Η μάνα μου νευριάζει με...!

"Σαν την μάναν εν έσιει..."

Ευτυχώς....!

Με έπιασε το μητροκτονικό μου παραλήρημα σήμερα. Από χθες δηλαδή, που πήγα στην Πάφο για το Σαββατοκύριακο και η μάνα μου δεν άφησε τίποτα να πέσει κάτω, επινόησε μάλιστα και προβλήματα εκεί που δεν υπήρχαν για να βγάλει ίσως τα νεύρα της πάνω μου...

Τη μάνα μου αγαπώ την. Τζιαι τζιείνη αγαπά με. Αλλά δεν είναι αυτό το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν την φέρω στη σκέψη μου....

Λοιπόν, επειδή έγραψα ένα δυο θυμωμένες ενημερώσεις καταστάσεις στην ιστοσελίδα μου στο Facebook, και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλοι αναστατώθηκαν κάπως, γράφω εδώ εκτενώς για να εξηγήσω τη δική μου οπτική του θέματος.

Κατ'αρχάς, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, γνωρίζω πως την ενοχλεί αφάνταστα να μιλώ για αυτήν δημοσίως, οπόταν ο αρχικός μου στόχος ίσως είναι η εκδίκηση, σωστά; 

Εκφράζομαι δημοσίως για να εκτονώνομαι, για να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου γράφοντας και επειδή ίσως κάποιοι αναγνώστες βρουν κάποιες εξηγήσεις σε δικές τους απορίες μέσα από τα γραφόμενα μου. Και επίσης επειδή ίσως έτσι βοηθήσω λιγάκι στο να σπάσει αυτό το κοινωνικό ταμπού στην Κύπρο πως δεν λέμε τα προβλήματά μας, δεν αφήνουμε τους άλλους να καταλάβουν πως κάποια θέματα και άνθρωποι μας ταλαιπωρούν... Όλοι έχουμε προβλήματα, όλοι έχουμε δύσκολες μέρες, όλοι έχει στιγμές που νομίζουμε πως θα τρελαθούμε...

Λοιπόν,

για μένα, η αγάπη της μάνας είναι αδιαμφισβήτητη ακριβώς επειδή πρόκειται περί κτηνώδους ενστίκτου. 

Δεν μπορείς να επαινέσεις κάποιον επειδή έπραξε όπως προγραμματίστηκε από τη φύση, ούτε να τον κατηγορήσεις βέβαια.

Τι είδους αγάπη όμως είναι η  ενστικτώδης μητρική;

Αγάπη που έχει να κάνει με το να επιδιώξεις την εγκυμοσύνη, να την κρατήσεις, να προσέχεις το μωρό όταν είναι βρέφος και νήπιο, να το ταΐζεις, να το καθαρίζεις, να το ντύνεις, να το κοιμίζεις και γενικώς να το βοηθήσεις να επιβιώσει μέχρι να αρχίσει να αυτοεξυπηρετείται...

Ως εκεί.

Θυμάμαι όταν ήταν τα παιδιά μου πιο μικρά μου έλεγαν πως με αγαπούν πολύ.(Τις φορές που δεν μου έλεγαν πως με μισούν...:-). Τους ρωτούσα γιατί;

Και μου απαντούσαν:

-Επειδή μας προσέχεις

-μας μαγειρεύεις

-μας παίρνεις σχολείο

-μας αγοράζεις ρούχα

-μας προσέχεις όταν κοιμόμαστε το βράδυ

-οδηγείς ασφαλώς όταν είμαστε στο αυτοκίνητο κτλ....

Κι εγώ τους έλεγα πως αυτά ήμουν υποχρεωμένη να τα κάνω, επειδή εμένα μου κάπνισε να τους γεννήσω. Και πως δεν χρωστούν καμιά υποχρέωση σε εμένα για αυτό. Και πως προτιμώ να με συμπαθούν/αγαπούν, όταν και αν  θα καταφέρω να τους αγαπώ, εκτιμώ, σέβομαι και τους αφήνω ελεύθερους μέσα στα πλαίσια της ηλικίας τους....

