιοθήκες των γονιών μου και δεν είχαμε καν τηλεόραση.
Έτσι λοιπόν, για να μπορέσω να επιβιώσω έπρεπε να δυναμώσω. Να δείχνω πως δεν με ενοχλεί, μέχρι να μην με ενοχλεί η διαφορετικότητα μου...
Και οπλίστηκα με θάρρος, δύναμη, αντοχή. Έμαθα να μιλάω δυνατά και να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και τους άλλους. Έμαθα να αντιμιλώ, να αμφισβητώ, να διεκδικώ.
Θυμάμαι πως ένιωθα άσχημη, αλλόκοτη, παράξενη, χοντροκαμωμένη. Είχα αισθήματα από μέσα μου όμως, ήμουν κορίτσι είχα όνειρα. Τα έκρυβα όλα αυτά όμως, γιατί νόμιζα πως θα με έκαναν ακόμη πιο ευάλωτη στην απόρριψη και την βία. Φαινόμουν δυνατή, δυναμική, σκληρή, θαρραλέα.
Τα ίδια και στο πανεπιστήμιο. Λίγοι άνθρωποι γνώρισαν την αδυναμία μου. Γιατί πάντα, πίσω από μια πανοπλία δύναμης, κρύβεται μια κραυγάζουσα αδυναμία.
Δεν ήμουν όμως ουσιαστικά δυνατή. Δεν επαναστάτησα στην εφηβεία μου, ήμουν μικρομέγαλη από τα 20 μου. Για αυτό και παντρεύτηκα νωρίς τον πρώτο τυχόντα, τον μόνο που δεν φοβήθηκε την δύναμικότητά μου και ήρθε κοντά από συμφέρον.
Και από κει και πέρα, μετά το πέρας των σπουδών μου και με ένα παιδί στην αγκαλιά, κλήθηκα όντως να γίνω, όχι απλώς να φαίνομαι δυνατή.
΄Οταν αποκοτήσεις να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, είσαι υπεύθυνος για τα πρώτα τουλάχιστον 15 χρόνια να είσαι εκεί συνεχώς, να ακούς, να βλέπεις, να αντέχεις.
Να αντέχεις που το παιδί σου είναι διαφορετικό από εσένα, που έχει ανάγκες που υπερβαίνουν τις δικές σου, που δεν μπορείς να ορίζεις πλέον ούτε το ίδιο σου το σώμα. Θήλασα τα παιδιά μου για πάνω από ένα χρόνο και δεν το μετανιώνω. Όσο κουραστικό κι αν ήταν.
Επίσης, όταν κάνεις τη δική μου δουλειά, όταν είσαι ψυχολόγος και οι άνθρωποι σου εμπιστεύονται το είναι τους, επίσης έχεις μεγάλη, τεράστια ευθύνη. Να είσαι εκεί, να ακούς, να σκέφτεσαι, να αναλύεις, να στηρίζεις, να προβλέπεις, να προσέχεις, να θεραπεύεις. Δεν σηκώνει ψευτιά, ούτε βαρεμάρα αυτή η δουλειά. Αναγκαστικά δυναμώνεις για να την επιτελέσεις.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το πώς εξελίχθηκε η ζωή μου τα τελευταία 16 χρόνια αφότου τελείωσα το πανεπιστήμιο κι άρχισα να δουλεύω όντας και μάνα.
Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες.
Σημασία έχει ότι επέλεξα να είμαι δυνατή.
Και δεν το μετανιώνω.
Κι αν αυτό με κάνει απωθητική ως γυναίκα, χαλάλι.
Χαλάλι για τα παιδιά μου και τους πελάτες μου, που τους αγαπώ.
Δεν το επέλεξα συνειδητά αρχικά να είμαι δυνατή.
Συνέβηκε.
Προχθές συζητούσαμε με τη μάνα μου το γεγονός πως συνελήφθηκα μεταξύ πρώτης και δευτέρας εισβολής το 1974 και πως τέτοιες μέρες είναι τα κινέζικα γενέθλιά μου.
Είμαι παιδί του πολέμου, μεγαλωμένη σε μια κοινωνία γεμάτη φόβους, στερεότυπα και επίπονες αντιθέσεις. Σε μια κοινωνία που δεν μου αρέσει όπως λειτουργεί, αλλά που αγαπώ πολλά από τα μέλη της.
Δεν ονειρεύτηκα για μένα να είμαι μόνη, χωρίς σύντροφο, αλλά κανείς δεν μπορεί να σχεδιάσει στην παραμικρή λεπτομέρεια το μέλλον του.
Ονειρεύτηκα για μένα να είμαι τίμια, αληθινή και υπεύθυνη. Και να αγαπάω. Να αγαπάω τον κόσμο και τα παιδιά του κόσμου ωσάν να είναι δικά μου. Να πονώ με τον πόνο των ανθρώπων που έρχονται να ζητήσουν τη βοήθεια μου και να χαίρομαι με τη χαρά τους. Να μεγαλώσω παιδιά που να έχουν ρίζες και φτερά... Αυτά, φαίνεται πως τα καταφέρνω.
Κι ας είμαι μόνη απόψε, που έχει πανσέληνο κι είναι ωραία.
Κι ας είμαι δυναμική και φοβιστική για κάποιους, ξέρουν αυτοί.
Τουλάχιστον δεν ζω στη Σατραπεία.....
