Και τώρα τι;

Το τελευταίο στάδιο του πένθους όπως περιγράφηκε και στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι αυτό της αποδοχής.
Αποδέχομαι τις νέες συνθήκες ζωής, τις καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του καθενός μας από την "τροϊκανή περίοδο" που περνά η χώρα μας...

Όταν ήμουν νεαρή και άβγαλτη ψυχολόγος, δεν μπορούσα να καταλάβω πλήρως το πώς τα οικονομικά προβλήματα επηρέαζαν την ψυχολογική διάθεση των πελατών μου και τις σχέσεις τους.
 Επειδή δεν είχα βρεθεί μέχρι τότε χωρίς χρήματα, δεν μπορούσα να έχω την ανάλογη ενσυναίσθηση. Η λέξη ενσυναίσθηση, η μετάφραση στα ελληνικά της λέξης empathy, αναφέρεται στην ικανότητα του ψυχολόγου να "μπει στα παπούτσια του πελάτη του", να τον καταλάβει και να μπορέσει να συμπονέσει τη φάση στην οποία βρίσκεται...
Για να γίνω καλύτερη ψυχολόγος ίσως, καλύτερος άνθρωπος σίγουρα, ήρθε και στη δική μου ζωή, στα 26 μου για πρώτη φορά, η φάση να βρίσκομαι χωρίς χρήματα.
Αυτό συνέβηκε μετά τη διάλυση του πρώτου μου γάμου. Μία εκ των συνεπειών ήταν να χάσω την οικονομική άνεση που απολάμβανα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Οι γονείς μου, ήταν εκπαιδευτικοί, και όπως όλοι οι κύπριοι δημόσιοι υπάλληλοι, κάπου γύρω στο 90 βρέθηκαν με περισσότερες απολαβές από όσες υπολόγιζαν. Τι έγινε τότε, δεν ξέρω, ΑΤΑ ίσως, το αποτέλεσμα ήταν να αυξηθούν οι μισθοί τους. Έτσι λοιπόν, τα εφηβικά και τα πρώτα νεανικά μου χρόνια πέρασαν με οικονομική ανεμελιά.
Ακόμη και μετά το γάμο μου, ο οποίος έγινε πρόωρα ενώ ακόμη ήμουν φοιτήτρια (λόγω συντηρητισμού της πατρικής μου οικογένειας), οι γονείς μου τροφοδοτούσαν οικονομικά την νέα οικογένειά, όπω ς κάνουν πολλοί κύπριοι γονείς και από αγάπη και από ανάγκη για έλεγχο.
Από τη στιγμή λοιπόν, που "έσπασα το συμβόλαιο", που αποφάσισα να χωρίσω από έναν αταίριαστο γάμο, έχασα τόσο την οικονομική ενίσχυση από τους γονείς μου, οι οποίοι αρχικά είχαν έντονη αντίθεση στην απόφαση μου να χωρίσω, όσο και από τον πατέρα των παιδιών μου, ο οποίος αποφάσισε πως δεν είχε υποχρέωση να συνεισφέρει οικονομικά στο μεγάλωμα των παδιών του, εφόσον εγώ τον χώρισα και "εσείς έχετε χρήματα"... Δεν τον πολυκατηγορώ σε αυτό, επειδή εμείς οι νεόπλουτοι κύπριοι χρησιμοποιούσαμε το χρήμα μέχρι σήμερα και για να εξαγοράζουμε ανθρώπους και συνειδήσεις. Το κάναμε... Δεν το κάναμε;
Έτσι λοιπόν, στα 26 μου, βρέθηκα να ζω μόνη, με δυο μωρά παιδιά και χωρίς χρήματα. Λόγω της άσχημης ψυχολογικής μου κατάστασης, σταμάτησα τότε να εργάζομαι ως ψυχολόγος και αποδέχθηκα για πρώτη φορά το διορισμό μου στην ειδική εκπαίδευση. Ο βασικός μισθός ενός πρωτοδιοριζόμενου δεν έφτανε για να πληρώνω το ενοίκιο του σπιτιού, τους λογαριασμούς, τα νηπιαγωγεία των παιδιών και τις βασικές μας ανάγκες...
Εννοείται ότι από τον πρώτο διορισμό μέχρι την πρώτη πληρωμή μεσολάβησαν και 3 μήνες περίπου και η κατάσταση ήρθε κι έδεσε. Δεν είχα χρήματα τότε ούτε για γάλα των παιδιών. Ευτυχώς τότε δεν κάπνιζα, οπόταν δεν είχα αυτό το επιπλέον έξοδο :-)
Θυμάμαι πως δανειζόμουν 80 λίρες από μια φίλη μου και της της ξεπλήρωνα μόνο για να τις δανειστώ σε κανά δυο εβδομάδες. Ζούσα κυριολεκτικά με δανεικά και έχασα την ασφάλεια που σου δίνει η οικονομική επάρκεια.

Κατάλαβα τι σημαίνει νιώθω φόβο, ανασφάλεια, απογοήτευση, ματαίωση επειδή δεν έχω χρήματα. Το πόσο δύσκολο και ανοίκειο μου ήταν να μετρώ μέχρι και το τελευταίο σεντ. Μια φορά μάλιστα που δεν τα υπολόγισα σωστά, πόσα χρήματα είχα στο λογαριασμό μου και επεστράφη η επιταγή που έδωσα για το νηπιαγωγείο των παιδιών, δέχθηκα τρομερό εξευτελισμό από την υπεύθυνη του ιδιωτικού νηπιαγωγείου, η οποία μάλιστα αντί να τηλεφωνήσει σε μένα να με ενημερώσει ότι δεν καλύφτηκε η επιταγή μου, πήρε πρώτα τηλέφωνο τον πρώην άντρα μου, ο οποίος επέμενε να επιστρέψω πίσω στον αταίριαστο γάμο που είχαμε και χρησιμοποιούσε και τον οικονομικό πόλεμο για να το επιτύχει.
Ντροπιάστηκα, εξευτελίστηκα, στενοχωρήθηκα, αλλά άντεξα. Άντεξα επειδή είχα έναν σκοπό. Ο σκοπός μου ήταν η σωματική, ψυχική και πνευματική μου ελευθερία τόσο από τον πρώην σύζυγό μου, όσο και από τους γονείς μου. Θα μπορούσα να συνθηκολογήσω, να πάω πίσω και να προσποιούμαι, ώστε να μην μου λείπουν τα χρήματα. Αυτό όμως θα ήταν ενάντια στις αρχές μου και στην τιμιότητά μου. Μπορεί, όπως ανέφερα πιο πάνω, η πατρική μου οικογένεια να ήταν συντηρητική κατά την άποψη μου, μου έδωσαν όμως ηθικές αρχές και εντιμότητα, κάτι για το οποίο πραγματικά τους ευγνωμονώ....
Ο πνευματικός σκοπός της οικονομικής μου ταλαιπωρίας λοιπόν, το γεγονός πως υπήρχε νόημα στο ότι στερούμουν τα χρήματα, μου έδωσε τη δύναμη για να ανταπεξέλθω στη δυσκολία. Η περίοδος αυτή κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια. Φυσικά, δεν ήταν το ίδιο συνέχεια. Υπήρχαν και καλύτερες και χειρότερες στιγμές. Η αλήθεια όμως είναι πως ζούσα λίγο πάνω από το όριο της φτώχειας. Κι εγώ και τα παιδιά.
Φυσικά είχα προτεραιότητες όπως το φαγητό. Φρόντιζα να μην έλειπε θρεπτικό φαγητό από το τραπέζι μας και απέφευγα τις άσκοπες αγορές ρούχων και παπουτσιών, τις εξόδους σε εστιατόρια, και γενικώς οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί πολυτέλεια. Για παράδειγμα φρόντισα ώστε να υπάρχει θέρμανση και κλιματισμός στο σπίτι, αλλά δεν είχαμε χρήματα για διακοπές στο εξωτερικό, ή για μεγάλη τηλεόραση, "περάσαμε" με μια μικρή τηλεόραση 14 ιντζών για πολλά χρόνια.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια μου να ασχοληθώ με την πολιτική το 2011, βρεθήκαμε πάλι χωρίς χρήματα, αλλά αυτή τη φορά με ένα σπίτι γεμάτο τηλεοράσεις, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ρούχα παπούτσια, ηλεκτρικές συσκευές και όλα τα υλικά αγαθά στα οποία μας έδινε πρόσβαση η οικονομική άνεση που απολαμβάναμε τα προηγούμενα 4 χρόνια.
Αυτή τη φορά ήταν πιο εύκολο για μένα να προσαρμοστώ, το είχα ξαναπεράσει άλλωστε, αλλά πιο δύσκολο για τα έφηβα πια παιδιά μου. Η συνήθης αντίδραση που είχαν όταν τους αρνούμουν χρήματα και υλικά αγαθά ήταν: "τι φταίμε εμείς, αν εσένα σου έδοξε να γίνεις πολιτικός;"... Και είχαν δίκιο. Άντεξαν όμως, και επειδή εγώ κάθε φορά παραδεχόμουν το λάθος μου και έκανα προσπάθειες για να ξεπεράσω τις συνέπειές του. Την προηγούμενη Κυριακή, ο 16χρονος πια γιος μου μου είπε πως "με συγχωρεί για την βλακεία που έκανα με τις εκλογές και έχασα τόσα χρήματα, επειδή λέει ίσως είναι καλύτερα για αυτόν που είδε εμένα να τρώω τα μούτρα μου, ώστε στο μέλλον ο ίδιος να είναι πιο προσεκτικός με τη διαχείριση των χρημάτων του και τους στόχους που βάζει"...
Δάκρυσα από χαρά και περηφάνια, επειδή το μωρό μου κατάφερε επιτέλους να βρει πνευματικό νόημα στην ταλαιπωρία που περάσαμε ως οικογένεια και να στρέψει αυτή την κακοτυχία σε καλοτυχία....

Γιατί τα γράφω όλα αυτά, πέρα από του να αυτο-εκτεθώ ξανά δημοσίως; :-)
Επειδή πιστεύω ακράδαντα πως στην αποδοχή της νέας κατάστασης βοηθάει ιδιαίτερα το να βρούμε ο καθένας το δικό του πνευματικό νόημα που έχει για τη ζωή του.
Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: τι λάθη έκανα εγώ ως άνθρωπος ώστε να συμβάλω στο να φτάσουμε εδώ ως κοινωνία; Για παράδειγμα χρησιμοποίησα το "μέσον" και την κουμπαριά για να πετύχω κάποιο σκοπό; Απέφυγα να πληρώσω τις φορολογικές μου υποχρεώσεις; Ψήφισα αψήφιστα ή παρέλειψα να ψηφίσω; Ανέκτηκα τη δικτατορία των κομμάτων και το πολιτικό μονοπώλιο του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού; Πήρα καταναλωτικά δάνεια χωρίς να υπολογίζω τον τρόπο αποπληρωμής τους; Δεν αντέδρασα επαρκώς όταν πριν 2-3 χρόνια άρχισε να φαίνεται η "κολοσυρμαθκιά της κουφής;"
Θυμάμαι πως μετά τη δολοφονική έκρηξη του Μαρί, τις πρώτες μέρες βρεθήκαμε διαμαρτυρόμενοι και διαδηλώνοντες άνθρωποι από όλους τους πολιτικούς χώρους, ακόμη και ελεύθερα σκεπτόμενοι αριστεροί. Η αντίδραση αυτή όμως, αφέθηκε να εκπνεύσει, αφήσαμε τα κόμματα, τις οργανωμένες παρατάξεις και τις κομματικές σκοπιμότητες να τη σταματήσουν. Και γυρίσαμε πίσω στη μακαριότητα μας. Ως πολίτες έχουμε ευθύνη. Ευθύνη να αντιδρούμε όταν βλέπουμε αδικία και αναξιοκρατία γύρω μας. Όχι απλώς να το σχολιάζουμε, αλλά να δείχνουμε στην εκάστοτε εξουσία πως δεν το ανεχόμαστε. Μόνο αν εξυγιανθούμε ως κοινωνία, αν πάρουμε απόφαση πως μόνο η υπευθυνότητα του καθενός ξεχωριστά και του συνόλου θα μας φέρει σε ουσιαστική πρόοδο και ευημερία....
Ακούγονται σίγουρα πολύ θεωρητικά όλα αυτά, για αυτό έβαλα τα δυο προσωπικά μου παραδείγματα, για να πω δυο από τις πολλές ιστορίες φτωχοποίησης.

Φτωχοποιηθήκαμε επειδή φταίμε.
Αναγνωρίζουμε τα δικά μας λάθη.
Δεν ανεχόμαστε πλέον λάθη/αδικίες από κανέναν.
Βρίσκουμε πνευματικό νόημα στην τωρινή μας ταλαιπωρία....

Τι νομίζετε;

Με αγάπη, Θέκλα.

Τα στάδια του πένθους σε σχέση με την οικονομική κρίση

Έχουν διαπιστωθεί πέντε στάδια του πένθους μέσα από τις έρευνες της Kubler-Ross.
Αυτά είναι συναισθηματικές φάσεις που συνήθως περνάει κάθε άνθρωπος, κατά τη διάρκεια του πένθους. Με πλάγια γραμματοσειρά οι δικές μου σκέψεις για την αντιστοιχία μεταξύ των σταδίων του πένθους της γνωστής θανατολόγου Kubler-Ross και τη δική μας κατάσταση στην Κύπρο.

• 1. Άρνηση: το άτομο δεν δέχεται ότι αυτό το περιστατικό συνέβη στον ίδιο και αρνείται την ύπαρξη του τέλους. Είναι το αρχικό στάδιο όπου λειτουργεί και σαν μηχανισμός άμυνας για να προστατέψει τον εαυτό του από την ύπαρξη άγχους. Εξυπηρετεί και σαν στάδιο όπου το άτομο αναγνωρίζει ότι κάτι διαφορετικό έχει συμβεί στη ζωή του αλλά δεν θέλει να το πιστέψει.