Διάφορες μορφές της μητρικής αγάπης, που υπερβαίνουν την ενστικτώδη της μορφή:

ΘΕΤΙΚΕΣ

• Σεβασμός στην ελευθερία και την προσωπικότητα του παιδιού μας
• Σεβασμός στις επιλογές του
• Συνειδητή προσπάθεια ώστε τα παιδιά μας να αποκτήσουν υπευθυνότητα και συναισθηματική ωριμότητα ανάλογη της ηλικίας τους.
• Προσπάθεια να κατανοήσουμε τα κίνητρα τους όταν φέρονται με τρόπους που δεν καταλαβαίνουμε
• Προσπάθεια να καταλάβουμε τα δικά μας κίνητρα όταν έχουμε αρνητικά συναισθήματα απέναντι τους. Γιατί ναι, συμβαίνει και αυτό: η μάνα να έχει αρνητικά συναισθήματα για το παιδί της, είναι ανθρώπινο....
• Έγνοια να μεγαλώσουμε παιδιά με ρίζες και φτερά. Να νιώθουν αγάπη, αποδοχή, εγγύτητα από τη μάνα τους και ταυτόχρονα ανένοχα να ανοίγουν τα φτερά τους για να γνωρίσουν τον κόσμο και να διαμορφώσουν τη ζωή τους ελεύθερα και υπεύθυνα
• Συνειδητή θυσία χρόνου, ενέργειας, σημασίας προς τα παιδιά μας. Πρώτα από όλα έχουν ανάγκη τη σημασία από τη μάνα τους..... (Και όταν δεν την παίρνουν από την αρχή, τότε αναπτύσσουν συμπεριφορές που επιζητούν σημασία και μετά λέμε πως φταίνε αυτά....)

ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ

• Υπερπροστασία
•  Χειραγώγηση με μέσο τα χρήματα
• Προβολή κι επιβολή απωθημένων στα παιδιά μας
• Σύγκριση των παιδιών μας με άλλους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας
• Ζήλια προς τα παιδιά μας
• Αντιπάθεια για όσα κάνουν τα παιδιά μας και φοβόμαστε πως μπορεί να τα κάνουμε κι εμείς, ή κάναμε στο παρελθόν και φοβόμαστε πως θα ξανακάνουμε ή θέλουμε να κάνουμε και δεν το αποτολμούμε...

Σε μια τηλεοπτική εκπομπή, έτυχε να αναφέρω το θέμα της ζήλιας της μάνας προς την κόρη. Και η τηλεθεάτρια απόρησε έντονα...

Μετά το τέλος της εκπομπής με ρώτησε ακόμη πιο απορημένα: Μα υπάρχουν μητέρες που ζηλεύουν τα παιδιά τους; Αλήθεια; Εμένα η μάνα μου όλη την ώρα μου λέει πόσο όμορφη είμαι, και πόσο με καμαρώνει και με λούζει με θετική ενέργεια...

-Ήμουν σίγουρη..., της απάντησα. Έτσι εξηγείται και η αυτοπεποίθηση και η επιτυχία σου....:-)

Η δική μου η  μάνα δεν με επαινεί ποτέ και ο,τι κάνω για αυτήν είναι λάθος. 

Need say no more....

Φιλιά,

Θέκλα

Αντιμετώπιση θλίψης/πένθους/κατάθλιψης... "Συν Αθηνά και χείρα κίνει..."

.Επέστρεψα χθες από τις 6ήμερες διακοπές μου στην Πάφο. Πήγα για τις γιορτές του Πάσχα

Καιρό είχα να καθίσω τόσες μέρες χωρίς εργασία...  Και όποτε δε δουλεύω σκέφτομαι... Σκέφτομαι τα δικά μου και του κόσμου

Και τα δικά μου αυτές τις μέρες είχαν να κάνουν με μια φάση πένθους που περνώ, που προσομοιάζει με κατάθλιψη... 

Δεν θα σας κουράσω με τη φιλολογία των  δικών μου. Κάτι συνέβηκε στην προσωπική μου ζωή, που μου "γκρέμισε" τον κόσμο μου, ή καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο επέλεξα τους τελευταίους 7 μήνες να βλέπω τον κόσμο. Ο καθένας από εμάς κτίζει τον δικό του κόσμο, βασικά τις δικές του πεποιθήσεις για τον εαυτό του και τους γύρω του, για να μπορέσει να ζήσει με δομή.