Αυτό το στάδιο προφανώς το περάσαμε τις πρώτες μέρες μετά από εκείνο το Σάββατο 15 του Μάρτη.. Στην αρχή παγώσαμε και δεν θέλαμε να πιστέψουμε πως όντως συνέβηκε κάτι τέτοιο, από τη μια μέρα στην άλλη να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στο τραπεζικό σύστημα και πολλοί από εμάς να χάσουν μεγάλο μέρος των καταθέσεων τους... Οι επερχόμενες μειώσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τα ωφελήματα και η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας εν γένει επιτείνουν την απώλεια....
Στην αρχή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε....

• 2.Θυμός: Ο θυμός κάνει την εμφάνισή του όταν πια έχει συνειδητοποιηθεί η απώλεια. Το άτομο αναζητά κάποιον για να ρίξει τις ευθύνες, θυμώνει σχεδόν με τους πάντες, τα βάζει με τα θεία και με τους ανθρώπους που βρίσκονται πιο κοντά του. 

Ο θυμός άρχισε να εκφράζεται μέσα από όσα συζητούμε μεταξύ μας, όσα γράφουμε στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των πρώτων ημερών.... Ο θυμός σιγοβράζει μέσα στους περισσότερους από εμάς και σίγουρα δεν μας βοηθά στο να νιώθουμε καλά ψυχολογικά. Μας δίνει μεν τη δύναμη να αντιδράσουμε, αλλά εφόσον οι αντιδράσεις μας δεν φέρνουν κάποιο αποτέλεσμα, και αντιλαμβανόμαστε πως είμαστε έρμαια των περιστάσεων και άλλοι αποφασίζουν για εμάς, ο θυμός εντείνεται ακόμη περισσότερο....

• 3. Διαπραγμάτευση: Στο στάδιο αυτό, γίνεται "παζάρι" για την εξαγορά χρόνου σε περίπτωση που το άτομο ετοιμάζεται να χάσει ένα αγαπημένο του πρόσωπο ή για την ύπαρξη "βιώσιμης" λύσης μετά την απώλεια. Παρόλο που ξέρει ότι δεν θα έχει τη λύση που επιθυμεί, προσπαθεί να σκεφτεί και να επιδιώξει μερικές φορές τον τρόπο με τον οποίο θα αποφύγει το μοιραίο. Σε αυτό το στάδιο, συνήθως το άτομο αρχίζει να σκέφτεται ενοχικά για τον ίδιο και το  τι θα μπορούσε να κάνει για να αποφύγει την απώλεια. Τέτοια συναισθήματα μπορούν να κρατήσουν κολλημένο τον άνθρωπο σε αυτό το στάδιο για αρκετό διάστημα.

Η διαπραγμάτευση μου θυμίζει τη φάση με τις άπειρες τηλεοπτικές εκπομπές με οικονομολόγους και πολιτικούς τις πρώτες μέρες που συζητούσαν επί ώρες για πιθανές λύσεις, για αποφυγή του κουρέματος και της καρατόμησης της οικονομίας μας. Το ΟΧΙ της Βουλής στην πρώτη απόφαση του Eurogroup επήλθε μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο διαπραγμάτευσης.... Μπορούμε όμως, μας αφήνουν ή έστω αντέχουμε να μείνουμε κολλημένοι σε αυτό το στάδιο;

• 4. Κατάθλιψη: Εδώ, το άτομο αρχίζει και συνειδητοποιεί σοβαρά την απώλεια. Έρχεται σε επαφή με τα συναισθήματά του που είναι θλίψη, πόνος, στενοχώρια, φόβος, αβεβαιότητα. Τέτοια συναισθήματα είναι εντελώς φυσιολογικά να υπάρξουν και δεν πρέπει να τρομάζουν με την παρουσία τους. Το άτομο σε αυτή τη φάση δεν μπορεί και δεν θέλει να ανυψωθεί ψυχολογικά για αυτό και κάθε προσπάθεια που γίνεται από το περιβάλλον του να ξεφύγει από αυτά, οδηγείται σε αποτυχία. Το άτομο εδώ χρειάζεται το χρόνο να πενθήσει, να αναγνωρίσει αυτά τα συναισθήματα και έτσι να μπορέσει να μην τα φοβάται πια. Ακουμπώντας τα, θα καταλάβει τι νιώθει, θα σταματήσει σταδιακά να φοβάται και έτσι θα μπορέσει να ανασηκωθεί και να εκτιμήσει τη βοήθεια που του δίνεται.

Αυτό ακριβώς για το οποίο μιλάει η προηγούμενη ανάρτηση...

• 5. Αποδοχή:  Το άτομο πλέον έχει καταλάβει ότι η απώλεια είναι υπαρκτή, είτε επέρχεται, είτε συνέβη. Αν πρόκειται για επερχόμενη απώλεια, είναι πολύ καλό το άτομο να φροντίσει να κλείσει τις σχέσεις του με τον καλύτερο για εκείνον τρόπο και να αποχαιρετήσει το περιβάλλον του. Είναι ωφέλιμο και φρόνιμο για τον ίδιο αλλά και για τους γύρω του που θα συνεχίσουν να ζουν. Το άτομο που έχει χάσει κάποιον δικό του, αποφασίζει πλέον ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό για να αλλάξει την κατάσταση και φροντίζει να διατηρεί τη μνήμη με έναν τρόπο που δεν είναι δυσλειτουργικός για την καθημερινότητά του.

Πώς μπορεί κανείς να αποδεχθεί μια τέτοια κατάσταση;

Κι όμως, αν περάσει τα προηγούμενα στάδια και ειδικά το αυτό της διαπραγμάτευσης, του θυμού και της κατάθλιψης τότε μπορεί να έλθει στην αποδοχή....

Αποδεχόμαστε ότι πλέον χάσαμε την ευμάρεια μας και την οικονομική μας ασφάλεια....

Αποφασίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό για να αλλάξουμε την κατάσταση μας. Διατηρούμε στη μνήμη τις εποχές της οικονομικής μας άνεσης ώστε να έχουμε στόχο για το πού θέλουμε να ξαναφτάσουμε... Και επίσης κρατούμε στο μυαλό μας τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν, ώστε να τα αποφύγουμε στο μέλλον για να μην ξαναφτάσουμε σε αυτό το σημείο....

Εσείς σε ποιό στάδιο είστε;

Με αγάπη,

Θέκλα

Κλαίω για την κατάντια μας...

Πώς μπορούμε να αντέξουμε τις νέες συνθήκες;
Πως δυστυχώς "Κύριοι επτωχεύσαμεν" και από δω και μπρος θα μείνουμε πολλοί χωρίς δουλειά, χωρίς χρήματα, χωρίς οικονομική ασφάλεια;

'Οταν πεθάνει κάποιος που αγαπάς, και τώρα πέθανε η αίσθηση της ασφάλειας μας, η εμπιστοσύνη στις αποταμιεύσεις μας και η ελευθερία της οικονομικής μας κίνησης, έχεις την ευκαιρία να αντιδράσεις με πένθος. Θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό κι από σένα τον ίδιο, κι από το περιβάλλον σου να κλάψεις, να θρηνήσεις, να πενθήσεις.

Τώρα, που πέθανε η ευμάρεια μας, και η αίσθηση της υλικής μας ασφάλειας, μας επιτρέπεται να πενθήσουμε;
Επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας;

Η πρώτη αντίδραση ήταν η παγωμάρα...
Μείναμε...
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι έγινε, έχοντας και τη δυσκολία του να μην θέλουμε στην ουσία να το πιστέψουμε...

Η δεύτερη αντίδραση ήταν να θέλουμε συνεχώς να ακούουμε πληροφορίες: πώς έγινε, γιατί έγινε, τι σημαίνει αυτό που έγινε, πόσα θα μας κουρέψουν, πόσα θα μας κόψουν, πόσα χάσαμε κοκ

Η τρίτη αντίδραση;
Να κλάψουμε...
Να ρίξουμε μαύρο δάκρυ, το οποίο είναι και απελευθερωτικό...

Θα σκέφτεστε ίσως: ήταν που ήταν τρελλή αυτή, απολωλάθηκε τελείως...!

Κι όμως, η αλήθεια είναι πως με το κλάμα ο άνρθωπος αποφορτίζεται και ηρεμεί.
Πρόσφατα οι επιστήμονες απέδειξαν πως μέσα στα δάκρυα μας βρίσκονται συμπυκωμένες ποσότητες νευροδιαβιβαστών που έχουν να κάνουν με τη στενοχώρια και το άγχος.
Με απλά λόγια: όταν κλαίμε, αποβάλλουμε άγχος και στενοχώρια...
Για αυτό και τα μωρά, επειδή κλαίνε εύκολα, ξεπερνούν γρήγορα λυπητερές καταστάσεις...

Δοκιμάστε το, δουλεύει.

Για κάποιους από εμάς το κλάμα είναι εύκολο.
Για άλλους αδύνατο και για κάποιους κοινωνικά απαγορευμένο.
"Οι άντρες δεν κλαίνε", μίσσιημου.
Κλαίνε και παρακλαίνε, άμα είναι φυσιολογικοί άνθρωποι και έχουν αισθήματα, νιώθουν, καταλαβαίνουν, ζουν.

Αν νιώθουμε άσχημα να κλάψουμε μπροστά σε τρίτους, μπορούμε να κλάψουμε μόνοι μας.

Αν δεν μας έρχεται το κλάμα εύκολα, ας δούμε καμιά κοινωνική ταινία, από αυτές που σε κάνουν να δακρύσεις, θες δεν θες.

Ας πάμε μια βόλτα από το κοιμητήριο να δούμε τους τάφους των αγαπημένων μας. Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να κλάψουμε.

Ας συμπαρασταθούμε σε ανθρώπους που έχουν πρόσφατο θάνατο στην οικογένεια. Οι μοιρολογήτρες το έκαναν και για τον εαυτό τους παλιά, όχι μόνο για τα χρήματα.

Ας κλάψουμε να ξαλαφρώσουμε, αγαπημένοι μου,
και έπεται η αντιμετώπιση...

Το κλάμα είναι απαραίτητο στάδιο.....
Αφού κλάψουμε συνεχίζουμε με επόμενες αναρτήσεις...

Τα φιλιά μου,
Θέκλα.

Η κρίση θέλει ψυχοθεραπεία!

Φίλοι μου,
βρεθήκαμε στα δύσκολα.
Από τις 15 του Μάρτη η Κύπρος δεν είναι πια η ίδια...
Βιώνουμε πλέον στο σπίτι μας, στην οικογένειά μας, στο πετσί μας, την οικονομική κρίση, η οποία δεν αφορά πλέον μόνο ένα μικρό άτυχο κομμάτι του πληθυσμού, αλλά τους περισσότερους από εμάς....

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Πώς το αντιλαμβάνομαι:

Το κακό ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν.
Οι βάσεις μπήκαν με την ανεξαρτησία το 1960. Βάσεις διαφθοράς, διαπλοκής, "κουμπαριάς"...
Ως το 74 φαγωθήκαμε μεταξύ μας...
Μετά το 1974 μας τάισαν να σκάσουμε...
Με τη φούσκα του χρηματιστηρίου προγευτήκαμε τα σημερινά. Κανείς δεν τιμωρήθηκε σ' αυτή τη χώρα ποτέ... Κανείς εκτός από απλούς πολίτες που μπήκαν στο ΚΑΠ, που διώχθηκαν για οικονομικές οφειλές... Κανείς αρχιτέκτονας ή εγκέφαλος της φούσκας όμως...
Με την εισροή των ρωσικών κεφαλαίων, λόγω ψηλών επιτοκίων, επιδιδόμαστε σε ένα οργασμό υπερβολικού δανεισμού, με επίσης ψηλά επιτόκια φυσικά και φτιαχτή εκτόξευση των τιμών των ακινήτων στα ύψη. Αππωνόμαστε, κτίζουμε με δάνεια σπίτια, εξοχικά, πισίνες, αγοράζουμε με δάνεια πάλι σκάφη και γερμανικές λιμουζίνες και γινόμαστε τουρίστες σε όλη την Ευρώπη και τον πλανήτη. Σηκώνουμε κουστούμια όπως
ιδιωτικά σχολεία και μάρκες, αφήνουμε τα παιδιά μας να τα μεγαλώνουν οι οικιακές βοηθοί και νιώθουμε το κέντρο της γης.
Πιστεύουμε στις διαφημίσεις, στους πολιτικούς στους μαρκετίστες...
Είμαστε φιλόξενος λαός και εργοδοτούμε άκριτα, νόμιμα ή παράνομα υπερβολικούς αριθμούς αλλοδαπών. Όσους δεν δουλεύουν τους δίνουμε επιδόματα. (Με το αζημίωτο μας λένε, δίχως μεσάζοντες, το χάφτουμε κι αυτό όπως και τ'άλλα) ...
Και σαν να μην έφτανε αυτό αποφασίζουμε, ως η πρώτη χώρα στην Ε.Ε. με κομμουνιστή πρόεδρο, να δώσουμε αυξήσεις στις κοινωνικές παροχές, χωρίς μελέτη και δίχως καν την εξοικονόμηση με το να σταματήσουν οι μίζες και οι αχρείαστοι διορισμοί υπερήλίκων ημετέρων με υψηλές κλίμακες...
Η Ευρώπη διέρχεται πραγματική ή τεχνητή οικονομική κρίση, το ΔΝΤ κι η Μέρκελ καρατομούν την Ελλάδα. Κι εμείς χαβά μας. Και οι πολίτες και η κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση κι η Κεντρική Τράπεζα κι οι υπόλοιπες τράπεζες...
Κοιμόμαστε τον ύπνο του βλάκα, δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας, μετά το Μαρί η Α.Η.Κ. ανακοίνωσε πάνω από 80 εκατομμύρια κέρδη, εμείς κάνουμε διακανονισμούς να πληρώσουμε το ρεύμα και συνεχίζουμε να σκύβουμε κεφάλια, μην πω να κατεβάζουμε και παντελόνια. Τον ύπνο του βλάκα από τον πρώτο πολίτη ως τον τελευταίο. Η πτώση του Ορφανίδη δεν μας συγκίνησε, δεν είδαμε πως μπορεί σε λίγο, πολύ λίγο να συμβεί σε όλη την χώρα... Ερχόμαστε σε προεκλογικό πυρετό, οι γερμανοί κι οι άλλοι περιμένουν τον επόμενο γιατί "με τον προηγούμενο δεν συνεννοούνταν" είπαν...
Και το προηγούμενο Σάββατο ξυπνούμε με το μπιπ στον κ..., αχάπαροι όπως πάντα.
Τωρά φταιν μας οι γερμανοί, η Μέρκελ και το ΔΝΤ. Όι ότι εν εν όρνια τζιείνοι. Επιτελούν χειρίστης μορφής οικονομικό πόλεμο κι εμείς πήγαμε ξυπόλυτοι στ' αγκάθια, αχάπαροι, απρογράμματιστοι και ευκολόπιστοι. Να ξυπνήσουμεν έστω τζιαι τωρά τζιαι να σταματήσουμεν να είμαστε αρνιά...
Καθαρά προσωπική γνώμη. Φταίμε όλοι. Φταίω κι εγώ, κι εσύ κι ο παρακάτω.... Που δαμαί τζιαι δα να ξυπνήσουμε...
Να στρωθούμε στη δουλειά και στη βοήθεια ο ένας του άλλου....

Από τη δική μου πλευρά, σκέφτομαι πώς μπορώ να βοηθήσω.... Αντιλαμβάνομαι πως η πλειονότητα του κόσμου δεν έχει πλέον την ευχέρεια να πληρώνει για να συναντιέται τακτικά με ιδιώτη ψυχολόγο. Μην ξεχνάτε πως υπάρχουν οι υπηρεσίες ψυχολόγων στα κρατικά νοσοκομεία... 
Επειδή ο καθένας με το εργαλείο του, αποφάσισα να αρχίσω μια καινούρια σειρά καταχωρήσεων στο ιστολόγιο μου με θέμα την ψυχολογική διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Νιώστε ελεύθερα να επικοινωνήσετε μαζί μου, μέσω του διαδικτύου (theklapetridou@yahoo.gr), για να θέσετε τα δικά σας ερωτήματα/θέματα. 

"Με τους πολλούς ο χάρος εν γλυτζιής" και μαζί θα τα καταφέρουμε καλύτερα. 

Σαν πρώτη συμβουλή: Ας αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να πενθήσει για αυτό που μας συμβαίνει. Μπορεί να μην έχουμε νεκρό να κλάψουμε, αλλά αυτό που περνούμε προσομοιάζει με απώλεια όπως αυτήν που επιφέρει ο θάνατος....

Με όλη μου την αγάπη,
Θέκλα

Μέρα 6η. Αλλαγή στον τρόπο ζωής.

Έκτη μέρα σήμερα. Ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών πέρασε και χθες τα έκανα πάλι....σκ... Παρατήρησα τον εαυτό μου πως κάνω 5 βασικά λάθη:

1. Δεν ακολουθώ τις μέρες τις δίαιτας πιστά 
2. Κάνω αβαρίες στις ποσότητες
3. Μου ξεφεύγει το αλκοόλ
4. Παραλείπω τα ενδιάμεσα
5. Δεν κάθομαι στο τραπέζι να φάω με τη σειρά.

Η διαιτολόγος μου έχει σπουδάσει για να μου φτιάξει αυτή τη διατροφή. Γνωρίζει ποια θρεπιτκά στοιχεία χρειάζεται το σώμα μου και σε ποιό συνδυασμό. Δεν γνωρίζω καλύτερα από εκείνην. Οπόταν με το να εναλλάσσω τα γεύματα από μόνη μου υποθέτω πως καταλήγω να μην παίρνω όλες τις θρεπτικές ουσίες που χρειάζομαι για μια μέρα. Θα το συζητήσω μαζί της την Πέμπτη το πρωι που έχουμε ραντεβού. Μπορεί να μου προτείνει ένα πιο ευέλικτο πρόγραμμα. Θα δούμε.

Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου έτρωγα πολύ. Το φαγητό μου άρεσε και ήθελα μεγάλες ποσότητες για να ικανοποιηθώ. Δεν θα ξεχάσω μια φορά που πρέπει να ήμουν 10 χρονών, όταν η γιαγιά η Θέκλα είχε έρθει για λίγες μέρες από την Αγία Φύλα να μας επισκεφτεί στο σπίτι μας στην Πάφο. Η γιαγιά η Θέκλα ήταν σπουδαία μαγείρισσα. Επαγγελματίας. Προτού παντρευτεί δούλευε ως μαγείρισσα. Μια μέρα λοιπόν, έφτιαξε κεφτέδες.

 Οι γονείς μου ήταν στη δουλειά και όταν επέστρεψαν φώναξε απελπισμένα στη μάνα μου: "Κυριακούλα, έχει φάει 18 κεφτέδες!". Ναι, είχα φάει 18 κεφτέδες και ήθελα κι άλλους για μεσημεριανό. Ήθελα να γεμίζει το στομάχι μου για να νιώθω καλά. Και έτρωγα γρήγορα γρήγορα, δεν μασούσα αργά και απολαυστικά. Αυτό το κακό συνήθειο το έχω μέχρι σήμερα. Να τρώω γρήγορα το φαγητό μου, σαν να με τρέχει κάποιος ξοπίσω. Έτσι, συχνά, το στομάχι μου μπορεί να έχει γεμίσει και εγώ να μην το αντιληφθώ ενωρίς για να σταματήσω. Λέγεται πως χρειάζονται περίπου 20 λεπτά για να πάει το μήνυμα από τους μύες του στομαχιού στον εγκέφαλο πως είναι γεμάτο. Και πως η διαδικασία της μάσησης και η αίσθηση της όσφρησης είναι επίσης χρήσιμες για να δημιουργηθεί το αίσθημα του κορεσμού. Άρα όσο πιο αργά μασούμε το φαγητό μας, όσο πιο πολύ το απολαμβάνουμε, το μυρίζουμε το γευόμαστε αργά στη γλώσσα (οι γευστικοί κάλυκες στη γλώσσα επίσης μεταφέρουν το μήνυμα στον εγκέφαλο), τόσο πιο λίγη ποσότητα φαγητού χρειαζόμαστε για να νιώσουμε πλήρεις. Ίσως κι αυτός είναι ένας λόγος που όταν τρώω σαλάτες νιώθω πως χορταίνω μόλις τελειώσω και πως δεν χρειάζομαι κι άλλο φαγητό. 
Παρατήρησα λοιπόν, χθες και σήμερα πως αφέθηκα και έφαγα περισσότερη ποσότητα φαγητού από όση χρειαζόμουνα. Σημείωσα πάνω στο ψυγείο, για να το θυμάμαι, να μαγειρεύω μόνο τόση ποσότητα όση θα χρησιμοποιήσουμε σε κάθε γεύμα. Ο Λάζαρος που είναι 15 χρονών, το καταφέρνει αυτό. Τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια τους κανόνες της Αναστασίας. Αυτή φυσικά είναι η πρώτη του φορά που κάνει δίατα για να αδυνατίσει και ελπίζω και η τελευταία...
Το θέμα με το αλκοόλ, όπως έγραψα και προχθές δεν το έλεγξα καλά. Αυτό συνέβηκε και ψες. Αντιλήφθηκα πως για μένα δεν κάνει καλό να πίνω κρασί που είναι το αγαπημένο μου ποτό. Δεν μπορώ να σταματήσω στο ένα ποτήρι. Για όσο καιρό διαρκεί αυτή η προσπάθεια θα βγάλω όσο πιο πολύ μπορώ το κρασί από τη ζωή μου. Η μπύρα είναι καλύτερη επιλογή για μένα, και πιο λίγες θερμίδες έχει και δεν μου αρέσει και τόσο πολύ ώστε μπορώ να σταματήσω στο όριο που μου επιτρέπεται για κάθε μέρα.
Για κάποιους ανθρώπους τα ενδιάμεσα δεν είναι ίσως απαραίτητα. Για μένα είναι. Άμα τρώω το φρούτο ή το ελαφρύ σνακ που έχω για ενδιάμεσο δυο φορές το πρωι και μια το απόγευμα, τότε δεν πεινάω πολύ όταν καθίσω να φάω μεσημεριανό ή βραδινό και μπορώ να συγκρατηθώ καλύτερα με τις ποσότητες.
Το τελευταίο σημείο ίσως είναι το πιο σημαντικό.
Τρώω ενώ το φαγητό μου δεν είναι ακόμη έτοιμο. Για παράδειγμα, σήμερα το μεσημέρι τα ψάρια στη σχάρα ήταν έτοιμα, η σαλάτα του Λάζαρου έτοιμη και τα δικά μου βραστά χόρτα ήθελαν ακόμη 10 λεπτά για να είναι έτοιμα στη συσκευή του ατμού.
Κάθισα στο τραπέζι και άρχισα να τρώω ψάρι. Επειδή το στομάχι μου ήταν άδειο (παρέλειψα το δεκατιανό), πεινούσα πολύ  και καταβρόχθισα όχι μόνο τη δική μου τσιπούρα αλλά και τη μισή που άφησε ο Λάζαρος. Και όταν τα χόρτα ήταν έτοιμα, ήδη είχα γεμίσει. Ενώ, εάν περίμενα να είναι και τα χόρτα έτοιμα και τα έτρωγα μαζί, ή καλύτερα ίσως πρώτα τα χόρτα και μετά το ψάρι, θα έμενα στο ένα ψάρι που ήταν η ποσότητα που υποτίθετο πως θα φάω.
Το να καθίσεις σε ένα στρωμένο τραπέζι, με την ποσότητα που χρειάζεσαι μόνο μπροστά σου και να αρχίσεις να τρως σιγά και απολαυστικά είναι ένας τρόπος και για να απολαμβάνεις το φαγητό περισσότερο, αλλά και να τρως λιγότερο, να μην παίρνεις επιπλέον αχρείαστες θερμίδες, οι οποίες δεν εξυπηρετούν και τόσο ιδιαίτερα τη γεύση, επειδή το ίδιο πράγμα είναι. Να απολαμβάνεις γεύση για 15 λεπτά τρώγοντας αργά και λιγότερη ποσότητα ή τρώγοντας γρήγορα και μεγαλύτερη ποσότητα. Η γεύση παραμένει η ίδια.
Με τούτα και μ΄ εκείνα δεν το έβαλα κάτω.
Όλα αυτά είναι μια πολύ καλή βοήθεια για τη συνέχεια. Η διαδικασία δίαιτας είναι για μένα μια διαδικασία εκπαίδευσης για το υπόλοιπο της ζωής μας. Να μάθουμε να λειτουργούμε και να τρώμε ως άνθρωποι που έχουν το κατάλληλο για τους ίδιους βάρος.
Παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται σε σχέση με το σώμα τους και το φαγητό, τα άτομα που δεν είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα, βλέπει κανείς πως τρώνε μόνο όταν πεινούν, όταν χορτάσουν σταματούν, απολαμβάνουν τη γεύση του φαγητού τους τρώγοντας αργά και ηδονιστικά. Δεν νιώθουν ενοχές όταν τρώνε. Απολαμβάνουν το φαγητό τους ανένοχα και δεν νιώθουν στερημένοι.

Κάποιοι από αυτούς κινούνται συνέχεια, είναι αεικίνητοι. Κάποιοι άλλοι είναι νωθροί από τη φύση τους. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι με φυσικό βάρος αθλητές. Η σχέση τους με το φαγητό είναι σχέση φλερταριστική και όχι μιας εξαρτητικής αρρωστημένης σχέσης.
Φλερτάτουν με το φαγητό και τη γεύση, αλλά φροντίζουν να νιώθουν και μετά το φαγητό καλά.
Αλήθεια, πώς νιώθει το στομάχι μας όταν το βαρυφορτώσουμε; Μήπως είναι βαρύ και ασήκωτο;
Μήπως η διάθεση μας πέφτει;
Μήπως νιώθουμε βαριοί και ασήκωτοι;

Θέλω να ελευθερωθώ, να απελευθερωθώ από τα περιττά κιλά, να νιώθω ελαφριά και να απολαμβάνω το φαγητό μου στο φουλ. Να φλερτάρω μαζί του. Να το τρώω, να μη με τρώει....
Φιλιά
Θέκλα