Παρατηρείται πως η δομή είναι απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία. Να ανήκουμε σε μια συγκεκριμένη ομάδα (σχέση, οικογένεια), να μοιραζόμαστε πιστεύω με άλλα άτομα (φίλους, σύντροφο, συνεργάτες), να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε το τι θα μας συμβεί.

Την ψευδαίσθηση, επειδή κανένας άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να ελέγξει τι θα του συμβεί. Δεν μπορεί να προγραμματίσει το μέλλον και αυτό να συμβεί ακριβώς όπως το προγραμμάτισε. Πάντοτε υπεισέρχεται ένας ακαθόριστος ανεξέλεγκτος παράγοντας, ο οποίος συνήθως είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Συνήθως, όχι πάντοτε. Για αυτό δομούμε τον κόσμο μας έχοντας ψευδαίσθηση ελέγχου και αποκτώντας ψυχική ισορροπία.

Όταν ο κόσμος μας αποδομηθεί, επειδή αποτύχαμε σε μια σημαντική μας επιδίωξη, επειδή μας άφησε ένας "αγαπημένος" σύντροφος, επειδή έφυγε από τον κόσμο κάποιος που ήταν στη ζωή μας (παιδί, γονιός, φίλος), επειδή χάσαμε τη δουλειά μας, επειδή χάσαμε την οικονομική μας ανεξαρτησία, όταν συμβεί ένα από αυτά ή και περισσότερα μαζί τότε ΠΕΝΘΟΥΜΕ. Πονούμε, κλαίμε, είμαστε άκεφοι, σκεφτόμαστε συνεχώς αυτό που μας συνέβηκε απρόοπτα και εξετάζουμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά για να αποφευχθεί, προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί συνέβηκε, να αποκτήσουμε τέλος πάντων την ψευδαίσθηση του ελέγχου.

Οι ψυχολόγοι για χρόνια μελετούν τους μηχανισμούς εκλογίκευσης του ανθρώπου και τα στάδια του πένθους....

Έτσι κι εγώ λοιπόν, αυτές τις μέρες που ήμουν στην Πάφο ήμουν στις μαύρες μου. Δεν ήμουν καλά. Αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν καλά και είχα πάρει την κάτω βόλτα, όταν παρατήρησα ότι δεν ήθελα να απαντάω το τηλέφωνο ή να συναντιέμαι με κόσμο. Όταν είδα πως δεν με ευχαριστούσαν πλέον παλιές αγαπημένες δραστηριότητες, όταν είδα να αλλάζει το μοτίβο του ύπνου μου και του φαγητού. Δεν ήμουν καλά. 

Μίλησα με μια φίλη  που πάντοτε με ακούει και με ηρεμεί.

Πίεσα τον εαυτό μου να της μιλήσω. Δεν ήθελα, αλλά αντιλαμβανόμουν πως έπρεπε να το κάνω.

Άρχισα να παραδέχομαι πως δεν ήμουν καλά. Αυτό με έκανε ακόμα πιο χάλια, αλλά φαίνεται πως πρέπει να πιάσεις πάτο για να ξανασηκωθείς με φόρα. Αυτή η παραδοχή ήταν που στην πορεία έφερε την αντίσταση, το πείσμα: γιατί να μην είμαι καλά; Θα γίνω καλά να σκάσουν οι εχθροί μου....! Και στην περίπτωση αυτή εννοούσα τους εσωτερικούς μου δαίμονες, που είναι οι μεγαλύτεροι εχθροί του καθενός μας, κατά τη γνώμη μου πάντα.

Την Κυριακή του Πάσχα έριξα και ένα γερό γοερό κλάμα για κανένα μισάωρο... Αυτό ήταν το καλύτερο από όλα, η μεγαλύτερη ανακούφιση. Με το να παριστάνω τη δυνατή και τη γενναία στερούσα τον εαυτό μου από τη φυσική πηγή ανακούφισης του οργανισμού που είναι τα δάκρυα... Και όχι μόνο δάκρυα, αλλά και λυγμοί, και λόγια, λόγια μοιρολόγια που σε ξεφορτώνουν....

Συν Αθηνά και χείρα κίνει...

Όταν δεν είμαστε καλά... Ζητούμε βοήθεια, παίρνουμε βοήθεια είτε αυτή είναι ψυχοθεραπευτική, είτε ψυχοφαρμακοθεραπευτική, είτε από τους φίλους μας και τα σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μας. 