Χαρούμενα Γενέθλια

4 του Μάη σήμερα και γιορτάζω τα γενέθλια μου. Κλείνω τα 37 χρόνια...
Πού καιρούς που έκλεινα τα 17... :-)
Από χθες το βράδυ άρχισαν να έρχονται οι ευχές μέσω διαδικτύου και τηλεφώνου.
Να ζήσεις, να περάσεις υπέροχα, υγεία, χαρά ευτυχία, να είσαι με αυτούς που αγαπάς κτλπ.
Όμορφες ευχές, βγαλμένες από την καρδιά των ανθρώπων, εκείνων που με γνωρίζουν προσωπικά κι εκείνων που  με γνωρίζουν μόνο διαδικτυακά, και παρόλα αυτά βρήκαν το χρόνο να γράψουν μια ευχή.
Συγκινήθηκα. Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που μου θυμίζετε πως δεν είμαι μόνη. Πως σε κάποιες καρδιές των ανθρώπων μιλάω ή μίλησα στο παρελθόν, πως αυτός ο σκληρός και επικριτικός εαυτός μου μπορεί να κάνει και λάθος όταν με ξαποστέλνει στο πυρ το εξώτερον για όσα λάθη και παραλείψεις κάνω και έκανα.
Και θα πραγματοποιήσω την ευχή σας. Θα περάσω όμορφα.
Ήδη η μέρα ξεκίνησε όμορφα από το πρωι. Θύμισα στα παιδιά πως είχα τα γενέθλια μου και δεν μου γκρίνιαζαν μέχρι να τα πάω σχολείο. Τέλεια!
Με φίλησαν ακόμη και στο ασανσέρ. Όχι πως δεν με φιλάνε άλλες φορές, αλλά το φιλί τους σήμερα είχε μια διαφορετική γλυκύτητα.
Μετά που άφησα τον Λάζαρο στο σχολείο περπάτησα στο πάρκο. Είχε αρκετές μέρες να το κάνω και ο ηλιόλουστος καιρός με αποζημίωσε, καθώς και η αναπάντεχη περιπατητική συντροφιά μιας φίλης που σήμερα αποφάσισε να αφιερώσει τη μέρα στον εαυτό της και να πάρει άδεια από τη δουλειά.
Επέστρεψα στο γραφείο και είδα μια αγαπημένη μου πελάτισσα. Δεν το ήξερε πως είναι τα γενέθλια μου και δεν της το είπα. Μου έδωσε δώρο όμως. Ήταν καλύτερα σήμερα. Πιο δυνατή και αγαπητική προς τον εαυτό της.
Μαγείρεψα στη συνέχεια για τα παιδιά. Και ναι, η κόρη μου άρχισε να ζητάει λαχανικά, όχι μόνο κρέατα και άμυλα. Της έκανα και  τα πράσινα κολοκύθια που πεθύμησε  με το δικό μας τρόπο μαγειρέματος.
Κάθισα στο διαδίκτυο. Προσπάθησα να ευχαριστήσω για όλες τις ευχές. Θα μου πάρει δυο τρεις μέρες νομίζω όμως μέχρι να το ολοκληρώσω αυτό.
Και το βράδυ, θα βγάλω τα παιδιά έξω για φαγητό σε ένα εστιατόριο που θέλουν από καιρό να επισκεφτούν.
Έτσι απλά. Φέτος δεν έχει πάρτυ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζεύονταν πολλοί φίλοι στο σπίτι, και περνούσαμε όμορφα. Φέτος όμως, ξεχάστηκα. Δεν είχα χρόνο να το ετοιμάσω. Ή ας είμαι πιο ειλικρινής, δεν είχα διάθεση. Στα περσινά μου γενέθλια πέρασα ελάχιστο χρόνο με τα παιδιά και ειδικά με τον γιο μου, ο οποίος δεν είχε έρθει στο μεγάλο πάρτυ που διοργανώσαμε. Τον είχα δει λίγο μόνο το μεσημέρι.
Οπόταν φέτος όλη η μέρα είναι δική τους.
Και ήταν πολύ γλυκός πριν λίγο. Αντί να μου στείλει μήνυμα στο κινητό όπως κάνει κάθε μέρα : "Μην αργήσεις!", αντ΄ αυτού, μου έγραψε: "Μεν αργήσεις, αγαπούλα, Χρόνια Πολλά!"

Οπτικές και προοπτικές.

Είμαι φέτος 37 χρονών.
36! τσιρίζουν τα παιδιά μου κάθε φορά που το αναφέρω, επειδή ακόμη να τα κλείσω. Ε και τι έγινε; Ένας μήνας και κάτι έμειναν μέχρι τα γενέθλια μου.
Γεννήθηκα στις 4 του Μάη το 1975. Ερχόμουν με τα πόδια σε στάση γιόγκα και μετά από 4 μέρες αγωνίας για τη μάνα μου γεννήθηκα με καισαρική. Εγκάρσια μάλιστα. Η κοιλιά της μάνας μου έχει πάνω ένα σταυρό. Από τη δική μου γέννα και αυτήν του αδελφού μου το 1978.
Οι γέννες όπως τους θανάτους είναι μεγάλη φασαρία. Η μάνα μου αναπολεί πως κόντεψε να πεθάνει μετά από τη γέννηση μου από μια σοβαρή μόλυνση στα νεφρά, κάθισα βλέπετε εκεί περισσότερο από το κανονικό, γεννήθηκα με μακριά μαλλιά και νύχια και γενικώς δεν ήθελα να βγω, επειδή ίσως από τότε υποψιαζόμουν πως δεν είναι και τόσο εύκολο να ζεις σε αυτό τον κόσμο, και δη στην Κύπρο.

Μέχρι φέτος, αναπολούσα την παιδική μου ηλικία με την ανάλογη κριτική και ισοπεδωτική στάση ενός ανελέητου αυτογνώστη τάχα ψυχολόγου. Πως τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, πως με σημάδεψε το γεγονός πως ο πατέρας μου αρνούνταν να φέρει τηλεόραση στο σπίτι μέχρι τα 10 μου, πως το ξύλο που έφαγα δεν μπορώ να το ξεπεράσω και γενικώς πως είχα μια πολύ άσχημη παιδική ηλικία μες την κατάθλιψη. Συνέδεα δε πάντοτε την εξέλιξη μου σε παχύσαρκο άτομο ή καλύτερα σε γιογιο με τάσεις παχυσαρκίας, στην μεταμόρφωση του παπά μου σε παπά της εκκλησίας στα 6 μου χρόνια. Από τον καιρό που πήγα στο δημοτικό άρχισα να τρώω βουλημικά και μέσα σε 4-5 χρόνια κατάφερα να αλλάξω το μεταβολισμό μου. Μπούρδες. Είχα τάση για παχυσαρκία από μικρότερη. Αφού οι αναμνήσεις μου από την παιδική μου ηλικία πάντοτε είναι συνδεδεμένες με αχνομυριστά φαγητά, την κουζίνα της μακαρίτισσας της γιαγιάς της Θέκλας και τα μαγειρέματα στη δική μας κουζίνα, που ήταν ένα μακρυνάρι στο οποίο περνούσαμε τις περισσότερες ώρες. Ακόμη κι όταν δέησε ο Παπάντρεας να φέρει τηλεόραση στο σπίτι, στην κουζίνα την εγκατέστησε σε ένα άσπρο έπιπλο από συμπιεσμένα ροκανίδια και βαμμένο με πυκνή πλαστική μπογιά, αυτα τα κακόγουστα φτηνιάρικα κατασκευάσματα που ήταν στη μόδα στα τέλη της δεκαετίας του 80.
Στο πατρικό μου φυσικά παρέμενε πάντα η τραπεαζαρία στο σαλόνι από συμπαγές ξύλο και τα πρώτα έπιπλα που απέκτησαν οι γονείς μου κι αυτά παλιομοδίτικα, συμπαγές ξύλο κι αληθινές κατασκευές.
Αλλά η ζωή μας περιοριζόταν κυρίως στην κουζίνα και στη γειτονιά.
Κάθε μεσημέρι μετά το φαγητό αναγκαστικά πηγαίναμε για σιέστα, μεσημεριανό ύπνο. Αυτή την ευλογημένη συνήθεια που μέχρι τώρα μου δίνει τη δυνατότητα να αντέχω τη μέρα και που από ότι ακούω κάνει καλό και στην καρδιά. Εμείς φυσικά στριφογυρίζαμε μέσα στα σεντόνια και πολλές φορές το σκάγαμε από το μπαλκόνι των υπνοδωματίων μας, ο αδελφός μου κι εγώ, και βγαίναμε στη γειτονιά. Στο δρόμο που τότε ήταν ακόμη χωματόδρομος και στις γειτονικές αλάνες.

Πόσα απογεύματα που μύριζαν άνοιξη δεν τα περάσαμε παίζοντας με τα παιδιά της γειτονιάς μας στις αλάνες. Πόσα "κρυφτά", "μιτσοκαμμητά", "συμμορίες" δεν παίζαμε για ώρες. Κι όταν νύχτωνε, όταν έπεφτε ο ήλιος και άναβαν τα φώτα στους στύλους της ηλεκτρικής, έβγαινε η μάνα μου στα κάγκελλα της αυλής και μας φώναζε: Θέκλα, Θεοδόση, ελάτε στο σπίτι!
 Φώναζε φυσικά για κάμποση ώρα με συγχορδίες κι από τις άλλες μανάδες στη γειτονιά. Δεν είχαμε βλέπετε κινητά να κουβαλούμε μαζί μας, όπως τα δικά μας παιδιά τώρα κι ούτε φυσικά ακούγαμε κι εύκολα τόσο μακριά που ακίνδυνα απομακρυνόμασταν από τα σπίτια μας. Λίγα τα αυτοκίνητα, χωματόδρομοι και πολλά άδεια οικόπεδα. Ο παράδεισος μιας αθώας παιδικής ηλικίας.
Τι ήταν όμως εκείνο που με έκανε τόσα χρόνια να πιστεύω πως η παιδική μου ηλικία δεν ήταν καλή; Πως ήταν εξαιρετικά τραυματική; Ήταν όντως έτσι και πλέον το έχω ξεπεράσει με τα τόσα χρόνια σπουδών και εξάσκηση στην ψυχοθεραπεία ή η οπτική μέσα από την οποία την έβλεπα ήταν αλλοιωμένη; Μπορεί να είναι έν από τα πιο πάνω, κανένα ή και τα δύο μαζί.
Αυτό που ξέρω φέτος, που πλέον έπαψα να πιστεύω σε ονειροφαντασίες, μετά το όντως τραυματικό για μένα 2011, όπου ξεπούλησα την ηρεμία μου, την ησυχία μου, την όποια πνευματικότητα μου για να αναμειχθώ με τη βρωμιά της πολιτικής και να πιστέψω μεγαλομανώς πως θα μπορούσα να φέρω διαφορά σε αυτό τον τόπο, είναι πως έπαψα να είμαι ανήσυχη. Κατέληξα με το δύσκολο τρόπο στο να παίρνω τη ζωή όπως έρχεται και να ζω στο παρόν. Να μην πιστεύω σε κούφιες υποσχέσεις,  να φοβάμαι αυτά που όντως είναι φοβιτσιάρικα και να ελπίζω μόνο σε όσα είναι εφικτά. Το είχα ακούσει και το είχα διαβάσει τόσες φορές σε πατερικά κείμενα και σε εγχειρίδια ψυχοθεραπείας. Να ζεις στο παρόν. Και δεν μπορούσα να το εννοήσω και να το βιώσω πλήρως, μέχρι φέτος.
Και τώρα που ζω στο παρόν, μπορώ και χαίρομαι όλα εκείνα τα μικρά καθημερινά πράγματα που στο παρελθόν τα παρέβλεπα και αλλοίωνα την ευφραντική τους σημασία λόγω της συνεχούς ανησυχίας μου.

Ναι, ήμουν ανήσυχη στην παιδική μου ηλικία. Προσέβλεπα σε μια ευτυχία που θα ερχόταν με τα χρόνια, με την ενηλικίωση, με την ελευθερία από τον οικογενειακό ζυγό, με την ερωτική ολοκλήρωση, την επαγγελματική επιτυχία και όλα αυτά στα οποία προσδοκούν οι προέφηβοι. Στη φωτογραφία αυτή είμαι στο μπαλκόνι ενός δωματίου στο Μοναστήρι της Χρυσορρογιάτισσας στην Πάφο. Ξεκαλοκαιριάζαμε στην Χρυσορρογιάτισσα και στην Κατασκήνωση της Μητρόπολης Πάφου στην Αγία Μονή, όπου ο πατέρας μου ήταν υπεύθυνος. Πόσο υπέροχο ήταν εκείνο το μπαλκόνι. Πόσα πρωινά δεν έβγαινα να χαρώ τη θέα μέχρι κάτω, μέχρι τη θάλασσα... Κι όμως δεν μπορούσα να ησυχάσω. Δεν μπορούσα να το χαρώ. Επειδή ονειρευόμουν και περίμενα ένα μαγικό αύριο όπου η ευτυχία μου θα ερχόταν επειδή θα γινόμουν μεγάλη, όμορφη, αδύνατη, σπουδαία, ερωτεύσιμη, πετυχημένη. Ω φευ! Τα όνειρα είναι όμορφα κι είναι καλά για τα παιδιά μας. Να βασίζονται όμως στην πραγματικότητα. Να είναι ρεαλιστικά.
Στην πορεία της ζωής μου φέρθηκα αυτοκαταστροφικά από την πρώτη νεότητα μέχρι σήμερα, επειδή ένιωθα πως δεν είχα εκπληρώσει εκείνα τα συγκεκριμένα παιδικά όνειρα. Και δεν μπορούσα να χαρώ το σήμερα, το τώρα, τη ζωή που έχω στα χέρια μου, αυτά που συμβαίνουν καθημερινά. Την όμορφη φύση που είναι παντού, τα παιδιά, τις δουλειές του σπιτιού, το φαγητό,  την ξεκούραση, τον ύπνο, τη μουσική. Πάντα κάτι έλειπε. Κάπου είχα να πάω και τα καθημερινά με καθυστερούσαν. Μου έκοβαν το δρόμο, για αυτό και δεν τα συμπαθούσα τόσο, δε συμφιλιωνόμουν μαζί τους.
Μετά το 2011 και την μεγάλη νίλα που έφαγα, το ρεζιλίκι, τη ντροπή, τον ψυχολογικό πόλεμο, την οικονομική ζημιά, τον ξεφτιλισμό, ο οποίος ακόμη συνεχίζεται από κάποιες κομματικές ομάδες που κακώς με θεωρούν επικίνδυνη, προσγειώθηκα. Αντιλήφθηκα πως δεν έχω να πάω πουθενά. Εδώ θα μείνω. Και καλά κάνω να το απολαμβάνω. Να χαίρομαι όσα έχω. Και είναι πολλά. Η αγάπη της οικογένειας μου, η αγάπη των παιδιών μου, η αγάπη των φίλων μου, η αγάπη των πελατών μου, το αίσθημα ικανοποίησης όταν βοηθάς ένα άνθρωπο ή ένα ζευγάρι να χαμογελούν,  το διάβασμα, το γράψιμο, οι περίπατοι στη φύση, ο ύπνος, το νόστιμο φαγητό και η χαλάρωση μπροστά από την τηλεόραση έστω και για λίγο, επειδή συνήθως προτιμώ το διάβασμα.
Έχει τόσα πολλά βιβλία ακόμη να διαβάσω, τόσους ανθρώπους να αγαπήσω και να βοηθήσω μέσα από τη δουλειά μου, τόσες στιγμές να ζήσω με τα έφηβα παιδιά μου που εξελίχθηκαν σε πολύ ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Έχει τόσα όμορφα η ζωή και μπορώ να τα χαρώ επειδή σταμάτησα να είμαι ανήσυχη. Ησύχασα και ζω στο τώρα και χαίρομαι πολύ για αυτό...

Η θέα από το μπαλκόνι μου...

Το 2011 ήταν ένας χρόνος δύσκολος για μένα. Υπέροχος, φανταστικός, δημιουργικός κι επώδυνος. Από εκείνους τους χρόνους που μαθαίνεις πράγματα με το δύσκολο τρόπο και καταλήγεις στο πως οι λύσεις δεν είναι πάντοτε εύκολες, αλλά έρχονται από μόνες τους όταν εσύ πάψεις να τις περιμένεις.
Μια από τις επώδυνες και επίπονες θυσίες που είχα να κάνω τον περασμένο Οκτώβριο ήταν να μετακομίσω σπίτι. Από ένα πολυτελές σπίτι να μετακομίσω σε ένα διαμέρισμα στον ένατο όροφο στο κέντρο της Λευκωσίας. Όλοι χρειαστήκαμε να κάνουμε θυσίες με την οικονομική κρίση, γιατί όχι και αυτοί που πίστεψαν αφελώς ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο; Αφελείς ονειροφαντασίες ενός ποιητή, συγγραφέα ή τρελλού...
Τέσπα, η αμοιβή μου είναι είναι μπαλκόνι με υπέροχη θέα, που μου δίνει την αίσθηση της διαφυγής στον ουρανό, όπως κι αν είναι αυτός κάθε πρωι.
Η οικονομική κρίση μπορεί να μας φέρει πιο κοντά σε απίστευτες ομορφιές.

Και που να έχουν διάφορες μορφές..

Η θέα κάθε πρωι από το μπαλκόνι είναι διαφορετική...

Και το ίδιο πανέμορφη....

Μπορεί μια θέα από ένα ψηλό μπαλκόνι να σε κάνει ευτυχισμένο; Ναι. Μπορεί.
Κι από κει και πέρα έρχονται και άλλα όμορφα πράγματα.
Η ευτυχία ξεκινά από μέσα μας. Κανείς άλλος δεν μπορεί να μας την δώσει. Μόνο να την μοιραστεί μαζί μας, αν μας αγαπά πραγματικά.
Οι άλλοι μπορούν να στέκονται εμπόδια στην ευτυχία μας. Κυρίως με το να μας δίνουν μια άσχημη εικόνα του εαυτού μας και του κόσμου.
Η μετακόμιση στο ψηλό μπαλκόνι ήρθε μαζί με μια υπέροχη θέα, μια όμορφη εικόνα της ζωής...

Aγάπη, μίσος, αδιαφορία και φανατισμός.

Την τελευταία μέρα του 2011, μιας χρονιάς που μας πόνεσε και μας απογοήτευσε βαθειά, δεν θέλω να γράψω τίποτα προσωπικό. Τα έχω πει όλα στη χρονιά που πέρασε. 
Θέλω μονάχα να αποσαφηνίσω κάποιους ορισμούς στάσεων και συναισθημάτων. Στη χρονιά που μας πέρασε βίωσα την αγάπη, το μίσος και το φανατισμό, προσπαθώντας να υπερνικήσω την αδιαφορία που είχα προηγουμένως για τα κοινά. Όλο αυτό ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, στο οποίο υπέπεσα σε πολλά λάθη, αλλά και που με δίδαξε πολλά. Φυσικά έχω πολλά ακόμα να μάθω για να εξελιχθώ πνευματικά ως άνθρωπος. Λυπούμαι για τους ανθρώπους που λύπησα και ζητώ συγγνώμη από αυτούς που με έστω κι άθελα μου, με ένιωσαν εχθρό τους.
Καλή Χρονιά, φίλοι μου!

Φανατισμός.
Ο Φανατισμός που ως όρος προέρχεται εκ της λατινικής λέξης "fanum" (=ιερόν), σημαίνει την μετ' εγωισμού και εμπάθειας προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα της ορθότητας ή όχι αυτών.
Υποκινητής και αυτουργός του φανατισμού είναι η εκάστοτε επ΄ αυτού εκδηλούμενη προπαγάνδα.

Προπαγάνδα:
Προπαγάνδα είναι η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ετυμολογικά, προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης».
Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να επιστρατευτεί προκειμένου να προϊδεάσει θετικά ή αρνητικά σε σχέση με κάποια ιδεολογική θέση, αντί να παρουσιάσει την ίδια την θέση. Η προπαγάνδα διαφοροποιείται από την «κανονική» επικοινωνία, επειδή επιδιώκει να διαμορφώσει απόψεις με έμμεσες και συχνά δόλιες μεθόδους. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα συχνά μεταδίδεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προκαλεί ισχυρά συναισθήματα και αυτό το κάνει κυρίως με το να υπονοεί παράλογες (μη ενορατικές) σχέσεις μεταξύ ιδεών.
Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να διαδίδεται έμμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται ως εύλογη προκατάληψη εντός μιάς φαινομενικά ισορροπημένης και δίκαιης δημόσιας συζήτησης ή επιχειρηματολογίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη καλύτερα σε συνδυασμό με την μέθοδο μετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας.
Μίσος
Το μίσος είναι η έντονη αντιπάθεια, η απέχθεια για κάποιον και η σφοδρή επιθυμία να του κάνεις κακό.
Είναι πάθος της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο διαρκεί πολύ και δεν ικανοποιείται ποτέ, αντίθετα τρέφει την κακία και την έχθρα για να βλάψει.

Ο άνθρωπος που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, κάνει αδικίες, πράξεις βίαιες, που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο.

Γεννά πολλά κακά, όπως την βία, το έγκλημα, τις αντεκδικήσεις, και οδηγεί σε πράξεις αντικοινωνικές. Είναι πάθος, που γέρνει τη διχόνοια, τη δυστυχία και οδηγεί σε καταστροφή.

Αδιαφορία

Η απουσία κάθε συναισθήματος, αρνητικού ή θετικού για ένα πρόσωπο ή για ένα θέμα.

Αγάπη: 

Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης. Στη φιλοσοφία, η αγάπη είναι μια αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, συμπόνια και στοργή. Η αγάπη βρίσκεται στο κέντρο πολλών θρησκειών, (σύμφωνα με τη χριστιανική φράση, «ὁ θεòς ἀγάπη ἐστίν») ή επίσης οι Αγάπες, κοινές εστιάσεις των πρώτων Χριστιανών. Η αγάπη μπορεί επίσης να περιγραφεί ως δράση προς άλλους υποκινούμενες από συμπόνοια. Ή, και ενέργειες προς άλλους βασισμένες στην στοργή.

Το μίσος δεν είναι το αντίθετο της αγάπης!

Η αδιαφορία είναι το αντίθετο της αγάπης.

Η αγάπη είναι έντονη θετική σύνδεση. Το μίσος είναι έντονη αρνητική σύνδεση. Η αδιαφορία είναι έλλειψη οποιασδήποτε σύνδεσης, αποσύνδεση.

Αγαπούμε τους άλλους με μέτρο την αγάπη προς τον εαυτό μας.

Ο Χριστός είχε πει: αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Άρα απαραίτητη προϋπόθεση της αγάπης μας προς τους άλλους, είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας.

Με την αγάπη μου,

για μια καλή χρονιά.

Θέκλα

Πίσω στην πραγματική ζωή...

Τις τελευταίες μέρες έκανα ένα γενικό καθάρισμα. Και στο σπίτι, και στην ιστοσελίδα μου και γενικώς στα όλα μου.
Δεν μπορείς ποτέ να αξιολογήσεις μια περίοδο της ζωής σου, αν δεν απομακρυνθείς αρκετά από αυτήν. Ξαναδιάβασα προεκλογικά μου κείμενα, είδα συνεντεύξεις μου, χρονογραφήματα μου κατά την περίοδο των βουλευτικών εκλογών και αναπόλησα συζητήσεις με ανθρώπους, συναντήσεις, εκρήξεις, γεγονότα, ενθουσιασμό, θλίψη, χαρά, πόνο.
Καταρχάς, έσβησα όλα τα πολιτικά κείμενα από τους ιστότοπους που διαχειρίζομαι. Δεν θέλω να τα βλέπω πια. Τα έχω στον υπολογιστή και σε πολλές τυπωμένες κόλλες σε κάποιο συρτάρι στο διάδρομο. Δεν τα αποκηρύσσω. Θέλω απλώς να αποστασιοποιηθώ. Δεν κάνω για πολιτικός. Και έπρεπε να το ξέρω προτού ανακατευτώ με την πολιτική. Φυσικά, το "έπρεπε", δεν έχει κανένα νόημα, όπως μου επισήμανε ένας πελάτης μου χθες. Είναι σε παρελθοντικό χρόνο, άρα αχρείαστο.
Έχει δίκιο. Για άλλη μια φορά μαθαίνω από τους πελάτες μου.
Μου αρέσει που επέστρεψα στην ψυχοθεραπεία και στο γράψιμο. Ή μάλλον αντίστροφα, στο γράψιμο πρώτα και στην ψυχοθεραπεία μετά. Μου αρέσει η ησυχία του γραφείου και του μοναχικού υπολογιστή μου. Μου αρέσει ο ήχος του πληκτρολογίου και οι φυσιολογικές φωνές ενός σπιτιού με δύο ζωντανούς εφήβους.
Δεν κάνω, μάνα μου εγώ για καβγάδες, αντιπαραθέσεις και ρίξιμο αυγών σε τοίχους. Δεν μπορώ να νιώθω αναποτελεσματική και ξεστρατισμένη. Να απομακρύνομαι από τις πηγές της ανανέωσης και πνευματικής τροφής μου. Κατά την διάρκεια του πολιτικού μου εγχειρήματος έχασα την ηρεμία μου. Δεν αφιέρωνα ούτε μισή ώρα το πρωι να διαβάσω και να διαλογισθώ. Δεν καθόμουν σε ένα τόπο. Ήταν πολύ έντονα τα πράγματα. Και διαφώνησα με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Και πληγώθηκα από τις επικρίσεις ανθρώπων που δεν γνωρίζω, αλλά εκτιμώ.
Δεν τα παράτησα επειδή δεν εκλέγηκα. Εκ των υστέρων, νιώθω πως μου έγινε πολύ πνευματικό καλό με το να μην εκλεγώ. Ως ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας έχω περισσότερα να προσφέρω στους ανθρώπους γύρω μου, παρά σαν άλλη μια πολιτικός. Η πολιτική είναι "πολιτιτζιή". Αυτό φυσικά δεν είναι καινούριο, αλλά πίστευα αφελώς και με ονειροπώληση και ονειροπόληση πως θα μπορούσα να αλλάξω το σύστημα. Εγώ μόνη μου, με άλλους 700 ανθρώπους. Το ένα χιλιοστό περίπου των πολιτών της χώρας μας.
" Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή"... και δεν είμαι διατεθειμένη να την κάνω. Να την κάνω έτσι. Χρησιμοποιώντας το όχημα της πολιτικής. Δεν είμαι διατεθειμένη και ικανή. Δεν είμαι ικανή σε αυτό. Το παραδέχομαι.
Θυμάμαι, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο πήγα να μάθω την νοηματική γλώσσα στο Κέντρο Φίλων Κωφαλάλων Θεσσαλονίκης. Περνά ο πρώτος χρόνος, δεν καταφέρνω τίποτα. Τίποτα, τζίφος η υπόθεση. Εκ των υστέρων αντιλήφθηκα ότι αυτό μάλλον είχε να κάνει με την ελλειπή ανάπτυξη της παρεγκεφαλίδας μου, λόγω του ότι ο μπαμπάς μου με "περπάτησε" από 9 μηνών και δεν με άφησε να μπουσουλήσω, αλλά, παρόλα αυτά, ήταν ένα είδους σοκ για μένα να ανακαλύψω πως έχει πράγματα τα οποία δεν τα καταφέρνω. Ως μαθήτρια ήμουν αυτό που θα έλεγαν σήμερα high achiever, παιδί με ιδιαιτερότητες. Περνά η δεύτερη χρονιά, πάλι τίποτα και τότε για πρώτη φορά στη ζωή μου, παράτησα κάτι με το οποίο καταπιάστηκα, χωρίς να το ολοκληρώσω και χωρίς να επιτύχω τον αρχικό στόχο μου...
Τότε, στα 20 μου, έκανα ιδιαίτερη προσπάθεια με τον εαυτό μου, να δεχθώ το γεγονός πως δεν μπορώ να τα καταφέρνω σε όλα τα πεδία και δεν μπορώ να είμαι πρώτη σε όλα. Αυτό με ωφέλεσε πολύ στη συνέχεια, επειδή η πραγματική ζωή, μετά το πανεπιστήμιο, ήρθε να μου δείξει με διάφορους εκπληκτικούς τρόπους πως έχει πολλά πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνω και πολλά να μάθω. Και κυρίως το ότι δεν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος πάνω στη γη και πως φυσικά δεν είμαι αναντικατάστατη. Και επίσης, πως αν παίξεις σωστά το παιγνίδι είναι επίσης πιθανόν να χάσεις. Και η ζωή μπορεί να μην φαίνεται δίκαιη, αλλά για μένα νιώθω πως είναι. Μου δίνει τους κατάλληλους μπάτσους στον κατάλληλο χρόνο. 
"Δεν κάμνεις κόρη μου για πολιτικός. Τι ανακατεύκεσαι με τα πίτουρα και θα σε φαν οι όρνιθες; Ποια νομίζεις ότι είσαι; Γιατί αππώθηκες έτσι;"
Ναι, παραδέχομαι το. Αππώθηκα. Που μόνη μου. Πήρε ο νους μου αέρα. Νόμιζα πως θα έσωζα τη χώρα μας από την διαπλοκή, τα συμφέροντα και την υποκρισία της πολιτικής. Α χα χα χα χα χα. Γελάω τώρα που το σκέφτομαι. Σε πόσο λανθασμένο δρόμο ήμουν.
Διευκρινίζω πως δεν αποποιούμαι τις πολιτικές απόψεις και προτάσεις της Κυπριακής Προοδευτικής Συνεργασίας. Εξακολουθώ να τις θεωρώ ιδανικές. Αποποιούμαι την άποψη που είχα πως θα εκλεγόμουν ως βουλευτής στην κυπριακή βουλή και θα άλλαζα το σύστημα. Α χα χα χα χα χα. Ούτε παραισθησιογόνα να έπαιρνα εκείνη την περίοδο.
Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα στο ειρηνευτικό μου λειτούργημα, αυτό της ψυχοθεραπεύτριας. Μπορώ να αγαπώ και να συνδέομαι με όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κομματικής τους τοποθέτησης. Τι ανακούφιση! Δεν αντέχω την συνεχή αντιπαράθεση και την αδικία του να κατακρίνεις και να καταδικάζεις τον άλλο, επειδή ανήκε σε μια συγκεκριμένη κομματική παράταξη.
Δεν αντέχω τα τεχνητά εμπόδια μπροστά στην ανθρώπινη αγάπη.
Χθες το βράδυ, είχα μια πολύ σημαντική συζήτηση μέσω μηνυμάτων με μια φίλη, που μας συνδέει φιλία 7 χρόνων. Μέσα σε όλο εκείνο το αλαλούμ, δεν αντιλήφθηκα πως σταμάτησε να επικοινωνεί μαζί μου. Της έστειλα ένα μήνυμα: "έχεις κάτι μαζί μου; Θέκλα".
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει : "Θυμήσου τι έλεγες στην τάδε για μένα".
Πραγματικά, η τάδε είχε κατηγορήσει στην προεκλογική περίοδο τη φίλη μου για κάτι συγκεκριμένο, της απάντησα αποστομωτικά, αλλά δεν είχα το χρόνο να ενημερώσω τη φίλη μου πως έγινε αυτό. Και τώρα, ένα χρόνο σχεδόν μετά, η φίλη μου είναι πληγωμένη επειδή πίστεψε την τάδε πως την κατηγόρησα. Η αρχική μου αντίδραση ήταν να θυμώσω. Φυσιολογικό, ανθρώπινο. Να θυμώσω γιατί πίστεψε την τάδε και θεώρησε πως ήταν δυνατόν να την κατηγορήσω για οτιδήποτε. Της απάντησα αποστομωτικά. Αυτό το καταφέρνω καλά. Στη συνέχεια όμως, μου απάντησε: "Κόρη, σύνελθε, στενοχωρέθηκα και θα μου περάσει". Της ξαναέστειλα το αρχικό της μήνυμα. Μετά από δύο λεπτά όμως, συνήλθα. Αντιλήφθηκα πως στην προεκλογική αμέλησα τους φίλους μου, ήμουν φευγάτη. Οπόταν η φυγή μου συνδυαζόταν με την αβάσιμη κατηγορία προς το άτομο μου. Έτσι της απάντησα : "Κόρη πελλή, αγαπώ σε και είμαι πιστή φίλη σου. Πληγώθηκα όμως που πίστεψες πως υπήρχε περίπτωση να σε κατηγορώ. Ηρέμησε και τα λέμε". Έτσι, θέλω αγάπη, θέλω ειρήνη και συμφιλίωση. Η ψυχή μου πνίγεται μέσα στους έντονους ρυθμούς και τις απάνθρωπες συνθήκες της πολιτικής. Δεν θα απέχω από το δικαίωμα του εκλέγειν. Αυτό του εκλέγεσθαι όμως , δεν με βλέπω να το ξαναχρησιμοποιώ. Χαίρομαι πολύ την επιστροφή μου στην φυσιολογική μου ζωή και δεν θέλω με τίποτα να την χάσω, ούτε να την χαλάσω.
Χαλάλι ο χρόνος, η ενέργεια, η ψυχή, τα χρήματα που σπατάλησα για την πολιτική. Χαλάλι γιατί μου έδωσαν μεγάλα πνευματικά μαθήματα. Κι άλλα, εκτός από αυτά που γράφω εδώ. Οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, έστω κι αν μας πονάει είναι ένα χάδι αγάπης από το Θεό ή το σύμπαν, ή τη φύση, όπου πιστεύει ο καθένας.
Απόψε παρουσιάζεται το βιβλίο που έγραψα τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο. Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα. Που είμαι ξανά απλώς ψυχολόγος.