Αν δεν προσπαθήσουμε κι εμείς όμως, τίποτα δεν θα γίνει. Θέλει σκούντημα ο εαυτός μας και αποφάσεις, αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τη δόμηση μιας καινούριας δικιάς μας πραγματικότητας με δομές πιο ρεαλιστικές και ωφέλιμες για μας....

Οι δικές μου αποφάσεις για δόμηση μιας νέας πραγματικότητας;

• Να βλέπω το ποτήρι μου μισοάδειο και όχι μισογεμάτο
• Να προσφέρω αγάπη στους γύρω μου
• Να προσέχω ώστε να κοιμάμαι καλά και να διατρέφομαι υγιεινά... 
• Να προγραμματίζω στον ελεύθερο μου χρόνο να συναντιέμαι με φίλους, να βγαίνω επιτέλους έξω από αυτό το σπίτι, να κάνω πράγματα που απέφευγα τόσο καιρό... Δεν έχει σημασία αν η δουλειά μου φέρνει κόσμο στο δικό μου χώρο, είναι απαραίτητο και για μένα και για τον καθένα να συναναστρέφεται επί ίσοις όροις με φιλικά άτομα. No man is an island
• Να μιλώ καθημερινά στο τηλέφωνο τουλάχιστον μισή ώρα με τους 2-3 στενούς φίλους που έχω. Να το βάλω στο καθημερινό πρόγραμμα...
• Να αποφεύγω να συζητώ και να βρίσκομαι με άτομα που με επικρίνουν. Ο εαυτός μου είναι αρκετός αυστηρός επι-κριτής... :-)
• Να σταματήσω να κρατώ μυστικά από τους στενούς μου φίλους. Τον τελευταίο καιρό δεν μιλούσα για το τι μου συνέβαινε και το τι ένιωθα όχι γιατί ντρεπόμουν, αλλά γιατί βαριόμουνα (σύμπτωμα θλίψης/κατάθλιψης η βαρεμάρα/ανία)
• Να πηγαίνω περπάτημα με την κόρη μου τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα μέσα στη φύση και να πηγαίνω τα παιδιά στην παραλία το καλοκαίρι. Να μην τεμπελιάζω όπως άλλες χρονιές...

Αποφάσισα λοιπόν να κινηθώ, να μετακινηθώ από την απραξία μου και να δομήσω τη νέα μου πραγματικότητα και να δώσω στον εαυτό μου την ψευδαίσθηση ελέγχου που δικαιούται για να έχει ψυχική και συναισθηματική ισορροπία. Και να συνδεθώ ουσιωδώς με τους γύρω μου...

Και έτσι να αγνοήσω τους εσωτερικούς μου δαίμονες;
Ναι.
Αρκετή συζήτηση έκανα μαζί τους και είπαμε: αποφεύγουμε αυτούς που μας κατακρίνουν.

Τι λένε οι δικοί μου δαίμονες;

Πως είμαι:
κακιά...
σκύλα...
παχιά...
λαίμαργη...
δυστυχισμένη...
αδικημένη...
μόναξιασμένη...
φλύαρη...
ανίκανη να διατηρήσω μια σχέση για πολύ καιρό...
ανάξια να νιώσω την ευτυχία...
και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.

Μου υπενθυμίζουν όσα αρνητικά μου έχουν σούρει κατά καιρούς διάφοροι άνθρωποι που, τουλάχιστον τη στιγμή που τα έλεγαν, δεν είχαν και την καλύτερη διάθεση απέναντι μου.
Είναι εγωκεντρικοί οι δαίμονες μου. Με θεωρούν το Α και το Ω του κόσμου. Πως εγώ ευθύνομαι για όλα και πως θα μπορούσα να τα καταφέρω πολύ καλύτερα, να είμαι πολύ πιο ευτυχισμένη, πολύ πιο πετυχημένη, πολύ πιο πολύ.
Αλλά,less is more...
Να σκάσουν οι δαίμονες μου γιατί επιτέλους αναλαμβάνω ξανά δράση, κινώ κι εγώ το χέρι μου κτίζοντας τις νέες μου δομές και αποκαθιστώντας την ψυχική μου ισορροπία.
Δοκιμάστε το, ίσως σας βοηθήσει εάν το χρειάζεστε.

Με τα φιλιά και την αγάπη μου,
Θέκλα