Φίλοι μου!

Σας προσκαλώ στην πρώτη παρουσίαση του καινούριου μου βιβλίου με τίτλο: "Και οι άνδρες έχουν ψυχή, οι δυνάμεις και αδυναμίες του "ισχυρού φύλου!".

Όπως αναγράφεται και στην πρόσκληση που επισυνάπτεται, η παρουσίαση θα γίνει την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου στο Βιβλιοπωλείο Rivergate στα Λατσιά, στη Λευκωσία, η ώρα 7μμ.

Το βιβλίο θα προλογίσει η κοινωνιολόγος κ. Τατιάνα Ζαχαριάδου.

Θα χαρώ πολύ να με τιμήσετε με την παρουσία σας!

Σας περιμένω!

Σας παρακαλώ η παρούσα πρόσκληση να θεωρηθεί και προσωπική.

Ελάτε να ξαναβρεθούμε από κοντά, όσοι γνωριζόμαστε προσωπικά και να γνωριστούμε προσωπικά, όσοι είμαστε διαδικτυακοί φίλοι.

Με αγάπη,

Θέκλα

Ανθρώπινα...

Τις τελευταίες μέρες με διακατέχει μια άνευ προηγουμένου ηρεμία.
Από τη στιγμή που αποφάσισα να αφήσω πίσω μου οριστικά τον τίτλο του πολιτικού, και να τελειώνω με εκείνη την ιστορία, τουλάχιστον στην παρούσα φάση της ζωής μου, έπνασα.
Αντιλήφθηκα, ίσως αργά, ότι είναι πολύ δύσκολο να διεισδύσει κάποιος-οι που δεν έχουν ανατραφεί σε ένα κομματικό φυτώριο στο χώρο της πολιτικής στην Κύπρο, έστω κι αν έχουν καλές προθέσεις, έστω κι αν προτείνουν ουσιαστικές αλλαγές, έστω κι αν αγωνίζονται αφιλοκερδώς για το κοινό καλό.
Ο παλαιοκομματισμός δεν αφήνει καινούριες φωνές να ακουστούν επαρκώς, προς το παρόν.
Ευελπιστώ πως στο μέλλον, οι νέοι άνθρωποι στη χώρα μας, θα είναι σε θέση να ανατρέψουν αυτό το παλαιοκομματικό κατεστημένο και να ανοίξουν το δρόμο ώστε να έχουν νέοι άνθρωποι πρόσβαση στην εξουσία. Την εκτελεστική και τη νομοθετική.  Νέοι και ικανοί, επιλεγμένοι με αξιοκρατικά κριτήρια. Και λέγοντας αυτό, δεν εννοώ τον εαυτό μου. Δεν έχει σημασία ποιός θα είναι σε θέσεις κλειδιά. Σημασία έχει να κινείται αξιοκρατικά και προς το συμφέρον της Κύπρου.

Έχοντας απομακρυνθεί λοιπόν, από τις ενασχολήσεις μου του τελευταίου χρόνου και επιστρέφοντας σε μόνιμη βάση στο επάγγελμα μου ως ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και εμπειρογνώμονας στο δικαστήριο, βιώνω μια άνευ προηγουμένου ηρεμία.
Δεν μετανιώνω για τα λάθη που έκανα στις βουλευτικές εκλογές. Τα αναγνωρίζω, τα παραδέχομαι και προσπαθώ να πάρω όσα πιο πολλά μαθήματα για μένα, να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Αλλάζοντας σελίδα λοιπόν, αντιλήφθηκα πως για πολύ καιρό δεν συνειδητοποιούσα ότι εκτός από ένθερμους υποστηρικτές ως άνθρωπος, ψυχολόγος και συγγραφέας απέκτησα και ένθερμους επικριτές.
Προχθές, καθάριζα το κανάλι μου στο youtube από οποιοδήποτε πολιτικό και προεκλογικό περιεχόμενο, και διαπίστωσα πως κάτω από κάποια videos που ανήρτησα μετά το Μαρί, υπήρχαν υβριστικά, απαξιωτικά μηνύματα μίσους. Σοκαρίστηκα. Δεν το περίμενα.
Μια ζωή προσπαθώ να δίνω αγάπη στους γύρω μου, να αγωνίζομαι για το καλό και το δίκαιο (ή τουλάχιστον αυτό που μου φαίνεται καλό και δίκαιο, επειδή είμαι άνθρωπος και κάνω και λάθη, και λανθασμένες εκτιμήσεις), μια ζωή προσπαθώ να αντιμετωπίζω τους συνανθρώπους μου με αγάπη και κατανόηση.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου συνέχισα να διατηρώ στενές φιλίες με εξαιρετικούς ανθρώπους από το χώρο της Αριστεράς και του Ακέλ. Οι φιλίες μου αυτές δεν χάλασαν ούτε μετά τις εκλογές, ούτε μετά το Μαρί.
Η αγάπη και η εκτίμηση μεταξύ των ανθρώπων, για μένα είναι πέρα από πολιτικές και κομματικές απόψεις.
Ακόμα και για τον πρόεδρο της δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια, τον οποίο επέκρινα δημοσίως έντονα για διάφορες στάσεις του, νιώθω αγάπη και κατανόηση. Προσπαθώ να καταλάβω τι του συμβαίνει και γιατί αντιδρά όπως αντιδρά τα τελευταία δύο χρόνια. Δεν τον γνώρισα προσωπικά προηγουμένως, μόνο από την τηλεόραση τον γνωρίζω, αλλά άκουσα και συνεχίζω να ακούω από στενούς μου φίλους που είναι κομματικά στελέχη στο Ακέλ πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που πάντα τον διέκρινε η φιλικότητα και η ενωτική συμπεριφορά μεταξύ των συνανθρώπων του. Σίγουρα, κάτι συμβαίνει και άλλαξε η συμπεριφορά του. Δεν έγινε αυτό τυχαία.
Και παρόλο που είχα την έντονη άποψη πως έπρεπε να παραιτηθεί, παρόλα αυτά, θύμωσα όσες φορές άκουσα υβριστικά σχόλια για τον ίδιο και ευχές θανάτου. Δεν το δέχομαι αυτό για κανέναν άνθρωπο.
Δεν θα επεκταθώ επί της ανάλυσης της προσωπικότητας του προέδρου, ούτε των ένθερμων πολεμίων μου.
Θέλω να πω κάτι απλό.
Είμαι άνθρωπος και στενοχωρήθηκα. Ένιωσα μια αρνητική ενέργεια να με κατακλύζει. Λυπήθηκα.
Δεν είχα ποτέ σκοπό να βλάψω κανέναν και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν πως είμαι άτομο που παραδέχεται πρώτο τα λάθη του και αυτοσαρκάζεται κι όλας, εξαιρετικά καυστικά.
Δεν έχω κακία όμως για κανέναν. Ακόμη κι όταν διαφωνώ με κάποιον πολιτικά, μπορώ πάλι να τον αγαπώ και να τον εκτιμώ.
Τις τελευταίες μέρες ετοίμασα 4 σπιτικά videos που έχουν θέμα την οικονομική κρίση και την ψυχολογική αντιμετώπιση της.
Πήρα πολλά μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, αρκετοί φίλοι μου τηλεφώνησαν και μου ζήτησαν τη γνώμη μου για τα θέματα αυτά.
Κάθισα και έφτιαξα αυτά τα videos με μόνο σκοπό να βοηθηθεί έστω κι ένας άνθρωπος όταν τα ακούσει. Στο κανάλι μου στο youtube, απενεργοποίησα τα αυτόματα σχόλια, επειδή δεν θέλω να δέχομαι αρνητική ενέργεια. Είμαι άνθρωπος και στενοχωριέμαι. 
Και σας, σας συστήνω να ακούτε προσεκτικά την γνώμη και την κριτική ανθρώπων που είστε βέβαιοι πως σας εκτιμούν, σας αγαπούν και έχουν αγαθά κίνητρα. Για τους υπόλοιπους, κλείνετε τα αυτιά σας. Αρκετές δυσκολίες έχει η ζωή όπως είναι. Δεν είναι ανάγκη να λουζόμαστε και την κακία του άλλου. Παραθέτω πιο κάτω τα videos. Σε όποιον φανούν χρήσιμα, θα χαρώ. Όποιος τα θεωρήσει άχρηστα, βλακώδη κτλπ, ας μην τα παρακολουθήσει. 

Με την αγάπη μου προς όλους ανεξαιρέτως,
Θέκλα

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...!

Στη χώρα του προσιτού παραλόγου, τουτέστιν το νησάκι μας, όλα τα περιμένω πλέον.
Ο άλλος διόρισε τον άλλο για να τον αθωώσει, κι όταν τον βρήκε ένοχο, απτόητα κι ανερυθρίαστα τον έκαναν πέρα. Κι άρχισαν οι λιγοστοί, πιστοί όμως, πολύ πιστοί, μου θυμίζουν τις εποχές της θρησκοληψίας μου, να μάχονται να βρουν αντίστοιχα πράματα και θάματα.
Φυσικά, δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Επειδή ζούμε σε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Σίγουρα ο διαφορετικός σεξουαλικός προσανατολισμός έπρεπε να κρυφτεί από την πουριτανική συγχυσμένη κοινωνία μας, κι ο κάθε επιφανής νεοφανής αστήρ ξέχασε πως υπάρχει το google search για παραγράφους, για προτάσεις κλπ.
Βρε φίλε! Αυτό το ξέρει ο κάθε φοιτητής την σήμερον ημέραν.
Ένα μήνα που έγραφα την Ανατομία του Άντρα, ούτε περιοδικό δεν άνοιγα, μην τυχόν και επηρεαστώ και γράψω καμιά πρόταση που να μην είναι δική μου.
Τεσπα, ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ.
Δεν ξέρω αν αυτό σας λέει κάτι, αλλά να σας υπενθυμίσω πως δεν πέφτει, δεν πέφτει αυτός ο δρυς. Κλαίουσα ιτέα κατήντησε, οι λαϊκές εκπομπές κλάματος δεν τον χωράνε πια, κάποιος ας του συστήσει να δεικάποιον ειδικό, η μακρόχρονη χρήση κορτιζόνης κάνει ανάποδα θαύματα και είναι και ένα κόμμα 85 χρόνων που διαλύει,  και πάει και πάει και πάει το θέατρο του προσιτού παραλόγου. Προσιτού είπαμε, επειδή ο καθείς μπορεί να λάβει μέρος. Και να πάρει τα 15 λεπτά ή ώρες δημοσιότητας που του αναλογούν.

Αυτό μου θυμίζει λίγο την ιστορία μιας πολύτεκνης κουμπάρας μου, που αφού έφτασαν σε μια εκδρομή, μέτρησαν τα παιδιά και τα βρήκαν 9 αντί 10.
Ναι, ξέχασαν ένα παιδί!
Κι εμείς κάτι ξεχάσαμε νομίζω.
Πως κανείς δεν μας έδειξε και δεν μας ενημέρωσε για την συμφωνία με τη Noble Energy για τα φυσικά αέρια, και ασχολούμαστε με τα ανθρώπινα.
Αυτό ονομάζεται άρτος και θεάματα. Ή μάλλον μόνο θεάματα, γιατί από άρτο δεν μας βλέπω, γιοκ...
Εγώ πάντως, μετά από πολλή ταλαιπωρία κλπ. κλπ. το πήρα απόφαση, πως it's a lot of money, honey! και οι παλαιοκομματικοί πολιτικοί, μια χαρά τα έχουν κάνει πλακάκια μεταξύ τους. Είδατε πως κανείς μα κανείς δεν διαμαρτύρεται που η συμφωνία δεν πέρασε από επίσημη έγκριση από τη βουλή; Το προσέξατε;
Ή μήπως ήμασταν απασχολημένοι με το κρεββάτι του ενός και τις λογοκλοπές του άλλου;
Θα ξυπνήσουμε καθόλου; Εγώ πάντως, αλλάζω την ταμπέλα μου από πάνω.
Το νιώθω ντροπή να γράφω πολιτικός. Μόνο ψυχολόγος. 
Σας φιλώ γλυκά,
Θέκλα.

Η ανατομία ενός άντρα

Αύριο τα παιδιά φεύγουν και ξεκινούν επιτέλους οι διακοπές μου, οι οποίες θα κρατήσουν μέχρι το τέλος του Αυγούστου. Με εξαίρεση τη Δευτέρα 22 Αυγούστου, που οφείλω να επισκεφτώ το γραφείο για 3 συσκέψεις που δεν παίρνουν αναβολή, θα είμαι "διακόπτουσα".
Και επειδή από ταξίδια κι εμπειρίες γέμισα αυτό τον χρόνο, δε θα πάω πουθενά. Ούτε καν στην Πάφο. Μόνο για τα απαραίτητα. Για το γενέθλιο της ανιψιάς μου και τον γάμο του γιου της κουμέρας μου. Κι αυτά όμως σκέφτομαι να τα κάνω ή μονοήμερα, όπως έκανα το Δεκαπενταύγουστο ή να πάρω μαζί μου και το laptop.
Επιτέλους, το αποφάσισα. Θα καθίσω να γράψω την "Ανατομία ενός άντρα". Κατόπιν απαίτησης του αναγνωστικού μου κοινού, καθότι έχει 6 χρόνια να βιβλιογραφήσω και επειδή το η "Θέκλα θέλει σε", διακόπηκε στη μέση από τις 11 του Ιούλη από το "Δημήτρη δεν σε θέλουμε, κι εσύ τίποτα", πάλιωσε πλέον αυτό, δεν έχω δύναμη να γράψω για την παλαιοκομματική πολιτική και την τραυματική μου εμπειρία από το κονταροχτύπημα μου με δαύτην, κι επειδή αντιλήφθηκα πως αν γράψω όσα βίωσα προεκλογικώς, εν τότε που εν να με κάτσουν μέσα για τα καλά τζιαι την νύχταν κόφκουν το ρεύμα στις φυλακές τζιαι εν θα μπορώ να βλέπω να γράφω, αποφάσισα να γράψω επιτέλους το αντίστοιχο για την "Ανατομία μιας γυναίκας". Αυτό για την αντρική.
Ο Φαντομάς είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης, αλλά νομίζω πως εν χωρεί μες το βιβλίο γιατί συμπεριλαμβάνει τόσες εξαιρέσεις των κανόνων που θα κάνουν το βιβλίο προσωπογραφία του, θα περιοριστώ στους εκατοντάδες άντρες πελάτες μου και τις ιστορίες τους.
Θα διώξω τη βοηθό από το σπίτι, ήδη έσπασε μετά το στεγνωτήριο και το πλυντήριο, οπόταν έχω καλή δικαιολογία πέραν της οικονομικής κρίσης, θα συγκατοικήσω με τον Τεκύλα και θα βγαίνω μόνο για τσιγάρα και προμήθειες και τις ανάγκες του συμπαθούς τετράποδου. Αποφάσισα να απολέσω καμιά δεκαριά από τα 95 μου κιλά, οπόταν θα τρώω ρύζι, το οποίο το πετυχαίνω μούρλια, και φυσικά αυγά που είναι η αγαπημένη μου τροφή, και θα πίνω καφέδες.

Οπόταν, δεν είμαι εδώ για κανέναν...
Η αποχή μου από το facebook θα είναι πλασματική. Τηλεόραση βαριέμαι να κοιτάξω εδώ και χρόνια, στα τηλέφωνα βαριέμαι να μιλώ, οπόταν θα αποτελέσει το μοναδικό παράθυρο προς τον έξω κόσμο, κι αυτό για τις ώρες του  διαλείμματος. Το πήρα απόφαση. Θα γράψω και θα τους γράψω όλους στο .... καινούριο μου βιβλίο.
Wish me luck!

Ο γιος μου κι εγώ.. Who's the boss now?

Όταν ήμουν μικρομάννα, στα 22 μου,  δεν άντεχα ούτε τα κλάματα, ούτε τις γκρίνιες του γιου μου, ούτε τις ιδιοτροπίες του, ούτε την νυχτερινή αυπνία του. Αυτό που μου την έσπαγε περισσότερο ήταν που δεν μπορούσε να μου μιλήσει, να μου εξηγήσει τι έχει, τι νιώθει, τι θέλει...Μια ζωή έχω να κάνω με το λόγο. Είμαι κόρη φιλο-λόγου και θεο-λόγου. Είμαι ψυχο-λόγος. Και ίσως, σαν ένα κουσούρι που μου έχει μείνει από την κλασική παιδεία και την παιδική και εφηβική εντρύφηση στα της θρησκείας και των κηρυγμάτων δίνω στο λόγο περισσότερη έμφαση από ότι σε άλλες γλώσσες. Όπως την γλώσσα του σώματος για παράδειγμα, ή στις εκφράσεις του προσώπου, σε όλα αυτά που μας λένε τα μωρά και οι μεγάλοι χωρίς να ανοίξουν το στόμα τους.
Περίμενα λοιπόν ο γιος μου να ανοίξει το στόμα του και να αρχίσει να μου μιλάει.
Άργησε να το κάνει αυτό. Πρέπει να ήταν 3 χρονών. Μέχρι τότε δεν ήμουν και πολύ σίγουρη για την ευφυία του, αν και οι γονείς μου με διαβεβαίωναν πως και ο αδελφός μου, ο οποίος σαφώς έχει ψηλότερο δείκτη νοημοσύνης από εμένα, άργησε να μιλήσει, μετά τα τρία του χρόνια.
Έτσι λοιπόν, όταν μίλησε για πρώτη φορά τα είπε όλα, αλλά δεν τα έλεγε στη "δική μου γλώσσα". Είναι αγόρι, έχει διαφορετικό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων και ανήκει σε άλλη γεννιά.
Μου πήρε χρόνο πολύ να αποδεχθώ και εσωτερικά τη διαφορετικότητα του από εμένα. Και τις όποιες ομοιότητες μαζί μου.
Διάβασα και ξαναδιάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο : Τhe dark side of the light chasers, στο οποίο εξηγείται γιατί μας ενοχλούν πράγματα σε άλλους.

Μας ενοχλούν είτε τα χαρακτηριστικά που έχουν οι άλλοι και έχουμε και εμείς και δεν μας αρέσουν πάνω μας, είτε αυτά που είχαμε και κόψαμε και φοβόμαστε πως μπορεί να ξανακυλίσουμε, είτε αυτά που θέλουμε να έχουμε και δεν μπορούμε, ένα πράγμα.
Έτσι λοιπόν, μεγαλώνοντας τον μικρούλη, έμαθα να τον αγαπώ και να τον αποδέχομαι, αγαπώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό μου.
Υπέροχο, καταπληκτικό ταξίδι, αλλά δύσκολο και μοναχικό. Επειδή ο μεγάλος είναι πάντα μεγάλος, ο γονιός δεν μπορεί να το ξεχνάει αυτό και να συμπεριφέρεται ως παιδί με το παιδί. Αυτό προσπάθησα πολύ να το πετύχω. Κάποιες φορές δεν τα κατάφερνα και τόσο καλά, αλλά ήταν ο κανόνας με τον οποίο ζούσα και ζω μαζί του. Πως τα παιδιά χρειάζονται τον γονιό να είναι γονιός, να τους βάζει όρια, να τους συμβουλεύει και να τους δίνει έτσι την τόσο απαραίτητη αίσθηση ασφάλειας για ένα παιδί και έναν έφηβο.
Είχε φορές όμως που ήθελα να κυλιστώ κι εγώ στο πάτωμα και να πάθω το ανάλογο temper tantrum..., το οποίο σε απλά ελληνικά είναι η "νόμιμη" και κατανοητή κρίση θυμού ενός παιδιού

 Ξέρεις, γιε μου, έχει φορές που θυμώνω κι εγώ πολύ, είμαι σίγουρη πως το ξέρεις... Τις περισσότερες φορές προσπαθώ και συγκρατούμαι. Κάποιες δεν τα καταφέρνω και τότε μπαίνουμε σε μάχη... Η οποία πληγώνει και τους δύο. Συγκρουόμαστε τόσο πολύ ίσως επειδή μοιάζουμε, όχι μόνο στην φάτσα και στο κορμί, αλλά και στην προσωπικότητα. Είμαστε κι οι δυο τελειομανείς, εγωιστές, δυναμικοί και με μεγάλη αγάπη στο δίκιο και την δικαιοσύνη.
Εσύ σκέφτεται λίγο περισσότερο το τι θα πει ο κόσμος, από ότι εγώ. Ή κατά την Debbie Ford, κι εγώ ενδόμυχα ίσως το σκέφτομαι και δεν μου αρέσει που το σκέφτεσαι κι εσύ.
Έχεις κάποια κοινωνικά στερεότυπα που δεν μου αρέσουν, με ενοχλούν. Ίσως γιατί τα είχα κι εγώ παλιά και φοβάμαι να μην τα ξαναποκτήσω. Είμαι διαθέσιμη όμως να το παλέψω να σε δέχομαι όπως σκέφτεσαι και να προσπαθήσω να σε βοηθήσω να τα σπάσεις κι εσύ, αν τελικά θελήσεις. Και εύχομαι να θελήσεις, ειλικρινά. Γιατί ως γονιός, κάποιες αρχές θέλω να σου εμφυσήσω κι εγώ. Όπως μου εμφύσησαν οι παππούδες σου. Κάποιες τις κράτησα και κάποιες μεγαλώνοντας τις απέρριψα. Κι εγώ πρέπει να σου δώσω πράγματα, αξίες, σταθερές, πάνω στις οποίες να πατήσεις για να μεγαλώσεις και να ανακαλύψεις τον εαυτό σου.
Πολλές φορές με αμφισβητείς. Κι αυτό δεν περίμενες την εφηβεία για να το κάνεις. Το κάνεις από τότε που γεννήθηκες :-) Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο για τον γονιό, που προσπαθεί τόσο πολύ. Αλλά αυτό που είχα πάντα στο μυαλό μου είναι πως εσύ δεν διάλεξες να γεννηθείς σε αυτόν τον δύσκολο κόσμο, εγώ διάλεξα να σε γεννήσω, οπόταν ήμουν και είμαι υποχρεωμένη να αντέχω, να σε αντέχω, να με αντέχω μαζί σου. 

Ξέρω πως αυτή την ανάρτηση δεν θα την διαβάσεις. Δεν με έχεις φίλη στο Fb, στο κινητό σου με έχεις καταχωρημένη ως FBI, δεν θέλεις να κάνω παρέα με τους φίλους σου, ούτε να έρχομαι πια στα γενέθλια σου. Ξέρω όμως πως με αγαπάς. Και πως όταν καθόμαστε να μιλήσουμε ηρεμα, είσαι υπέροχος. Και να σου πω και κάτι;
Είσαι καλύτερος από μένα. Πιο έξυπνος, πιο προσγειωμένος, θα πετύχεις περισσότερο στην ζωή σου. Και στην συναισθηματική. Είσαι ήδη ο μόνος άνδρας εκτός από τον πατέρα μου, που κατάφερε να ζήσει μαζί μου 14 ολόκληρα χρόνια!
Πρέπει όμως να συνεχίσω να είμαι μαμμά... Ως που να γίνεις ενήλικας και να μπορούμε να είμαστε φίλοι και να γεράσω και να γίνεις εσύ το αφεντικό, αν το θελήσεις, αυτός που θα μου φέρνει χυμούς στο γεροκομείο :-)
Όση ώρα γράφω, κάθεται δίπλα μου, στο δικό του λαπτοπ και αυτή τη στιγμή ακούει:

Μου λέει να μην το βάλω, μου αρέσει το ρεφραίν, μου λέει διάβασε τους στίχους πρώτα, τους διαβάζω, ναι όντως έχει dirty language και δεν ταιριάζει στην περίπτωση μας, αλλά εγώ θα το βάλω, επειδή είμαι αγύριστο κεφάλι όπως εσένα, κι εδώ είναι το δικό μου ιστολόγιο και θα γράφω ότι θέλω. Τα ίδια είπα και στον παππού σου προχθές που έγραφα για την οικογένεια μας πάλι και μου έκανε παρατήρηση. Του είπα : ξέρεις... Είναι και δικοί μου πρόγονοι, όχι μόνο δικοί σου!
Σήμερα έμαθα πως τα δεκατετράχρονα πίνουν κανένα καφέ πότε πότε και πως στα πάρτι τους μπορεί να πιουν και καμιά Σμιρνόφ, εκτός του να σπάσουν το πόδι του αγαπημένου μου καναπέ. Αλλά, who's the boss now?
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ακόμη εγώ .... :-)

Το σπιτούδι μου στην Πάφο

Το Σαββατοκυρίακο πριν την μεγάλη έκρηξη πήγα  στην Πάφο, μετά από πολύ καιρό. Πήγα λίγο με το ζόρι, γιατί ο Λαζ ήταν Ισπανία με την ακαδημία ποδοσφαίρου, η Κακή ήταν στην κατασκήνωση του κατηχητικού της Αγίας Μονής στην Πάφο. Τζι εγώ επαίχτηκα στην Λευκωσία χωρίς τους απαραίτητους γλυκούς μπελάδες μου...
Για να αποφύγω τη μάμμα μου, η οποία πάντα έχει αρνητικά να επισημάνει και το Φαντομά που τότε προσπαθούσε ακόμη να χωνέψει το χωρισμό, εκλείστηκα οικειοθελώς στο σπιτούδι μου.
Το σπιτούδι μου εν ένα μικρό σπιτάκι δίπλα που το πατρικό μου. Χτίστηκε αρχικά για τους παππούδες μου, αλλά αυτοί έχει από καιρό που έφυγαν και το κατέλαβα ως άλλο αυθαίρετο, όταν ήμουν έγκυος την Κυριακή, πριν 12 χρόνια, ππεεεεε, πώς περνά ο καιρός. Έβαψα το που μέσα χρώματα και έκαμα το καταφύγιο. Και εγλίτωσεν και την επική ανακαίνιση του πατρικού μου το 2007. Μόνον πόξω το εβάψαν κι αλλάξαν τα παράθυρα, κι εκόψαν και το κλήμα στην ταράτσα, μέσα ευτυχώς δεν επενέβηκαν, γιατί εμέναν αρέσκουν μου τα παλιά πράματα που αποπνέουν μια συγκεκριμένη ενέργεια. Και δεδομένου του γεγονότος, πως το βιβλίο μου 

αφιέρωσα το της γιαγιάς μου της Σοφίας, το συγκεκριμένο σπιτούδι όπου έζησεν τόσα χρόνια η γιαγιά η Θέκλα μου δίνει κάτι από αυτήν. Την ηρεμία και την απάθεια της. Η γιαγιά μου η Θέκλα ήταν κοντή παχιά και απαθής. Έχω το πρώτο και το δεύτερο. Το τρίτο προσπαθώ να το αποκτήσω.
Και άμα το δεις και αγιοπατερικά, και νηπτικά ακόμη, το να πας από την εμπάθεια στην απάθεια είναι μεγάλη κουβέντα. Φυσικά στην πορεία βοηθάει η εξάσκηση στο empathy, στην ενσυναίσθηση στην ψυχοθεραπεία, αλλά δύσκολο να φτάσεις εκεί.
Έβγαλα λοιπόν διάφορες φωτογραφίες από το καταφύγιο μου με το κινητό και ετοιμαζόμουν να γράψω μια ανάρτηση για το θέμα, και με πρόλαβε η έκρηξη.
Όχι πως την ξέχασα την έκρηξη, όχι πως ακόμη δεν βλέπω εφιάλτες και δεν αγωνιώ για την συνέχεια, αλλά η καθήλωση μου στο σπίτι τις τελευταίες μέρες, μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ τις φωτογραφίες και το καταφύγιο...
Το οποίο, από το 2003 που μετακόμισα στη Λευκωσία αποτελεί συνεχή πόλο έλξης όταν χρειάζομαι να πνάσω, να ηρεμήσω, να ξεκουραστώ, να γλύψω τις πληγές μου...
Και πάμε με την πρώτη φωτο... Το κρεββάτι μου, που μου έδωσε η μάνα μου να το στρώσω με τα δευτεριάτικα σεντόνια του ατυχούς γάμου μου και το φοιτητικό μου κουβερλί. Το κοιτούσα κι έμεινα. Πόσες αναμνήσεις μπορεί να αποπνέει ένα κρεββάτι, πόσες ενέργειες. Το κουβερλί θυμάμαι επακριβώς πότε το αγοράσαμε, από πού, την ιστορία του μαγαζιού και τους ατελείωτους ύπνους που έκανα στην Θεσσαλονίκη, μου είχε καθίσει το κλίμα ένα πράγμα και κοιμόμουνα οκτάωρα, εγώ που μόνο 6 ώρες το πολύ αντέχω... Και τα από μέσα σεντόνια. Τα έραψε ο πατέρας μου, από 100% βαμβακερό ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, καθότι ο παππούς ράφτης και όλοι γνωρίζουμε να ράβουμε, και ειδικά τα ασπρόρουχα στο πατρικό μου είναι πάντοτε ραφτά και όχι αγοραστά. Εγώ ήθελα για το νυφικό κρεββάτι άσπρα σατέν σεντόνια, μου τα πήραν, πάντοτε μου έπαιρναν ότι ήθελα και στο τέλος κατάλαβα την σοφία του φυσικού βαμβακιού. Και πως ένα κομάτι ύφασμα δεν φέρνει την ευτυχία, ούτε καν την ευχαρίστηση. Αλλά αυτές είναι παλιές πικραμένες ιστορίες που δεν θέλω να τις αναμασώ, όχι για να τις ξεχάσω, αλλά επειδή η επανάληψη της μνήμης όταν αυτή έχει καθαγιαστεί, δεν έχει καμιά ωφέλιμη ενέργεια πέραν της ενθύμισης του τραύματος. Όταν ήδη έχεις λάβει τα σκληρά μαθήματα, ανέλυσες και τα παθήματα, φτάνει να τα αναβιώνεις. Αφήνεις πίσω το παρελθόν

 Στην κουζίνα ανακατεύοντας τα κασόνια βρήκα κάτι παλιούς πανέμορφους πίνακες, οι οποίοι ξέμειναν εκεί από την επική ανακαίνιση. Ο κάθε ένας φτιαγμένος με αγάπη από ανθρώπους που αγαπούν την οικογένεια μας. Επιχείρησα να τους φορτώσω για Λευκωσία, αλλά είπα, άστους, θα τους κρεμάσω εκεί στο καταφύγιο, όταν θα έχω δύναμη να κρατήσω σφυρί. Αυτή τη στιγμή ούτε σφυρίχτρα δεν μπορώ να σηκώσω, τόσο αποδυναμωμένη νιώθω.  Είναι φοβερό όμως πως ένα αντικείμενο όπως ένας πίνακας, μπορεί να έχει διαφορετική συναισθηματική αξία για το κάθε άτομο που ζει σε ένα σπίτι. Η μάνα μου δεν τους αναζήτησε, ο πατέρας μου τους ξέχασε, εγώ τους βρήκα κι ανατρίχιασα... Το ίδιο συμβαίνει και με αντικείμενα τέχνης ή μη που έχουμε στο σπίτι. Πολλές φορές πάω να πετάξω κάτι για να κάνω χώρο και τα παιδιά με αποτρέπουν : Μη! Δεν θυμάσαι από πού το πήραμε, πόσο καιρό το έχουμε ή ποιός μας το έφερε; Και σταματώ. Γιατί θυμάμαι στα 10 μου όταν η μάνα μου αποφάσισε πως δεν ήμουν πια για κούκλες και τις έδωσε όλες σε φιλανθρωπικό ίδρυμα και μου άφησε μόνο μία. Δεν κατάλαβε πόσο πληγώθηκα τότε από την αυθαίρετη επιλογή για αυτόματο μεγάλωμα, δεν πειράζει όμως, μπορεί κι εγώ να έχω κάνει τα ίδια και να μην το ξέρω. Αν ρωτήσω τα παιδιά θα μου πουν, αλλά το αφήνω για άλλη φορά. Είπαμε, τώρα δεν αντέχω και πολλά πολλά.

 Στα ντουλαπάκια της κουζίνας τα φλιντζάνια μου. Αυτά που χρονολογούνται από την Θεσσαλονίκη, και από τα 7 σπίτια που έχω αλλάξει από τα 20 μου. Κάθε κούπα και μια ιστορία. Με τα σερβίτσια και τα ποτήρια και τις κούπες του καφέ έχω κολλήματα. Και με άλλα πράγματα. Αυτά μπορεί να τα πει λεπτομερώς η Αγνή μου, που περηφανεύεται πως ξέρει όλα μου τα χούγια :-)

 Α, και τα παλιά πιάτα της γιαγιάς. Κάποιες εγγλέζικες πορσελάνες made in Bolton από την εποχή της αγγλοκρατίας. Και αυτές δικές μου, δεν αφήνω να μου τις πάρει κανείς. Όχι πως τις θέλουν κι όλας δηλαδή, αλλά εγώ λατρεύω τα παλιά και πολυχρησιμοποιημένα κομμάτια..Πόσες νοστιμιές δεν σερβιρίστηκαν σε εκείνα τα πιάτα. Α! Όλα κι όλα, η γιαγιά ήταν πρώτη στην κουτάλα και την κατσαρόλα...

 Α και το ποτήρι στο οποίο μου έβαζε παγωμένο νερό η μάννα μου και νερωμένη κόκα κόλα όταν ήμουν στο δημοτικό. Καλά λένε πως τα τάππερ είναι αθάνατα... Μόνο που τότε δεν τα έκαναν για πλυντήριο πιάτων και ιδού τα αποτελέσματα, ή να ναι ο ήλιος, όλο σε κάποιο γείσο παραθύρου θα το ξέχασα και έγινε έτσι. Αλλά το νερό έχει την ίδια γεύση που είχε τότε..

 Συνεχίζοντας να ανακατεύω στα συρτάρια της κουζίνας, βρίσκω παλιές φωτογραφίες διαβατηρίου από τα 12 ως τα 15.. Πόση αθωότητα και όρεξη για ζωή... Η γνώση του μέλλοντος ίσως να απέτρεπε τους περισσότερους ανθρώπους από την όρεξη για ζωή, ή όχι; :-)

 Και ένα γυάλινο βαζάκι της γιαγιάς για ένα μοναδικό λουλούδι. Το αγαπημένο της ήταν οι καμέλιες... Άσπρες καμέλιες... τις οποίες έκοβε με το κοτσάνι πολύ κοντό και έβαζε να επιπλέουν στο νερό...Κι αυτό αρωμάτιζε όλη την κουζίνα....

 Τι λουλούδι άραγε έχουν τα πλακάκια στο μπάνιο; Είναι το ίδιο σχέδιο που είχε το μπάνιο στο πατρικό μου πριν την ανακαίνιση, την οποία μισώ, όπως φαίνεται. Θα ρωτήσω τον πατέρα μου. Μπορεί να τους ξέμειναν και 10 χρόνια μετά που έκτισαν το σπιτούδι της γιαγιάς να έβαλαν τα ίδια. Ή τα είχε ακόμη η αγορά, στο ίδιο σχέδιο. Πάντως δεν τα αλλάζω με τίποτα.

Κι αυτό που με ξεκουράζει και με καθαίρει περισσότερο από όλα είναι ένα χλιαρό ντουζ με το φως από το κερί μου, το οποίο όλως παραδόξως μυρίζει ακόμη βανίλια από τον Μάρτη του 2004 όταν το πρωτοάναψα...
Νομίζω χρειάζομαι επειγόντως διακοπές, άλλες από αυτές της Α.Η.Κ.
Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται να έχει την φωλιά του, όχι μόνο οι άντρες, κύριε John Gray.
Και τέτοιες ώρες, τέτοιο μαύρο καλοκαίρι που περνούμε όλο και θέλω περισσότερο να πάω να χωθώ στην φωλιά μου. Στο κρεββάτι μου με το φοιτητικό μου κουβερλί και τα βαμβακερά σεντόνια που μου έραψε ο πατέρας μου.
Α! Και στην Πάφο κοιμάμαι πολύ όταν πάω.
Πολλές ώρες, σε σημείο που ανησυχούν οι δίπλα κι έρχονται και μου κτυπούν τα παράθυρα αν είμαι ζωντανή.
Στο καταφύγιο σου είναι ωσάν να επιστρέφεις στην μήτρα.
Κι ησυχάζεις...
Α! Και χθες με πήραν σηκωτή για το πρώτο μπάνιο στην θάλασσα και δεν γέμισα εξανθήματα.
Γέμισα απόψε, αλλά ας είναι καλά τα αντισταμινικά... :-)